ဤေရ ႏွင့္ ဤေလွ

ဤေရ ႏွင့္ ဤေလွ

မဒါေလး

အတိတ္ကို မေမ့ေသာ္လည္း အတိတ္တြင္ ဤေနရာ၌ ၾကာရွည္စြာ မေနခဲ့ ေသာေၾကာင့္ ဤေနရာႏွင့္ စိမ္းေနသည္ မွာေတာ့ အမွန္ပင္။ စိမ္းလြန္းသျဖင့္ ေၾကာက္ေသြးမ်ား ျဖာေနသည္။ ေၾကာက္စိတ္ မ်ားေၾကာင့္ ၾကက္သီးမ်ား တျဖန္းျဖန္း ထကာ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ပင္ မဝ့ံမရဲ ျဖစ္မိသည္။ သည္ေနရာတြင္ အစိမ္းဟူ၍ ေတြ႕ျမင္သမွ် ေနရာမ်ား၊ အရာဝတၱဳမ်ား သာရွိၿပီး လူမ်ားအားလံုး နီးပါးမွာ ကိုယ့္ကို သိသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ရြာစကားႏွင့္ ေျပာလွ်င္ တစ္ရြာလံုး အမ်ဳိးေတြ ခ်ည္းပဲ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အမ်ဳိးေဝးသည္ပဲ ေျပာရမည္လား၊ အေနေဝး သျဖင့္ မ်က္ႏွာစိမ္း သည္ပဲ ေျပာရမည္လား၊ ကြၽန္မ မသိေသာ သူမ်ားက ကြၽန္မကို အားလံုးနီးပါး သိၾကသည္။ ကြၽန္မကို တိုက္႐ိုက္ သိသည္ထက္ အေမ၏ သမီးအျဖစ္ ပိုသိၾကသည္။

ဤရြာေလးမွာ စစ္ေတာင္းျမစ္ဝ ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရွိသျဖင့္ အတန္အသင့္ သာယာေသာ ရြာေလး ျဖစ္သည္။ စိမ္းစိုေသာ သစ္ပင္၊ ပန္းပင္တုိ႔ျဖင့္ လွပေနသည္။ သီးပင္စားပင္ မ်ားလည္း စံုလင္လွသည္။ ေဒသထြက္ အေပါဆံုး အစားအစာမွာ ငါး၊ ငါးပိႏွင့္ ငါးေျခာက္ ျဖစ္သည္။ အိမ္တုိင္းတြင္ ရာဝင္အိုး ႀကီးမ်ား မရွိလွဘူး ဆိုသည့္ အိမ္တြင္ပင္ ငါးလံုးႏွင့္ ဆယ္လံုးၾကား တြင္ရွိသည္။ အင္းသူႀကီး ဟု ဆိုသူမ်ား အိမ္တြင္ ငါးဆယ္၊ တစ္ရာေလာက္ပင္ နည္းေသးသည္ ထင္ရသည္။ ျမစ္ႏွင့္နီးသျဖင့္ အင္းအိုင္မ်ားလည္းေပါမ်ားသည္။ အမ်ားဆံုးမွာ လယ္ႏွင့္ အင္း လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကိုင္ ၾကသည္။ အင္းၿပီးခ်ိန္ ဆိုလွ်င္ ကုန္သည္ သို႔မဟုတ္ လယ္သူေဌး၊ အင္းလုပ္ခ်ိန္ ဆိုလွ်င္ အင္းသူေဌး၊ အင္းလုပ္သား အျဖစ္ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ဘဝျဖင့္ ေနၾကသူ မ်ားသည္။

