ေတာင္ေပၚေျမမွ လိပ္ျပာငယ္

ေတာင္ေပၚေျမမွ လိပ္ျပာငယ္ 

မဒါေလး

ေမြးဖြားျခင္းႏွင့္ ေသဆံုးျခင္း ၾကားတြင္ အခ်ိန္ကာလ အခိုက္အတန္႔ တစ္ခုကို ျဖတ္သန္းၾက ရသည္မွာ ေလာက သဘာဝပင္ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ကာလ ဟူသည္ နာရီ၊ မိနစ္၊ စကၠန္႔ သို႔မဟုတ္ ရက္၊ လ၊ ႏွစ္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ လူတစ္ဦး ေမြးဖြားခ်ိန္မွ စတင္၍ အခ်ိန္မည္မွ် ေနခဲ့သည္။ မည္သို႔ေသာ အက်ိဳးျပဳ လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ခဲ့သည္ကို ၾကည့္၍ လူပီသေသာ လူတစ္ဦးအျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကသည္။ လုပ္ငန္း လုပ္ေဆာင္မႈမ်ား ကို တုိင္းတာ ေျမာ္ၾကည့္၍ ရေသာ္လည္း ထိုလူတစ္ဦး အခ်ိန္မည္မွ် ေနရမည္ကိုေတာ့ ကာယကံရွင္ ကိုယ္တုိင္ပင္ ႀကိဳတင္ သိရွိႏိုင္ျခင္း မရွိသည္ကိုေတာ့ မမွ်တေသာ သဘာဝတရား ဟုပင္ ေျပာရမည္ ထင္သည္။

လူတစ္ဦး ေမြးဖြားခ်ိန္မွ စ၍ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာ ေနခဲ့ရေသာ ေန႔ရက္မ်ားတြင္ မိမိအတြက္၊ အမ်ားအတြက္ အက်ိဳးရွိေစရန္ ဘာေတြလုပ္ ေပးႏုိင္သလဲ၊ ဘာေတြ လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီလဲ၊ ဘာေတြ ဆက္လုပ္ဦး မည္လဲ စသည္ျဖင့္ 

အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ရွင္သန္ေနၾက ရမည္ ျဖစ္သည္။

အိမ္ေရွ႕မွ ျဖတ္သန္းသြားေသာ အသုဘပို႔ ယာဥ္တန္းႀကီးကို ၾကည့္ကာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အေတြးမ်ား မၾကာခဏ ဝင္လာ တတ္သည္။ အခ်ိဳ႕ ယာဥ္တန္းမ်ားမွာ မေရတြက္ ႏုိင္ေအာင္ပင္ ရွည္လ်ား လြန္းလွသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ အသုဘယာဥ္၏ အသံၾကား႐ုံ ႏွင့္ပင္ ေပ်ာက္သြား တတ္ၾကသည္။ ဘာေတြကြာျခား ပါသနည္း။ တစ္ခါက တရားပြဲ တစ္ခုသို႔ တရားနာသြားရာ ဆရာေတာ္က ''ဒီက ဒကာ ဒကာမေတြ ေသဖုိ႔အတြက္ ျပင္ဆင္ ၿပီးၿပီလား အေသလွေအာင္ ေသတတ္ၿပီလား'' ဆရာေတာ္ စကားအဆံုးတြင္ မသိမသာ ၿပံဳးမိသည္။ အေၾကာင္းကေတာ့ အေသလွရန္ အတြက္ မိမိ ပူစရာမလို က်န္ရစ္သူမ်ားက လွလွပပ လိမ္းျခယ္ ျပင္ဆင္ေပးၾက လိမ့္မည္။ နဂို ကတည္းက အလွႀကိဳက္သူ ျဖစ္၍ သူတုိ႔ ေသခ်ာ ျပင္ေပးမွာပါဟု ေတြးမိျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္မွ ဆရာေတာ္က လူတိုင္း လူတုိင္း အေနလွရန္ပင္ အျပင္ပန္း သဏၭာန္ မ်ားကို ျပင္ဆင္ ေနၾကသည္။ အေသလွရန္ အတြက္ မိမိစိတ္ကို ျပင္ဆင္ရန္၊ ဝိပႆနာတရား အားထုတ္ရန္ ေျပာျခင္းကို သိေသာအခါ မိမိ ကိုယ္မိမိ ရွက္မိ ျပန္သည္။

