မမွားေသာေရွ႕ေန မေသာေသာေဆးသမား

မမွားေသာေရွ႕ေန မေသာေသာေဆးသမား

ၾကည္လြင္ျမင့္ (မုျဒာ)

ကြၽန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ ေဆးသမား (ေဆးဆရာ) ျဖစ္ေနၿပီး ငယ္စဥ္ ကတည္းက စြဲေနေသာ ဤစကား၊ စကားပုံဟု ေခၚရမည္လား။ စကားခ်ပ္ဟု ေခၚရမည္လား။ အမ်ားသုံး ေနၾကေသာ စကားျဖစ္သည္။

သုိ႔ေသာ္ ဤစကားပုံ၊ စကားခ်ပ္သည္ မမွန္၊ မျပည့္စုံမွန္း တစ္ေလာက မဂၢဇင္း တစ္ေစာင္တြင္ ဆရာဝန္ႀကီး ေဒါက္တာ ဦးေငြစုိး ၏ ေဆးေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ကုိ ဖတ္႐ႈရမွ သိေတာ့သည္။

''မမွားေသာေရွ႕ေန မေသေသာ ေဆးသမား မရွိ'' ဟု ေျပာမွ ျပည့္စုံမည္ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏႈတ္စြဲေနေသာ စကားရပ္တြင္ မရွိဟူေသာ ေနာက္ဆုံးစကား တစ္လုံး ေပ်ာက္ေနသျဖင့္ အဓိပၸာယ္ မွာလည္း မျပည့္မစုံ ျဖစ္ေနသည္။ ဤကဲ့သုိ႔ပင္ မျပည့္မစုံ မွားေနေသာ စကားပုံ၊ စကားခ်ပ္ မ်ားစြာ ျမန္မာတု႔ိ ႏႈတ္ဖ်ားတြင္ ေျပာေနသူမ်ား ရွိေနသည္။ အမႈတစ္ခု ျဖစ္၍ ေရွ႕ေနငွား၍ အမႈႏုိင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခုိင္း ရာမွာ တရား႐ုံးမွာ ေရွ႕ေန ေလွ်ာက္လဲခ်က္ မွားသျဖင့္ ေထာင္က်သြား ရေသာ အမႈသည္တု႔ိ ရွိေကာင္း ရွိပါလိမ့္မည္။ ဤသည္ကုိ ေရွ႕ေနတုိ႔ဘက္မွ လုိက္၍ မမွားေသာ ေရွ႕ေနမရွိ ဟု ေရွ႕ေနလည္း တစ္ခါတစ္ရံ မွားႏုိင္သည္ဟု ကာကြယ္ေပး ထားပုံရသည္။

မေသေသာ ေဆးသမားမရွိ ဟူေသာ စကားမွာ ျဖစ္ႏုိင္ေျခ ႏွစ္မ်ဳိးရွိသည္။ ေရာဂါေဝဒနာ က်ေရာက္၍ ေဆးဆရာ ပင့္ကုသေသာ အခါ ကုရင္းကုရင္း လူနာအသက္ ဆုံးပါးသြား သျဖင့္ တရားႏွင့္ ေျဖရန္ သေဘာျဖင့္ မေသေသာ ေဆးသမား မရွိဟု ႏွစ္သိမ့္ေသာ စကားျဖစ္ႏုိင္ သည္။ ေဆးဆရာ (ေဆးသမား) မ်ားဘက္မွ ကာကြယ္ေသာ စကားဟု ဆုိပါစုိ႔။ ေနာက္တစ္နည္း ျဖစ္ႏုိင္ေသး သည္မွာ လူနာမ်ားစြာ ကုိ ကုသေပးေနသည့္ ဆရာ ကိုယ္တုိင္ ေရာဂါေဝဒနာ ျဖစ္ေသာအခါ သူ႔ေဆးႏွင့္သူ ကု၍ မေပ်ာက္ႏုိင္ဘဲ ေသဆုံးသြားျခင္း ေၾကာင့္ ဆရာလည္း ဘာသားနဲ႔ ထုထား တာမုိ႔လုိ႔လဲ။ ဖ်ားမယ္၊ နာမယ္၊ တစ္ေန႔ ေသရမယ္ဟု ရည္ၫႊန္း၍ မေသေသာ ေဆးသမား မရွိဟု စကားပုံရွိခဲ့ ျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။