သူတို႔အေခၚ အင္းသူေဌး ဆိုေသာ္လည္း ကြၽန္မ အျမင္မွာေတာ့ အေနေရာ အစားပါ ဆင္းရဲလြန္း လွသည္။ ေရမ်ား ဝန္းရံထားေသာ အင္းတဲေပၚတြင္ အလုပ္သမား မ်ားႏွင့္ အတူေန ရသည္။ သူ႔ေနရာ ငါ့ေနရာ မခြဲျခားႏုိင္။ အင္းမွ ငါး၊ ပုစြန္မ်ား က်လာလွ်င္ ေစ်းေကာင္းရသည့္ ငါးႏွင့္ ေစ်းမရသည့္ ငါး ခြဲရသည္။ ပြဲ႐ံုပို႔မည့္ ငါးႏွင့္ ငါးပိလုပ္မည့္ ငါးခြဲရသည္။ သူ႔အမ်ဳိးအစား ႏွင့္သူ ပံုးမ်ားျဖင့္ ထည့္ကာ ခြဲရသည္။ ပုစြန္က်လွ်င္ နံနက္ၿမိဳ႕ေစ်း အမီပို႔ရန္ သီးသန္႔ရွယ္မ်ား ေရြးကာ အလုပ္ပိုၾက ျပန္သည္။ အင္းမွ ပထမဦး ဆံုးက်သည့္ ပုစြန္ကို အင္းနတ္ တင္သည္။ ၿမိဳ႕သို႔ ေစ်းေကာင္းရရန္ အရင္ဆံုး ပို႔သည္။ သူတို႔ကေတာ့ ငါးၾကြင္းငါးက်န္ မ်ားျဖင့္သာ ျဖစ္သလို စားၾကသည္။ ငါးၾကြင္းငါးက်န္ ဆိုေသာ္လည္း လတ္ဆတ္သျဖင့္ ကြၽန္မတို႔ စားရသည့္ ေရခဲ႐ိုက္ ငါးမ်ားထက္ အဆတစ္ရာ မက သာလြန္ ေကာင္းမြန္ ေနသည္။

ကြၽန္မတို႔ အလည္လာ သျဖင့္ အင္းမွက်သည့္ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ ျမစ္ငါးခူမ်ားကို ရႊံ႕မံၿပီး ကင္ကာ မန္က်ီးမွည့္ႏွင့္ င႐ုတ္သီးစိမ္း ေရာေဖ်ာ္ ထားေသာ အခ်ဥ္ႏွင့္ ဧည့္ခံ ေကြၽးသည္။ အဦးဆံုး က်သည့္ပုစြန္ကို အင္းနတ္တင္ရန္ ဖယ္ၿပီးလွ်င္ ကြၽန္မတို႔ကို ကင္ေကြၽးသည္။ ပုစြန္ကို လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ ယခုေရထဲ ကဆယ္ ယခုကင္သျဖင့္ စားေနၾက ပုစြန္ဟင္းထက္ ပိုခ်ဳိပိုေကာင္း ေနျပန္သည္။ ရႊံ႕နံ႔ေလး တသင္းသင္း ႏွင့္သဘာဝ အရသာကို အျပည့္အဝ ခံစားလုိက္ ရသည္။ အစားအေသာက္ ႏွင့္ ဗိုက္ျဖည့္ၿပီး မွပင္ အင္းထဲမွ လူမ်ားဘဝကို ေလ့လာၾကည့္ မိသည္။ မိုးက သည္းသည္း ရႊ႕ံေျမထဲတြင္ ဖိနပ္မပါ ေျခဗလာျဖင့္ ကေလးေရာ လူႀကီးပါမက်န္ ကြၽန္မတို႔ ဦးႀကီး အင္းသူႀကီး ဆိုသူပါ ထိုအတိုင္း သြားလာ ေနၾကသည္။ တခဏတာ အတြက္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွ ေသာ္လည္း သူတို႔ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္ ျဖတ္သန္း လာရေသာ အခိုက္အတန္႔ မ်ားက ေပ်ာ္ႏုိင္မည္ မထင္ပါ။ ဖခင္ျဖစ္သူက သည္အင္း အလုပ္ျဖင့္ပင္ အသက္ေမြးကာ သားသမီးမ်ားကို ႀကီးျပင္းေအာင္ ေကြၽးေမြး လာသျဖင့္ သားသမီးမ်ား သည္လည္း သည္အင္းထဲ မွာပင္ ဘဝကို စခဲ့ၾကသည္။ သည္အင္းထဲမွာပင္ ဘဝသစ္ ထူခဲ့ၾကသည္။ သားေျမးမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေသာ္လည္း ဘဝမွာ ႏံုခ်ာလြန္း လွသည္။ အစား အေသာက္ႏွင့္ ေငြေရးေၾကးေရး အရ မည့ံလွ ေသာ္လည္း အေနအထိုင္ ဘဝမွာ ႏံုခ်ာလြန္းသည္။ ရြာထဲရွိ အိမ္ႀကီး အိမ္ေကာင္း မ်ားကို အေစာင့္အေရွာက္ မဲ့စြာ ပစ္ထားၾကၿပီး အင္းေရျပင္ က်ယ္ထဲမွ တဲငယ္ငယ္ ထဲတြင္ ဇနီးမယား သားသမီး ပါမက်န္ အလုပ္သမား မ်ားပါ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေနၾကသည္။

