ဒုတိယအရြယ္၏ ရင္ခုန္သံ

ဒုတိယအရြယ္၏ ရင္ခုန္သံ

( မဒါေလး )

ေတာင္သမန္အင္း ဘက္က တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တုိးေဝွ႔တုိက္ခတ္ လာေသာ ေလႏုေအးကို ယခင္က ႏွစ္ၿခိဳက္မိေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္တြင္ အနည္းငယ္ သေဘာမေတြ႕ ျဖစ္လာသည္။ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလႏုေအးက ေအးစက္စက္ႏွင့္ ညႇီစို႔စုိ႔ႏိုင္၍ ျဖစ္သည္။ ယခင္က ကမ္းေပၚမွ ေလတုိက္ရာ အရပ္ကုိ မ်က္ႏွာမူလ်က္ ျဖတ္သန္းလာေသ ာေလကုိ အငမ္းမရ ႐ွဴ႐ႈိက္မိခဲ့ ေသာ္လည္း ယခုအခါ ေလကြယ္ရာကုိ ေရွာင္ေျပးခ်င္ မိသည္။ ယခင္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္က ဤေနရာ ေရာက္တုိင္း ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ၾကည္ႏူးမႈမ်ားႏွင့္ တက္ၾကြမႈမ်ား ခံစားရေသာ္လည္း ယခု သခၤါရ ႏွင့္ သံေဝဂ တုိ႔ေရာျပြမ္းသည့္ စိတ္တို႔က လႊမ္းမိုးထားသည္။ ေဆာင္းဝင္စမို႔ ေလက အနည္းငယ္ ေအးစိမ့္စိမ့္ ႏုိင္လွသည္။ တံတားေပၚ ေလွ်ာက္ရင္း ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည့္ လူငယ္မ်ားကို ျမင္ရသည့္တုိင္ စိတ္က လန္းဆန္းတက္ၾကြ မလာခဲ့။ ငယ္ရာမွႀကီးလာ ခဲ့သူတစ္ဦး မဟုတ္သကဲ့သို႔ ျမင္ရသည့္ ျမင္ကြင္းမ်ားက အက်ည္းတန္ ေစသည္။ စိတ္တို႔ ေလးလံစြာျဖင့္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားဆီျပန္ေျပး ေနမိသည္။ စာေရးသူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား စိတ္ညစ္တုိင္း အဆင္မေျပမႈမ်ား ရွိတုိင္း ေတာင္သမန္တံတား ဆီ အလည္လာေလ့ ရွိသည္။ တံတားေပၚေလွ်ာက္ ကမ္းစပ္နားသြားကာ စကားမ်ား ေဖာင္ဖဲြ႕ၾက အေၾကာ္စားရင္း သူ႔အေၾကာင္း ကုိယ့္အေၾကာင္း ရင္ဖြင့္လ်က္ ေသာကအခ်ဳိ႕ကုိ ေျပေပ်ာက္ ေစသည္။ ယခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း တစ္နယ္ စီကဲြကာ လုပ္ငန္းခြင္ ကုိယ္စီျဖင့္ မေတြ႕ဆံု ျဖစ္ၾကသည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ။

တစ္ခါတစ္ရံ သာမက ယခုရက္ပိုင္းတြင္ စာေရးသူ၏ စိတ္ေထြျပားမႈေပါင္း မ်ားစြာႏွင့္ ရင္ဆုိင္ေနရသည္။ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ အသက္ႀကီးလာလို႔ ဒီလိုျဖစ္တာ လားဟု ျပန္သံုးသပ္မိသည္။ ထုိအခ်က္လည္း အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ ပါဝင္သည္။ အသက္အရြယ္ ရလာသည္ႏွင့္ အနာဂတ္ အစီအစဥ္မ်ား ပိုမုိေလးနက္လာ သည္ထက္ ေလးလံလာသည္ဟု ဆိုရမည္။ တစ္ႏွစ္ ထက္တစ္ႏွစ္ ႀကီးလာေသာ အသက္ေလာက္ ဝင္ေငြ လစာတုိး လာလွ်င္လည္း ေကာင္းဦးမည္။ ယခုအသက္က တျဖည္းျဖည္း ႀကီးေလာေလ ကုန္က်စရိတ္ ပုိမ်ားလာၿပီး ကုန္ေစ်းႏႈန္း တန္ဖုိးက ႀကီးေလေလ ျဖစ္ေနသည္။ ရသည့္ဝင္ေငြက သာမန္ လူလတ္တန္းစား တစ္ရပ္ စားႏုိင္ေသာက္ႏိုင္ ေလာက္သာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အပိုအလွ်ံဟူ၍ သိပ္မရွိလွ။ ထို႔ေၾကာင့္ အနာဂတ္ကို ေတြးပူရင္း ယခုကဲ့သို႔ စိတ္ဖိစီးျခင္းလည္း ပါမည္။

