ေမြးရပ္ေျမကုိ စြန္႔ခြာၾကသူမ်ား

ေမြးရပ္ေျမကုိ စြန္႔ခြာၾကသူမ်ား

( မဒါေလး )

ငယ္စဥ္က ႀကံဳခဲ့ရသည့္ ေမြးရပ္ေျမမွ သႀကၤန္ျမင္ကြင္း မ်ားကို ဟိုတစ္စ၊ သည္တစ္စ ျပန္လည္ ဆက္စပ္ရင္း အတိတ္က ျဖစ္ရပ္တို႔သည္ စိတ္တြင္ ေရးေရး ေပၚလာသည္။ စာေရးသူတို႔ ငယ္စဥ္က ေနထုိင္ရာ အဘြားအိမ္ေရွ႕ တြင္ ကြၽန္းရြာ လမ္းမႀကီး ရွိသည္။ ကြၽန္းရြာ လမ္းမႀကီးတြင္ သႀကၤန္အခါ ဆိုလွ်င္ အစည္ကားဆံုး ျဖစ္သည္။ လူငယ္မ်ား အုန္းလက္မ႑ပ္ ကိုယ္စီျဖင့္ စုဖြဲ႕ ေရေလာင္းေရပက္ ၾကသည္မွာလည္း ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွသည္။ 

စာေရးသူတို႔ ၿမိဳ႕မွလူငယ္မ်ား သႀကၤန္ လည္ရာတြင္ မိမိတို႔ ကားေပၚ၌ အသံခ်ဲ႕စက္မ်ား တင္ကာ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ သီခ်င္းမ်ား ဖြင့္ၿပီး ေရပက္ခံ ထြက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ မ႑ပ္ မရွိသည့္ ေနရာတြင္လည္း ကားကုိ ရပ္ထားၿပီး ကိုယ့္ကားမွာ ကုိယ့္မ႑ပ္ ကဲ့သို႔ပင္ သီခ်င္းမ်ားဖြင့္ကာ ဆိုၾက၊ ကၾကႏွင့္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသည္။ ယေန႔အခ်ိန္အခါ တြင္လည္း ထိုကဲ့သို႔ ပင္ေလာဟု ေတြးရင္း သႀကၤန္ရက္ မ်ားကို ရင္ခုန္မိသည္က အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။

ယခင္အခါ မ်ားက ေစ်းသို႔ လမ္းေလွ်ာက္ သြားေလ့ မရွိေသာ္လည္း သႀကၤန္ရက္မ်ား အတြင္းတြင္ ေစ်းကို လမ္းေလွ်ာက္ သြားျဖစ္သည္။ ေစ်းသြားလွ်င္ လမ္းေဘးဝဲ၊ ယာရွိ အိမ္မ်ားကို ၾကည့္ရင္း ယခင္က ခင္မင္ဖူးေသာ လူမ်ားကို ပံုေဖာ္ၾကည့္ ေနမိသည္။ အမ်ားစုသည္ အိမ္သစ္မ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး ယခင္က ကဲ့သုိ႔ ႐ိုးရာေျခတံရွည္ အိမ္ျမင့္မ်ား မဟုတ္ၾက ေတာ့ဘဲ တိုက္မ်ား၊ အိမ္မ်ား သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္ အထပ္ျမင့္ ေဆာက္ထား ၾကသည္။ အိမ္ပိုင္ရွင္ အေတာ္မ်ားမ်ား သည္လည္း ေျပာင္းသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ လမ္းေဘး တစ္ေလွ်ာက္တြင္ အိမ္ႀကီးအိမ္ ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း ေသာ့ခတ္ ထားသည္က မ်ားသည္။ အေၾကာင္းမွာ နယ္စပ္ႏွင့္ တစ္ဖက္ ႏုိင္ငံတြင္ သြားေရာက္ လုပ္ကိုင္ ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ စာေရးသူတို႔ ဇာတိသည္ အလုပ္အကိုင္ အားျဖင့္ ဥယ်ာဥ္ၿခံ စိုက္ပ်ဳိးျခင္းႏွင့္ အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ငန္းကို အမ်ားဆံုး လုပ္ကိုင္ၾကသည္။ ေရာ္ဘာလုပ္ငန္း ကို လုပ္ငန္းရွင္ ႀကီးမ်ားကသာ လုပ္ကိုင္ၾကသည္။