ညေန ေမွာင္ခ်ိန္ လြန္ကာ မိုးလည္း အနည္းငယ္ ပိုရြာ လာသျဖင့္ ကြၽန္မတို႔ကုိ တည္းခိုမည့္ အင္း တစ္ဖက္ကမ္းက ျမစ္က်ိဳးရြာ ေလးဆီ စက္ေလွျဖင့္ ျပန္ပို႔ရန္ စီစဥ္ၾကသည္။ ထိုရြာထဲမွ အသိအိမ္ တစ္အိမ္တြင္ ညအိပ္ရန္ စီစဥ္ ေပးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕မွလာသည့္ တူမမ်ားမို႔ အင္းထဲတြင္ မသိပ္ႏုိင္ဟု လည္း ႀကီးေတာ္ လုပ္သူက အလုပ္သမားမ်ား ေရွ႕တြင္ မာန္ပါပါျဖင့္ ေအာ္ေျပာ ေနေသးသျဖင့္ ကြၽန္မတို႔မွာ ရွက္အားနာ ခဲ့ရသည္။ နံနက္က်မွ အင္းငါးကင္ ႏွင့္ ေကာက္ညႇင္းေပါင္း၊ မုန္႔ဟင္းခါး တုိ႔ျဖင့္ ဧည့္ခံမည္ဟု ေျပာကာ တည္းခိုရန္ အိမ္သို႔ ျပန္ခဲ့ရသည္။ တစ္ညလံုး က်ေသာ မိုးတေျဖာက္ေျဖာက္ အသံသည္ ရင္ခုန္သံတုိ႔ႏွင့္ အတူ စည္းခ်က္ ညီလ်က္ အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ညတြင္ ညတာကို ပိုရွည္ ေစခဲ့သည္။ နံနက္ မိုးလင္းလွ်င္ အင္းေရျပင္ႏွင့္ အင္းလုပ္သား တို႔၏ ဘဝကို ပိုမိုသိျမင္ ရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ႀကီးေတာ္ ေျပာေသာ မုန္႔ဟင္းခါးကို ျမင္ေယာင္၍ လည္းေကာင္း ရင္ခုန္သံ တုိ႔မွာ တလွပ္လွပ္ ျဖစ္ေနသည္။

အင္းသို႔သြားရန္ တည္းခိုရန္ အိမ္မွ ကမ္းနားသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ သည္နံနက္ေတာ့ ေနသာသျဖင့္ စက္ေလွႏွင့္ လာမႀကိဳဘဲ လက္ႏွင့္ ေလွာ္ရေသာ ေလွငယ္ေလးျဖင့္ လာႀကိဳသည္။ ေလွေပၚတြင္ ရွစ္ႏွစ္ ကိုးႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္ဦး ေလွာ္တက္ ကိုင္ကာ ထိုင္ေနသည္။ ကြၽန္မတုိ႔ တက္အၿပီးတြင္ ထိုကေလးက ေနာက္ဆံုးလူက ေလွာ္တက္ကိုင္ၿပီး အနည္းငယ္ ထိန္းေပးရန္ လွမ္းေျပာသည္။ အေနာက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္မေနာက္မွာ ဘယ္သူမွ်မရွိ။ ဘယ္သူမ်ား လာဦးမလဲဟု ေမွ်ာ္ၾကည့္မိ ေသာ္လည္း ဘယ္သူမွ မလာပါ။ ေနာက္မွ ထိုကေလး တစ္ဦးတည္း လာႀကိဳျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ကြၽန္မကို ေျပာေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ ေလွာ္တက္ကို မကိုင္တတ္ ကိုင္တတ္ႏွင့္ သူေလွာ္သည့္ အတုိင္း လိုက္ေလွာ္သည္။ သူေျပာင္းသည့္ အတိုင္း လိုက္ေျပာင္းကာ ေလွာ္သည္။ လူးကာလြန္႔ကာ၊ ဘုရားတကာ ႏွင့္ တစ္ဖက္ကမ္း ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ကြၽန္မတို႔ေလွ ကမ္းအကပ္ကို မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ကာ ႀကိဳေနၾကေသာ အင္းသူႀကီး လင္မယားကို စိတ္ထဲမွ မေက်မနပ္ ျဖစ္မိသည္။ အင္းတဲေပၚ ေရာက္ၿပီး လာႀကိဳေသာ ကေလးအေၾကာင္း စပ္စုမိသည္။ ထိုကေလးမွာ အင္းထဲတြင္ ေမြး၊ အင္းထဲတြင္ ပင္ ႀကီးျပင္းေသာ ေအာက္ျပည္ အင္းသား စစ္စစ္ျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားမွာ အင္းထဲတြင္ ငါးေကာက္ ငါးပိလုပ္ ၾကသည့္ အလုပ္သမားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ေက်ာင္းႏွင့္နီးၿပီး ေက်ာင္းမေန ရရွာေသာ ကေလးတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းမေန ရသည့္ အေၾကာင္းမွာ မိခင္ျဖစ္သူက အင္းထဲတြင္ပင္ ကေလး တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေမြးသျဖင့္ ထိုကေလးမွာ ကေလး ကေလးခ်င္း ထိန္းရင္း ကေလးထိန္း ျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ ေလွျဖင့္ အသြားအျပန္ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ထက္ ေငြေၾကး မတတ္ႏုိင္သည့္ အတြက္ ကေလးမ်ားကို ေက်ာင္းမထား ၾကေၾကာင္း သိရသည္။ သည္လို အရြယ္ေလးကို သည္ျမစ္ထဲ အင္းထဲ ေလွတစ္စီးျဖင့္ ခိုင္းသည္ ကိုေတာ့ ကြၽန္မ သေဘာမေတြ႕ လွေပ။