သင္ခန္းစာယူစရာ ဖတ္ရ ပါေသးသည္။ ဆရာႀကီး ဦးေငြစုိး၏ ထုိေဆာင္းပါး မွာပင္ မိတ္ေဆြ ဆရာဝန္ႀကီး တစ္ဦးသည္ မိမိကုိယ္ပုိင္ ေဆးခန္းတြင္ လူနာမ်ား ၾကည့္ရန္ ျပင္ဆင္ေနစဥ္ မွာပင္ ႐ုတ္တရက္ လဲက်သြားၿပီး ေဆးမမီ အသက္ပါ ပါသြားရရွာ ေလသည္။ ထုိဆရာဝန္ ႀကီးသည္ လူနာေတြ အလွည့္က် ထုိင္ေစာင့္ ေနၾကခ်ိန္ တြင္ ေရခ်ဳိးခန္းဝင္ မ်က္ႏွာသစ္ လက္ေဆးၿပီး ျပန္အထြက္ ယိုင္ထုိးကာ ဝုန္းခနဲ လဲက်သြားၿပီး ျပန္မထ ႏုိင္ေတာ့ေပ။

လူနာရွင္မ်ား၊ အိမ္သားမ်ားက ေျပးထူၾက ေသာ္လည္း အသက္မရွိ ေတာ့ေပ။ တျခားဆရာဝန္ တစ္ဦးမွာလည္း လူနာၾကည့္ရင္း ေခါင္းကိုက္ လာသျဖင့္ သူ႔အခန္းထဲက ေဆးတစ္ျပား ယူၿပီး ေရတစ္ခြက္ႏွင့္ ေမာ့ခ်လုိက္ရင္း ေရသီးသလုိ ျဖစ္ရာက နားၾကပ္တန္းလန္း၊ အပ္တန္းလန္း ႏွင့္ ေသဆုံးသြားပုံ မ်ားကုိ ေရးသားထား သည္မွာ သခၤါရတရား ရစရာပင္။ ဆရာဝန္လည္း မထား၊ ေသျခင္းတရား သည္ တံခါး မေခါက္ဘဲ ခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာႏုိင္ ေလသည္။ ခႏၶာကိုယ္ အတြင္း ''ပထဝီ၊ အာေပါ၊ ေတေဇာ၊ ဝါေယာ'' ဓာတ္ႀကီးေလးပါး တုိ႔ မညီၫြတ္ ေဖာက္ျပန္လာလွ်င္ ေသရမည္သာ။ ထုိဓာတ္ႀကီးေ လးပါးတုိ႔ကို ''ငါေဆးဆရာ မင္းတုိ႔ မေဖာက္ျပန္ၾကနဲ႔ ညီၫြတ္ၾက'' ဟု မဟန္႔တား ႏုိင္ပါ။

ဓာတ္ႀကီးေလးပါး တုိ႔တြင္ ေလ (ဝါေယာ) ဓာတ္သည္ လူကုိ ႐ုတ္တရက္ ေသေစႏုိင္သည္။ ေရွးေဆးက်မ္း မ်ားတြင္ ေလမ်ဳိး ၈ဝ ရွိသည္ဟု ဆုိသည္။ ထုိအထဲမွ ေလသင္တုန္း ျဖတ္လွ်င္ ႏွလုံးရပ္၍ ႐ုတ္တရက္ လဲက်

ေသဆုံးတတ္ ေလသည္။ ထုိ႔ျပင္ အထက္သုိ႔ ဆန္ေသာေလ (ဥဓဂၤမဝါေယာ)၊ ေအာက္သုိ႔ စုန္ေသာေလ (အေဓါဂမဝါေယာ)၊ အူတြင္းလွည့္ေလ (ဣစၧိသယဝါေယာ)၊ ကိုယ္အဂၤါအႏွံ႔ သုိ႔သြား ေသာေလ (အဂၤမဂၤႏုသာရီ ဝါေယာ) တုိ႔လည္း အေရးႀကီးေသာ ေလမ်ားျဖစ္သည္။

အထက္သုိ႔ ဆန္ေသာေလ (ဥဓဂၤမဝါေယာ) ႐ုတ္တရက္ လြန္ကဲလွ်င္ ဦးေႏွာက္အတြင္း ေသြးေၾကာ ေပါက္ၿပီး ေသဆုံးႏုိင္သည္။ ေသြးတုိးေရာဂါ အခံရွိသူမ်ား၊ အဆီအအိမ့္ႏွင့္ အခါး အလြန္ႀကိဳက္ သူမ်ား၊ ေခြးေတာက္၊ တမာ၊ ေၾကာင္လွ်ာ၊ ၾကက္ဟင္းခါး၊ ဝက္သား၊ မွ်စ္ခ်ဥ္ စေသာ ေလစာမ်ားကုိ တစ္ေန႔တည္း တစ္မ်ဳိးမက စားမိသူမ်ားမွာ ဤေလပင့္ သျဖင့္ ဦးေႏွာက္ ေသြးေၾကာျပတ္ ေသဆုံး တတ္သည္။

