ယဥ္ေက်းမႈသည္ လူ႔က်င့္၀တ္

ယဥ္ေက်းမႈသည္ လူ႔က်င့္၀တ္

( ၿခိမ့္ႏုိင္ )

''လူသည္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေမြးဖြားလာခဲ့ရ ေသာ္လည္း ေနရာတကာတြင္ အေႏွာင္အဖြဲ႕ တန္းလန္းႏွင့္ ရွိေနဆဲျဖစ္သည္ '' ဟု ႐ူးဆုိး က ဆုိခဲ့ဖူးပါသည္။

အေႏွာင္အဖြဲ႕ ဟူေသာအရာကုိ စဥ္းစားၾကည့္၏။ အေႏွာင္အဖြဲ႕ သည္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ ကန္႔သတ္ျခင္းလား၊ ဖိႏွိပ္ျခင္းလား၊ တားျမစ္ခ်က္လား ေတြးဆၾကည့္မိ၏။ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ထုိအဓိပၸာယ္ သည္ ၾကမ္းတမ္းပုံ ရသည္ဟု ခံစားရသည္။ အေႏွာင္အဖြဲ႕ ဟူသည္ လွပႏုနယ္ သန္႔ရွင္းသည္ ဟု ခံစားရ၏။

ဥပမာ- မိသားစု အေႏွာင္အဖြဲ႕ ဆုိလွ်င္ အေဖ၊ အေမ၊ အစ္ကုိ၊ အစ္မ၊ ညီ၊ ညီအစ္မ သံေယာဇဥ္ အေႏွာင္အဖြဲ႕၊ အိမ္ေထာင္သည္ ဆုိလွ်င္လည္း လင္မယား၊ သားသမီး စသည့္ သံေယာဇဥ္ အေႏွာင္အဖြဲ႕မ်ဳိး ျဖစ္ေပမည္။ ဌာနဆုိင္ရာ အမႈထမ္း ဆုိလွ်င္လည္း မိမိဌာန သံေယာဇဥ္၊ ဝန္ထမ္းခ်င္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သံေယာဇဥ္စ သည္တုိ႔သည္ အေႏွာင္အဖြဲ႕ အဓိပၸာယ္ေဆာင္၍ လွပႏုနယ္ သိမ္ေမြ႕လွသည္ ဟု သေဘာေပါက္ လုိက္မိပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္ ဆက္စပ္ ေႏွာင္ဖြဲ႕မႈသည္ ပင္မ သေဘာအရ သိမ္ေမြ႕ ႏူးညံ့သည္၊ ႐ုိးသား တည္ၾကည္မႈ ရွိသည္ဟု ဆုိခ်င္ပါသည္။ သုိ႔ဆုိပါလွ်င္ လူႏွင့္လူခ်င္း ဆက္ႏႊယ္ေသာ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံမႈ သမုိင္းမွာ ႐ုိင္းပ်စရာ အေၾကာင္းမရွိသင့္ ဟု ယူဆမိသည္။

႐ုိင္းပ်ၾကရသည့္ အေၾကာင္းတရားမွာ စိတ္ေနမမွန္၊ မတည္ၾကည္၊ မျမင့္ျမတ္မႈ တုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိခ်င္ပါသည္။ လူသတၱဝါတုိ႔သည္ လူ႔သေဘာ သဘာဝအရ စိတ္တူကိုယ္တူ သေဘာညီ  ပါလွ်င္ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံမႈသည္ အဆင္ေျပတတ္ ၾကသည္။ စိတ္မတူ၊ အေတြးမတူ၊ အျမင္မတူ၊ အယူအဆ မတူခဲ့ေသာ္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံမႈမွာ အဆင္မေျပ ခက္ခဲလွသည္။

ထုိလူ႔သေဘာ သဘာဝပင္လွ်င္ မွန္ကန္မႈ အျပည့္အဝမရွိဟု ေတြးဆမိပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ လူသတၱဝါတုိ႔ မည္သည္ အတၱမာန၊ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ မကင္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထုိဝါဒီမ်ား

ေၾကာင့္ ကိုယ္ႏွင့္မတူ ရန္သူလုိ အျမင္လြဲ၊ အေတြးလြဲ၊ အသိလြဲမႈ တို႔ေၾကာင့္ ညီမွ်တူညီမႈ အနည္းအမ်ား ျဖစ္ၾကရသည္။