တစ္ခါက ကြၽန္မ သြားဖူးေသာ ေတာင္တန္းေဒသ အ႐ႈိ ခ်င္းလူမ်ိဳးမ်ား ေနထုိင္ရာ ေဒသတစ္ခုတြင္ ျဖစ္သည္။ နံနက္ ေလးနာရီေက်ာ္ ငါးနာရီခန္႔ ထကာ တစ္ေတာင္တက္ တစ္ေတာင္ဆင္း ေခ်ာင္းေပါင္း မ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းၿပီး တစ္ေနကုန္ ခရီးကို လမ္းေလွ်ာက္ သြားရေသာ ခရီးျဖစ္သည္။ ထိုေဒသတြင္ တစ္ဆယ္တန္ မုန္႔ေလးမ်ားကို ကေလးမ်ား ဝယ္စား ေနၾကသည္ ကိုလည္း တအံ့တၾသ ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ထိုတစ္ဆယ္ ကိုပင္ မိဘမ်ားက ေတာင္ယာလုပ္ကာ ေန႔စဥ္မွန္မွန္ မေပးႏုိင္ဟု လည္း ၾကားသိခဲ့ ရသည္။ ေရသန္႔ ဆိုသည္ကိုမသိ။ ဝယ္ေသာက္စရာ ေရမရွိ ေခ်ာင္းေတြ႕လွ်င္ ေရခပ္ေသာက္ စနစ္ျဖင့္သာ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ ခဲ့ၾကရာ ည ၁၁ နာရီခန္႔တြင္ ရြာထိပ္ စည္း႐ိုးစပ္သ႔ို ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ တစ္ေန႔လံုး အားတင္းလာသမွ် မၾကာမီ ခရီးဆံုးေတာ့မည္ ျဖစ္၍ အားလံုး ေပ်ာ္ရြင္ ေနၾကသည္။ ေတာင္ေပၚေလ ျဖစ္သျဖင့္ ေအးျမျခင္းက ရာႏႈန္းျပည့္။ လတ္ဆတ္မႈကျဖင့္ ေျပာဖြယ္ရာ မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ အစိုနံ႔သင္းေသာ ဤ ေနရာမွ ေလအေဝွ႕ကို ကြၽန္မ ယေန႔ထိ မေမ့ႏုိင္သည္ ကေတာ့ အေသအခ်ာ ပင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

သန္႔ရွင္းေသာ ေတာင္ေပၚေလ ထဲတြင္ အစိုနံ႔ သင္းေနသည္က ဤေဒသ၏ ရာသီဥတု ျဖစ္မည္ဟု ေတြးဆကာ ဆက္ေလွ်ာက္ လာခဲ့သည္။ ေလွ်ာက္ေနရင္း သစ္ပင္တစ္ပင္တြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ထိုေဒသ အေခၚ ေထာင္ပို၊ ကြၽန္မတို႔ အေခၚ ပလိုင္းျခင္း တစ္လံုးကို သတိထား မိသည္။ ထိုျခင္းေလး၏ အၾကည့္မ်ား ကေတာ့ ကြၽန္မဘဝ၏ အမွတ္တရမ်ား ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သံေဝဂမ်ား ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။ မနက္ မိုးေသာက္ေတာ့ သူတုိ႔ေဒသ တစ္ဝိုက္ ေလ့လာရန္ ခရီးဆက္ ခဲ့သည္။ မေန႔ညက ျဖတ္ေလွ်ာက္ ခဲ့ေသာ ရြာအနီးအနား ေနရာမ်ားကို တစ္ခုခ်င္းစီ လိုက္ရွင္းျပသည္။ မေန႔ညက ကြၽန္မ သတိထားမိေသာ ေထာင္ပိုေလးမွာ သူတုိ႔ေဒသ၏ သခၤ်ဳိင္း ေနရာတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြၽန္မတို႔ မလာခင္ ႏွစ္ရက္ခန္႔က ေသဆံုးသြားေသာ ကေလးငယ္၏ ႐ုပ္အေလာင္းကို ေထာင္ပိုထဲ ထည့္ကာ ခ်ိတ္ဆြဲထားျခင္း ျဖစ္သည္။

