ေျမအုိးလုပ္ငန္း

ငါ့သေရာက္ ေဒသထြက္ ေျမအုိးမ်ား ေစ်းကြက္တင္ရန္ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းနေဘး တစ္ေနရာတြင္ ေတြ႕ရစဥ္

ေက်ာက္ေျမာင္းတုိက္နယ္ ၊ ႏြယ္ၿငိမ္းရြာ ေဒသထြက္ ျမန္မာ့ စဥ့္ထည္မ်ား ပုဂံဘုရားပဲြတစ္ခုတြင္ ေတြ႕ရစဥ္

ေျမအုိးလုပ္ငန္း

ေဒါက္တာခ်စ္ ( ထပ္ဆင့္အမ်ိဳးသားစာေပဆုရ )

ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ ေျမအိုးလုပ္ငန္း သည္ အလြန္ ေရွးက်ေသာ္လည္း လိုအပ္ခ်က္ အရ ယေန႔တိုင္ လုပ္ကိုင္ေနေသာ ေက်းလက္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းတစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ ေၾကးေခတ္သံုး ေျမအိုးမ်ားကို ေတြ႕ရသျဖင့္ ေရွးက်ေသာ လုပ္ငန္းဟု ေခၚရျခင္း ျဖစ္သည္။

ေျမအိုးတြင္ အိုးတုတ္ႀကီး၊ အင္တံု၊ ေရအိုး၊ ေရေႏြးကရား၊ ထမင္းဟင္း ခ်က္အိုး၊ ေညာင္ေရအိုး၊ ေဆးတံ၊ ေဆးလိပ္ျပာခြက္၊ ဆီမီးခြက္၊ ကေလး ကစားစရာ အိုးပုတ္၊ ဂ်ဳိး(ခ်ဳိး)႐ုပ္၊ ကြၽဲ၊ ႏြား၊ ဆင္၊ ျမင္း႐ုပ္၊ ေဒါင္း႐ုပ္ စသည္ျဖင့္ ပံုစံ အမ်ဳိးစံု၊ အရြယ္စံု ပါဝင္သည္။ ေျမအိုး ကို အေျခခံၿပီး စဥ့္ရည္ သုတ္ေသာ စဥ့္ထည္၊ ေၾကြရည္သုတ္ေသာ ေၾကြထည္၊ ခ်ိတ္ရည္ သုတ္ေသာ ခ်ိတ္ထည္ စသည္ျဖင့္ နည္းပညာ တိုးတက္မႈအရ ထုတ္လုပ္ ၾကသည္။ ေျမထည္ႏွင့္ စဥ့္ထည္တို႔သည္ လက္မႈ လုပ္ငန္းမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ တိုင္းတစ္ပါးသား မ်ားက ပိုမိုစိတ္ဝင္စား ၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ ထင္ရွားေသာ ေဒသမ်ားမွာ ေအာက္အရပ္တြင္ တြံေတး၊ အညာအရပ္တြင္ ေရႊဘိုနယ္ ေက်ာက္ေျမာင္း တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ တျခားေသာ ေဒသမ်ား တြင္လည္း သူ႔အရပ္ႏွင့္ သူ အနည္းႏွင့္အမ်ား အိုးလုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ ၾကသည္။ အိုးလုပ္ရာေဒသ မတူသျဖင့္ ပံုစံ၊ လုပ္နည္း၊ အေခၚအေဝၚ မ်ားလည္း အနည္းငယ္ ကြာျခားၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ အေျခခံ လုပ္နည္းမ်ားမွာ အတူတူပင္ ျဖစ္သည္။

