အသိႏွင့္ယွဥ္ သတိႏွင့္ဆင္ျခင္ သံုးေစခ်င္

အသိႏွင့္ယွဥ္ သတိႏွင့္ဆင္ျခင္ သံုးေစခ်င္

ယုေလး (ဥပေဒ)

''ကမၻာႀကီးသည္ ရြာႀကီး တစ္ခုလို'' ဆိုသည့္ အတိုင္း သည္စကား ေလးကို ကြၽန္မ အလြန္ သေဘာက် သည္။ ေခတ္မီ တိုးတက္ေနသည့္ ဒီဘက္ေခတ္ တြင္ အင္တာနက္ ေၾကာင့္ အရာရာ အခ်ိန္ႏွင့္ တစ္ေျပးညီ သိျမင္ၾက ရသည္။ အိုင္တီေခတ္မို႔ ဆက္သြယ္ေရး နည္းပညာမ်ား ေကာင္းမြန္လွ သျဖင့္ ကမၻာ့သတင္း၊ ျမန္မာ့သတင္း အဖံုဖံုႏွင့္ လူမႈ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး မွစ၍ ဂီတ၊ အႏုပညာ ဆိုင္ရာအထိ ကမၻာႏွင့္ ယွဥ္၍ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာ၊ ဗဟုသုတမ်ား တိုးပြားၾက ရသည္။ တစ္ဆင့္ထက္ တစ္ဆင့္ ျမင့္လာေသာ နည္းပညာမ်ား ႏွင့္အတူ တစ္မ်ဳိးၿပီး တစ္မ်ဳိး လွပစြာ တီထြင္ ဆန္းသစ္ လာၾကေသာ လက္ကိုင္ဖုန္း ေလးမ်ား မွာလည္း (ဂလက္ဇီဝိုင္၊ အက္စ္ဖိုက္၊ အိုင္ဖုန္း၊ ႏုတ္သရီး) စသည္ျဖင့္ တစ္မ်ဳိးၿပီး တစ္မ်ဳိး၊ ဆန္းသထက္ ဆန္း၊ လွသထက္ လွပစြာ ေပၚလ်က္ ရွိသည္။

ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ အၿပိဳင္ ကြၽန္မတို႔ ႏိုင္ငံမွာလည္း လက္ကိုင္ဖုန္း ေလးမ်ား (ဟန္းဆက္) ကို တန္ဖိုးႀကီး ေပးကာ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆိုင္ သံုးစြဲ လာၾကသည္။ အရြယ္သံုးပါး မေရြး မိမိႏိုင္သည့္ အတိုင္းအတာ အထိ သံုးေနၾကသည့္ ေခတ္ျဖစ္သည္။ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈ တစ္ရပ္ အေနျဖင့္ သူ႔ထက္ငါ သာေအာင္ လက္ဝယ္ ကိုင္ေဆာင္ အသံုးျပဳ ၾကသည္။

တန္ဖိုး ႀကီးမားလွသည့္ ပစၥည္းကို သံုးစြဲျခင္းသည္ အဆင့္ျမင့္သည္။ အဆင့္မီသည္။ အရည္အေသြး မွန္ကန္သည္ ဆိုေသာ္ ျငားလည္း မႏိုင္ဝန္ကို ထမ္းေနေသာ သူမ်ားအဖို႔ မဆံုးေသာ လမ္းကို ေလးလံေသာ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး ထမ္းကာ ေလွ်ာက္လွမ္း ေနရသည့္ အတြက္ စိတ္ဆင္းရဲ မႈသာ မ်ားေပ လိမ့္မည္။

