ကုိယ္တုိင္ ေရြ႕လ်ား သက္ရွိလူသား
အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္
( ၁၆-၁-၂၀၁၄ )
ေလာက လူသားတုိ႔ သဘာဝ မည္သူမျပဳ မိမိမႈ ဆုိဘိ သကဲ့သုိ႔ ေကာင္းသည္ ျဖစ္ေစ ၊ မေကာင္းသည္ ျဖစ္ေစ သူတစ္ပါးက လာေရာက္ ျပဳျပင္စီမံျခင္း မဟုတ္ဘဲ မိမိကုိယ္တုိင္ ျပဳျပင္စီမံ ၾကျခင္းေၾကာင့္ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈဆုိသည့္ စကား ေျပာစမွတ္ ျပဳၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
အက်င့္ စာရိတၱ ေကာင္းျခင္း ၊ မေကာင္းျခင္း ဆုိသည္မွာလည္း တစ္ပါးသူတုိ႔ က လာ၍ ေပးျခင္း မဟုတ္ဘဲ ထုိသူ၏ အမူအက်င့္ ကုိသာလုိက္၍ ျဖစ္ရသည္။ အသိ Óဏ္ပညာ ထက္ျမက္ ေကာင္းမြန္ျခင္း ဆုိရာ၌လည္း ထုိသူ ကုိယ္တုိင္က မိမိÓဏ္ကုိ ေစစား အသံုးျပဳ ျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း တည္း၌ အတန္း တစ္တန္းတည္း တြင္ ဆရာ တစ္ဦးက တပည့္ အားလံုးကုိ အတူတူ သင္ၾကား ေပးပါလ်က္ သင္ယူသူ တုိ႔၏ အာ႐ံု စူးစုိက္မႈ ႏွင့္ လံု႔လ ဝီရိယ စုိက္ထုတ္မႈ တုိ႔ ကြာျခား ၾကျခင္းေၾကာင့္ ထုိ ဘာသာရပ္ တြင္ ထူးခြၽန္သူ ႏွင့္ မထူးခြၽန္သူ ဟူ၍ ကြဲျပား ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤ သာဓကအရ လူသည္ မိမိအတြက္ မိမိ ကုိယ္တုိင္သာလွ်င္ အားထားရာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာ ထင္ရွားသည္။
မိမိ ကုိယ္တုိင္သာ အားထားရာ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ သူတစ္ပါး အေပၚ အားထားရန္ မလုိအပ္ ၊ သူတစ္ပါးကုိ အားထား ျခင္းျဖင့္ အက်ဳိး ေက်းဇူး မရွိႏုိင္ဟု ယူဆရန္ မဟုတ္ပါ။ ဘုရားေသာ္မွ အမွီရွိမွ ပြင့္ႏုိင္သည္ ဟူေသာ စကားကဲ့သုိ႔ ေလာက၌ အမွီသဟဲ ဆုိသည္မွာ ရွိေကာင္း ၊ ရွာေကာင္း ၊ မွီခုိေကာင္း ေသာ အရာ ျဖစ္သည္။ ဤသုိ႔ ရွိေကာင္း ၊ ရွာေကာင္း ၊ မွီခုိေကာင္း လ်က္ မိမိအား အက်ဳိးေက်းဇူး ျပဳႏုိင္စြမ္းေသာ အမွီသဟဲ ကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ပင္လွ်င္ မိမိ၌ အက်ဳိးမဲ့ ရသည့္ အေၾကာင္းမ်ား ေပၚေပါက္ လာတတ္သည့္ သာဓက မ်ားစြာ ရွိသည္။
