အနာဂတ္မ်က္ရည္

အနာဂတ္မ်က္ရည္

( မဒါေလး )

တိတ္ဆိတ္ေသာ ညကိုၿဖိဳခြဲ၍ ဝင္ေရာက္လာေသာ အေမွာင္ထုကို သူတစ္ခ်က္ ေျမာ္ေငးရင္း တစိမ့္စိမ့္ ေတြးေနမိသည္။ အေတြးေၾကာင့္ ပင္ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုး ပိုေမွာင္သည္ ဟု ထင္ရသည္။ သူ၏ ပိတ္ေလွာင္ေနေသာ အတြင္းစိတ္မွ အေတြးတို႔ သည္လည္း မြန္းက်ပ္ ျပည့္သိပ္လ်က္ ေအာက္သိုးသိုး အနံ႔မ်ားပင္ ထြက္ေနသည္ ဟုပင္ ထင္ရသည္။ ဤေျမ၊ ဤေရကို ခ်စ္စိတ္ သူ႔တြင္ နည္းနည္းမွ် ဆက္မထား ႏုိင္ေတာ့။ ဤခ်စ္စိတ္ကို အေၾကာင္းျပဳကာ အေဖသည္ တားသည္။ အေမကလည္း တားသည္။ ေဆြမ်ိဳးေမာင္ႏွမ မ်ားကလည္း တားၾကသည္။ လမိုက္ည မီးေမွာင္ေမွာင္ ထဲတြင္ ထိုင္ေနရသည့္ ဘဝမ်ဳိး သူထပ္မလိုခ်င္။ ကိုတိုး ေျပာေသာ ႏွစ္ဆယ့္ေလး နာရီ မီးလင္းသည့္ ၿမိဳ႕ျပမ်ား အေၾကာင္း၊ ကိုယ္လုပ္လွ်င္ လုပ္ႏုိင္သေလာက္ ရေသာ ဝင္ေငြႏွင့္ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ ေနထုိင္ရသည့္ အထပ္ျမင့္ အခန္းမ်ား အေၾကာင္းသာ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ စြဲေနသည္။

ကိုတိုးသည္ သူတုိ႔ရြာမွ အျခားႏုိင္ငံ တစ္ခုသို႔ အလုပ္သြား လုပ္ေသာ ပထမဆံုးစြန္႔စားသူ တစ္ဦးျဖစ္၍ တစ္ရြာလံုးက ကိုတုိးကို ခ်ီးက်ဴး ေနၾကသည္။ ကိုတိုး အလုပ္သြား လုပ္ၿပီး တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ကိုတိုး တို႔ မိသားစုသည္ သိသိသာသာ အဆင္ေျပ လာသည္။ ကြၽဲမ်ား၊ ႏြားမ်ားႏွင့္ အားကုန္႐ုန္း ရေသာအဆင့္မွ လယ္ထြန္စက္မ်ား ဝယ္လာႏုိင္သည္။ ကိုယ့္လယ္ ကိုယ့္ယာ အတြက္သာမက အခ်ိန္ပိုလွ်င္ သူမ်ားလယ္ အတြက္ပါ အငွားလိုက္ သျဖင့္ ဝင္ေငြမွာ ပိုမိုတိုး၍ သာေနသည္။ ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕ တြင္ျမင္ေနရ၍ ေမာင္ေမာင္ စိတ္ထဲတြင္ ကိုတိုး ျပန္လွ်င္ လုိက္သြားခ်င္စိတ္ မ်ားက တစ္စတစ္စ ပိုကဲလာသည္။ ကိုတုိး ကလည္း ဟိုမွာ အလုပ္ မေရြးလွ်င္ အလုပ္ေပါ သည္။ သူေဌးေကာင္း လွ်င္လည္း အဆင္ေျပသည္။ လုပ္ႏုိင္လွ်င္ လုပ္ႏုိင္ သေလာက္ ပင္ပန္းရက်ဳိးနပ္ သည္ဟု ေျပာထားသည္။