ေယဘုယ် အိုးလုပ္ပံု ကေတာ့ မခက္ခဲ လွပါ။ သို႔ရာတြင္ လက္ေတြ႕ ကေတာ့ မလြယ္ကူ လွေခ်။ ေျမေစးႏွင့္ သဲဆန္ေသာ ေျမကို အမႈန္႔ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၿပီး အခ်ဳိးက် ေရာေႏွာ၍ တစ္ည ေရႏူးေအာင္ ႏွပ္ထားရသည္။ ထိုေျမကို တခ်ဳိ႕ေနရာ၌ ႀကိတ္ေပး ရသည္။ ခဲလံုး မပါရေခ်။ တခ်ဳိ႕ေနရာ၌ လူက နင္းနယ္ေပး ရသည္။ တခ်ဳိ႕က ေမာင္းႏွင့္ဆန္ ဖြပ္ သကဲ့သို႔ ေထာင္းသည္။ ထိုေျမကို လုပ္မည့္ အိုးတစ္လံုးစာ ရႊံ႕ေတာင့္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရသည္။ 

ထို႔ေနာက္ အိုးထိန္းစက္ ပ်ဥ္ျပားေပၚ ျပာမႈန္႔မ်ား ျဖဴးၿပီး တစ္လက္မ ခန္႔ထုထူေသာ ''ကတာ'' ေခၚ အိုးလုပ္မည့္ ရႊံ႕ေစးအဝိုင္းကို တင္ရသည္။ ထိုကတာ သည္ အိုးလုပ္၍ ၿပီးစီးေသာ အခါ အိုး၏ဖင္ပိုင္း ျဖစ္လာသည္။ ကတာေပၚ သို႔ ရႊံ႕ေတာင့္ကို ေခြ၍ခ် ေနစဥ္ အိုးထိန္းစက္ ကိုတျခား တစ္ေယာက္က ျဖည္းညင္းစြာ လွည့္ေပးရသည္။ ကတာ သည္ လုပ္လိုသည့္ အိုးအရြယ္အစား အရ အႀကီးအေသးျဖစ္သည္။ ကတာေပၚ ရႊံ႕ေတာင့္ အဝိုင္းလိုက္ တင္ၿပီးေသာ အခါ ေဇာက္နက္ေသာ ခြက္ပံုသဏၭာန္ ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ အိုးထိန္းစက္ကို ျမန္ျမန္လွည့္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ ျဖင့္ပြတ္၍ အိုးပံုၾကမ္း ရေအာင္ ေဖာ္ေပးရသည္။ ထို႔ေနာက္ အိုးလုပ္သူက လက္တစ္ဖက္က သံေခြ၊ က်န္ တစ္ဖက္က ေယာက္ခြံ (ေယာက္သြားအခြံ) ကိုကိုင္၍ အိုးကိုေခ်ာ ေပးရသည္။ ထိုသို႔အိုးကို ေခ်ာရာတြင္ သံေခြႏွင့္ အိုးအျပင္ပိုင္း၊ ေယာက္ခြံ ႏွင့္ အိုးအတြင္းပိုင္း ကို ေခ်ာရသည္။ ပံုစံခြက္နွင့္ မသြင္းဘဲ လက္ႏွင့္ လုပ္ေသာ္လည္း အတတ္ပညာ ကြၽမ္းက်င္မႈေၾကာင့္ တစ္ပံုစံတည္း၊ တစ္ရြယ္တည္း အိုးမ်ားကို ရရွိသည္။

ထို႔ေနာက္ အဝတ္စကို သံုးၿပီး အိုးႏႈတ္ ခမ္းကို လံုးျခင္း၊ အတြန္႔ေဖာ္ျခင္း မ်ားကို ျပဳလုပ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဖင္လွီးတံျဖင့္ အိုးထိန္းစက္မွ ပ်ဥ္ျပားႏွင့္ အိုးဖင္(ကတာ) တို႔ကို ထိစပ္ေသာ ေနရာမွျခစ္ၿပီး မလိုက္ပါက အိုးတစ္လံုး ရၿပီျဖစ္သည္။ အိုးထိန္းပ်ဥ္ေပၚ ျပာျဖဴးထား သျဖင့္ မ, ယူရာတြင္ လြယ္ကူသည္။ ၂၅ ဝင္(ဆီပိႆာ) အိုး၊ ၅ဝ ဝင္အိုး၊ ရာဝင္အိုး စသည့္ အိုးႀကီးမ်ားကို အထက္- ေအာက္ တစ္ဝက္စီ ျပဳလုပ္ၿပီးမွ ဆက္ယူရသည္။ အလားတူပင္ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း အိုးဆိုလွ်င္ လက္ကိုင္ကိုင္း၊ ႏႈတ္သီးတို႔ ကို သီးျခားစီ ျပဳလုပ္ၿပီး ဆက္ယူရသည္။ မတ္တတ္ေထာင္ သည့္ တည့္အိုးမ်ားကို အေခ်ာကိုင္ ရာ၌ သံေခြ မသံုးဘဲ မွည့္တံကို သံုးသည္။

