စိမ္းေနဦးမည့္ ေမြးရပ္ေျမ

စိမ္းေနဦးမည့္ ေမြးရပ္ေျမ

( မဒါေလး )

စာေရးသူ ေမြးရပ္ေျမသို႔ ေရာက္သည္မွာ ႏွစ္ရက္တိုင္တိုင္ ရွိေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း မည္သည့္ ေနရာမွ် မသြားျဖစ္ ေသးပါ။ စာေရးသူတုိ႔ ေမြးရပ္ေျမ မုဒံုတြင္ အထင္ကရ ေနရာမ်ား ေပါမ်ားလွသည့္ ေနရာေဒသ တစ္ခုျဖစ္ သျဖင့္ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ႏွင့္ သြားရန္ မျပည့္စံုေပ။ ေနာက္တစ္ရက္ ဆိုလွ်င္ ျမန္မာ့႐ိုးရာ အတာသႀကၤန္ က်ေတာ့မည္။ ေဆြမ်ဳိးမ်ား ထဲမွ အေဒၚမ်ား၊ အဘြားမ်ား တရားရိပ္သာ ဝင္ၾကသည္။ စာေရးသူတို႔ ၿမိဳ႕တြင္ အထင္ကရ တရားရိပ္သာမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ က်ဳိကၠေမာ့ေလး ဘုရား ေတာင္ေပၚ၊ ဂ်ံဳးဂ်ဳံးက် ေတာရ၊ မဟာစည္ သာသနာ့ ရိပ္သာႏွင့္ ဖားေအာက္ေတာရ စသည့္ မိမိတို႔ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ တရားရိပ္သာ မ်ားတြင္ အသီးသီး ကုသိုလ္ယူကာ သႀကၤန္ရက္ အတြင္း တရားအားထုတ္ ၾကသည္။ စာေရးသူ၏ အေဒၚမ်ား၊ အဘြားမ်ားကို တရားရိပ္သာပို႔ ကုသုိလ္ယူရင္း မိမိ မေရာက္သည္ ၾကာၿပီ ျဖစ္ေသာ ေနရာမ်ားသို႔ သြားေရာက္ကာ ႐ႈခင္းမ်ားကို တဝႀကီး ခံစားေနမိသည္။ ၾကည့္၍ မဆံုးေသာ ေရာ္ဘာပင္တန္း မ်ားကို ၾကည့္ၿပီးလည္း ဂုဏ္ယူမိသည္။

စာေရးသူတုိ႔ ေဒသသည္ ဥယ်ာဥ္ၿခံကို အဓိကထား သျဖင့္ အိမ္တုိင္းတြင္ စိုက္ပ်ဳိးထားေသာ အပင္မ်ဳိးစံုကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ ေဒသဓေလ့ အရ ဒူးရင္းပင္၊ ၾကက္ေမာက္ပင္၊ တညင္းပင္ ႏွင့္ ပိႏၷဲပင္မ်ား အိမ္တိုင္းလိုလို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ အခ်ဳိ႕အိမ္ မ်ားတြင္ မင္းကြတ္ပင္ ႏွင့္ ကြမ္းသီးပင္မ်ား၊ င႐ုတ္ေကာင္းပင္ မ်ားပါ ေတြ႕ျမင္ရသည္။ အုန္းပင္သည္ အိမ္တစ္အိမ္ အတြက္ မရွိမျဖစ္ ဆိုသကဲ့သို႔ အိမ္တိုင္းလိုလို အုန္းပင္ရွိသည္။ ဒူးရင္းပင္ စိုက္ေသာ အိမ္တုိ႔တြင္ ဒူးရင္းသီး အပင္ေၾကြကို မွာယူထားသည့္ လူမ်ားတန္းစီ ေနသည္။ ခုေၾကြ ခုေရာင္းျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းဝင္ေငြ ရေသာ ၿခံအလုပ္ သည္လည္း တစ္ဖက္ တစ္လမ္းမွ ဝင္ေငြတိုးပြား လ်က္ရွိသည္။ ဒါေပမဲ့ ယခင္ စာေရးသူတို႔ ငယ္စဥ္က ကဲ့သုိ႔ အိမ္စုိက္ ဒူးရင္းသီး အေသးမ်ား မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ယုိးဒယားသီး ဟု အမည္တြင္ေသာ အလံုးႀကီးၿပီး အရသာ အနည္းငယ္ ေပါ့သည့္ ဒူးရင္းပင္မ်ား ေနရာယူလ်က္ ရွိသည္။