ကုိယ္အဂၤါအႏွံ႔သုိ႔ သြားေသာေလ (အဂၤမဂၤႏုသာရီ ဝါေယာ) ေဖာက္ျပန္သူ မ်ားမွာ အေအးႀကိဳက္ သူမ်ား၊ ပန္ကာေလ၊ အဲယားကြန္း ေလျဖင့္ တစ္ကိုယ္လုံး အေအးခံ ေနထုိင္အိပ္စက္ သူမ်ား ျဖစ္ေလ့ရွိသည္။ ေလျဖတ္ ႏုိင္သည္။ ေဆးဆရာ၊ ဆရာဝန္ႀကီးမ်ား ႐ုတ္တရက္ ေသဆုံးရသည္မွာ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ တခ်ဳိ႕ ေအာင္ျမင္ေသာ ဆရာႀကီး မ်ားမွာလည္း ေလာဘေၾကာင့္ ေန႔ေရာညပါ ေဆးခန္းတစ္ခုၿပီး တစ္ခု ေျပာင္းထုိင္ရင္း မိမိ က်န္းမာေရးကုိ ဂ႐ုမစိုက္၊ မုိးရြာ တုန္းေရခံဟု ဆုိကာ အလုပ္ဝန္ပိ၍ အသက္ႏွင့္ေငြ လဲလုိက္ရ သူမ်ားလည္း ရွိႏုိင္သည္။

ဆရာဝန္မွန္လွ်င္ မိမိလူနာ မ်ားကုိ စစ္ေမးေသာ အခါ အရက္ေသာက္ သလား၊ ေဆးလိပ္ ေသာက္သလား အၿမဲေမးေလ့ ရွိသည္။ ထူးဆန္းသည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ၂ဝ ခန္႔က ျဖစ္သည္။ နာမည္ႀကီးေသာ ဆရာဝန္ႀကီး တစ္ဦး ေတြ႕ဖူးသည္။ သူကိုယ္တုိင္က စီးကရက္မ်ားကုိ မနားတမ္း တစ္လိပ္ၿပီး တစ္လိပ္ ေသာက္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ယခု ထုိဆရာႀကီး မရွိေတာ့ပါ။ အသက္ ၆ဝ ေက်ာ္ႏွင့္ သူေသဆုံး သြားခဲ့ပါၿပီ။ ထုိ႔အတူ အရက္ စြဲေနေသာ ဆရာဝန္ႀကီး တစ္ဦးမွာလည္း ေလျဖတ္ၿပီး ဒုကၡိတ ျဖစ္ေနသည္ ကုိ ေတြ႕ရသည္။

စာေရးသူတုိ႔ ေဆးဆရာ ေလာကတြင္ ေျပာေလ့ရွိေသာ စကားတစ္ရပ္ ရွိသည္။ အေနာက္တုိင္း ဆရာဝန္ႀကီး မ်ားသည္ ေလေၾကာင့္ ေသရသည္။ တုိင္းရင္း ေဆးဆရာႀကီး မ်ားသည္ ပုိးေၾကာင့္ ေသရသည္ဟု ဆုိသည္။ ရွင္းလင္းရလွ်င္ အေနာက္တုိင္း ေဆးဆရာ မ်ားသည္ ေရာဂါရွာေဖြ ရာတြင္ ဗက္တီးရီးယားပုိး၊ ဗုိင္းရပ္စ္ပုိး စသည့္ ပုိးတုိ႔ကုိသာ အဓိကထား ရွာေဖြေလ့ ရွိသည္။ ေလေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ေရာဂါမ်ားကုိ သတိမမူမိၾက။ ထုိ႔အတူ  တုိင္းရင္းေဆး၊ ႐ုိးရာ ေဆးပညာရွင္ သမားေတာ္တုိ႔ သည္လည္း ''ပထဝီ၊ အာေပါ၊ ေတေဇာ၊ ဝါေယာ'' ႏွင့္ ''အာကာသ'' စေသာ ပဥၥဘုတ္ တုိ႔ကုိသာ အေလးထား ေသာ႐ႈေထာင့္မွ ေရာဂါကုေနၿပီး ပုိးေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ ေရာဂါတုိ႔ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈမိ သျဖင့္ ၄င္းပုိးေၾကာင့္ ေသရသည္ဟု ဆုိလုိျခင္းျဖစ္သည္။ အေရွ႕တုိင္းေရာ အေနာက္တုိင္းပါ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ အားသာခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ မ်ားရွိေနသည္မွာ အမွန္တရားပင္ ျဖစ္သည္။ 

