စာနာတတ္ေသာ ႏွလံုးသားႏွင့္ သည္းခံမႈတရား

( မဒါေလး )

ယခုရက္ပိုင္း စာေရးသူမွာ အျပင္သြား ရသည္က မ်ားေနၿပီး မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း၊ ဆရာသမားေဟာင္း မ်ားႏွင့္လည္း ေတြ႕ျဖစ္သည္။ စာေရးသူ၏ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္း အလုပ္သည္ စာသင္ျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ အျပင္ထြက္ ရခ်ိန္က အလြန္နည္းသည္။ ထြက္ျဖစ္သည္ ဆိုလွ်င္ စာေရးသူ သြားခ်င္သည့္ ေနရာ၊ စားခ်င္သည့္ အစားအစာ၊ ဝယ္ခ်င္သည့္ စာအုပ္ဆိုင္၊ ေတြ႕ခ်င္သည့္ ဆရာသမား မ်ားႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ား အားလံုးကို အခ်ိန္ဇယား ခ်ကာ မိုးလင္းမွ မိုးခ်ဳပ္ သြားတတ္သည္။ ထုိသို႔ေသာ ေန႔မ်ဳိးတြင္ အျပင္မွ ျပန္လာေသာ စာေရးသူကို အေမက ''နင့္ကို အိမ္ေစာင့္နတ္ လက္မခံေတာ့ဘူး ျပန္ထြက္'' ဟု အၿမဲေျပာ တတ္သည္။ တကယ္ေတာ့ စာေရးသည့္ အလုပ္ကလည္း လူအမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႕မွသာ ပိုမို ထက္ျမက္ေသာ ကေလာင္ကို ရရွိႏုိင္မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အိမ္ျပင္ထြက္ ေလ့လာဆည္းပူး ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။

တစ္ေန႔ အျပင္သြားရင္း စာေရးသူ ကိုးတန္၊ ဆယ္တန္း က စာသင္ေပးခဲ့ေသာ ဆရာႀကီး တစ္ဦးႏွင့္ အမွတ္မထင္ ဆံုမိသည္။ ဝမ္းပန္းတသာ ဆရာႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ေကာ္ဖီဆိုင္ တစ္ဆိုင္သို႔ ဂါရဝျပဳရန္ ဖိတ္လုိက္သည္။ 

ဆရာႀကီးသည္ ကုိးတန္း ၊ ဆယ္တန္း ကကဲ့သုိ႔ ယခုအခ်ိန္ထိ သြန္သင္ဆံုးမ ေပးေနသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ္တုိင္ မသိျမင္ႏိုင္ေသာ၊ မေတြ႕ႀကံဳခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာ မ်ားကို ဆရာႀကီးထံတြင္ ေမးကာ ပညာယူရသည္။ ကိုယ္ေတြ႕ မ်ားႏွင့္ ရွင္းျပတတ္ သက့ဲသုိ႔ စာအုပ္စာေပ မွတ္တမ္းမ်ား ျဖင့္လည္း ရွင္းျပ ေပးတတ္ေသးသည္။ စာေရးသူ အေပၚလည္း လမ္းၫႊန္မႈ မ်ားစြာ ေပးခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးႏွင့္ စကားေျပာရင္း အေၾကာင္းအရာ တစ္ခု ႏွင့္ ဆက္စပ္ကာ လူတို႔၏ စိတ္ဓာတ္ အေၾကာင္း ေရာက္သြားသည္။ ''လူတစ္ဦး၏ စိတ္ဓာတ္ အရည္အခ်င္းမွာ ထုိလူ ျပဳမူလုိက္ေသာ လုပ္ရပ္ေပၚတြင္ မူတည္သည္'' ဟု ဆရာႀကီးက ေျပာျပသည္။