ယခုအခါတြင္ လုပ္သား ရွားပါးျခင္းႏွင့္ ေစ်းကြက္ က်ဆင္းျခင္း တို႔ေၾကာင့္ ေရာ္ဘာလုပ္ငန္း သည္လည္း ေျပာပ ေလာက္ေအာင္ အဆင္မေျပေပ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း မိသားစု တစ္စုတြင္ အနည္းဆံုး ႏွစ္ဦး၊ သံုးဦးခန္႔သည္ တစ္ဖက္ႏုိင္ငံ သို႔ သြားေရာက္ လုပ္ကိုင္ၾကသည္။ အိမ္တိုင္းတြင္ ႏိုင္ငံျခားျပန္ မရွိသေလာက္ ဟု ဆိုရမလိုျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္ႏုိင္ငံ တြင္ သြားေရာက္ လုပ္ကိုင္သူမ်ား သျဖင့္ ေဒသအတြင္း တြင္ လုပ္သား ရွားလာသည္။ 

လုပ္သား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိုလည္း အလုပ္ရွင္ မ်ားက ေငြႀကိဳေပး စနစ္ျဖင့္သာ ခုိင္းၾကသည္က မ်ားသည္။ ေငြႀကိဳမေပး ႏုိင္လွ်င္ လုပ္ငန္း မလည္ပတ္ ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ သႀကၤန္ရက္အတြင္း အလုပ္ပိတ္မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လုပ္ခ ႀကိဳတင္ယူ သူမ်ားျဖင့္ အိမ္တြင္ စည္ကားေနသည္။ စာေရးသူ၏ ဦးေလးႏွင့္ အေဒၚအား လာကန္ေတာ့ရင္း လုပ္ခကို ႀကိဳထုတ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ လာ ကန္ေတာ့သည့္ မိသားစုတုိင္းတြင္ တစ္ဖက္ႏုိင္ငံမွ အလုပ္ပိတ္ရက္ ရသျဖင့္ ျပန္လာသူ၊ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံသို႔ သြားရန္ ျပင္ေနသူ မ်ားျဖင့္ ေခါင္းစဥ္ မ႐ိုးေအာင္ ေတြ႕ရသည္။ ထိုသို႔ လာကန္ေတာ့ တုိင္း စာေရးသူ၏ ဦးေလး ေျပာသည္က ဇာတိရပ္ရြာ ဆိုသည္မွာ မေမ့ေကာင္းေၾကာင္း၊ ကိုယ့္ရပ္ ကိုယ့္ရြာကို တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ျပန္လာသင့္ေၾကာင္း ဆုိသည့္ စကားပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိစကားကုိ ၾကားရသည့္ အခါ စာေရးသူ ရင္ထဲတြင္ ေဖာ္ျပျခင္းငွာ မစြမ္းသာေသာ ေဝဒနာ တစ္ခုကို ခံစား လုိက္ရသည္။

စာေရးသူ၏ မိဘမ်ားသည္ ဝန္ထမ္းမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ နယ္ေျမေဒသ မေရြး ေရႊ႕ေျပာင္းသြားလာ ေနရသည္။ စာေရးသူတို႔ ေမာင္ႏွမ သည္လည္း ေမြးတစ္ေနရာ၊ ေနတစ္ေနရာ၊ ႀကီးတစ္ေနရာ ျဖင့္ ေနရာေဒသ အတည္တက် အေသအခ်ာ ေျပာ၍ မရခဲ့ေပ။ ယခင္က တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ျပန္ရန္ နယ္ေျမေဝးကြာ လြန္းသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲ ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း ေသေရး၊ ရွင္ေရးက လြဲလွ်င္ မျပန္ျဖစ္ သည္က မ်ားသည္။ ယခုလည္း အထက္အညာ ေဒသတြင္ အေျခခ် ျဖစ္ေသာ စာေရးသူ အတြက္ ငါးႏွစ္ၾကာမွ တစ္ႀကိမ္ ျပန္ေရာက္ျခင္း ျဖစ္ေလရာ ဦးေလးေျပာေသာ စကားမ်ားသည္ စာေရးသူ၏ ရင္ကို တည့္တည့္ လာမွန္ေလသည္။ အမွန္ ေျပာရမည္ ဆိုပါက စာေရးသူ လည္း တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ျပန္ခ်င္သည္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႏွင့္ မုဒံုၿမိဳ႕ဆိုေသာ ခရီးသည္ ယခု အေနအထား ႏွင့္ ညေန ကားစီးလွ်င္ မနက္ ေရာက္ေသာေၾကာင့္ မေဝးလွဟု ဆိုႏိုင္ေသာ အေနအထား ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သာမန္ လူတန္းစား တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ဤခရီး အသြားအျပန္တြင္ ကုန္က်မည့္ စရိတ္မ်ားက ႀကီးေလးလြန္း လွသည္။ တစ္ဦးထဲ ဆိုလွ်င္ မသိသာ ေသာ္လည္း မိသားစုႏွင့္ ခရီးသြားရန္ ဆိုသည္မွာ ေတာ္႐ံု တန္႐ံု ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈ မ်ဳိးႏွင့္ မရေပ။ သို႔အတြက္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ မျပန္ျဖစ္ သည္က မ်ားသည္။ မည္သူမဆို မိမိ ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္ခ်င္မည္မွာ အေသအခ်ာ ျဖစ္သည္။