ယခင္က ဆရာတစ္ဦးေျပာဖူးသည့္ စကားမ်ားသည္ ယခုအခ်ိန္၌ နားထဲတြင္ ထပ္ခါထပ္ခါ ၾကားေယာင္မိသည္။ ''ငယ္တုန္း အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေနရာမွာ လုပ္လုပ္၊ ဘာအလုပ္ပဲ လုပ္လုပ္ သမၼာအာဇီဝ က်ရင္ တင့္တယ္ပါတယ္။ အသက္ႀကီး ရင္ေတာ့ မတူေတာ့ဘူး" ။ ထုိအခ်ိန္တုန္း ကေတာ့ အလုပ္ခြင့္ထဲမွာ လူငယ္ပီပီ မိမိက်ရာေနရာ ကုိ မညည္းညဴဘဲ အားႀကိဳးမာန္တက္ လုပ္မည္ဟုသာ ခံယူထားလုိက္သည္။ ဆရာေျပာသည့္ အသက္ႀကီးရင္ေတာ့ မတူေတာ့ဘူး ဆုိသည္မွာ ယခုအခ်ိန္တြင္ စတင္ႀကံဳေတြ႕လို႔ ေနပါၿပီ။ မွန္လဲမွန္ ပါသည္။ အသက္ႀကီးလာေတာ့ ကုိယ္ႏွင့္ အရြယ္တူမ်ား သာမက ကုိယ့္ေအာက္က လူမ်ားကိုပါ ျပန္လွည့္ ၾကည့္ရၿပီ။ ပညာ ဦးေဆာင္ေသာ ေခတ္တြင္ အားလံုး က ေရွ႕ေျပး ေနၾကသည္။

ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ႏွင့္ ပညာတတ္ေသာ လူမ်ား ၾကားတြင္ လုပ္ငန္းအေတြ႕အႀကံဳ ဆုိသည့္ လက္နက္မွာ တစ္ခါတစ္ရံ တိုးမေပါက္ခဲ့။ ကုိယ့္တပည့္လည္း မက ဆရာလည္း မက်သျဖင့္ အေတာ္ ဟန္မက်သည့္ အျဖစ္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ စာေရးသူ၏ ရင္ခုန္သံမ်ား ျမန္ခဲ့ရၿပီ။ အလုပ္ထဲတြင္လည္း ရင္အခုန္ရဆံုး အခ်ိန္ျဖစ္ေနသည္။ ကုိယ့္ေနာက္မွ လူမ်ား ရာထူးတုိး သြားတုိင္း ကုိယ့္မွာ ဘာလိုအပ္ခ်က္မ်ား ရွိေနၿပီလဲ။ေခတ္ႏွင့္အညီလုိက္ ႏုိင္ေသးရဲ႕လား။ လုိက္ဖို႔လိုေန ၿပီလား။ လေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျဖည့္ဆည္းေနရသည္။ လုပ္ငန္းခြင္ အေတြ႕အႀကံဳ ႏွင့္ဝါအရ ရာထူးတိုး ျပန္လွ်င္လည္း ကုိယ့္တြင္မရွိေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားကုိ ေျပးျဖည့္ရသည့္ အျဖစ္ကလည္း ရွိေသးသည္။ ထုိအျဖစ္မွာ ငယ္စဥ္က ရင္ခုန္လႈိက္ေမာ သကဲ့သုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူး ရေသာ္လည္း အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္၊ ေလးဆယ္နားနီး လူတစ္ဦးအတြက္ အေတာ္ပင္ ႀကိဳးစားယူ ေနရသည့္ အေျခအေနတြင္ ရွိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကုိယ္ပိုင္လုပ္ငန္း လုပ္ေနၾကသည့္ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ အားက်မိသည္။ မိမိလုပ္ငန္း တုိးတက္ ေအာင္ျမင္ေရးသည္ မိမိလက္ထဲတြင္ သာရွိသည္။ မိမိကုိယ္ကုိ ၿပိဳင္ရင္း ႀကိဳးစားသြားႏုိင္သည္။ ပညာတစ္ခုခုကို ဆည္းပူးမည္ဆုိလွ်င္ ၿပိဳင္ဆုိင္ျခင္း ကင္းသျဖင့္ စိတ္ေအးလက္ေအး ေဆာင္ရြက္ႏုိင္သည္။

