ခံႏုိင္ရည္ကို ေမြးျမဴပါ

ၾကည္လြင္ျမင့္ (မုျဒာ)

လူ႔ဘဝဟူသည္ ရခဲလွသည္ ဆိုေသာ္လည္း ရလာျပန္ေသာ အခါတြင္လည္း ပတ္ဝန္းက်င္ ႏွစ္မ်ဳိးႏွင့္ ရင္ဆုိင္ ရျပန္သည္။ ထုိပတ္ဝန္းက်င္ ႏွစ္မ်ဳိးမွာ -

၁။ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ႏွင့္

၂။ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ တုိ႔ျဖစ္ေလသည္။

ဤပတ္ဝန္းက်င္ႏွစ္မ်ဳိးႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ မေနႏုိင္ေသာ သူမ်ားမွာ အသက္တို ရမည္သာ ျဖစ္ေလသည္။

စာေရးသူသည္ က်န္းမာေရး ေဆာင္းပါးမ်ားသာ ေရးသားသူ ျဖစ္သျဖင့္ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ အေၾကာင္းကို မေရးသားႏုိင္ပါ။ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္သည္ အေတြးအေခၚ ပိုင္းဆုိင္ရာ၊ ဝါဒဆုိင္ရာ၊ လူမ်ဳိးေရး ဆုိင္ရာ၊ ဘာသာေရး ဆုိင္ရာတုိ႔ႏွင့္ အလြန္႐ႈပ္ေထြး လွသျဖင့္ ဤအေၾကာင္း အရာမွာ အလြန္ က်ယ္ျပန္႔လြန္း ပါသည္။ ေဆးဆရာ တစ္ဦးအေနျဖင့္ လက္လွမ္းမမီ ႏုိင္ပါ။

လူတု႔ိ၏ က်န္းမာေရး၊ အသက္ရွင္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ အေၾကာင္းကို ေရးသားလို ပါသည္။ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ (၁) ရာသီဥတု၊ (၂) အေနအထိုင္၊ (၃) အစားအေသာက္၊ (၄) အျပဳအမူ တုိ႔သည္ က်န္းမာေရးႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္ေနေသာ အေျခခံ အခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။

ထိုအခ်က္မ်ား တြင္လည္း ရာသီဥတု ဟူေသာအခ်က္ မွာ သူ႔ အလိုအေလ်ာက္ ေရေျမေတာေတာင္ သဘာဝ အေျခခံ၊ မုိးေလဝသ အေျခခံအေပၚ မူတည္၍ ေျပာင္းလဲ ေနျခင္းျဖစ္သျဖင့္ လူတုိ႔က မေျပာင္းလဲ ႏုိင္ေသာအရာ ျဖစ္သည္။

နံပါတ္ (၂) အေနအထုိင္မွာလည္း မိမိလုိခ်င္သလုိ မျဖစ္ႏုိင္။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ အေပၚမူတည္ၿပီး ကံအေၾကာင္း တရားေၾကာင့္ တဲအိမ္တြင္ ေနရသည္။ တုိက္အိမ္တြင္ ေနရသည္။ သန္႔ရွင္းေသာ အရပ္ေဒသတြင္ ေနရသည္။ ညစ္ပတ္နံေစာ္ေသာ၊ လူေနထူထပ္ေသာ ေနရာတြင္ ေနရသည္ စသည္ျဖင့္ မိမိတို႔ မိသားစုလုိက္ စီးပြားေရး အဆင္ေျပရာတြင္ ရေသာဝင္ေငြ အဆင့္အတန္းျဖင့္ ေနၾကရသျဖင့္ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ မိမိေနခ်င္သလုိ ဖန္တီး၍ မရႏုိင္ေပ။ ေပ်ာ္ရာမွာမေနရ၊ ေတာ္ရာမွာ ေနရသည့္ အခါမ်ားလည္း ရွိႏုိင္ေပသည္။

