ေျဖာင့္ေသာလမ္းတုိင္း ျဖဴေစခ်င္

ေျဖာင့္ေသာလမ္းတုိင္း ျဖဴေစခ်င္

ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္ ေမးျမန္းသံ ေတြၾကား ျဖတ္ေျပးရင္း ညံစီစီ လူသံ ေတြၾကားကို တုိးထြက္ ခဲ့သည္။ ဝမ္းစာေရး ေပမုိ႔ သူမ်ား ကိုလည္း အျပစ္ မေျပာသာ ဆူပူမႈ၏ ဒဏ္ကို မခံႏုိင္ေသာ ကိုယ့္နား ကိုသာ အျပစ္ေျပာ ရမည္သာ။ ကားဝင္းထဲ စဝင္ ကတည္းက '' ဘယ္သြား မလုိ႔လဲ၊ ဘာကားလဲ၊ လက္မွတ္ ဝယ္ၿပီးၿပီလား'' ဟု ဆူညံ ေအာ္ဟစ္ကာ တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ ေမးေန ၾကေသာ လူအုပ္ႀကီး ႏွင့္ အရင္ဆုံုး ႀကံဳေတြ႕ ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မွာေတာ့ လူမ်ဳိးစံု ဘာသာစံု ပံုသဏၭာန္စံု ေသာသူတို႔ အသီးသီး ေစာင့္စား ေနၾကရာ ကားဂိတ္ တစ္ေနရာကို ေျခခ် မိေတာ့သည္။

လက္မွတ္ ျဖတ္ၿပီး ေစာင့္ေနစဥ္ မွာပင္ လူအမ်ဳိးမ်ဳိး ၏ ဘဝင္ မက်လွေသာ အသံမ်ားကို စတင္ နားစြင့္ မိသည္။ ''ကားက အခုထိ တက္လို႔ မရေသး ဘူးလား'' ဆိုသည္ ကတစ္ဖံု၊ ''အခ်ိန္က နီးေနၿပီ မေခၚေသးဘူး'' ဆုိသည္ ကတစ္မ်ဳိး၊ ေအာ္..ခရီးသြားခ်င္း အတူတူ အခ်ိန္ က်လွ်င္ သြားရမွာခ်င္း အတူတူ ဘာကို ပူပန္ ေနပါလိမ့္ဟု ေတြးမိသည္။ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ ကလည္း၊ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ မေနတတ္ဘဲ ပတ္ဝန္းက်င္ စကား နားေထာင္တတ္ သည္ကလည္း မခက္လွ ပါလားဟု ထင္မိသည္။ 

ကားစထြက္ ပါၿပီ ကားေပၚမွာ ပါလာေသာ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ မယ္ေလး၏ ခ်ဳိသာေသာ အသံႏွင့္ ႏႈတ္ခြန္း ဆက္သံ ၾကားေတာ့ ယခင္ ခရီးသြား ေနက် ပံုစံ မဟုတ္သည့္ ထူးျခားမႈကို ခံစားရသည္။ ကားကလည္း ေကာင္းလွ သလို စီးရတာလည္း သက္ေသာင့္ သက္သာ ရွိလွသည္။ ရန္ကုန္ - မႏၲေလး အျမန္လမ္း မွာလည္း ေျပာစရာ မရိွေအာင္ ေျဖာင့္ျဖဴး ေနသည္။ ဒါကုိပင္ တခ်ဳိ႕ ခရီးသြား မ်ား၏ '' ကားေကာင္း ေတြလည္း နဲနဲေတာ့ ခုန္တာပဲ'' ဆိုသည့္ အသံ သဲ့သဲ့ကို ၾကားရ ေသးသည္။ သူတို႔လည္း ကြၽန္မလို ခရီး မထြက္တာ ၾကာၿပီ ျဖစ္မည္။ ကားေတြ ေကာင္းမွန္း လမ္းေတြ ေကာင္းမွန္း ကို အမ်ားေျပာ အရသာ သိထားတာ ျဖစ္မည္။ ကြၽန္မ ဆိုလွ်င္လည္း ''ကားေတြ ကလဲ ေကာင္းလိုက္တာ၊ လမ္းေတြ ကလဲ ေျဖာင့္လို႔ ျဖဴးလို႔'' ဟု ျပန္ေျပာ ျဖစ္မွာ အေသအခ်ာ ပင္။ ခရီး တစ္ေထာက္ နားသည့္ ေနရာကလည္း အရင္လုိ အဆင္ေျပရာ ဆုိင္မ်ဳိး မဟုတ္ ခမ္းနား လိုက္သည့္ ဆုိင္ခန္းေတြ မီးထိန္ထိန္ လင္းလို႔ပင္။ ခရီးသြားရန္ ဓာတ္မီးေဆာင္ ခဲ့သည့္ ကြၽန္မပင္ အပိုအလုပ္ တစ္ခု လုပ္မိသလို ျဖစ္ေနသည္။ အစား အေသာက္၊ က်န္းမာေရး ကအစ အားလံုး အဆင္ေျပသည္။ ကြၽန္မတုိ႔ အရင္က ခရီးသြားလွ်င္ က်န္းမာေရး ဆိုသည္ႏွင့္ နီးစပ္ရာ ခ်ဳံထဲတြင္သာ အေၾကာက္ အလန္႔မရွိ ေျဖရွင္း ၾကရသည္။ ယခုေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ့္ေနရာလို လံုၿခံဳမႈ ရွိလွသည္။