လူတစ္ဦးတြင္ အရည္အခ်င္း မ်ားစြာ ရွိႏိုင္သည္။ ပညာ အရည္အခ်င္း၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရး၊ အလုပ္အကိုင္ တုိးတက္ ေအာင္ျမင္မႈ၊ လူအမ်ားအေပၚ လႊမ္းမုိးႏိုင္မႈ၊ လူအမ်ား၏ အၾကည္ ညိဳခံရမႈ စသည္ျဖင့္ အရည္အခ်င္း မ်ားစြာရွိသည္။ ထုိအရည္ အခ်င္း မ်ားစြာထက္ အေရးႀကီးသည္မွာ စိတ္ဓာတ္ အရည္အခ်င္း ျဖစ္သည္ဟု ဆရာႀကီး က ေျပာသြားသည္။ စိတ္ဓာတ္ အရည္အခ်င္း သည္ အသက္အရြယ္ ေပၚလုိက္ကာ အတက္အက် ျမန္စြာ ျဖစ္ပ်က္ တတ္သည္။ ထုိအရည္အခ်င္းကို ေကာင္းစြာ တည္ေဆာက္ ႏိုင္ပါမွ တကယ့္ ေအာင္ျမင္ေသာသူ ျဖစ္မည္ဟု ထပ္မံေျပာၾကား သြားသည္။

စာေရးသူ အေနျဖင့္လည္း ထုိအခ်က္ကို အျပည့္အဝ ေထာက္ခံမိသည္။ ဆရာႀကီး ေျပာသကဲ့သို႔ပင္ အျခားေသာ အရည္အခ်င္း မ်ားသည္ လုပ္ယူလွ်င္ ရသည္။ ႀကိဳးစားလွ်င္ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ စိတ္ဓာတ္ အရည္အခ်င္း ျပည့္ဝရန္ ႀကိဳးစားတုိင္း မျဖစ္ႏုိင္၊ လုပ္ယူလွ်င္ ပိုၿပီး မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ အမွန္တကယ္ စိတ္ဓာတ္ အရည္အခ်င္း ျပည့္ဝသူ မ်ားသည္ ပင္ကုိယ္ဗီဇ ကပင္ သည္းခံႏိုင္မႈ စြမ္းအား ေကာင္းၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ပင္ကုိယ္ ဗီဇေၾကာင့္ မဟုတ္လွ်င္ ေကာင္းေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုမွ ေကာင္းေသာ အရာမ်ားကို အတုယူ ေလ့လာမိသူ တစ္ဦး ျဖစ္ႏိုင္သည္။

မည္သူမည္သို႔ပင္ ေျပာေျပာ မိမိ၏ ပင္ကိုယ္ အခံစိတ္အတုိင္း သည္းခံစိတ္ျဖင့္ ေကာင္းမြန္စြာ ျပဳမူေနထုိင္ျခင္း ကို ဆုိလုိသည္။ ထုိသို႔ေနထုိင္ ရာတြင္လည္း သည္းခံစိတ္မ်ား သူမ်ားသည္ လူတစ္ဖက္သား အေပၚတြင္ ကိုယ္ခ်င္းစာ တရား လက္ကိုင္ထားကာ ျပဳမူဆက္ဆံ တတ္ၾကသည္ က မ်ားသည္။ ''ကုိယ္သာ သူတို႔လို ျဖစ္လွ်င္ဟု စဥ္းစားလွ်င္ အရာရာတိုင္း အဆင္ေျပသည္'' ဟု ဆရာႀကီးေျပာေသာ စကားကို နားထဲၾကား ေယာင္ မိသည္။ 

လူတစ္ဦးကို အျပစ္တင္ ေနမည့္အစား ကိုယ္တုိင္ ထိုေနရာတြင္ ခံစားၾကည့္ပါ။ ကိုယ္တုိင္ လုပ္ႏိုင္ပါ့မလား သံုးသပ္ ၾကည့္ပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ရေသာ အလုပ္ထက္ လြယ္လြယ္ လုပ္ရေသာ အလုပ္က ပိုခက္ခဲ ေနတတ္သည္။ သို႔အတြက္ ကိုယ္ခ်င္းစာ တရားထားကာ လူတစ္ဖက္သား ကို နားလည္ေပး ႏိုင္ေသာ သူ၏ စိတ္ဓာတ္ အရည္အခ်င္း သည္ ေလးစားစရာ ေကာင္းသည္။