မိမိဘဝ အေျခအေနအရ တဲေပၚမွာ ေနသူသည္ တုိက္ေပၚမွာ ေနခ်င္၍ မရႏုိင္ေပ။ စိတ္ကူးယဥ္ ေနမည့္အစား ႀကိဳးစားမွရမည္။ တုိက္ေပၚမွာေနၿပီး မြန္းက်ပ္ေနသူ မွာလည္း ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္၊ ကန္ေရျပင္က်ယ္ ႏွင့္ ေအးျမေသာ၊ ေလေကာင္းေလသန္႔ ရေသာေနရာကို မက္ေမာ ေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ မိမိအသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္းႏွင့္ စီးပြားေရး ရွိေသာေနရာ မွာသာ တစ္သက္လံုး မြန္းက်ပ္စြာ ေနသြားရ တတ္သည္။ ဤသည္မွာ ေျပာင္းလဲခ်င္တုိင္း ေျပာင္းလဲမရေသာ ဘဝအေျခအေန မ်ားျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ က်န္းမာေရး ႐ႈေထာင့္ႏွင့္ မညီေသာ အေနအထုိင္ မ်ားကို ကိုယ္တုိင္ျပဳျပင္ ယူရမည့္ အရာမ်ားလည္း ရွိသည္။ သဘာဝထက္ လြန္ကဲ၍ အေအးႀကိဳက္ျခင္း၊ အေအးခံလြန္းျခင္း၊ ဥပမာအားျဖင့္ အက်ႌခြၽတ္ ေနျခင္း၊ ပန္ကာေလ ခံျခင္း၊ အဲယားကြန္းကို အေအးခ်ိန္ လြန္ကဲေအာင္ ဖြင့္ေနျခင္း၊ တံခါးေပါက္ဖြင့္ၿပီး ေလတိုက္ခံ အိပ္ျခင္း၊ အခ်ိန္မဲ့အခါမဲ့ ေရခ်ဳိးျခင္း၊ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ အေအးခံၿပီး ေရခ်ဳိးျခင္း စသည္မ်ားကို ကိုယ္တိုင္ မဆင္ျခင္သျဖင့္ အေအးပက္ျခင္း ႏွင့္ ေနာက္ဆက္တြဲ အေအးပတ္၍ ေလျဖတ္ျခင္း၊ ယခုေခတ္စား ေနေသာ Heat Stroke ရျခင္းမ်ား ျဖစ္ႏုိင္သည္။

အပူလြန္ကဲေသာ ရာသီမ်ားတြင္ လူတုိင္းပင္ အေအးကို ရွာၾကသည္။ ေငြေၾကး တတ္ႏုိင္လွ်င္ ျပင္ဦးလြင္ (ေမၿမိဳ႕)က့ဲသို႔ ေအးေသာအရပ္ ကို ေျပာင္းေရႊ႕ ေနၾကသည္။ အလုပ္ေၾကာင့္ မသြားႏုိင္ေသာ အခါ အဲယားကြန္း ခန္းျဖင့္ ေနၾကသည္။ ဤသည္မွာ ေငြေၾကး တတ္ႏိုင္သူမ်ား အတြက္ျဖစ္သည္။ ေငြေၾကး မတတ္ႏုိင္သူမ်ား အတြက္မွာ ခံႏုိင္ရည္ကို ေမြးယူၾကဖို႔ျဖစ္သည္။ သဘာဝအရ အေအးဓာတ္ရွိေသာ သစ္ရိပ္ဝါးရိပ္ မရွိေသာအခါ ပန္ကာေလပင္ အသံုးမျပဳႏုိင္ ေသာအခါ ခံႏုိင္ရည္ကို ေမြးယူရမည္ ျဖစ္သည္။ ပါးေသာအက်ႌ၊ လံုခ်ည္၊ ခ်ည္ထည္ စသည္တို႔ကို ဝတ္ၿပီး ၿငိမ္သက္စြာေနလွ်င္ အပူဒဏ္ကို ခံႏုိင္သည္။ သင္ျဖဴးဖ်ာ၊ ျမက္ဖ်ာတို႔ျဖင့္ အိပ္လွ်င္လည္း အပူဒဏ္ကို ခံႏုိင္သည္။

