ဘာေၾကာင့္ စာဖတ္ ဖို႔လိုသလဲ

ေဆာင္းပါး ၁၇-၁၁-၂ဝ၁၇

.

အေတြ႕အႀကံဳ ဗဟုသုတသည္ စဥ္းစားဥာဏ္အတြက္ ထင္းႏွင့္တူ၏။ စဥ္းစားဥာဏ္သည္ကား ထုိထင္းႏွင့္ခ်က္ရေသာ ထမင္းႏွင့္တူ၏။ 

.

ပီမိုးနင္း(၁၂၄၅-၁၃ဝ၁) လူေပၚကလူ

.

စဥ္းစားဥာဏ္ရင့္သန္ရန္

.

ေလာက၌သင္ယူစရာ မ်ားမ်ားလွ၏။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ တစ္သက္တာဘဝ အေတြ႕အႀကံဳျဖင့္ ေလာက၏ သင္ယူစရာ ပညာရပ္တုိ႔ကို ျပည့္စံုကံုလံုေအာင္ သင္ၾကားႏုိင္မည္မဟုတ္။ မည္သည့္ ေအာင္ျမင္ေသာ ကိစၥမဆုိ စဥ္းစားဥာဏ္ကို အေျခခံ၍ တည္ေဆာက္ရေလသည္။ ထုိစဥ္းစားဥာဏ္အတြက္ အေထာက္အပံ့ေကာင္းမွာ ထင္းႏွင့္တူေသာ ဗဟုသုတ ျဖစ္ေလသည္။

.

ထုိအေတြ႕အႀကံဳမ်ား၊ ဗဟုသုတမ်ားသည္ စာအုပ္စာေပထဲတြင္ ရႏုိင္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႀကီးပြားတုိးတက္ လုိသူတုိင္း စဥ္းစားဥာဏ္၏ အေထာက္အပ့ံ ေကာင္းရရန္ စာေပဖတ္႐ႈျခင္းအလုပ္ကို မလဲြမေသြလုပ္ရမည္ ျဖစ္သည္။

.

ကမၻာေပၚ၌ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ၊ အေမရိကန္ႏုိင္ငံႏွင့္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံတုိ႔ရွိ စာၾကည့္တုိက္မ်ားသည္ ႏွစ္ကာလ ၾကာျမင့္စြာက တည္ရွိေနေသာ စာၾကည့္တုိက္ ႀကီးမ်ားျဖစ္၏။ မ်က္ေမွာက္ကာလ၌ အခ်ဳိ႕သည္ e-Library မ်ားျဖစ္၏။ ဤစာၾကည့္တုိက္ မ်ားသည္ အဖုိးတန္ ရတနာႏွင့္တူေသာ စြယ္စံုက်မ္းအစရွိသည့္ စာအုပ္စာေပမ်ားကို သိမ္းဆည္း သိုေလွာင္ထား၏။ အခ်ဳိ႕ကား ပညာရပ္ဆုိင္ရာ ရည္ၫႊန္း စာၾကည့္တုိက္မ်ား ျဖစ္၍ အထူးေလာင္စာ ထင္းပံုႀကီးမ်ား ႏွင့္တူလွ၏။ စဥ္းစားဥာဏ္ဟူေသာ ထမင္းကို ရရန္ ထင္းႏွင့္တူေသာ ထုိစာအုပ္စာတမ္းမ်ားကို ဖတ္႐ႈရန္လုိအပ္ ေလသည္။ ဤကားဆရာႀကီး ပီမုိးနင္းအေတြးကို ဆပြားေတြးယူျခင္း ျဖစ္သည္။

.

တုိးတက္သည့္ ႏိုင္ငံမ်ား

.