သူတစ္ပါးအား အမွီ ရသျဖင့္ သူတစ္ပါး၏ အေထာက္ အပံ့ျဖင့္ သာလွ်င္ မိမိ၏ လုပ္ငန္း ေဆာင္တာ အေၾကာင္း ကိစၥမ်ား ၿပီးစီး ေအးၿငိမ္း သြားဖန္မ်ား ေသာအခါ မိမိကုိယ္တုိင္ ႀကံစည္ ေတြးေတာ အားထုတ္လုိစိတ္ ယုတ္ေလ်ာ့ ကာ သူတစ္ပါး ကုိသာ အားကုိး အားထား လုိေသာ ဆႏၵမ်ား စြဲၿမဲ ေနတတ္သည္။ ေနာက္ဆံုး၌ သူတစ္ပါး လာေရာက္ ေထာက္ပံ့ လုပ္ကုိင္ ေဆာင္ရြက္ ေပးျခင္းမရွိ သည့္ အခ်ိန္ႏွင့္ ႀကံဳရေသာ အခါ တြန္းေသာသူ မရွိက မေရြ႕လ်ား ေသာ သက္မဲ့ သစ္တံုးႀကီး ႏွင့္ တူသည့္ ဘဝဆုိးႀကီး သုိ႔ ဆုိက္ေရာက္ သြားတတ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိကုိယ္တုိင္ တစ္ဦးတည္းေသာ အင္အားျဖင့္ မေဆာင္ရြက္ ႏုိင္သည့္ ကိစၥမ်ားမွ သာလွ်င္ အမွီသဟဲ အေထာက္အပံ့ ရွာေကာင္း ၊ ရွိေကာင္း ၊ မွီခုိေကာင္း သည္ကုိ ႏွလံုးသြင္းလ်က္ မိမိကုိယ္တုိင္ သာလွ်င္ လုံ႔လထုတ္၍ မိမိကုိယ္ကုိ သာလွ်င္ အားထားသည့္ အေလ့အက်င့္ ေကာင္းမ်ား ရွိၾကရ ေပမည္။
မိဘတုိ႔၏ လက္ကုိ ဆြဲကုိင္လ်က္ လမ္းေလွ်ာက္ေသာ ကေလးငယ္သည္ မိဘတုိ႔၏ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ ေသာ လက္ကုိလႊတ္၍ တစ္ခါတစ္ရံ အရဲစြန္႔ လမ္းေလွ်ာက္စဥ္ လဲက်ဖူး ေသာ္လည္း ေလ့က်င့္ဖန္ မ်ားေသာ္ မိဘ အကူအညီ မလုိဘဲ ကုိယ္တုိင္ လမ္းေလွ်ာက္ ႏုိင္ေသာ အေျခအေန သုိ႔ ေရာက္ရသည္။ ဤေလာက၌ အရာရာ တုိင္းသည္ ကုိယ္တုိင္ျပဳဖူး ေတြ႕ႀကံဳဖူး မွသာလွ်င္ တတ္ေျမာက္ ႏုိင္သည္။ ကုိယ္တုိင္ မတတ္ေျမာက္ ေသးသျဖင့္ တတ္ေျမာက္သူ၏ အကူအညီ မရွိလွ်င္ မွားယြင္း ခြၽတ္ေခ်ာ္ျခင္း ရွိႏုိင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္မမွားေအာင္ ႀကိဳးစားေသာ္ အမွန္သုိ႔ ေရာက္မည္ ျဖစ္သည္။ အမွားေၾကာက္၍ မလုပ္ဘဲ ေနေသာ္ လဲက်မည္ကုိ ေၾကာက္ေသာ ကေလးငယ္ ကဲ့သုိ႔ အမ်ားနည္းတူ လမ္းမေလွ်ာက္ တတ္ဘဲ ရွိေခ်မည္။
သုိ႔ျဖစ္၍ သက္ရွိ လူသား တုိ႔သည္ မိမိတုိ႔ဘဝ ရပ္တည္ေရး အတြက္ ႐ုန္းကန္ လႈပ္ရွား ၾကရာ၌ သူတစ္ပါးတြန္း မွ ေရြ႕လ်ားမည့္ သက္မဲ့သစ္တံုး မဟုတ္သျဖင့္ မိမိကုိယ္တုိင္ ေရြ႕လ်ား ႏုိင္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစရန္ အားထုတ္ ၾကရမည္ ျဖစ္ေပသည္။ ။
.jpg)
No comments:
Post a Comment