တရားရိပ္သာ တစ္ခုတြင္ အလြန္ပူျပင္းေသာ အခ်ိန္တြင္ သြပ္မိုးဓမၼာ႐ံု ေအာက္တြင္ တရားထိုင္မည့္ အစား အျပင္ကြင္းျပင္ သစ္ပင္ရိပ္တြင္ ကြပ္ပ်စ္ငယ္ေလး ျပဳလုပ္ၿပီး တရားထုိင္ သည္ကို ေတြ႕ရဖူးသည္။ အပူဒဏ္ ျပင္းေသာ္လည္း တရားမွတ္ၿပီး စ်ာန္ဝင္သြားေသာ အခါ အပူၿငိမ္း သြားသည္ဟု သက္ႀကီးရြယ္အုိ ေယာဂီ အဘြားတစ္ဦးက ေျပာသည္ကို အမွတ္ရဖူး ပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က ၿမိဳ႕တြင္းရွိရပ္ကြက္ မ်ားတြင္ အပူဒဏ္ေၾကာင့္ လူႀကီးမ်ား အလြန္ အေသအေပ်ာက္ မ်ားခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ေနမြန္းတည့္ ခ်ိန္တြင္ ျမစ္ဆိပ္တြင္ ေရဆင္းခ်ဳိး၍ ေသၾကရသူ မ်ားလည္းရွိသည္။ အပူဒဏ္ကို လုိက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ တျဖည္းျဖည္း မျပဳျပင္ဘဲ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျပဳျခင္းေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ ေသြးေၾကာ ေပါက္၍ ေသၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။

နံပါတ္(၃)အခ်က္ ျဖစ္ေသာ အစားအေသာက္ကို ဆင္ျခင္၍ မိမိႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ေအာင္ ျပဳျပင္ စားေသာက္ျခင္း အေၾကာင္းကို ေျပာလုိပါသည္။ 

တစ္ခါက ဆီးခ်ဳိေရာဂါရွိသူ တစ္ဦးသည္ မိမိတြင္ စားစရာဘာမွ မရွိေတာ့ေၾကာင္း၊ အရာရာ မတည့္သျဖင့္ ေရွာင္ရသည္က မ်ားသျဖင့္ ခံတြင္းပ်က္ၿပီး အားပ်က္ လာေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ထုိအခ်ိန္က သရက္သီး လိႈင္လိႈင္ ေပၚခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ စိန္တစ္လံုး၊ ျမေက်ာက္၊ ေရႊဟသၤာ၊ ေအာင္ဒင္ စေသာ တန္ဖိုးႀကီး သရက္သီးမ်ားပင္ ေစ်းခ်ဳိခ်ဳိ ရႏုိင္ေသာအခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ သရက္သီးမွည့္ ေလးႏွင့္ ထမင္းစားလိုက္ ရလွ်င္ဟူေသာ အေတြးဝင္လာ ေသာ္လည္း ဆီးခ်ဳိတက္ မည္ စုိးသျဖင့္ မစားရ၊ သားသမီးမ်ား ကလည္း ပိတ္ပင္ ၾကသည္ဟု သူကေျပာသည္။

စာေရးသူက သူ႔ကို အႀကံေပးသည္။ သရက္သီးကို ထမင္းစားၿပီးလွ်င္ အာသာေျပ တစ္စိတ္မွ် စားပါဟု တစ္ေန႔လွ်င္ တစ္စိတ္သာ စားပါဟု အႀကံေပးသည္။ သံုးေလးရက္ ၾကာေသာအခါ သူႏွင့္ေတြ႕သည္။ သရက္သီး တစ္စိတ္စား၍ ဆီးခ်ဳိတက္သလား ဟုေမးရာ မတက္ပါဟု သူကေျပာသည္။ သူ႔မွာလည္း အာသာေျပ စားရသျဖင့္ ထမင္းစား ဝင္လာေၾကာင္း ေျပာသည္။ ေနာက္တစ္ပတ္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ စာေရးသူသည္ သူ႔ကို သရက္သီးႏွစ္စိတ္ တုိးစားရန္ေျပာသည္။ သူကလည္း အနည္းငယ္ ရဲတင္းလာၿပီး ႏွစ္စိတ္ တိုးစားသည္။ စားခါစရက္က ဆီးခ်ဳိအနည္းငယ္ တက္ေနေၾကာင္း ေျပာသည္။ စာေရးသူက အနည္းငယ္ တက္႐ံုမွ်ႏွင့္ မေၾကာက္ပါႏွင့္။ ႏွစ္စိတ္ထက္ မပိုဘဲစားပါဟု ေျပာသည္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ ၾကာေသာအခါ သူႏွင့္ေတြ႕သည္။ သရက္သီးႏွစ္စိတ္ စား၍ ဆီးခ်ဳိမတက္ ေတာ့ေၾကာင္း ေျပာသည္။ စားခ်င္တာ စားရ၍ သူ႔မွာ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။