အုန္းပင္လႈိင္လႈိင္ ေပါေသာ္လည္း ႏိုင္ငံျခားမွ လာေသာ အသင့္ေသာက္ အုန္းစိမ္းရည္ဘူး မ်ားကို လူတုိင္း လြယ္လင့္ တကူ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ေသာက္သံုး ေနၾကသည္ကို ျမင္ရသည့္ အခါတြင္ သဘာဝကို တန္ဖိုး မထားေသာ ထုိသူမ်ား အတြက္ စာေရးသူ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။ သူတုိ႔ ေျပာသည္ကလည္း မွန္သည္။ သဘာဝ အုန္းစိမ္းရည္ သည္ အလြန္ ေသာက္ေကာင္း သည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း လြယ္လင့္တကူ ခူး၍မရေပ။ ရခဲ့လွ်င္ပင္ ဓားရွိမွ ခြဲ၍ရမည္။ မခြဲတတ္ လွ်င္လည္း အုန္းေရ ဆံုး႐ံႈး ႏုိင္သည္။ ခြဲတတ္ရန္လည္း ပညာလို ေသးသည္။ ထုိ႔အတြက္ ရယ္ဒီမိတ္ဘူး မ်ားကို ေငြက်ပ္ငါးရာ၊ ေငြက်ပ္ ေျခာက္ရာ ေပးေသာက္ ရသည္မွာ ပိုတန္သည္ ဟုပင္ သူတို႔ ေတြးထား လိုက္သည္။ ၾကက္ေမာက္သီး ဆိုလွ်င္လည္း ရယ္ဒီမိတ္ဘူး ကိုပင္ ေရခဲထည့္ကာ အလြယ္တကူ စားသည့္သူက မ်ားသည္။ ေဒသတြင္ ေပၚစ အခ်ိန္မွာ တစ္လံုး ေငြက်ပ္ ႏွစ္ရာခန္႔ ေပးရသည္။ ရယ္ဒီမိတ္ဘူး တစ္ဘူးလွ်င္ အလံုး ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ပါသည္။ ေစ်းက ေငြက်ပ္တစ္ေထာင္ ေလာက္သာ ရွိသျဖင့္ မလတ္ဆတ္ ေသာ္လည္း တန္ေနျပန္သည္။ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္ေနေသာ အရာမ်ားမွာ စာေရးသူ အေနျဖင့္ စိမ္းေနျပန္သည္။

စာေရးသူတုိ႔ ေဒသတြင္ အမ်ားအားျဖင့္ ျမန္မာ့ေရႊျဖဴဟု တင္စားေသာ ေရာ္ဘာစိုက္ရာ ေဒသ ေရာ္ဘာထြက္ သျဖင့္ အဓိက စီးပြားေရးသည္ ေရာ္ဘာႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ထုတ္ကုန္မ်ား ျဖစ္သည္။ အမ်ားစုသည္ သားေရကြင္း ႏွင့္ သားေရေဘာလံုး (ပူေဖာင္း) ျပဳလုပ္ၾကသည္။ စာေရးသူ၏ အေဒၚသည္ ထိုၿမိဳ႕မွ နာမည္ႀကီး သားေရကြင္း ျဖန္႔ခ်ိသည့္ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို လုပ္ကုိင္သူ ျဖစ္သည္။ သားေရကြင္း အျပင္ သားေရ ေဘာလံုးအႀကီး၊ အေသးမ်ဳိးစံု ကိုလည္း ျပဳလုပ္ျဖန္႔ျဖဴး ေရာင္းခ်သည့္ လုပ္ငန္းျဖစ္သည္။ ေရာ္ဘာစိမ္ကန္ မွ ေရာ္ဘာအေရ မ်ားကို ေရာ္ဘာႏွစ္တံျဖင့္ ႏွစ္ကာ အေျခာက္ခံ၊ မႈိင္းခံၿပီးလွ်င္ စက္မ်ားျဖင့္ သားေရကြင္း အထူးအပါး လိုသလို လွီးျဖတ္ရသည္။ 