ထုိအခါ ဒီမုိကေရစီ ညီတူ အခြင့္အေရးမ်ား ရွိသည္ဆုိေစကာမူ လြတ္လပ္ျခင္းႏွင့္ စည္းကမ္းမဲ့ျခင္း ကို မကြဲျပားသူ ေတြရွိလာ ၾကသည္။ လြတ္လပ္စြာ ေျပာပုိင္ခြင့္၊ ေရးသားပုိင္ခြင့္၊ လုပ္ပုိင္ခြင့္ ရွိသည္ဆုိရာမွာ စည္းကမ္းႏွင့္ေျပာဆုိျခင္း၊ စည္းကမ္းႏွင့္ ေရးသားျခင္း၊ စည္းကမ္းႏွင့္ လုပ္ကုိင္ျခင္း ျပဳၾကမည္ဆုိလွ်င္ အႏွစ္သာရ ျပည့္ဝေသာ ဒီမုိကေရစီ က်င့္စဥ္ကို လုိက္နာခံစား သည္ မည္ေပ၏။

စည္းကမ္းျပည့္ဝ ေစရန္မွာလည္း စာနာစိတ္ကို အေျခခံ၍ လူ႔က်င့္ဝတ္ႏွင့္ အညီ က်င့္ႀကံေျပာဆုိ ေရးသား ေနထုိင္တတ္မွ ျပည့္စုံေပမည္။ ကိုယ့္ကို ေစာ္ကားလွ်င္ မႀကိဳက္ပါလွ်င္ သူ႕ကုိ ေစာ္ကားရန္ မသင့္၊ ထုိ စာနာစိတ္ျဖင့္ ေစာ္ကားမႈ၊ ၾကမ္းတမ္းမႈတို႔ မလုပ္မိ၊ မေျပာမိ ေစရန္ ဉာဏ္အသိယွဥ္၍ ထိန္းသိမ္းၾက ရပါမည္။

ယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားေသာ ေနရာမွာ လူ႔က်င့္ဝတ္ ျပည့္စုံေသာအရပ္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူ႔က်င့္ဝတ္ ဆုိသည္မွာ အမ်ားအျပား ရွိ၏။ ရွင္က်င့္ဝတ္၊ ဒကာက်င့္ဝတ္၊ မိဘက်င့္ဝတ္၊ သားသမီး က်င့္ဝတ္၊ ဆရာက်င့္ဝတ္၊ တပည့္က်င့္ဝတ္၊ အလုပ္ရွင္ က်င့္ဝတ္၊ အလုပ္သမား က်င့္ဝတ္၊ ရွင္ဘုရင္က်င့္ဝတ္၊ အမတ္က်င့္ဝတ္၊ စစ္သူႀကီး က်င့္ဝတ္၊ ဝန္ႀကီးက်င့္ဝတ္၊ ျပည္သူ ျပည္သား က်င့္ဝတ္ဟူ၍ ရွိၾကေလရာ က်င့္ဝတ္ႏွင့္အညီ ကိုယ့္အမ်ဳိးကို ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း သည္ ကိုယ့္အမ်ဳိးဂုဏ္ကို ျမတ္ေအာင္ျပဳ၍ ကိုယ့္အမ်ဳိး၏ ဒုကၡကို ကယ္တင္ ကာကြယ္ျခင္း၊ ျပည့္စုံေအာင္ ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

သူတစ္ပါး လူမ်ဳိးကုိ ကဲ့ရဲ႕ႏွိမ့္ခ် ဒုကၡျဖစ္ေစျခင္း မ်ဳိးမျပဳ၊ မက်ဴးလြန္ ျခင္းသည္ လူ႔က်င့္ဝတ္ ျဖစ္သည္။ လူ႔သေဘာ သဘာဝအရ ဘဝေပးခ်ိန္ ကာလအရ မတူညီမႈေတြ ရွိတုိင္းလည္း ကြဲျပား၊ စည္းျခား အျပစ္မေျပာ သင့္ဟု ယူဆမိပါသည္။ ။

ျမ၀တီေန႔စဥ္ ၊ စာ(၉)