ရန္ကုန္မွ ေခ်ာက္သုိ႔ ခရီးအဆက္ မွာေတာ့ မတူညီေသာ အထိအေတြ႕ ကို စတင္ ခံစား ရေတာ့သည္။ အဲယားကြန္း ကားပင္ ဆုိေသာ္ ျငားလည္း သိပ္မေကာင္း။ လမ္းေတြ ကေတာ့ ေျဖာင့္ပါသည္ သုိ႔ေပမယ့္ ျဖဴးေနေအာင္ မေကာင္းပါ။ ယခင္တုန္းက ခရီးသြား ခဲ့သည့္ အရသာမ်ဳိး တစ္ဖန္ ျပန္ခံစား ရမိသည္။ ဒီအထိ ဒီေလာက္ မဆုိးေသး ေပ။ ေခ်ာက္မွ ေနၿပီး ဆိပ္ျဖဴသို႔ ခရီးအဆက္ မွာေတာ့ ဘဝမွာ အမွတ္တရ ျဖစ္ေစမယ့္ ခံစားမႈ အသစ္ကုိ စတင္ ခံစားရသည္။ ကြၽန္မတုိ႔ သြားလိုေသာ ေနရာသို႔ ကားမရွိ ပါ။ လမ္းေတာ့ ေပါက္သည္။ သံုးဘီး ဆုိင္ကယ္ မ်ားသာ ရွိသည္။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ခရီးေရာက္ရန္ အဓိကမို႔ သြားရ ေပေတာ့မည္။ 

အထုပ္အပိုး ေတြႏွင့္ လူႏွစ္ေယာက္ သာပါသည္။ ဆိုင္ကယ္ ေမာင္းသူ ကလဲ ဒီလမ္း တစ္ေျဖာင့္တည္း သြားရင္ ကြၽန္မတု႔ိ သြားလိုေသာ ေနရာသို႔ ေရာက္မည္ ဟုေျပာသည္။ လမ္းကေတာ့ ေျဖာင့္ပါသည္။ တခ်ဳိ႕ ေနရာတြင္ ေက်ာက္ခဲ မ်ား ခင္းထား သလားထင္ ရေအာင္ ေက်ာက္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ အခ်ဳိ႕ ေနရာတြင္ ဖုန္ေတြမွာ ဆုိင္ကယ္ဘီး တစ္ဝက္ေလာက္ ျမဳပ္သည္။ အနိမ့္အျမင့္ မညီေသာ လမ္းမ်ားတြင္ စီးလာေသာ ဆုိင္ကယ္မွာ ေမွာက္မ်ား သြားမလားဟု ထင္ရေအာင္ တစ္ဖက္ေစာင္း သြားျပန္သည္။ လူမွာ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ အေပၚသို႔ ေျမာက္ေျမာက္ တက္သြားသည္။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ျပန္အက်တြင္ ေအာက္မွ သစ္သားခံု ႏွင့္လူမွာ ကိုင္႐ိုက္ သလို ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ပိတ္ မပါေသာ သံုးဘီး ဆုိင္ကယ္ ေနာက္တြင္ ကြၽန္မ လိုက္သြားရင္း အေပၚမွတန္း ကို က်စ္က်စ္ ပါေအာင္ ကိုင္ထား ရေတာ့သည္။ ေက်ာက္လမ္း မ်ားေပၚတြင္ ကိုင္ထားေသာ လက္မ်ားမွာ တုန္ခါ ေနသည္။ ဆိုင္ကယ္ ေမာင္းေသာ သူ၏ ကြၽမ္းက်င္မႈ ကေတာ့ ခ်ီးက်ဴးရ မေလာက္ပင္။ ''လမ္းက တစ္လမ္းလံုး ဒီအတုိင္း ပဲလား'' ဟု ကြၽန္မ အေမးကို ဆုိင္ကယ္ ေမာင္းသူက ''ဒီလုိပဲ အစ္မ ေရာက္ေတာ့မွာ ပါ၊ လမ္းက တစ္ေျဖာင့္တည္း ဆိုေတာ့ သိပ္မေဝး ပါဘူး၊ လမ္းနဲနဲ ၾကမ္းလို႔ပါ'' ဟု အေျဖ ေပးသည္။ မွန္ပါသည္ လမ္းက တစ္ေျဖာင့္ တည္းပါ။ 

ခရီးသည္လဲ မေဝးလွပါ။ သို႔ေသာ္ လမ္းကေလး ကိုေတာ့ ျဖဴးေစခ်င္ မိသည္။

မဒါေလး