ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္နီသန္းခ်ိန္
ခ်မ္းျမေအာင္
ယခင္တုန္းက ျမန္မာ့ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား တြင္ ၈ နာရီ သတင္းၿပီးသည့္ အခါ ''ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပန္းခင္း'' သီခ်င္းကို အၿမဲလိုလို ထုတ္လႊင့္ ေပးခဲ့သည္။ တိုင္းရင္းသား ေပါင္းစံုကို ညီညီ ၫြတ္ၫြတ္ ၾကည့္ရသျဖင့္ ဝမ္းသာပီတိ ျဖစ္ခဲ့သည္ကား အမွန္ပါ။ ထို ေတးသီခ်င္း ထဲက ''ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ အခါ သိလိမ့္မယ္'' ဆိုသည့္ စာသားမွာ ရင္ကို တုိက္႐ိုက္ ထိမွန္ ေစသည္။
တကယ္ေတာ့ ''ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ အခါ သိလိမ့္မယ္'' ဆိုသည့္ အဓိပၸာယ္မွာ အၿမဲတမ္း ၿငိမ္းခ်မ္း ေနသည့္ ေဒသမ်ား ၌ကား တန္ဖိုး အနဂၣ မရွိႏိုင္ပါ။ သို႔ေသာ္ မၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ ကာလေဒသ ႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ သိရွိပါမွ တကယ့္ အရသာကို ခံစား ႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။ ယခင္ ကာလတစ္ခုက ျဖစ္သည္။ ဘြဲ႕ရ ေခတ္ပညာတတ္ ပုဂိၢဳလ္တစ္ဦး က ျမန္မာႏုိင္ငံကို အျခား ႏုိင္ငံႀကီး တစ္ခုက တိုက္ခိုက္ သိမ္းပိုက္လွ်င္ သိပ္ေကာင္းမည္ ဆုိသည့္ စကားတစ္ခြန္း ေျပာၾကားသည္။ ၾကားရသည့္ စကားေၾကာင့္ စာေရးသူ ေခါင္းနပန္း ႀကီးသြား သည္။ မုန္းတီးစိတ္ တစ္ခုကို ေရွ႕တန္းတင္၍ ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္ လိုက္သည္။ ထို႔ျပင္ ဘြဲ႕ရ ပညာတတ္ တစ္ဦးသည္ အသက္အရြယ္ အားျဖင့္ ငယ္ေသးသည့္ နည္းတူ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ၿမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီးတြင္ ေမြးဖြား ႀကီးျပင္း လာသူ ျဖစ္သည္။ အကယ္၍သာ သူသည္ မၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ေဒသ၌ ႀကီးျပင္း၍ အသက္နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ အိုးစား မကြဲေအာင္ ေျပးလႊား ေနရသည္ ဆိုလွ်င္ ထိုစကားမ်ဳိး ကို ေျပာၾကား လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ အဝတ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခု၊ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ ဘဝျဖင့္ ေျပးလႊား ေနၾကေသာ အျပစ္မဲ့ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူတို႔၏ အနိ႒ာ႐ံု ျမင္ကြင္းကို သူျမင္ဖူးမည္ မဟုတ္ေပ။ စစ္တိုက္သည္ ဆုိရာတြင္ ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားထဲ မွာသာ ၾကည့္၍ ေကာင္းသည္။
ၿပီးခဲ့သည့္ ၾသဂုတ္ ၂၅ ရက္က ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတ ႏွင့္ ''ဝ'' အထူးေဒသ (၂)၊ မိုင္းလား အထူးေဒသ (၄) ရွမ္းျပည္ တိုးတက္ေရး ပါတီ၊ ရွမ္းျပည္ တပ္မေတာ္ အဖြဲ႕အစည္း ကုိယ္စားျပဳ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ေတြ႕ဆံု ခဲ့ၾကသည္။ ဤသို႔ ေတြ႕ဆံုခဲ့ၿပီး ထာဝရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏွင့္ ေဒသ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ရင္းႏွီး ပြင့္လင္းစြာ ေဆြးေႏြး ခဲ့ၾကသည္။ ထာဝရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္မႈ သည္ မၾကာေသာ အခ်ိန္ အတြင္းတြင္ ေအာင္ျမင္စြာ အဆံုးသတ္ ေတာ့မည္ဟု ယံုၾကည္ ရသည္။ ထို သတင္းမ်ဳိးကို မၿငိမ္းခ်မ္း သည့္ ေဒသရွိ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူ တို႔ထက္ မည္သူမွ် ပို၍ ခံစားရမည္ မဟုတ္ေခ်။ စာေရးသူတို႔ ေတာင္ညိဳ ဘုရားႀကီး ေက်ာင္းတိုက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္ခဲ့စဥ္က ေဒသခံ တစ္ဦးကို တစ္ခ်ိန္က ''မုဆိုးမရြာ'' ျဖစ္ခဲ့ေသာ ရြာအေၾကာင္း ေမးရာ မသိေၾကာင္း ျပန္ေျပာသည္။ ၄င္းရြာတြင္ ဗကပ (ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ ) မ်ား လယ္ေျမ ခြဲျခမ္းမႈ ေပးခဲ့စဥ္က အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးသည္ ''လယ္ေျမကို မခြဲေပးဘဲ လင္ကိုပဲ ခြဲေပးပါ''ဟု ေျပာခဲ့သည့္ ရြာျဖစ္သည္။ ၄င္းအေၾကာင္း ကို ရဲေဘာ္ ဘခက္က ''ဘခက္ အေၾကာင္း'' စာအုပ္ထဲတြင္ ေရးသား ခဲ့သည္။ ေသာင္းက်န္းသူ မ်ား ႀကီးစိုးသည့္ ကာလတြင္ ေယာက်္ား မွန္သမွ် အသတ္ခံ ခဲ့ရေသာ ရြာျဖစ္သည္။ ထုိ အျဖစ္အပ်က္ ကို ၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ ကာလတြင္ ႀကီးျပင္း ခဲ့သူက မသိျခင္း ျဖစ္သည္။ သိရွိသည့္တိုင္ေအာင္လည္း ခံစားတတ္မည္ မဟုတ္ေပ။
စာေရးသူတို႔ ဇာတိရြာ သည္ ရန္ကုန္တိုင္း ေဒသႀကီး ထန္းတပင္ ၿမိဳ႕နယ္တြင္ တည္ရွိၿပီး ျပည္တြင္းစစ္ ထူေျပာ ခဲ့သည့္ ကာလတြင္ စစ္ေဘး စစ္ဒဏ္ သင့္ခဲ့ေသာ ေဒသ ျဖစ္သည္။ မိဘ မ်ားသည္ စာေရးသူ၏ အစ္ကိုႀကီးမ်ား ကို ရင္ခြင္ပိုက္ ၍ စစ္ေျပး ဒုကၡသည္ ဘဝ ေရာက္ခဲ့ ရဖူးသည္။ မိသားစု အားလံုး ရန္ကုန္သို႔ ေျပးခဲ့ ရသည္။ ရရာ အလုပ္လုပ္၍ ဝမ္းေရး အတြက္ ေျဖရွင္း ရသည္။ သို႔ေသာ္ မိသားစုမ်ား မေပ်ာ္ႏုိင္ပါ။ လယ္ယာကို သံေယာဇဥ္ ႀကီးေသာ အေဖသည္ အရင္ဆံုး ရြာျပန္ သြားခဲ့သည္။ အသက္ ကို ဖက္ႏွင့္ ထုပ္ခဲ့ရေသာ ကာလမ်ားကို လယ္စိုက္ရင္း ျဖတ္သန္း ခဲ့ရသည္။ ထိုအေၾကာင္း မ်ားကို ျပန္ေျပာျပ ေသာ္လည္း ကိုယ္ေတြ႕ မႀကံဳရ၍ စာေရးသူ မခံစား ခဲ့ရပါ။ ထမင္းစား ရာတြင္ လက္ေႏွးသည့္ စာေရးသူကို မိခင္က ''ဒီလို ထမင္းစား ပံုမ်ဳိးနဲ႔ ဟိုတုန္းက ဆို ငတ္ၿပီ'' ဟု ျမည္တြန္ ေတာက္တီး တတ္သည္။ ဟိုတုန္း ကေတာ့ ထမင္းကို ျမန္ျမန္စား၍ ျမန္ျမန္ ထမင္းခ်က္ ထားရသည္ ဟုလည္း ေျပာျပသည္။ ထမင္းအိုး ရြက္၍ အႀကိမ္ မ်ားစြာ ေျပးခဲ့၊ ပုန္းခဲ့ ရသည္ဟု လည္း ဆုိသည္။
သို႔ေသာ္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္ ကာလသို႔ အေရာက္တြင္မူ ေသာင္းက်န္းသူ မ်ားႏွင့္ နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ႀကံဳဖူးေလ ေတာ့သည္။ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕ႏွင့္ ခုနစ္မိုင္ ခန္႔သာ ကြာေဝး ေသာ္လည္း ရြာတြင္ ေသာင္းက်န္းသူ မ်ား အုပ္ခ်ဳပ္သည္။ အစိုးရ အာဏာစက္ လံုးဝမရွိ။
ေသာင္းက်န္းသူ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကာလတြင္ တရား စီရင္ေရး ကိစၥမွာ လြန္စြာ ႐ိုးရွင္းသည္။ ျပစ္မႈ ထင္ရွားလွ်င္ ေသဒဏ္၊ ထဘီ ခိုးလွ်င္လည္း ေသဒဏ္၊ ၾကက္၊ ဘဲ၊ ဝက္၊ ႏြား ခိုးလွ်င္လည္း ေသဒဏ္။ ျပစ္မႈ မထင္ရွားလွ်င္ အသက္မွ ခ်မ္းသာရာ ရခဲ့ေသာ္လည္း ဖက္ဆစ္နည္း အတိုင္း စစ္ေဆး ခဲ့သျဖင့္ လုပ္ကိုင္၍ မစား ႏုိင္ေတာ့။ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း ဒုကိၡတ ဘဝ ေရာက္ရွိ သြားေတာ့သည္။
