ရင္ခြင္က်ယ္က်ယ္

ရင္ခြင္က်ယ္က်ယ္

မဒါေလး

ေမာပန္းလာေသာ ကြၽန္မကို ကိုေအာင္က ေဖးမ ကူညီကာ အိမ္ထဲသို႔ တြဲေခၚလာသည္။ ထိုင္ခံုထက္တြင္ ခဏထိုင္ ေစလ်က္ သူ၏ပခံုးမွာ ခဏ အနားယူ ေမွးစက္ ေစသည္။ ခဏတာ အေမာမ်ား ေျပသြားသည္ဟု ထင္မိသည္။ သည္ရင္ခြင္ သည္သာ ကြၽန္မအတြက္ နားခိုရာ ေနရာ ကြၽန္မကမၻာ ျဖစ္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါလား။ အသက္အရြယ္ေလး ရလာေတာ့ လူက ဟိုသြားေမာ ဒီသြားေမာႏွင့္ အရာရာ သိပ္ အဆင္မေျပ ခ်င္လွ။

ယခင့္ယခင္ ေန႔မ်ားဆီကို သတိရမိသည္။ ဟိုပြဲသြား သည္ပြဲလာ ေရွ႕မွပင္ တက္တက္ၾကြၾကြ အၿမဲလန္းဆန္း ေနသည္။ ယခုေတာ့ ဘယ္သြားသြား ဘယ္လာလာ အခ်ိန္အခါႏွင့္ ေနရာကို ၾကည့္ရသည္။ သြားသင့္သည့္ ေနရာ၊ မသြားသင့္သည့္ ေနရာ ခြဲျခား ေနရသည္။

ဝါကြၽတ္ခ်ိန္ခါ ေရာက္ၿပီမို႔ မဂၤလာ သတင္းမ်ားက တစ္ေန႔တစ္မ်ဳိး မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္ ေရာက္ေရာက္ လာသည္။ ယေန႔လည္း တပည့္ေလးေတြ ေစ့စပ္ပြဲမို႔ မသြားမျဖစ္ သြားရသည္။ မိုးအကုန္ ေဆာင္းအကူး မွာမို႔ ရာသီဥတုက အေအးဓာတ္ ပိုလာသည္။ အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ လူ တစ္ေယာက္အဖို႔ နံနက္ ေစာေစာမွာ ျပင္ဆင္ကာ သြားရသည္က အဆင္ မေျပခ်င္။ နံနက္ခင္း ႏွင္းေအးေအးမွာ အေႏြးထည္ ဝတ္ကာ သြားရ သည္မွာ အဆင္ေျပ ေသာ္လည္း ေန႔လယ္ ေနပူပူက လူကို ႏြမ္းလွ်ေစသည္။ ေက်ာင္းဆရာမ အလုပ္က တနလၤာမွ ေသာၾကာအထိ စာသင္ရသည့္ အျပင္ စေန၊ တနဂၤေႏြလို ေန႔မ်ဳိးတြင္ လူမႈေရး ကိစၥမ်ား ကိုလည္း သြားရ ေသးသည္။ ဂုဏ္ယူစြာႏွင့္ လုပ္သည့္ အလုပ္ ျဖစ္သည့္အတြက္ မညည္းညဴ ခဲ့ေသာ္လည္း အသက္အရြယ္ က စကားေျပာ လာေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ညစ္မိတာ ေတာ့ အမွန္ပင္။