နည္းပညာမ်ား အံ့မခန္း တိုးတက္ လာသည္ႏွင့္ အမွ် တိုးတက္မႈ အပိုင္းမွ ၾကည့္လွ်င္ လြန္စြာ အက်ဳိးရွိ၍ အသံုးတည့္ လွသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လူႀကီး၊ လူငယ္၊ လူရြယ္၊ လူလတ္၊ ကေလး ပါမက်န္ သတိမထား မိၾကသည့္ အခ်က္မွာ ''သံုးတတ္လွ်င္ ေဆး၊ မသံုးတတ္လွ်င္ ေဘး'' ဆိုသည့္ စကားကဲ့သို႔ပင္ အခ်ိန္တိုင္း ကြန္ပ်ဴတာ၊ အိုင္ပက္၊ လက္ကိုင္ဖုန္း စသည္တို႔ကို မ်က္ႏွာႏွင့္ မခြာဘဲ ေနတာမ်ဳိး၊ အခ်ိန္တိုင္း လိုလို နားၾကပ္ကို နားမွာတပ္၍ သီခ်င္း နားေထာင္ ေနတာမ်ဳိး တို႔သည္ ၾကာလာလွ်င္ ဦးေႏွာက္ ႏွင့္ မ်က္စိ၊ နားတို႔ကို အႏၲရာယ္ ေပးလာႏိုင္ ေပသည္။ က်န္းမာေရး ႐ႈေထာင့္မွ ၾကည့္လွ်င္လည္း ''တန္ေဆး လြန္ေဘး'' ဆိုသည့္ စကားအတိုင္း ဘယ္အရာကို မဆို လြန္ကဲစြာ ျပဳလွ်င္ ေဘးျဖစ္ တတ္သည္။

ကြၽန္မ ျမင္ေတြ႕၊ ၾကားသိသမွ် ေျပာရမည္ ဆိုလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ စားေသာက္ဆိုင္၊ ေစ်း၊ ေရွာ့ပင္းေမာလ္ မ်ား စသည့္ ေနရာတိုင္းႏွင့္ ကားေမာင္းရင္း၊ ဆိုင္ကယ္ ေမာင္းရင္း မွာပင္ ဖုန္းကို လက္ကမခ် တစ္ခ်ိန္လံုး ေျပာေန ၾကသည္။ အႏၲရာယ္ကို လက္ယပ္ေခၚ သည္ႏွင့္ အတူတူပင္။ ကြၽန္မ၏ မိတ္ေဆြ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မွာထိုင္ရင္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက ္ေက်ာေပးကာ ဖုန္းကိုယ္စီ ႏွိပ္ေနၾက၍ ဆိုင္ေရွ႕တြင္ ရပ္ထားေသာ မိမိတို႔ ဆုိင္ကယ ္အလစ္သုတ္ ခံလိုက္ရ တာကိုပင္ မသိလိုက္ ၾကပါ။ ဆိုင္ထဲရွိ လူအားလံုး ကလည္း ၁ဝ ေယာက္မွာ ကိုးေယာက္က ဖုန္းကိုယ္စီႏွင့္ စ်ာန္ဝင္ ႏွိပ္ေနၾက၍ မသိလိုက္၊ မျမင္လိုက္ၾက ဟု ဆိုသည္။ ဒီေတာ့မွ ထိုလင္မယား ျပဴးျပဴး၊ ပ်ာပ်ာ ျဖစ္ၾက ေတာ့သည္။

လူငယ္၊ လူရြယ္မ်ား ပို၍ ဆိုးသည္။ ေနပူမေရွာင္၊ မိုးရြာမေရွာင္ မိုး တစ္ၿခိမ္းၿခိမ္း၊ လွ်ပ္စီး တစ္ဝင္းဝင္း ၾကားမွာေတာင္ ဖုန္းေျပာ မရပ္ခ်င္ၾက၊ လူႀကီး မိဘက စိုးရိမ္၍ ေျပာလွ်င္ ''အေၾကာက္ႀကီး ရန္ေကာ'' ဆိုၿပီး ဟားၾက ေသးသည္။ တစ္ခါတေလ ဓာတ္ဆီဆိုင ္မ်ားတြင္ အသိဉာဏ္ ကင္းမဲ့စြာ ဖုန္းေျပာ ေနေသာ ကေလးမ်ားကို ျမင္လွ်င္ ဆီထည့္ေနရင္း မွ ထြက္ေျပး ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္သည္။ သူတို႔ကို သြားေျပာ လိုက္လွ်င္လည္း ''ေသမွာ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္ေနလား '' ဟု အေငၚတူးတူး အေျပာခံ ရမွာစိုး၍ သမၺဳေဒၶ သာ ဖိရြတ္ ေနမိ ေတာ့သည္။