ေနာက္ တစ္ပတ္ေလာက္ ဆိုလွ်င္ ကိုတိုး ျပန္ေတာ့မည္။ သိပ္မက်န္ ေတာ့သည့္ အခ်ိန္တြင္ ကိုတိုး ေနာက္လိုက္ႏုိင္ရန္ မိဘမ်ားကို ေမာင္ေမာင္ ပူဆာရသည္။ ေငြေၾကးပမာဏ အရ မမ်ားလွ ေသာ္လည္း ထိုမမ်ားလွေသာ ေငြေၾကး အနည္းငယ္ ကိုပင္ ရွာရန္ ခက္ခဲေနေသာ ေတာင္သူမိဘမ်ား ဘဝကိုလည္း သနားမိျပန္သည္။ မေျပာလွ်င္လည္း မိမိဆႏၵ ျပည့္ဝမည္ မဟုတ္သျဖင့္ ေျပာကို ေျပာရေပဦးမည္ ျဖစ္သည္။ မၾကာခဏ ေျပာ၍ မိဘမ်ားသည္ စိတ္ညစ္ လာသည္ ထင္သည္။ ေမာင္ေမာင္ ကိုပင္ တစ္ဦးၿပီးတစ္ဦး ဝိုင္း၍ နားခ်ေနၾကသည္။

ေမာင္ေမာင္ ကလည္း မည္သူ႔ေျပာစကားမွ် နားမဝင္ ေတာင့္ခံေနသည္။ ေမာင္ေမာင္ ၏ အေဖက ႏိုင္ငံျခားသို႔ လိုက္မသြား ေသးဘဲ မိမိတုိ႔ရြာႏွင့္ မနီးမေဝးၿမိဳ႕ႀကီး မ်ားသို႔သာ ေရွးဦးစြာ သြားေရာက္ လုပ္ကိုင္ရန္ ေျပာလာသည္။ ေမာင္ေမာင္ စိတ္ထဲတြင္ ႏုိင္ငံျခားမွ ႏုိင္ငံျခားပင္ ျဖစ္ေနသည္။ ႏုိင္ငံျခားမွ မသြားရလွ်င္ ရြာတြင္ပဲ ကြၽဲေက်ာင္း၊ ႏြားေက်ာင္း ေနေတာ့မည္။ ကိုယ့္ႏြား ကိုယ္ေက်ာင္း သျဖင့္ ဘာမွ ပူစရာမလုိ။ သို႔ေပမယ့္ သြားခ်င္စိတ္ကို တားမရသျဖင့္ ေမာင္ေမာင္ တစ္ဦးထဲ အေမွာင္ထဲ ထုိင္ကာ စိတ္ဆိုးေနျခင္း ျဖစ္သည္။

''ေမာင္ေမာင္ေရ ေမာင္ေမာင္'' '' သားေရ ေမာင္ေမာင္ ဘယ္ေရာက္ ေနလဲ'' အေမ၏ တစာစာေအာ္သံ မ်ားကို မ်က္ႏွာလႊဲလ်က္ ေရကန္ အနီးတြင္သာ ငုတ္တုတ္ထုိင္ ေနမိသည္။ ေမာင္ေမာင္ ၏ စိတ္ထဲတြင္ ပံုရိပ္ေပၚ ေနေသာ အနာဂတ္ သူ႔မိသားစုသ ည္ တိုက္ႏွင့္ ကားႏွင့္ စားႏုိင္ ေသာက္ႏိုင္ေသာ မိသားစုတစ္စု ျဖစ္ေနသည္။ အေမ ေခၚေနသည္ကို ၾကားေသာ္လည္း ေမာင္ေမာင္ ထူးရန္ ပါးစပ္မဟႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔စိတ္ကူးႏွင့္ သူ နစ္ေမ်ာရင္း မည္သူႏွင့္မွ စကား အေျခအတင္ မေျပာလိုပါ။ ''သားေရ ေမာင္ေမာင္ ဘယ္မွာလဲ သားအေဖက လိုက္ခြင့္ျပဳမယ္ တဲ့။ အိမ္က ငျပာႀကီးကို ေရာင္းလိုက္ရင္ လိုက္ဖို႔ စီစဥ္စရာ အတြက္ လံုေလာက္တယ္ ဆိုတယ္။ 