ေလာကအတြက္ မဆိုထားႏွင့္ မိဘႏွစ္ပါး အတြက္ အၿပံဳးေလးတစ္ခု ပင္ ခ်န္မထားခဲ့ပါဘဲ ရက္ပိုင္း အခ်ိန္ေလး အတြင္း၌ ထိုကေလးငယ္မွာ ျပန္လည္ ထြက္ခြာသြား ေလၿပီ။ ထို ေထာင္ပိုခ်ိတ္ ထားေသာ အပင္နားတြင္ ဝါးစင္တစ္ခု ေထာင္ထားသည္။ ထိုဝါးစင္သည္ လူေသထားေသာ လင့္စင္ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ေသဆံုးၿပီး သူမ်ားကို မီးမ႐ိႈ႕မီ တစ္ပတ္ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္ပတ္ ထားၾကေၾကာင္း၊ ထို႔ေနာက္မွ မီးသၿဂႋဳဟ္ေၾကာင္း။ မီးသၿဂႋဳဟ္ၿပီး မွ အ႐ိုးေကာက္ကာ ေျမအိုးတစ္လံုးထဲ ထည့္၍ ထုိေျမအိုး ေပၚတြင္ မေသဆံုးမီ အခ်ိန္က သံုးခဲ့ေသာ ပစၥည္းမ်ား ကလစ္တေခ်ာင္းမွ အစ ေရဒီယိုအဆံုး ထည့္ေပးတတ္ ၾကေၾကာင္း ေသခ်ာ ရွင္းျပသျဖင့္ သူတုိ႔ လူမ်ိဳးမ်ား၏ သစၥာတရား ကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ ခဲ့ရသည္။ မေန႔ညက မေျပာခဲ့ျခင္းမွာ ကြၽန္မတုိ႔ ထိတ္လန္႔မည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ဟုလည္း ေျပာရွာသည္။

ေရွးယခင္က က်န္ရွိေနေသာ သခႋ်ဳင္းေျမမွ အမည္မေဖာ္ တတ္ေသာ ႐ုပ္ပံုမ်ားႏွင့္ ေရွးေခတ္ ေငြစကၠဴမ်ား ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ ယခင္က ေငြဒဂၤါးျပား မ်ားႏွင့္ အျခားေငြသားမ်ား ပါရွိေသာ္လည္း ေလာဘသား မ်ားေၾကာင့္ ယခုအခါ ေရွးသခ်ႋဳင္းပံုစံ ႏွစ္ခုသာ က်န္ရွိ ေတာ့ေၾကာင္း ကို ရင္နာဖြယ္ရာ သိခဲ့ရသည္။ ထိုသခ်ႋဳင္းမွ ျပန္အထြက္တြင္ အေစာက ေထာင္ပိုေလးကို စိတ္မေကာင္း စြာျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ မိသည္။ ထိုေထာင္ပို ထဲမွ ရက္သားအရြယ္ ကေလးငယ္ တစ္ဦး၏ အျဖစ္ကား မေတြးရက္ စရာပင္။ ခက္ခဲ ၾကမ္းတမ္းၿပီး သြားလာရန္ ခက္ခဲေသာ ေဒသတြင္ လူလာျဖစ္ ရျခင္းကိုက ကံဆိုးျခင္းဟု ဆိုရေလမည္လား။ ဆရာဝန္မရွိ၊ သူနာျပဳမရွိ ေဆးၿမီးတိုလည္း နားမလည္ေသာ ဤေဒသတြင္ လူျဖစ္ ရသည္ထက္ ေသသြားသည္က ပိုေကာင္းသည္ဟု ေျပာေန ေလမည္လား။

ၿမိဳ႕ျပတြင္ ေသဆံုးပါက အနည္းဆံုး နီးရာ ေဆးခန္းေတာ့ ျပရ ေပဦးမည္။ အနည္းဆံုး နာေရး ကားေလးျဖင့္ သက္သက္သာသာ သြားရ ေပဦးမည္။ အနည္းဆံုး သၿဂႋဳဟ္စက္ ေလးျဖင့္ ခမ္းနားစြာ ေက်ာ္ျဖတ္ ရေပဦးမည္။ ယခုေတာ့ အသားမ်ား ေဆြးသည့္အထိ ဤေထာင္ပို ေလးထဲတြင္ က်ဥ္းက်ပ္သည့္ ေဝဒနာမ်ားႏွင့္ အတူ လိပ္ျပာငယ္ေလး မည္သို႔ပ်ံသန္း ေလမည္လဲ။ မည္သည့္ေနရာသို႔ ပ်ံသန္းေ လမည္လဲ။ လိပ္ျပာေလးေရ ၾကားႏိုင္ေသးသည္ ဆိုလွ်င္ ေျပာလိုက္ခ်င္ ပါေသးသည္။ ဟိုးအေဝးဆံုး ၿမိဳ႕ျပဆီသ႔ို မေနမနား ႀကိဳးစား ပ်ံသန္းပါလုိ႔ေလ ...

#Yadanarpondaily

#ရတနာပံုေန႔စဥ္