ကိုယ္ႏွင့္အရြယ္တူ မ်ားက ကုိယ္ပုိင္လုပ္ငန္းမ်ား၊ ေအာင္ျမင္သည့္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၊ လုပ္ငန္းတစ္ခု ၏ အႀကီးအကဲမ်ား အျဖစ္ ရပ္တည္ေနခ်ိန္တြင္ ကုိယ္က ေအာက္ေျခဝန္ထမ္း ဘဝက မလြတ္ေသးလွ်င္ လည္း မျဖစ္ျပန္ေသး။ အေပၚကုိ တုိးထြက္ရန္က လည္း အေျခအေန ေပးသည့္အခါ အေတာ္ပင္ ေတြးပူရသည္။ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း အေျခအေနႏွင့္ အခြင့္အေရး မသာခဲ့သည္ကို လူမ်ားက ျမင္မည္မဟုတ္။ ဒီအသက္အရြယ္ ထိ ဘာလုပ္ေနလုိ႔ ဒီလို အသံုးမက် ျဖစ္ေနသလဲဟုသာ ေျပာၾကမည္။ အမွန္တကယ္ မလုပ္ခဲ့သျဖင့္ မေအာင္ျမင္လွ်င္ ဘယ္သူ ဘာေျပာေျပာ ဂ႐ုစိုက္စရာ မလိုဟု ေနႏုိင္ေသာ္လည္း ႀကိဳးစားပါလ်က္ ႏွင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခြင့္မသာ ခဲ့သည့္အခါ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ပင္ စိတ္နာခ်င္ လာသည္။

ဤ အသက္အရြယ္တြင္ ေအးခ်မ္းျခင္းကို အနည္းငယ္ ရရမည့္အရြယ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ပူေလာင္ေနရဆဲ ျဖစ္သည္။ ကံအခြင့္မသာ ခဲ့ပါက အသက္ႀကီးသည္ထိ သူမ်ားလုပ္သား ဘ၀ျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္သြား ႏုိင္သည္။ သည္လိုလည္း အျဖစ္မခံႏုိင္ေသး။ အခ်ိန္ရွိခိုက္ လံု႔လစိုက္ထုတ္ ရေပဦးမည္။ တတ္ႏုိင္ သေလာက္ ဆဲြတင္ ၾကည့္ရေပဦးမည္။ အသက္အရြယ္ တစ္ခုအေရာက္ တြင္ တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ ဘဝကုိျဖတ္သန္း ႏုိင္ရန္ ယခု အခ်ိန္ကတည္းက ေသေသခ်ာခ်ာ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ ရေပလိမ့္မည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ ငယ္ငယ္ကလို ႀကံဳရာ အလုပ္လုပ္ ရမည့္ အခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ ပါ။ အလုပ္တစ္ခု ထဲတြင္ ဘဝကိုႏွစ္ၿပီး လုပ္ရမည့္ အခ်ိန္လဲ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ 

အနာဂတ္အတြက္ ကုိယ့္ဘဝကုိ အေထာက္ အပံ့ ျဖစ္ေစမည့္ လုပ္ငန္းမ်ဳိးကုိ ေရြးခ်ယ္တတ္ရန္ အေရးႀကီးလာၿပီ ျဖစ္သည္။ ေျပာင္းလဲသင့္ သည္မ်ားကုိ ေျပာင္းလဲႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစားရမည္။ ကုိယ္ကအလုပ္ အတြက္ ေပးဆပ္တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ အလုပ္က ကုိယ့္အတြက္ ရႏုိင္သည့္ အေထာက္အပံ့ ေကာင္းမ်ားကုိ ယူတတ္ရမည့္ အခ်ိန္ကုိ ေရာက္လို႔ေနေပၿပီ။ သို႔မွသာ အနာဂတ္တြင္ စိတ္ခ်ရေသာ ရင္ခုန္သံ စည္းခ်က္မ်ား မွန္ႏုိင္မည္ ျဖစ္ေပသည္။

ရတနာပံုေန႔စဥ္သတင္းစာ ၊ စာ(၂၀)