ရွင္ဘုရင္ တစ္ခါထြက္

ရွင္ဘုရင္ တစ္ခါထြက္

ေဒါက္တာခ်စ္ ( ထပ္ဆင့္အမ်ိဳးသားစာေပဆုရ )

''ရွင္ဘုရင္ တစ္ခါထြက္ ပဲႀကီး တစ္ေလွခ်က္'' ဟု ဆိုစကား ရွိခ့ဲဖူးပါသည္။ ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္မွ တာဝန္အရွိဆံုး လူႀကီးသည္ ရပ္ကြက္ သို႔မဟုတ္ ေက်းရြာ အဆင့္သို႔ ဆင္းလွ်င္ ယာဥ္ေမာင္း၊ လံုၿခံဳေရး၊ မိမိ၏ကိုယ္ေရး လုပ္ကိုင္သူ၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈဝန္ထမ္း စေသာ ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္ တာဝန္ရွိသူ မ်ားႏွင့္ စီးပြားေရး ဌာနမ်ားမွ တာဝန္ရွိသူ မ်ားလည္း လိုက္ပါရသည္။

ေအာက္ေျခရွိ ျပႆနာမ်ားကို တစ္ခါတည္းႏွင့္ ေျဖရွင္းေပး ႏိုင္ရန္ ၿမိဳ႕နယ္မွ တာဝန္ရွိသူ အမ်ားစု လုိက္ပါျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ အမွန္ လုိအပ္ေသာလူ ခုနစ္ဦး၊ ကိုးဦး သာမက ေနာက္ထပ္ လူ ၁ဝ ဦးခန္႔ပါ လုိက္ပါရသျဖင့္ လူ ၂ဝ ဦး၊၂၅ ဦး ျဖစ္သြား ႏိုင္ပါသည္။ ေအာက္ေျခ အဖြဲ႕အစည္း မ်ားကလည္း ေကြၽးေမြး ဧည့္ခံဖို႔ လူအနည္းဆံုး ငါးဦး၊ ၁ဝ ဦးခန႔္သံုးႏိုင္မွ အလုပ္က အဆင္ေျပ ႏုိင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္က တစ္ႀကိမ္ ကြင္းဆင္း ေဆာင္ရြက္လွ်င္ အထက္ေရာ ေအာက္ေျခကပါ လူ ၃ဝ ဦး၊ ၃၅ ဦးခန္႔ အနည္းဆံုး ေန႔ဝက္ကုန္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ ကုန္ဆံုးသြားေသာ အခ်ိန္သည္ လုပ္ငန္းအတြက္ လမ္းၫႊန္ျခင္း၊ ေဆြးေႏြး တိုင္ပင္ျခင္း၊ တင္ျပ ေတာင္းခံ ျခင္း စေသာ ''ေလျဖင့္'' လုပ္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါေသးသည္။ အဲဒီ ''ေလအလုပ္မွ အမွန္တကယ္ အလုပ္'' သို႔ ေျပာင္းလဲ ေဆာင္ရြက္ၾက ရဦးမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားကို အခ်ိန္အခါ အလိုက္ ေကာ္ဖီ၊ လက္ဖက္ရည္၊ မုန္႔စသည္တို႔ႏွင့္ အခ်ိန္မေရြး ဧည့္ခံေလ့ ရွိၾကသည္။ ထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္လွ်င္လည္း ထမင္းပြဲႏွင့္ ဧည့္ခံၾကသည္။ ထိုအေလ့အထ သည္ ျမန္မာတို႔၏ ေစတနာ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲေသာ ေနရာေဒသမွ အပ ဆက္သြယ္ေရး လြယ္ကူေသာ ေနရာေဒသ မ်ားတြင္ ဧည့္ခံစရိတ္ သည္ ႀကီးမားေသာ ျပႆနာ ျဖစ္ေနသည္။ အစိုးရ ဌာနမ်ားတြင္ ''ဧည့္ခံစရိတ္ ေခါင္းစီး'' ႏွင့္ ရန္ပံုေငြ လံုေလာက္စြာ သတ္မွတ္ေပးျခင္း မရွိခဲ့ဘူးေခ်။ ေဒသခံ ဝန္ထမ္းမ်ား ကလည္း မိမိလစာမွ စိုက္ထုတ္ ၿပီး အစဥ္အၿမဲ ဧည့္မခံႏိုင္ေခ်။ အထက္မွ ဆင္းလာသူမ်ား အတြက္ ဧည့္ခံရန္ ေက်းရြာအမ်ားစုတြင္ စားေသာက္ဆိုင္ မရွိၾကေခ်။ ဤသို႔ဆုိလွ်င္ အထက္က ဆင္းမည့္သူ မ်ားသည္ ကိုယ့္အစာကို ကိုယ္တုိင္ယူ ေဆာင္သြားၾက ရမွာလားလို႔ ေမးစရာ ျဖစ္လာသည္။ သို႔မဟုတ္ စားေသာက္ဆိုင္ မ်ား ေက်းလက္ေဒသ မွာရွိလွ်င္ '' ကိုယ္စား ကိုယ္ေပး ဒတ္ခ်္ေဝး ( DUTCH WAY ) '' လုပ္ေလ့ မရွိေတာ့ ႀကီးသူက ေပးရသည္။ သို႔မဟုတ္ ၾကြယ္ဝသူက ေပးရေတာ့မည္။