ယေန႔ ေစ့စပ္ပြဲက အျပန္မွာ လူကိုပိုမို ပင္ပန္း ေစသည္က ရာသီဥတု ေၾကာင့္မက အေတြးမ်ား ေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။ မေတြးလို႔ လည္းမရ တပည့္မ်ားကို ခ်စ္တတ္ေသာ ကြၽန္မသည္ တပည့္မ်ားရဲ႕ဘဝေရွ႕ေရး အတြက္ ေတြးေတာ ပူပန္မိသည္။ ကြၽန္မ ပူပန္သလို သူတုိ႔မိဘ မ်ားလည္း ပူပန္ၾက ေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္သို႔ေသာ အေျခအေန ေၾကာင့္ ကေလးမ်ားကို ေစ့စပ္ ေပးသည္ ကိုေတာ့ စိတ္ထဲဒြိဟ ျဖစ္မိသည္။ ကေလး ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာ တပည့္မ်ား ျဖစ္ၿပီး တကၠသုိလ္ ဝင္တန္း ေအာင္ထားၿပီး သူမ်ား ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းမၿပီး ေသးသည့္ အရြယ္မွာပင္ ႏွစ္ဖက္မိဘ မ်ားက ေစ့စပ္ေပး ျခင္းျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ တက္ရ ေပအံုးမည္။ အေျပာ က်ယ္သည့္ ေလာကႀကီးထဲ ယခုမွ ေျခတစ္လွမ္း လွမ္းသည့္ အခ်ိန္ပင္ ရွိေသးသည္။ အိမ္ေထာင္ေရး ဆိုေသာ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ ထဲသို႔ သက္ဆင္းခဲ့ ၾကၿပီ။ သူတုိ႔ အဆင္ေျပ ၾကမည္လား။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ လံုးမွာ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ပင္ ေျပာဆုိ ေနၾကသည္။ ကြၽန္မတို႔ တုန္းကထက္ အဆတစ္ရာ ပြင့္လင္း ၾကသည္။ ကြၽန္မတို႔ တုန္းကႏွင့္ ကြာတာေတာ့ အမွန္ပင္။ လူေရွ႕သူေရွ႕ မွာလည္း အေနအထိုင္ မရဲသလို မျမင္ကြယ္ရာ လည္း သြားရန္ ဝန္ေလးေသာ ေခတ္။ ကြာတာကေတာ့ အေတာ္ပင္ ကြာျခား လြန္းသည္။ ယခင္က အရြယ္လြန္ အခ်စ္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ စကားမ်ား ခဏခဏ ၾကားခဲ့ရသည္။ သံုးႏွစ္သံုးမိုး ရည္းစားျဖစ္ကာ အရြယ္လြန္မွ လက္ထပ္ျဖစ္ ၾကသည္မ်ား၊ လက္မထပ္ ျဖစ္ဘဲ လမ္းခြဲသြားၾက သူမ်ား ဇာတ္လမ္း မ်ားက မလတ္ဆတ္ဟု ထင္မိသည္။ ကြၽန္မ ကိုယ္တုိင္လည္း သံုးႏွစ္သံုးမိုး ႏွစ္ခါျပန္ ေလာက္မွ လက္ထပ္ျဖစ္ ခဲ့သည္။ ကြၽန္မႏွင့္ ကိုေအာင္မွာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ နားလည္မႈျဖင့္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ျဖတ္ေက်ာ္ ခဲ့သည္။ မိဘ၊ ေမာင္ႏွမ ႏွင့္ စီးပြားေရး အၾကား ဗ်ာမ်ားရင္း အသက္ ေလးဆယ္ခန္႔ မွ လက္ထပ္ျဖစ္ ခဲ့သည္။ လက္မထပ္ ခင္ႏွစ္မ်ားက တပည့္မ်ား မဂၤလာေဆာင္ လာဖိတ္တိုင္း လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္မ်ားက ဘယ္ေတာ့လည္း ေနာက္လူေတြ ေက်ာ္တက္ ကုန္ၿပီဟု စတတ္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္က မသိမသာ မခံခ်င္စိတ္ေလး ရွိေပမယ့္ အဆင္မေျပ ႏိုင္ေသးတဲ့ ဘဝႏွစ္ခု ေပါင္းစည္းေရး အတြက္ ကြၽန္မတို႔ အခ်ိန္မ်ားစြာ ယူကာ ႀကိဳးစားေန ၾကသည္ကို ဂုဏ္ယူမိ သည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး အပူအပင္ ေလ်ာ့နည္း သြားခ်ိန္မွသာ ကြၽန္မတို႔ လက္ထပ္ရန္ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ ခဲ့ၾကသည့္ အတိုင္း ထိုအခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့ လက္ထပ္ခဲ့ ၾကသည္။ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး အရ ပူပန္စရာ မရွိေသာ္လည္း အနာဂတ္ အေရးကေတာ့ ရတတ္မေအး ရေပ။ လက္ထပ္ ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ သံုးႏွစ္ထဲ ေရာက္သည့္တုိင္ သားသမီးက မထြန္းကားႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ ကိုယ့္ထက္ ငယ္ေသာသူမ်ား၊ ကိုယ့္ တပည့္ေလး မ်ား အသီးသီး အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သားသမီးမ်ား ရသြားသည့္တုိင္ ကြၽန္မ တို႔မွာ သားသမီး မထြန္းကား ႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ အေၾကာင္း ကေတာ့ အသက္ႀကီးမွ အိမ္ေထာင္ ျပဳျခင္းေၾကာင့္ ဟု ေျပာၾကသည္။ အဘက္ဘက္ မွ ျပည့္စံုေအာင္ အခ်ိန္ အၾကာႀကီး ေစာင့္ခဲ့ ေသာ္လည္း မျပည့္စံုသည့္ အခ်က္ကေတာ့ ရွိေနၿမဲပင္။ အႏွစ္ႏွစ္ အလလ ခ်စ္ခဲ့ၾက ေသာ္လည္း အိမ္ေထာင္ဟု ေခၚေသာ အဝန္းအဝိုင္း ကို ေျခခ်မိသည္ ႏွင့္ နားလည္မႈ ဆိုသည္ကို ပိုမိုႀကီးထြား ေအာင္သာ ေမြးျမဴ ရေတာ့သည္။