ဟိုဘက္ထိ ေရာက္ဖို႔ေတာ့ ေမာင္တုိးတို႔ အိမ္ကေန ေခ်းေပးမယ္လုိ႔ ေျပာတယ္'' ေမာင္ေမာင္သည္ မိခင္ စကားေၾကာင့္ နားကို မိုးႀကိဳးပစ္လုိက္ သကဲ့သို႔ ခံစားလိုက္ရသည္။ ရင္မ်ား တလွပ္လွပ္ ခုန္ကာ လူက ကတုန္ကယင္ျဖစ္လာသည္။ အေမ့ကို ေျပးဖက္လိုက္သည္။ ႐ုတ္တရက္ လန္႔သြားေသာ အေမပင္ အေပ်ာ္မ်ား ကူးစက္ကုန္သည္။

နံနက္ကတည္းက ေျမာက္ၾကြ ေျမာက္ၾကြ ျဖစ္ေနေသာ ေမာင္ေမာင္ ကို ၾကည့္ကာ အေဖႏွင့္အေမ သည္ ဝမ္းသာဝမ္းနည္း ျဖစ္ေနၾကသည္။ ေမာင္ႏွမ မ်ားက မ်က္စိေနာက္ ေနၾကသည္။ ကိုတုိးႏွင့္ လိုက္ရန္ လိုအပ္သည္မ်ားရန္ကုန္သုိ႔ သြားလုပ္ရမည္။ နဂိုထက္ လူရည္ပိုလည္ေသာ ကိုတိုး ကိုၾကည့္ကာ အားက်စိတ္မ်ား ပိုျဖစ္မိသည္။ ကိုတုိးေနာက္ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း လိုက္ရင္း ပူပန္စိတ္ မ်ားကို ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္ရန္ ဟိုၾကည့္ သည္ၾကည့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ ၿမိဳ႕ျပ၏ အထပ္ျမင့္ တုိက္မ်ားကို ၾကည့္ရင္း ''ကိုတိုး ႏုိင္ငံျခားမွာ အလုပ္လုပ္တာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ရွိေတာ့မယ္။ အိမ္ေတြဘာေတြ မဝယ္ႏိုင္ ဘူးလား'' ေမာင္ေမာင့္ အေမးကို ကိုတိုး က အံ့ၾသသလို ၾကည့္ကာ ''ငါ့ေကာင္ရ ႏိုင္ငံျခားမွာ အိမ္ဝယ္တယ္ ဆိုတာ ရြာမွာ လယ္လုပ္ သေလာက္ မလြယ္ဘူးကြ။ ပိုက္ဆံရွိတိုင္းလဲ ဝယ္လို႔မရဘူး။ ဝယ္ခြင့္လဲ မရွိဘူး'' ေမာင္ေမာင္ ေခါင္းခဲရျပန္ၿပီ။ ပိုက္ဆံရွိ လွ်င္လည္း ဝယ္၍မရဘူး ဆိုေသာေၾကာင့္ ေတြးမရ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔စိတ္ကူးမ်ားႏွင့္ အေတာ္လြဲ ေနပါ့လား။ ''မင္းဝယ္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္ အဲဒီက သူေဌးက ေထာက္ခံေပးမွ ရတာကြ။ ဒါေတာင္ ကိုယ့္နာမည္နဲ႔ ဝယ္ခြင့္ မရွိဘူး။ တခ်ဳိ႕ကုမၸဏီ နာမည္ခံနဲ႔ ဝယ္တဲ့သူေတြ ရွိတယ္။ တစ္ခုခု အေၾကာင္းေပၚရင္ ကိုယ္တိုင္လဲ ေျဖရွင္းလုိ႔ မရဘူး။ သူတုိ႔လူမ်ဳိးက တကယ္ေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ မေရာင္းဘူးကြ။ အိမ္ငွားခ နဲ႔တင္ ခ်မ္းသာေနၾကတဲ့ သူေတြအမ်ားႀကီး၊ ဘယ္သူမွ တျခား ႏုိင္ငံသားကို မေရာင္းၾကဘူး''။ ေမာင္ေမာင္ တို႔ရြာတြင္ မည္သူဝယ္ဝယ္ ပိုက္ဆံရၿပီးေရာ ကိုယ့္ လယ္ယာကို ဖဲ့ဖဲ့ေရာင္း ေနၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ဆို ကိုယ္ပိုင္ခဲ့သည့္ ေျမကို သူမ်ားထံမွ ျပန္ငွားလုပ္ ေနရသည့္ဘဝ။