တုိးတက္ေသာ လူမ်ဳိးသည္ စာဖတ္ၾက၍ စာဖတ္ေသာ လူမ်ဳိးသည္ တုိးတက္ၿမဲျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံသည္ စာဖတ္ေသာ ဝါသနာကို ပ်ဳိးေထာင္ႏိုင္ေလ ႏုိင္ငံႏွင့္တစ္ဝန္း တုိးတက္ေလဟုသာ ဆုိရေပမည္။ ယေန႔ဖံြ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေသာ ႏုိင္ငံမ်ားမွ ျပည္သူအမ်ားစုသည္ စာဖတ္ေသာ ျပည္သူမ်ားျဖစ္သည္။ သူတုိ႔သည္ ေနရာမေရြး၊ ေဒသမေရြး စာၾကည့္တုိက္တြင္၊ ေကာ္ဖီဆုိင္တြင္၊ ရထားေပၚတြင္၊ ဘတ္စကားေပၚတြင္ စာဖတ္ၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဘာေၾကာင့္ စာဖတ္ၾကပါသနည္း။ အေျဖမွာ အသိပညာမုိးကုတ္ စက္ဝုိင္းကို ခ်ဲ႕ထြင္ရန္ မိမိထက္ေရွ႕ေရာက္ ေနသူမ်ားေနာက္ အမီလုိက္ရန္ပင္ ျဖစ္သည္။

.

စာတတ္ေျမာက္မႈကို ဆန္းစစ္ျခင္း

.

ကမၻာ့လူဦးေရ သန္း ၇ဝဝဝ ေက်ာ္မွာ စာတတ္သူ သန္း ၄ဝဝဝ ေက်ာ္ရွိသည္ဟု ကုလသမဂၢစာရင္း ဇယားမ်ားအရ သိရသည္။ ထုိ႔ျပင္ အဖဲြ႕ဝင္ႏုိင္ငံေပါင္း ၁၉၃ ႏိုင္ငံမွာရာခုိင္ႏႈန္းျပည့္ စာတတ္သည့္ႏိုင္ငံက ၁ဝႏိုင္ငံခန႔္သာရွိၿပီး ၅ဝရာခုိင္ႏႈန္း စာတတ္သူက ႏုိင္ငံေပါင္း ၂ဝခန္႔သာရွိသည္ဟု ဆုိသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ စာတတ္ေျမာက္မႈ ရာခုိင္ႏႈန္းသည္ ၂ဝ၁၄ခုႏွစ္ လူဦးေရႏွင့္ အိမ္အေၾကာင္းအရာ သန္းေခါင္စာရင္း အစီရင္ခံစာအရ ၈၉ဒသမ ၅ ရာခုိင္ႏႈန္း ျဖစ္ၿပီး ကမၻာ့အဆင့္ စာတတ္ေျမာက္မႈ ၆၈ ႏုိင္ငံေျမာက္ျဖစ္သည္ဟု မွတ္သားမိသည္။ ေမးရန္မွာ "ျမန္မာႏုိင္ငံက စာတတ္သူေတြအားလံုး စာဖတ္ၾကပါသလား" ေမးခြန္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေသခ်ာသည္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ စာတတ္ေျမာက္ သူမ်ားထဲတြင္ဘဲြ႕ရလွ်င္ ပညာေရးဆံုးခန္းတုိင္ ေရာက္ၿပီဟု ယူဆသူမ်ားႏွင့္ စာတတ္ၿပီး စာမဖတ္သူမ်ားက အမ်ားစုျဖစ္ေန ေပလိမ့္မည္။

.

အေတြးအျမင္ေျပာင္းလဲရန္

.

စာေရးသူသည္ အဏၰဝါသိပၸံ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသား ဘဝက ဆရာျဖစ္သူ ဆရာႀကီးေဒါက္တာ မင္းသိန္း (ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ စပီ႐ူလုိင္းနားကို စတင္ေတြ႕ရွိသူ ပညာရွင္) သည္ သူ႔အိမ္က စာအုပ္စင္ကို ရွင္းလင္းရန္ စာေရးသူ အပါအဝင္ ေက်ာင္းသားေလး၊ ငါးဦးကိုေခၚသည္။ စာအုပ္မ်ားရွင္းလင္းစဥ္ ေပးစာမ်ားတဲြထားေသာ ဖုိင္တစ္ခုကို ေတြ႕ရသည္။ဆရာက "ႏိုင္ငံျခားတြင္ ပါရဂူဘဲြ႕သင္တန္း တက္ေရာက္စဥ္က ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက

သူ႔ထံသုိ႔ စာအဆက္အသြယ္ မျပတ္ေၾကာင္း၊ မည္သည့္ သုေတသနကို လုပ္ေနေၾကာင္း၊ ပညာရပ္ႏွင့္ ဆုိင္ေသာ အသစ္ေတြ႕ရွိခ်က္ မ်ားရွိပါက မွ်ေဝရန္" စသည္ျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဆက္သြယ္ေရးသားေသာ စာဖုိင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။

.