တစ္ခါက အသည္းအထူးကု ဆရာဝန္ႀကီး တစ္ဦးသည္ အဆီေရွာင္ဖုိ႔၊ ဝက္သား ဝက္ဆီေရွာင္ဖုိ႔၊ လမ္းေဘးမွ အစာမ်ား၊ ဆီမသန္႔ေသာ အစာမ်ားေရွာင္ဖုိ႔ မၾကာခဏ ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေန႔တြင္ သူကိုယ္တိုင္ မႏၲေလး ဗထူးကြင္း အေနာက္ဘက္ရွိ လမ္းနံေဘးတြင္ အထမ္းျဖင့္ ေရာင္းေသာ ၿမီးရွည္ဆိုင္တြင္ ကားရပ္ၿပီး ဆင္းထုိင္စားသည္ ဟု ဆုိသည္။ ဆရာႀကီးက ဒီၿမီးရွည္ဆုိင္မွာ တုိ႔ေက်ာင္းသား ကတည္းက ထုိင္စားလာတာ အရသာ သိပ္ေကာင္းတာ၊ ျမင္တာနဲ႔ မေနႏုိင္ဘူး။ ေနာက္မွပဲ အဆီ မစားဘဲ ေလးငါးရက္ေလာက္ ေရွာင္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကို အေလ်ာ္ျပန္ေပး ေတာ့မည္ဟု ေျပာေၾကာင္း ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္တြင္ ဖတ္႐ႈရသည္။

မွန္ပါသည္။ ကိုယ္ငယ္စဥ္ ကတည္းက ႀကိဳက္ေသာ အစာ၊ ခံတြင္းေတြ႕ေသာ အစာကို ေတြ႕လိုက္လွ်င္ စိတ္ထဲမွ စားခ်င္ၿပီး သြားရည္ယို လာမည္ျဖစ္သည္။ စားခ်င္လ်က္ ႏွင့္ ေရွာင္လိုက္ရလွ်င္ အစာ ေတာင့္တစိတ္ ပ်က္စီးသြားမည္ ျဖစ္သည္။ အေနာက္တိုင္း ေဆးပညာအရ ဆုိလွ်င္ Lost of appetite ျဖစ္လာမည္။ ေရာဂါရလာမည္ ျဖစ္သည္။

စားခ်င္တာကို တစ္ႀကိမ္ေလး စားၿပီး အာသာေျဖသည့္ အတြက္ ေရာဂါမတိုးႏုိင္ပါ။ အစားဝင္သည့္ အတြက္ ခံတြင္းေကာင္း လာေသာအခါ ခံႏိုင္ရည္ ပိုတုိးလာပါမည္။ ေရွာင္သင့္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ျပန္ေရွာင္ လုိက္ပါ။