တစ္ဖက္က ၾကည့္လွ်င္လည္း ေမြးရပ္ေျမကို စြန္႔ခြာကာ တစ္ရပ္တစ္ေက်း တြင္ အလုပ္လုပ္ ေနၾကေသာ သူမ်ားသည္လည္း စာေရးသူ ကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ မိမိေဒသတြင္ ႀကီးပြား တိုးတက္ရန္ လုပ္ငန္း အခြင့္အလမ္း မ်ား မရွိေသာ ေၾကာင့္သာ သူတစ္ပါး ေဒသမ်ားတြင္ သြားေရာက္ လုပ္ကုိင္ ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္ႏုိင္ငံ ၏ စက္႐ံုမ်ားရွိ ပန္ကာေအာက္တြင္ စက္ခ်ဳပ္ကာ တစ္လလွ်င္ ေငြက်ပ္ ေလးသိန္း၊ ငါးသိန္း ရေနၾက သူမ်ားက ေရာ္ဘာေ တာထဲတြင္ တစ္ေနကုန္ လုပ္မွ ေငြက်ပ္ ေလးေထာင္၊ ငါးေထာင္ ရေသာ အလုပ္ကို စြန္႔သြား ၾကသည္မွာ လည္း သူတို႔ကို အျပစ္မေျပာ သာပါ။ ေသလွ်င္ေျမႀကီး ရွင္လွ်င္ေရႊထီး ဆိုကာ တစ္ဖက္ ႏုိင္ငံတြင္ စြန္႔စား လုပ္ကိုင္ရန္ သြားၾကသူ မ်ားလည္း ရွိသည္။ စာေရးသူ ကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ ဖခင္ဆံုးပါး သြားခ်ိန္ ေမြးရပ္ေျမ သို႔ျပန္ရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ စဥ္းစား ေသာ္လည္း ကိုယ္တတ္ ကြၽမ္းသည့္ ပညာႏွင့္ ေမြးရပ္ေျမတြင္ လုပ္ႏုိင္သည့္ အလုပ္အကိုင္ မွာ တျခားစီ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ မိသားစု အဆင္ေျပကာ ယခင္ အေနအထား မပ်က္ေစမည့္ တစ္ရပ္ တစ္ေက်းတြင္ အေျခခ်ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ အေျခခ် လိုက္ျခင္းသည္ ဇာတိေျမတြင္ သုညမွ ျပန္စရသည္ႏွင့္ စာလွ်င္ ေတာ္ေသးသည္ ဟု ေျပာရမည္ ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ ေမြးရပ္ဇာတိကို မည္သို႔ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ စြန္႔ခြာခဲ့ရသည္ ျဖစ္ေစ စာေရးသူ၏ ႏွလံုးသားတြင္ ဇာတိေျမ၏ လြမ္းေမာစရာ ေန႔ရက္မ်ားသည္ အၿမဲထာဝရ ရွင္သန္ေနမည္ ျဖစ္သည္။ တစ္ရပ္ တစ္ေက်းတြင္ ပင္ပန္းဆင္းရဲ ခဲ့ရသမွ် ေမြးရပ္ေျမ၏ လွပေသာ ႐ႈခင္းမ်ားႏွင့္ လတ္ဆတ္ေသာ ေလႏုေအး ေလးမ်ားက ႏွလံုးအိမ္ကို ျပန္လည္ႏိုးထ ေစႏိုင္ခဲ့သည္။ ေမြးရပ္ေျမက ခဏတာ လြမ္းဆြတ္မႈ တို႔ကို ေျပေပ်ာက္ ေစကာ စာေရးသူ၏ ႏွလံုးအိမ္ ထဲတြင္ ဖ်က္မရေသာ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ပမာ ေဆးေရာင္စံု လင္းလက္ ေတာက္ပ ေနဦးမည္ ျဖစ္သည္။

ရတနာပံုေန႔စဥ္ ၊ စာ (၂၂)