တစ္ခါတုန္းက စာေရးသူ ႀကံဳဖူးသည့္ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုကုိ သာဓကျပ ေျပာျပလုိသည္။ စာေရးသူတုိ႔ ရပ္ကြက္မွာ လူတန္းစား စံုေသာ ရပ္ကြက္ဟု ေျပာလွ်င္ရသည္။ သူေဌးသူၾကြယ္၊ ပညာတတ္မွ အစ ေအာက္ဆံုးအဆင့္ အလုပ္သမားထိ ရွိသည္။ တစ္ရက္ ကုန္စံုဆုိင္ ပုိင္ရွင္၏သမီး မိန္းကေလးကို အိမ္ငွားေန ရသည့္ စက္႐ုံ အလုပ္သမား ေကာင္ေလး တစ္ဦးက ႀကိဳက္သည္။ ကုန္စံုဆုိင္ ပိုင္ရွင္ သိသြားေသာ အခါ ထုိေကာင္ေလးကို နားဝင္မဆံ့ေသာ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ေျပာဆုိသည္။ မတူမတန္ သည္မွအစ သည္လုိ အဆင့္အတန္းႏွင့္ သူတုိ႔သမီးကို မွန္းရသလား အဆံုး လူတစ္ဦး၏ ႏွလံုးကို ညိႇဳးႏြမ္း ေစႏိုင္ေသာ စကားလံုး မ်ားျဖင့္ ေကာင္ေလး၏ တစ္မိသားစု လုံုးကုိ ရစရာ မရွိေအာင္ ေျပာသည္။ သာမန္ လူတစ္ဦး ဆိုလွ်င္ ထုိကုန္စံုဆုိင္ ပိုင္ရွင္ ထုိေနရာတြင္ အသက္ေပ်ာက္ သြားႏိုင္ ေသာ္လည္း ေကာင္ေလး၏ မိဘမ်ားေရာ ေမာင္ႏွမ မ်ားႏွင့္ ေကာင္ေလး ကုိယ္တိုင္ မည္သို႔မွ် မတုံ႔ျပန္႔ခဲ့ဘဲ သည္းခံ ေနၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေကာင္ေလးဖခင္ ကိုယ္တုိင္က သားျဖစ္သူကုိ ဆံုးမပါ့မည္ ဟုဆိုကာ ေတာင္းပန္မွ တစ္ဖက္မွာ ေက်နပ္သြား သည္။ တကယ္တမ္း ဆိုလွ်င္ လူငယ္ခ်င္း ခ်စ္ႀကိဳက္သည့္ အဆင့္ပင္ မေရာက္ေသး သူတုိ႔ဘက္က ျပန္ေျပာ လွ်င္လည္း ေျပာစရာမ်ား အမ်ားႀကီး ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ် ျပန္မေျပာ သည့္အျပင္ ေတာင္းပန္ လုိက္ေသာ သည္းခံမႈ စြမ္းအား ႀကီးသည့္ ထုိမိသားစုကို စာေရးသူ အံ့ၾသမိသည္။ ေငြေၾကး မျပည့္စံုသူမ်ား ျဖစ္၍ ဘာမွ် ျပန္မေျပာသည္ ဟု ထင္မိသည္။ ေနာက္မွ မိခင္ျဖစ္သူက ''ကြၽန္မသားလဲ ကြၽန္မတို႔ အိမ္မွာေတာ့ မင္းသားပါပဲ ဆရာမရယ္။ မိဘခ်င္း စာနာလုိ႔ ဘာမွ် ျပန္မေျပာလုိက္ တာပါ။ ကိုယ္က သည္းခံလုိက္ေတာ့ သူတုိ႔လဲ စိတ္ေအးလက္ေအး ျဖစ္သြားတာေပါ့'' ဟု ေျပာရွာသည္။ ေငြေၾကးအရ မျပည့္စံုေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္ အရည္အခ်င္း ျပည့္စံုေသာ ထို မိသားစုကို စာေရးသူ ခ်ီးက်ဴးမိသည္။