ထုိအခ်ိန္က ဆရာႀကီး၏အျပဳအမူကို ေကာင္းစြာ နားမလည္ခဲ့ပါ။ ေနာင္မွ "ေၾသာ္...ပါရဂူဘဲြ႕ရေသာ္လည္း ပညာကရပ္တန္႔ ေနျခင္းမရွိ၊ ဆံုးခန္းမတုိင္ ေသးပါလား" ဟူေသာ အေတြးအျမင္ကို ရခဲ့သည္။ယခုမွ ဆရာႀကီး၏ သုေတသနအလုပ္သည္ ဇြဲေကာင္းအားသန္သည့္ စိတ္ဓာတ္ကို ဂုဏ္ယူအားက်မိသည္။

.

စာေပယဥ္ေက်းမႈကို ထိန္းသိမ္းရန္

.

စာေပသည္ လူအားလံုး၏မိတ္ေဆြ၊ ဘာသာစကား၏ ယဥ္ေက်းမႈ 'စာေပျမင့္မွ လူမ်ဳိးတင့္မည္' ဆုိေသာစကားကို ေထာက္လွ်င္ စာေပရွိေသာ လူမ်ဳိး၊စာေပထြန္းကားေသာ ႏိုင္ငံသာ ကမၻာ့အလယ္တြင္ တင့္တယ္ႏိုင္ေပသည္။

.

သို႔ဆုိလွ်င္ လူသားမ်ဳိးႏြယ္စု မတိမ္ေကာ၊ မေပ်ာက္ကြယ္ရန္၊ စာေပယဥ္ေက်းမႈကို ထာဝစဥ္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရန္ လုိအပ္လွသည္။ ကမၻာေပၚတြင္ လူမ်ဳိးအလုိက္ သက္ဝင္လႈပ္ရွား ရွင္သန္ေနေသာ ဘာသာစကား အမ်ဳိးေပါင္း ၆၈ဝဝခန္႔ ရွိသည္ဟု ဆုိသည္။ ထုိသုိ႔ ရွင္သန္သက္ဝင္ေနေသာ ဘာသာစကားႏွင့္ စာေပထဲတြင္ ျမန္မာဘာသာစကားႏွင့္ စာေပလည္း ပါဝင္သည္။ ထုိသု႔ိရွင္သန္ေနေသာ စကားႏွင့္ စာေပမ်ားတြင္ အဂၤလိပ္စာေပ ႏွင့္စကားက ႏိုင္ငံတကာသံုး ဘာသာစကားႏွင့္ စာေပအဆင့္ ေရာက္သည့္အျပင္ တ႐ုတ္၊ အာရဗီႏွင့္ဟင္ဒီ ဘာသာစကားႏွင့္ စာေပတို႔ကလည္း လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေျပာဆုိသံုးစဲြၾကသည္။

.

မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ျပင္းထန္ေသာ ကိုဂ်ပန္တုိ႔က သူတုိ႔စာႏွင့္စကားကို ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးစြာ သံုးစဲြၾကသည္။သူတ႔ိုႏုိင္ငံတြင္ အလုပ္လုပ္ကို အေျခခံဂ်ပန္ဘာသာ စကားႏွင့္စာကို မတတ္ပါက အလုပ္မခန္႔ပါ။

.

စာရိတၱဖံြ႕ၿဖိဳးရန္

.