အၾကမ္းထည္အိုးမ်ား ျပဳလုပ္ၿပီး စဥ့္ရည္ မသုတ္ခင္ ေနပူတြင္ လွန္းေပးရသည္။ စဥ့္ရည္ မသုတ္ေသာ အိုးမ်ားကို ''အနီထည္'' အိုးဟု ေခၚသည္။ စဥ့္ရည္သုတ္ လိုလွ်င္ ေဘာ္ဆိုင္း သတၱဳတြင္းမွ ရရွိေသာ ေခ်ာ္ခဲမ်ားကို အမႈန္႔ျဖစ္ေအာင္ ေထာင္းၿပီး ေရႏွင့္ ေဖ်ာ္ရသည္။ အိုးပံုသြင္းၿပီး ႏွစ္ရက္ခန္႔ အေျခာက္ခံၿပီးမွ ေခ်ာ္ရည္ (စဥ့္ရည္) သုတ္ရသည္။

စဥ့္ရည္သုတ္ေသာ အိုးမ်ားကို ေလဖိုႏွင့္ မီးဖုတ္ေလ့ ရွိသည္။ တျခားအၫႊန္း အိုးမ်ားကို ေျမစိုက္ဖိုႏွင့္ မီးဖုတ္ရသည္။ ဖိုထဲမွာ ဖုတ္ေသာအခါ ႏွစ္ရက္ခန္႔ မီးေပ်ာ့ ေပ်ာ့ျဖင့္ ဖုတ္(က်ပ္) ေပးရသည္။ မီးအပူခံ ႏိုင္ေအာင္ က်င့္သားရၿပီ ျဖစ္၍ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ရက္ၾကာေအာင္ မီးျပင္းႏွင့္ ဖုတ္ရသည္။ ထိုသို႔ မီးျပင္းတိုက္ၿပီး ေနာက္ ၁၂ နာရီခန္႔ ႏွပ္ထားရသည္။ ထို႔ေနာက္ မီးကို ေက်ာက္စရစ္မ်ားျဖင့္ ဖံုးအုပ္လိုက္သျဖင့္ ၿငိမ္းသြားေသာ အခါ ဖိုထဲတြင္ ခုနစ္ရက္ခန္႔ အေအးခံ ထားရသည္။ ထို႔ေနာက္ အိုးမ်ားကို အသံုးျပဳႏိုင္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ''အၫႊန္း'' အိုး ဆိုသည္ မွာ သံုးပိႆာဝင္ အိုးမွ တစ္ပိႆာဝင္ အိုးအထိ ပလံုတံုေခၚ စကအိုး ကေလးမ်ား ျဖစ္သည္။

ေျမထည္ႏွင့္ စဥ့္ထည္မ်ားကို ပံုစံက်က် ႏွင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္လုပ္ ႏိုင္လွ်င္ ျပည္တြင္း ေစ်းကြက္အျပင္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ား ၏ ေစ်းကြက္မွာပါ လက္မႈပညာ အထည္အျဖစ္ ယခုထက္ အေရာင္းအဝယ္ ပိုမို ျဖစ္ထြန္း လာႏိုင္သည္။

ျမ၀တီေန႔စဥ္ ၊ စာ(၉)