ေရာ္ဘာျဖတ္စက္ မွ က်လာေသာ သားေရကြင္း မ်ားကုိ လုပ္သားမ်ားက သံတန္းေလး မ်ားတြင္ ထိုးကာ လက္တစ္ဖက္မွ ကိုင္ၿပီး သံကြင္းတြင္ စြပ္ထားေသာ သားေရကြင္း အတန္းထဲမွ သားေရကြင္း အျပတ္မ်ားကို အျခား လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဆြဲခ်ေပးရသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သားေရကြင္း အေကာင္းမ်ားသာ သံတန္းေလး ထဲတြင္ က်န္ၿပီး ထို သားေရကြင္း မ်ားကို ေနရာတစ္ခုတြင္ စုကာ အေျခာက္ျပန္ လွန္းၿပီးမွ ေပါင္ခ်ိန္ျဖင့္ ခ်ိန္ကာ ပါကင္ထုပ္ရသည္။ ယခင္က ေရာ္ဘာ စိမ္ကန္တြင္ ေရာ္ဘာစြပ္တံ ႏွစ္ျခင္းကို လူအားျဖင့္သာ လုပ္ေသာ္လည္း ယခုအခါ စက္ျဖင့္ ျပဳလုပ္သျဖင့္ ပိုမိုလြယ္ကူၿပီး ျမန္ဆန္လာသည္။ ယခင္က စက္႐ံုတစ္ခု လံုးတြင္ ေျခခ်စရာ မရွိေအာင္ လုပ္သားမ်ား ဟိုတစ္စု၊ သည္တစ္စု ေရာ္ဘာႏွစ္ သူႏွစ္၊ ျဖတ္သူျဖတ္၊ အျပတ္ ေရြးသူေရြး၊ ေနလွန္းသူလွန္း၊ သိမ္းသူသိမ္းျဖင့္ အလုပ္မ်ား လွေသာ္လည္း ယခုအခါ ေရာ္ဘာအျပတ္ ေရြးသူ အနည္းငယ္ႏွင့္ လုပ္သား အနည္းငယ္သာ ရွိၿပီး အမ်ားအားျဖင့္ စက္မ်ားကိုသာ ခိုင္းေစၾက သည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။

ယခင္က သိခဲ့ေသာ လုပ္သားမ်ား သည္လည္း အမ်ားစုမွာ ရွမ္းျပည္ဟု စာေရးသူတုိ႔ ဘက္မွ ေခၚေသာ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံ ျဖစ္သည့္ ထုိင္းႏုိင္ငံသို႔ သြားေရာက္ လုပ္ကုိင္သူက မ်ားသည္။ အရြယ္ေရာက္သူ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွမ္းျပည္သြား အလုပ္မလုပ္ ဘူးသူ မရွိသေလာက္ ရွားလွသည္။ ထုိသို႔သြား အလုပ္လုပ္၍ ျပန္လာသည္ ကိုပင္ ဂုဏ္ယူစရာ တစ္ခုကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေသးသည္။ မည္သုိ႔ပင္ ဆိုေစကာမူ ကိုယ့္ေျမ၊ ကိုယ့္ေရ ခ်စ္စိတ္ႀကီးေသာ စာေရးသူ ရင္ထဲတြင္ ထိုသို႔ေသာ သူမ်ားကိုသာ ၍ပင္ စိမ္းေနသည္။ စာေရးသူတုိ႔ ေဒသတြင္ ယခုအခ်ိန္ ႀကီးစိုးေနေသာ ထုိင္း အစားအစာ မ်ားမွာလည္း အရသာ ေကာင္းသေလာက္ လွ်ာေပၚတြင္ စိမ္း၍ေနသည္။ မည္သုိ႔ပင္ ဆိုေစကာမူ အိမ္ၿခံထြက္ သဘာဝအရသာ စစ္စစ္မ်ား ပင္လွ်င္ စာေရးသူလွ်ာ ႏွင့္ စိမ္းေနသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္၍ ေနေပသည္။

ရတနာပံုေန႔စဥ္ ၊ စာ(၂၂)