ဤနည္းျဖင့္ ကိုယ္ခံအားႏွင့္ ခံႏိုင္ရည္ကို ေမြးယူႏိုင္သည္။

ညေန ထမင္းစား ခါနီးတြင္ အရက္ကို ေဆးဖက္ဝင္႐ံုမွ် တစ္ပတ္၊ ႏွစ္ပတ္ ေသာက္ေလ့ရွိေသာ လူႀကီးမ်ားရွိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေနထုိင္မေကာင္း သျဖင့္ မေသာက္ရေတာ့၊ ေနျပန္ေကာင္း လာေသာအခါ စိတ္က ျပန္ေတာင့္တ လာသည္။ သို႔ေသာ္ ျပန္ေနမေကာင္း ျဖစ္မွာစိုး၍ မေသာက္ရဲ။ စိတ္အလိုမလိုက္ ရသျဖင့္ ဘာစားစား ခံတြင္းမေတြ႕၊ အစားပ်က္ ျဖစ္ျဖစ္ လာတတ္သည္။ ထုိကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေသာ သက္ႀကီးရြယ္အို တစ္ဦးကို စာေရးသူသည္ သူႀကိဳက္ေသာ အရာကို တစ္ပတ္၊ လက္ဖက္ရည္ အၾကမ္းပန္းကန္ တစ္ဝက္မွ် ေသာက္ခုိင္းၿပီး အစာစား ခုိင္းၾကည့္ေသာ အခါ ေနေကာင္း လာေၾကာင္း ေျပာသည္ကို ေတြ႕ႀကံဳရဖူး ပါသည္။

လူ႔ဘဝ တုိေတာင္းလွေသာ အခ်ိန္ေလးတြင္ အေနအထုိင္ႏွင့္ အစားအေသာက္ အတြက္ တင္းက်ပ္လြန္းလွ်င္ မည္မွ် ေဆးေကာင္းႏွင့္ ကုေသာ္လည္း ေရာဂါမေပ်ာက္ ႏုိင္ပါ။ စိတ္အလိုလိုက္ရန္ မလိုေသာ္လည္း စိတ္ေက်နပ္မႈ ရေအာင္ေတာ့ အတုိင္းအတာ တစ္ခုထိ လုိက္ေလ်ာ ညီေထြေနဖို႔ လိုသည္။

အခ်ဳိ႕လူႀကီး မ်ားတြင္ ပိုးေမြးသလို ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး အေနအထိုင္၊ အစားအေသာက္ ဆင္ျခင္ေနရင္း ေရာဂါမ်ားမွာ တုိးသည္ထက္ တုိးလာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေသာက္ရေသာ ေဆးေတြ မ်ားသည္ထက္ မ်ားလာၿပီး ေဆးဒဏ္ေၾကာင့္ အစားအေသာက္ ပ်က္၊ ခံတြင္းပ်က္၊ နာလန္မထူ ျဖစ္ကာ အိပ္ရာထဲ လဲရသည့္ အျဖစ္ဆုိးမ်ား ရွိသည္။ အခ်ဳိ႕လူမ်ားမွာ ေရာဂါရွိ ေသာ္လည္း ေရာဂါသည္ ႏွင့္မတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ေပေပေတေတ ေနသည္ ဟု ဆုိခ်င္ဆုိ၊ စိတ္မထင္လွ်င္ စားသည္၊ သြားသည္၊ ႀကိဳက္ရာလုပ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဒဏ္ခံ လုိက္ရသည္။ ျပန္ေကာင္း လာသည္ႏွင့္ အစားအေသာက္ ကို ထင္ရာ စားျပန္သည္။ ထုိက့ဲသို႔ေသာ သူမ်ားကို ၾကည့္လွ်င္ ကိုယ္ခံအား ေကာင္းေနၿပီး ေရာဂါဒဏ္ ခံႏုိင္ရည္ ရွိေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

အဆုိးထဲမွ အေကာင္းဟူေသာ ေရွးလူႀကီးမ်ား ေျပာေသာစကားကို ျပန္လည္သတိရ မိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အေကာင္းထဲ မွာလည္း အဆုိးကို ေတြ႕ရႏုိင္သည္ဟု ဆင္ျခင္မိသည္။ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ျဖင့္ အရာရာကို စိုးရိမ္ၿပီး ေနရမည့္အစား သတိႏွင့္သတိၱကို ပါးနပ္စြာ အသံုးခ်ၿပီး မိမိကိုယ္မိမိ စိတ္ေပ်ာ္ေအာင္ ေနထုိင္ပါ။ ခံႏုိင္ရည္ ဟူသည္ ေမြးယူမွသာ ျဖစ္လာႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္ဟု စာေရးသူ၏ ထင္ျမင္ခ်က္ကို ေရးသားတင္ျပ လုိက္ရပါသည္။

ျမ၀တီေန႔စဥ္သတင္းစာ ၊ စာ(၈)