မ်က္ေမွာက္ကာလ စာေရးသူတုိ႔ႏိုင္ငံမွ ကေလးမ်ား ဖတ္စာအုပ္စနစ္ႏွင့္ စာေမးပဲြစနစ္ ႏံြအတြင္းမွ ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ေသးပါ။ ဖံြ႕ၿဖိဳးေရးဘာသာ စာရိတၱႏွင့္ ျပည္သူ႔နီတိကလည္း အေရးမပါေသးသည့္ အေျခအေန ျဖစ္သည္။ စာရိတၱႏွင့္ျပည္သူ႔ နီတိပညာေရး မရွင္သန္ မဖံြ႕ၿဖိဳးသည့္အတြက္ ႏုိင္ငံသား၏ တာဝန္ဝတၱရား (Civics Duty)၊ က်င့္ဝတ္တာဝန္ (Moral Duty) ႏွင့္ ယဥ္ေက်းပ်ဴငွာမႈ (Etiquette Duty) အေလ့အက်င့္ေကာင္းမ်ား ေလ်ာ့က် လာသည္။

.

သည္အခ်က္ကို ကိုယ္က်င့္ဝတၱရား၊ စာရိတၱဆုိင္ရာ စာေပမ်ား ေလ့လာဖတ္႐ႈ ေစျခင္းအားျဖင့္ ျပဳျပင္ႏုိင္သည္။

.

ဘာသာစကားဖံြ႕ၿဖိဳးရန္

.

ဘာသာစကား ဆုိသည္မွာ သံုးစဲြမႈနည္း လာသည့္အခါ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္သည္။ ဥပမာအျဖစ္ ေအဒီေလးရာစုမွ ငါးရာစုထိ ထြန္းကားခဲ့ေသာ ပ်ဴဘာသာစကားႏွင့္ စာေပက သက္ေသခံေန ေပသည္။ ဘာသာစကားႏွင့္ စာေပေပ်ာက္ကြယ္ျခင္းက လူမ်ဳိးေပ်ာက္ရန္ ပင္ျဖစ္သည္။

.

ဘာသာစကားစြမ္းရည္ဟု ဆုိသည့္အခါ အဂၤလိပ္ေဝါဟာရ L.S.R.W ဟု မွတ္သားမိသည္။ အနာအၾကားစြမ္းရည္ (Listening Skill)၊ အေျပာအဆုိစြမ္းရည္ (Speaking Skill)၊ အဖတ္အရြတ္စြမ္းရည္ (Reading Skill) ႏွင့္ အေရးအသားစြမ္းရည္ (Writing Skill) တုိ႔ကိုဆုိလိုသည္။ ဤတြင္ အနာအၾကားစြမ္းရည္ႏွင့္ အဖတ္အရြတ္စြမ္းရည္ကို လက္ခံမႈ စြမ္းရည္၊ အေျပာအဆိုစြမ္းရည္ႏွင့္ အေရးအသားစြမ္းရည္ကုိ ထုတ္ေဖာ္မႈစြမ္းရည္ဟု ပညာရွင္တုိ႔ မွတ္ခ်က္ျပဳသည္။

.

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ စာဖတ္ျခင္းသည္ စဥ္းစားဥာဏ္ ရင့္သန္ရန္၊ လူတစ္ဦးခ်င္းစီႏွင့္ ႏိုင္ငံတုိးတက္ရန္၊ မွန္ကန္ေသာ အေတြးအျမင္ရရန္၊ စာေပယဥ္ေက်းမႈကို ထိန္းသိမ္းျမႇင့္တင္ရန္၊ စာရိတၱဖံြ႕ၿဖိဳးရန္ႏွင့္ ဘာသာစကား ဖံြ႕ၿဖိဳးရန္ အတြက္ တစ္မ်ဳိးသားလံုး၊ ေကာင္းႏုိးရာရာ စာေပတုိ႔ကို ေလ့လာဖတ္႐ႈရန္ လုိအပ္ပါေၾကာင္း 'အစဥ္ေလ့လာသင္ယူေနေသာ လူ႔ေဘာင္အဖဲြ႕အစည္း ျဖစ္ထြန္းလာေရး' ကို ရည္ရြယ္၍ ေရးသားလုိက္ရေပသည္။

.

ျမဝတီေန႔စဥ္သတင္းစာ စာ (၁၄)

.

#Themyawadydaily