''ေစတနာ မရွိလွ်င္ မေကြၽးေမြး ၾကပါနဲ႔၊ ကုန္က်စရိတ္က ဘယ္ေလာက္မ်ား လို႔လဲ'' ဟု ေမးႏိုင္ပါသည္။ ''ဘုန္းႀကီး ငါးပါးကို အိမ္ကိုပင့္ၿပီး ဆြမ္းကပ္တာ ဝက္သား ငါးပိႆာ ကုန္တယ္'' ဟုဆိုရာ ဘုန္းႀကီးမ်ား ဘုန္းေပး ေတာ္မူ၍ (စား၍) ကုန္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ အိမ္သူ အိမ္သားမ်ား၊ ကူညီ လုပ္ကိုင္သူမ်ား၊ ရပ္မိရပ္ဖ မ်ားပါ စားေသာက္၍ ကုန္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဧည့္ခံစရိတ္ သည္ မနည္းလွေခ်။ ထို႔ထက္ ညစာေကြၽး ရပါက ယမကာမ်ား ပါလာလွ်င္ အေတာ္ေလး ႀကီးသြားမည္ ျဖစ္သည္။

စာေရးသူသည္ အစည္းအေဝးတြင္ ''ဘုန္းႀကီးႏွင့္ ဝက္သား'' အေၾကာင္းကို ေျပာထားသျဖင့္ စာေရးသူ နယ္ဆင္းလွ်င္ စာေရးသူတို႔ အဖြဲ႕ကို လမ္းေဘး ဆိုင္မွာ စားရ သကဲ့သို႔ အသားဟင္း ႏွစ္တံုးသာ ပါေသာ ဟင္းခြက္ ကေလးမ်ားႏွင့္ ေကြၽးေမြးၾကသည္။ ယမကာ ကေတာ့ ''ေဝလာေဝးေသး'' ျဖစ္ပါသည္။ ဒီေတာ့ စာေရးသူႏွင့္ လုိက္ရေသာ လူႀကီးတခ်ဳိ႕က စာေရးသူ၏ အတင္းကို ကြယ္ရာမွာ ေျပာၾကေၾကာင္း သိရပါသည္။ စာေရးသူသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အလယ္ပိုင္း လမ္းမႀကီး ငါးခုဆံုရာ မိတၴီလာ၌ ၁၆ ႏွစ္ခန္႔ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ ရသျဖင့္ ဧည့္ခံရသည့္ အေတြ႕အႀကံဳ အေတာ္ေလး ရွိၿပီး ျဖစ္ပါသည္။

တခ်ဳိ႕ဧည့္သည္ က အျပန္မွာ လက္ေဆာင္ေလးကို ေမွ်ာ္လင့္ ၾကသည္။ အညာျပန္ လက္ေဆာင္ အျဖစ္ မိန္းမအတြက္ တစ္တံုး၊ ခယ္မအတြက္ တစ္တံုး၊ ေယာကၡမအတြက္ တစ္တံုးႏႈန္းျဖင့္ သနပ္ခါး သံုးတံုး လုိခ်င္ၾက ပါသည္။ စာေရးသူ ရန္ကုန္ ေရာက္ရင္လည္း ဘာပါေသးလဲဟု ေမးသူလည္း ရွိပါေသးသည္။ အျပစ္ေျပာ ေနျခင္း မဟုတ္ဘဲ မလႊဲ မေရွာင္သာ ေသာ ျမန္မာဓေလ့ ကိုသာ ေျပာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ကုစားရန္ နည္းလမ္းကေတာ့ အမွန္လိုမွ ေအာက္ေျခသို႔ ဆင္းပါ။ မိမိက ေအာက္ေျခကို ဆင္းၿပီး တိုးတက္မႈကို ဆန္းစစ္ပါ။ အမွန္ လိုအပ္သူမ်ား ကိုသာ မိမိႏွင့္ ေခၚေဆာင္ သြားပါ။ ဆရာလုပ္ျခင္း မဟုတ္၊ မိမိ၏ အေတြ႕အႀကံဳ ကိုသာ တင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ျမ၀တီေန႔စဥ္ ၊ စာ(၂၆)