ေသာင္းက်န္းသူ တို႔ ရက္စက္စြာ ညႇဥ္းဆဲၿပီး လူသတ္ ရာသို႔ မူလတန္း ေက်ာင္းသားမ်ား လာေရာက္ ၾကည့္႐ႈ ရသည္။ ဆရာ ကိုယ္တိုင္ ၾကပ္မတ္၍ ေခၚေဆာင္ ျပသရသည္။ ရဲစိတ္ရဲမာန္ တက္ၾကြ ေစရန္ ရည္ရြယ္ေၾကာင္း သိရသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ေသာင္းက်န္းသူ ဗိုလ္တစ္ဦး စာေရးသူတို႔ အိမ္သို႔ ေရာက္လာၿပီး ေျမယာ ေကာ္မတီ စာေရးအကူ လုပ္ေနေသာ အစ္ကို ျဖစ္သူကို ေတြ႕လိုေၾကာင္း ေျပာသည္။ စာေရးသူ၏ ဖခင္က ''ဗိုလ္ႀကီးတို႔ ေတြ႕ခ်င္ရင္ ေခၚေပး ပါမည္။ ယခု ခုနစ္တန္းမွာ ေက်ာင္းတက္ ေနပါသည္'' ဟုေျပာမွ မေတြ႕လို ေတာ့ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ အိမ္မွ ထြက္ခါနီး ဖခင္ျဖစ္သူကို ''ခင္ဗ်ားသားက အစိုးရ လက္ကိုင္တုတ္ အေသးစား ေလးပဲ'' ဟု ေျပာခဲ့သည္။ ရြာမွာ ေငြေၾကးဥစၥာ ခ်မ္းသာသည့္ လူမ်ားက လြတ္ရာ ကြၽတ္ရာ ၿမိဳ႕ေပၚသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ သြားၾကသည္။ သူတုိ႔ကား မၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ အရသာႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ အရသာကို ခြဲျခားၿပီး ခံစား တတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
လြန္ခဲ့သည့္ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ ကာလက ျပည္နယ္ တစ္ခုရွိ ၿမိဳ႕ႀကီး တစ္ၿမိဳ႕၏ ရပ္ကြက္တြင္ ေနထိုင္ ခဲ့သည့္ မိတ္ေဆြ တစ္ဦးက ''အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္မွာ ရွိေနေပမယ့္ ေသာင္းက်န္းသူ ေတြကို ဆက္ေၾကး ေပးေနရ တာပဲဗ်။ မေပးရင္ က်ည္ဆန္ တစ္ေတာင့္ ပို႔ေပးတယ္။ ဒါဆို ဘာျဖစ္ ေတာ့မလဲ ဆိုတာ သေဘာေပါက္ ေတာ့ဗ်ာ။ လူထုဆုိတာ ေျမစာပင္ ပါပဲဗ်ာ''ဟု ေျပာခဲ့ ဖူးသည္။
ယခုေတာ့မူ ျမန္မာျပည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျဖစ္စဥ္ အတြက္ ေကာင္းမြန္ေသာ အလားအလာ ေကာင္းမ်ား ျမင္ေတြ႕ လာသည္။ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား ႏွင့္ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး လက္မွတ္ ေရးထိုးရန္ အလြန္ နီးကပ္ လာသည္။ အစိုးရက ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္ အရွိန္ျမႇင့္ လာသည္။ ျပည္သူလူထု ၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အိပ္မက္မ်ား ေရာင္ျခည္သန္း လာၿပီဟု ေျပာႏုိင္သည္။ အမွန္စင္စစ္ မၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ အခါ ခါးသီးသည့္ ေဆးခါးႀကီးကို ေသာက္ရ သူမွာလည္း ေဒသခံ တိုင္းရင္း သား ျပည္သူမ်ား ...။
ၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ အခါ ခ်ဳိၿမိန္ေသာ ပ်ားသကာကို ႏွစ္လုိစြာ စားသံုး ၾကရမည့္ သူမ်ားမွာလည္း ေဒသခံ တုိင္းရင္းသား ျပည္သူမ်ားပင္..။
ဟုတ္ပါသည္။
ဆိုးေမြကို လည္းေကာင္း၊ ေကာင္းေမြကို လည္းေကာင္း လက္ေတြ႕ ဘဝျဖင့္ ခံစားၾက ရသူမ်ားမွာ ေဒသခံ တုိင္းရင္းသား မ်ားမွလြဲ၍ အျခားသူ မရွိႏုိင္။ ''ၿငိမ္းခ်မ္းေရး'' ဆုိသည္မွာ ''သူတို႔၏ ရင္တြင္းျဖစ္'' စကားမ်ား ေပတည္း ...။ ။
#Themyawadydaily
.jpg)
No comments:
Post a Comment