''ဒါနဲ႔ကိုတိုး အခု အဲဒီမွာလစာ ဘယ္ေလာက္ ရမွာလဲ။ ဘာလုပ္ရမွာ လဲ'' ေမာင္ေမာင္ အေမးအတြက္ အေျဖကို ကိုတုိးသည္ အနည္းငယ္ စဥ္းစားေနပံု ရသည္။ ၿပီးမွ ကိုတိုးက'' မင္းအလုပ္ မေရြးရင္ တစ္လကို ေငြက်ပ္ သံုးေလးသိန္း ရမယ္။ ပိုလုပ္ႏုိင္ရင္ ပိုရမယ္။ အလုပ္ကေတာ့ သူမ်ားႏုိင္ငံက လူေတြ မလုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ အကုန္လုပ္ရမယ္။ ငါတို႔က ပညာရွင္အေနနဲ႔ သြားမွာမွ မဟုတ္တာ။ ဒါေပမဲ့ ရြာမွာ လယ္လုပ္၊ ဖရဲစိုက္ တာထက္ေတာ့ သာပါတယ္ကြ'' ဟု ကိုတိုး ေျပာမွပင္ စိတ္ထဲမြန္းက်ပ္ လာသည္။

ေမာင္ေမာင္ တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းတစ္ဝက္ တစ္ပ်က္ႏွင့္ အိမ္အလုပ္ ကူသလိုလုိ၊ ပြဲစားလုပ္ သလိုလိုႏွင့္ ရြာတြင္ ေလလြင့္ ေနသည္မွာ ၾကာၿပီ။ အိမ္ကလယ္စိုက္၊ ဖရဲစိုက္သျဖင့္ တင့္တင့္ တယ္တယ္ ေနႏုိင္ခ်ိန္၌ ေမာင္ေမာင္ သည္ ရြာတြင္ ေဝေလေလ ျဖစ္ေနသည္။ အခုသူမ်ားဆီမွာ သူမ်ား မလုပ္ခ်င္သည့္ အလုပ္ အကုန္လုပ္မွ ေငြက်ပ္ သံုး၊ ေလးသိန္း ရမည္ဆို၍ ေခါင္းအေတာ္ ေနာက္သြားသည္။ ကိုယ္ေဒသ တြင္လည္း လက္ေၾကာ တင္းတင္းႏွင့္ အားစိုက္လုပ္လွ်င္ ေငြက်ပ္သံုး၊ ေလးသိန္းရသည္။ အလုပ္ဟူသမွ် ဂုဏ္ရွိစြ ဆိုေသာ္လည္း သူမ်ားဆီမွာ ဤမွ်ေလာက္ လုပ္အားခႏွင့္ မလုပ္ခ်င္ပါ။ ကိုတိုး ေျပာစကား အရဆိုလွ်င္ ေနရသည္မွာ ကြာသည္ ဆိုေသာစကားကို ေမာင္ေမာင္ လက္မခံလိုပါ။ ငျပာႀကီးကို ေရာင္းရန္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနေသာ အေမ့မ်က္ႏွာကို တစ္လွည့္၊ လည္ပင္းမွ ဆြဲႀကိဳးေလး ျဖဳတ္ေပး လိုက္ရသျဖင့္ ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္ ေနေသာညီမ ျဖစ္သူကို တစ္လွည့္ ျမင္ေယာင္ရင္း ေမာင္ေမာင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ခ်လိုက္သည္။ ''ကိုတိုး ကြၽန္ေတာ္ မလိုက္ ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ျပန္ေတာ့မယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ အနာဂတ္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ မိသားစု က်မယ့္ မ်က္ရည္ေတြ မျမင္ရခင္ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေတာ့မယ္''။ ကိုတုိး တစ္ေယာက္ ဘာမွမေျပာႏုိင္ဘဲ ၿငိမ္၍ရပ္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့သည္။

ရတနာပံုေန႔စဥ္ ၊ စာ(၂၃)