ကားေမာင္း၊ ဆိုင္ကယ္ေမာင္း သူမ်ားကို ၾကည့္လိုက္ တိုင္းလည္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ကား၊ ဆိုင္ကယ္က လက္တစ္ဖက္ တည္းျဖင့္ ေမာင္း၍ တစ္ဖက္က ဖုန္းေျပာမပ်က္၊ မ်က္လံုးႏွင့္ လက္တစ္ဖက္ ကဖုန္းႏွင့္္ အာ႐ံုမ်ား ေနတာက တစ္မ်ဳိး၊ အရွိန္မေလွ်ာ့ တာတစ္မ်ဳိး၊ မဆင္မျခင္ စည္းမဲ့၊ ကမ္းမဲ့ ေမာင္းႏွင္ တာကတစ္မ်ဳိး၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ေပါ့ဆမႈ မ်ားေၾကာင့္ ယာဥ္တိုက္မႈမ်ား၊ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာရ၊ ေသေၾက ပ်က္စီးမႈ မ်ားလည္း တစ္ႏွစ္ ထက္တစ္ႏွစ္ တိုး၍သာ လာပါ ေတာ့သည္။ ယာဥ္မ်ား အဆမတန္ ေပါမ်ား လာသည္ႏွင့္ အညီ ထိုထိုေသာ အေၾကာင္းအရာ မ်ားေၾကာင့္ မေကာင္းမႈ အက်ဳိးတရား မ်ားကလည္း တိုးပြား၍သာ လာေတာ့သည္။

ကိုယ့္ သားသမီးက အစ ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္ တာႏွင့္ ဖုန္း တတီတီ ႏွိပ္ေတာ့သည္။ ေျပာစရာ သူငယ္ခ်င္း ကုန္ေတာ့ ဂိမ္းႏွိပ္သည္။ ဂိမ္းကစား၍ ပ်င္းလာလွ်င္ နားၾကပ္ တပ္ကာ သီခ်င္း နားေထာင္ ေတာ့သည္။ လူႀကီးသူမ မ်ားႏွင့္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ထိုင္ေန တာေတာင္ သူတို႔အာ႐ံု ႏွင့္ သူတို႔ ေအာ္မၾကား၊ ေခၚမၾကား ႏွစ္ခါသံုးခါ ေခၚလိုက္မွ ၾကားၾကသည္။ မခက္ေပ ဘူးလား။

ကြၽန္မကေတာ့ သမီး တစ္ေယာက္တည္း မို႔ ေတာ္ပါ ေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မျဖစ္မေန စည္းကမ္း ထုတ္ရေတာ့သည္။ မိဘက မေျပာမဆို သေရြ႕ေတာ့ တစ္လ တစ္လ ဖုန္းကတ္ဖိုး က ေသာက္ေသာက္လဲ ကုန္သည္။ မိဘက ျမည္တြန္ ေတာက္တီးမွ မေလွ်ာ့ခ်င္ ေလွ်ာ့ခ်င္ ေလွ်ာ့ၾကသည္။ ဖုန္းကတ္ဖိုး ႏွင့္ ဖုန္းေျပာခ်ိန္၊ ကြန္ပ်ဴတာ ႏွိပ္ခ်ိန္ တို႔ကို သတ္မွတ္ေပး ရေတာ့သည္။ ေက်ာင္းမွ ျပန္လာလွ်င္ အေမာ အပန္းေျဖ၊ ေရခ်ဳိးသန္႔စင္၊ စားေသာက္ ၿပီးလွ်င္ စာၾကည့္ခ်ိန္၊ ဘုရား ရွိခိုးခ်ိန္ တို႔ကို သတ္မွတ္ ေပးရေတာ့သည္။ ဒါလည္း သူတို႔ အခန္းထဲမွာ တံခါးပိတ္ အိပ္ခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ သံုးေနမလဲ မခန္႔မွန္းႏိုင္။