ယခင္က ေတြးထင္ၿပီး အဆင္ေျပ မည္ဟု ထင္ထားသည့္ အရာမ်ား က အားလံုးေျပာင္းလဲ သြားေတာ့သည္။ ဘဝကို လက္ေတြ႕ က်က် ျဖတ္ သန္း ရခ်ိန္တြင္ အားလံုး မလြယ္ကူဘူး ဆိုတာ သိျမင္လာ ရသည္။ သူတို႔လည္း သိျမင္လာ ပါလိမ့္မည္။ ဒါေပမဲ့ အနည္းငယ္ ေစာလြန္းေန သည္ဟု ထင္မိသည္။ ယခုအခါတြင္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္ အသက္ ငယ္ငယ္ ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳ ၾကသည္မွာ အဆန္း မဟုတ္ေတာ့ ႐ိုးလုိ႔ေတာင္ ေနၿပီဟု ေျပာရမလို ျဖစ္ေနသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ၾကည့္လိုက္တိုင္း အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး သူက မ်ားေနသည္။ ဒါလည္း တစ္မ်ဳိးေတာ့ ေကာင္းသည္။ ကြၽန္မတို႔လို အရြယ္လြန္မွ အိမ္ေထာင္ျပဳ သူေတြ ထက္ေတာ့ သူတုိ႔ သာပါလိမ့္မည္။ သူတို႔၏ အနာဂတ္ မ်ဳိးဆက္မ်ားကို လည္း ထိန္းသိမ္း ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ အရြယ္လြန္ သူတို႔၏ ပူပန္မႈမ်ားမွ ေဝးကြာႏုိင္မည္ ကေတာ့ အမွန္ပင္။ အခက္အခဲ ဆိုသည္ကေတာ့ သည္လမ္းကို ေလွ်ာက္သူတုိင္း အနည္းႏွင့္ အမ်ားေတာ့ ႀကံဳေတြ႕ ရမည္မွာ မလြဲဧကန္ပင္ ျဖစ္သည္။ ကေလးမ်ား ကိုေတာ့ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ တန္ဖိုးထား၊ အေလးထား ခ်စ္ခင္ရန္သာ အဓိကမွာ မိသည္။

တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး တန္ဖိုးထားမႈ အေလးထားမႈ ေလ်ာ့နည္း သြားလွ်င္ ႏွစ္ေယာက္အတူ ေလွ်ာက္ရမည့္ လမ္းမွာ ဘယ္ေတာ့မွ အဆင္ေျပ ႏုိင္မည္ မဟုတ္ေပ။ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ၾကာ သြားသည္မသိ၊ ေခါင္းမွ နာက်င္ လာသျဖင့္ ေခါင္းကိုေမာ့ လိုက္သည္။ ကိုေအာင့္ ပခံုးထက္မွာ မွီလ်က္ ကြၽန္မ အိပ္ေပ်ာ္ ေနတာပါလား။ ေခါင္းတစ္ဖက္မွာ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာ မွီထားသျဖင့္ ထုထားသလို နာက်င္ေနသည္။ ယခင္က အႀကိမ္ႀကိမ္ မွီခဲ့ေသာ သည္ပခံုးဟာ ယခုေတာ့ ယခင္ ကေလာက္ မႏူးညံ့ေတာ့ ဟု ခံစား လိုက္ရသည္။ 

#Yadanarpondaily

#ရတနာပံုေန႔စဥ္