စာေရးသူ၏ မိတ္ေဆြ ဖားကန္႔မွ ဆရာဝန္တစ္ဦး ႏွင့္ ေတြ႕ဖူးကာ စကားစပ္မိ ဖူးသည္။ သူဖားကန္႔မွာ ဆရာဝန္ လုပ္ေနစဥ္က ရသည့္ အေတြ႕အႀကံဳ ျဖစ္သည္။ ဖားကန္႔၊ ဆုိင္းေတာင္၊ ပူတာအုိ အထိ သူလွည့္လည္ ေဆးကုခဲ့ သည္။ သူတုိ႔အရပ္မွာ ဖ်ားလွ်င္ ရွားျခစ္သည္။ စာျခစ္သည္ ဟုလည္း ေခၚသည္။ ပ႐ုတ္ဆီဘူး အဖုံး၊ ပုလင္းဖုံး၊ ပုိက္ဆံေၾကးျပား စသည္တုိ႔ႏွင့္ လည္ပင္း၊ ကုပ္၊ ေနာက္ေက်ာမ်ား ပါမက်န္ အစင္းေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္ေအာင္၊ ေသြးျခည္မ်ား ဥေအာင္ ဆြဲျခစ္သည္။ ဤသည္မွာ သူတို႔ ဓေလ့ျဖစ္သည္။

''ဖားကန္႔ဆုိတာ ေအးတဲ့ ေဒသပဲ။ ဖ်ားရင္ ရွားမျခစ္ ရင္ ဆရာဝန္ေတာင္ ေသတယ္လုိ႔ သူတုိ႔က ေျပာတယ္'' ဟု သူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္က သူ႔အေတြ႕အႀကံဳကို ေျပာျပ သည္။ လူျဖစ္လာလွ်င္ တစ္ေန႔ ေသရမည္ ျဖစ္သည္။ အရပ္သားျဖစ္ေစ၊ ကုန္သည္ျဖစ္ေစ၊ ဆရာဝန္ျဖစ္ေစ၊ ဝန္ႀကီးျဖစ္ေစ၊ မိန္းမ၊ ေယာက္်ား မခြဲျခား ေသရမည္ ျဖစ္သည္။ ''ဘုရားေသာ္မွ မေနရ၊ တုိ႔က ဘာမုိ႔လဲ'' ဟူေသာ စကား ႏွင့္အညီ မလြတ္ကင္းႏုိင္ေသာ တရားျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မေသမီမွာ မိမိ ဘာတာဝန္ ေက်ခဲ့သလဲ။ မိသားစုအက်ဳိး၊ အမ်ားအက်ဳိး၊ တိုင္းျပည္အက်ဳိး၊ လူ႔ေလာကအက်ဳိး ဘာမ်ားသယ္ပုိး ခဲ့သနည္း ဟူသည္မွာ မိမိကိုယ္မိမိ ျပန္ေမးရမည့္ အခ်က္ျဖစ္သည္။ ေက်းဇူးေၾကြးေတြ ဆပ္ခဲ့ဖုိ႔လုိသည္။ (ရွိေသးလွ်င္) မိဘေက်းဇူး ဆပ္ခဲ့ၿပီလား။ အေရးႀကီးသည္။ 

မိမိေမြးဖြား ႀကီးျပင္းခဲ့သည့္ ေျမႀကီး၊ ရပ္ရြာေဒသ ေက်းဇူးကိုလည္း ဘာအက်ဳိး ျပဳၿပီးခဲ့ၿပီနည္း။ ဆပ္စရာေၾကြး မက်န္ခဲ့ပါေစႏွင့္။ အထူးသျဖင့္ လူသားတုိင္းက အားထားၾက၊ အားကုိးၾကေသာ သမားေတာ္မ်ား၊ ဆရာဝန္ မ်ားကုိ ဂါရဝတရား ေရွ႕ထား၍ တိုက္တြန္း လုိသည္။ ေစတနာ၊ ဝါသနာ၊ အနစ္နာ နာသုံးနာႏွင့္ ျပည့္စုံေစ ခ်င္သည္။ မကုသခင္ ေမတၱာဝင္၊ ကုစဥ္ က႐ုဏာ၊ ကုသၿပီး ေနာက္ မုဒိေရာက္၊ ၿပီးေျမာက္ ဥေပကၡာဟူေသာ သမားက်င့္စဥ္ လည္း ရွိသည္။ လူနာေတြေရာ ကုသေသာ ဆရာေတြပါ အၿမဲမေနၾကရပါ။ မေသခင္ ကုသုိလ္ယူ သြားၾကဖုိ႔ လုိသည္။ မမွားေသာ ေရွ႕ေန မေသေသာ ေဆးသမား မရွိပါ။

ျမ၀တီေန႔စဥ္ ၊ စာ(၈)