ကြၽန္မဦးႀကီး အင္းသူႀကီး ကေတာ့ ထုိကေလးမွာ ေလွာ္တက္ကို ငါးႏွစ္ ေျခာက္ႏွစ္ အရြယ္ကပင္ ေကာင္းေကာင္း ကိုင္ႏုိင္ေၾကာင္း၊ လူႀကီးမ်ား မအားလွ်င္ သူ႔ကိုပင္ အားကိုးရေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ထိုကေလးကို ၾကည့္ေတာ့လည္း ကြၽန္မတို႔ ေျပာဆိုေနၾက သည္မ်ားကို စိတ္ပ်က္ အားငယ္ပံု မေပၚ သူတို႔ဘဝကို သူတုိ႔ ေက်နပ္ ေနၾကသည္လား၊ စိတ္ပ်က္ အားငယ္ရ ေကာင္းမွန္း မသိသည္လား ပံုမေဖာ္တတ္ ေတာ့ပါ။ အင္းေရျပင္ က်ယ္က်ယ္ကို သူတို႔ဘဝ ဟုပင္ မွတ္ယူထား ၾကပံုေပၚသည္။ သူတုိ႔အနီး တြင္လည္း အတုယူစရာ ဟူ၍ ပညာတတ္ ဟူသည္မွာ လက္ညိႇဳးထိုး စရာ မေျပာႏွင့္ စကားႏွင့္ ထည့္ေျပာဖုိ႔ေတာင္ မရွိသေလာက္ ရွားေနၿပီ ျဖစ္သည္။ လူႀကီးေတြ အေနႏွင့္ ကလည္း သည္အင္းက ေမြး၊ သည္အင္း ကေကြၽး သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေန၍ သည္အင္း ထဲတြင္ပဲ ေပ်ာ္သည္။ ရြာကို ျပန္ေန ရေကာင္းမွန္း၊ သားသမီးေတြ ပညာသင္ရ ေကာင္းမွန္း စဥ္းစားပံုလည္း မေပၚ။ ငါးေကာက္ၿပီး ငါးဘယ္ေလာက္ ရသည္ ေျပာေနရလွ်င္ ပင္ ေက်နပ္ ေနၾကေတာ့သည္။ ရင္ထဲမွာေျပာ မျပတတ္ေသာ အစိုင္အခဲ တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အေဝးမွ စစ္ေတာင္းျမစ္ ေရသည္ ထစ္ခ်ဳန္း ေနသည့္ မိုးႏွင့္အတူ တေဝါေဝါ ျမည္ကာ ဟစ္ေအာ္ လာသည္။ ကြၽန္မရင္ထဲက လိုပဲ စစ္ေတာင္း ျမစ္ႀကီးလည္း ငိုေနေလၿပီလား ထင္မိသည္။ အေစာက ကေလးမွာ ကမ္းနား ရပ္ထားေသာ ေလွနားသို႔ အေျပးသြား ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေလွႀကိဳးကို အေပၚအဆင့္ ငုတ္တိုင္သို႔ ဆြဲကာ ခပ္ျမင့္ျမင့္ ေျပာင္းခ်ည္ ေနသည္။ မိုးေရာေလေရာ လာလွ်င္ ေရလည္း မ်ားလာလိမ့္မည္။ ေလွႀကိဳး ေျပာင္းထားမွ ေလွထဲေရမ်ား မဝင္ႏိုင္သျဖင့္ ေလွမနစ္ဘဲ ရွိေနမည္။ ဤသည္ ပင္ ကြၽန္မတို႔ မသိႏုိင္ေသာ ထိုကေလး၏ ပညာတစ္ရပ္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။

#Yadanarpondaily