ထို အရာဝတၴဳ ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ကေလးသူငယ္ ကအစ လူငယ္၊ လူရြယ္ ကေလးမ်ား ဘာသာေရး အသိတရား ေပ်ာက္မွာ စိုးမိသည္။ အခ်ိန္ျပည့္ ကြန္ပ်ဴတာ၊ အင္တာနက္၊ ေဖ့စ္ဘြတ္၊ အြန္လိုင္း စသည္တို႔ ႏွင့္သာ အခ်ိန္ျဖဳန္း ၾကသည္။ ထို ဖုန္းတစ္လံုးကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ႏွီးႏႊယ္ ဆက္သြယ္ကာ မ႐ိုးေသာ စီးပြားရွာ စားေသာက္လ်က္ ရွိေသာ ဆိတ္ကြယ္ရာ၊ လူကြယ္ရာ၊ စိတ္ဆင္႐ိုင္းကို ခြၽန္းမအုပ္ ႏိုင္သည့္ ေနရာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ လာကာ စာရိတၱမ႑ိဳင္ ျခစား၍ အက်င့္ပ်က္ ေဖာက္ျပန္မႈမ်ား ေပါမ်ား လာသကဲ့သို႔ ေနာက္ပိုင္းမွ ဇနီးမယား၊ သားသမီး မိသားစုတို႔ ဖ႐ိုဖရဲ ေသာက ငိုပြဲဆင္ႏႊဲၾက ရသည္။

ယခင္ေခတ္မ်ား က မရွိဘူးလား၊ ေစာဒက တက္၍ ေမးခ်င္ေမးၾက ပါလိမ့္မည္။ အရင္ေခတ္မ်ားက အႏွီ ႐ုပ္ဝတၴဳ ပစၥည္းမ်ားလည္း မေပၚ သကဲ့သို႔ ေယာက်္ားတို႔ (အာ႐ံုငါးပါး) ကို ဆြဲေဆာင္သည့္ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ မ်ားလည္း မရွိေသး၍ ေျပာရလွ်င္ ယခု မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ေလာက္ေတာ့ ဆိုးရြားမည္ မထင္ပါ။

ကြၽန္မတို႔ ငယ္ငယ္က အိမ္တိုင္းတြင္ ႀကိဳးဖုန္း မရွိပါ။ ဆက္သြယ္ေရး တြင္ တန္းစီကာ ေစာင့္ၾက ရသည္။ သမီးရည္းစား စကား ေျပာေနတာ ႏွင့္ တိုးလွ်င္ေတာ့ ကိုယ့္အလွည့္ ေျပာဖို႔ တစ္ေမ့ တစ္ေျမာ ေစာင့္ေပဦးေတာ့။ တစ္ဖက္က ဆန္းသစ္မႈမ်ား အံ့ၾသ ေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲလာ ေသာ္လည္း တစ္ဖက္မွာ ေဘးထြက္ ဆိုးက်ဳိးမ်ား ျဖစ္လာ ၾကသည္။

သို႔ပါေသာေၾကာင့္ ေျပာရမည္ ဆိုပါလွ်င္ ထို ဆန္းသစ္ေသာ နည္းပညာ တစ္ခုႏွင့္ အရာဝတၴဳ မ်ားကို သံုးစြဲမည္ဆိုပါက အသိတရား၊ သတိတရား မ်ားႏွင့္ ဆင္ျခင္ ယွဥ္တြဲ၍ စည္းကမ္းတက် သံုးစြဲလွ်င္ အလြန္ပင္ တန္ဖိုး ရွိ အက်ဳိးေက်းဇူး မ်ားလ ွပါသည္ ဟူ၍ ေရးသား တင္ျပ လိုက္ရပါသည္။

#Yadanarpondaily