ထုိေကာင္ေလး၏ ဖခင္သည္ အျခား အလုပ္အကုိင္ ၀င္ေငြမရွိ ေသာ္လည္း ရပ္ကြက္ထဲတြင္ အားကိုးယံုၾကည္သူ မ်ားသည္။ မိုးရြာ၍ ရပ္ကြက္ေျမာင္းမ်ား ျပည့္လွ်င္ အမ်ားသူငါ ဟုိလူ႔အျပစ္တင္၊ သည္လူ႔ အလုိမက် ျဖစ္ေနခ်ိန္ ထုိဦးေလးသည္ တူရြင္း၊ ေပါက္ျပားမ်ား ကိုင္လ်က္ ပိတ္ေနေသာ ေျမာင္းမ်ားကို လုိက္ဆယ္၊ လိုက္တူးကာ ေရစီးေရလာ ေကာင္းေအာင္ လုိက္လုပ္သည္။ မည္သူ႔အိမ္၊ မည္ဝါအိမ္ မခဲြျခား တစ္ရပ္ကြက္လံုး သူႏိုင္သေလာက္ လိုက္လံ လုပ္ေဆာင္ ေပးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ စာေရးသူတုိ႔က ေငြေၾကး အနည္းငယ္ကို လုပ္အားခ အျဖစ္ ေပးသည္ကိုပင္ မယူေပ။ ထုိသို႔ ေပးတုိင္းလည္း ''ဦးေလးက လုပ္အားခ ရခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ ကိုယ့္ ရပ္ကြက္ေလး သန္႔ရွင္း သပ္ရပ္ ေစခ်င္လို႔ပါ'' ဟု ေျပာတတ္သည္။ 

စာေရးသူတုိ႔ တုိက္သည့္ အေအးႏွင့္ေရကို တစ္ခါတစ္ရံ ေသာက္တတ္သည္။ အေအးတုိက္ရင္း သူႏွင့္ စကားစျမည္ ေျပာၾကည့္မွ သူ၏ စိတ္ဓာတ္အခံ ကို ပိုမို သိျမင္လာသည္။ စာေရးသူတုိ႔ ေန႔စဥ္ေတြ႕ျမင္ေနက် ရပ္ကြက္သူ၊ ရပ္ကြက္သား မ်ားသည္ ဟုိဟာ လုပ္ေပးပါ။ သည္ဟာ ျပင္ေပးပါ။ သည္လုိလုပ္သည္ က မေကာင္းပါ။ ဟိုလုိေျပာင္းပါ စသည္ျဖင့္ ေျပာဆုိ ေနၾကသူ မ်ားကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ ထုိသို႔ေျပာဆုိ ေနၾက သူမ်ား၏ စိတ္ဓာတ္ အရည္အခ်င္း မ်ားသည္ ထုိဦးေလး စိတ္ဓာတ္၏ တစ္ဝက္ေလာက္ သာရွိလွ်င္ စာေရးသူတုိ႔ ႏုိင္ငံႀကီးလည္း မည္မွ် တုိးတက္ ေနမည္နည္းဟု အေတြး ေရာက္မိသည္။ ယခုျဖင့္ ေဘးထုိင္ အျပစ္ေျပာ႐ံု သာမက မိမိအိမ္ေရွ႕ ေရဝပ္သည္ ကုိပင္ အျပစ္တင္ကာ ထုိင္ၾကည့္ ေနၾကေသာ လူအခ်ဳိ႕၏ စိတ္ဓာတ္ အရည္အခ်င္း ကိုစာေရးသူ မွတ္တမ္းတင္ မိသည္။ စာေရးသူ ကိုယ္တုိင္လည္း စိတ္ဓာတ္ အရည္အခ်င္း ျပည့္ဝေစရန္ စာနာတတ္ေသာ ႏွလံုးသားႏွင့္ သည္းခံမႈ တရား လက္ကိုင္ ထားကာ မွ်မွ်တတ စဥ္းစား တတ္ေသာ အက်င့္ကို ယေန႔မွစ၍ ႀကိဳးစား တည္ေဆာက္ ေနပါေၾကာင္း စာနာတတ္ေသာ ႏွလံုးသားႏွင့္ တင္ျပလုိက္ရ ပါသည္။

ရတနာပံုေန႔စဥ္ ၊ စာ(၂၃)