ၾသႀကီး သုိ႔မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ရဲ႕ မုိးေကာင္းကင္

ၾသႀကီး သုိ႔မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ရဲ႕ မုိးေကာင္းကင္

ဥၾသ (ခ်ယ္ရီေျမ)

ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀သည္ ကုိယ္ထူ ကုိယ္ထ စနစ္ျဖင့္ ႐ုန္းကန္ ခဲ့ရေသာ္လည္း ကူညီ ေထာက္ပံ့ၾကသည့္ ေက်းဇူးရွင္ မ်ား ရွိခဲ့သည္။ ၄င္း ေက်းဇူးရွင္ မ်ားအနက္ မိဘမ်ားႏွင့္ တန္းတူ ႐ုိေသ ေလးစားရသည့္ ေက်းဇူးရွင္ မွာ ၾသႀကီး ျဖစ္သည္။

ဖခင္ျဖစ္သူ သာမန္ ၀န္ထမ္း တစ္ဦးမွ်သာ ျဖစ္ၿပီး မိခင္ ျဖစ္သူမွာ မွီခုိသူ ျဖစ္သည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမ တစ္ေတြမွာ ဖခင္၏ လုပ္စာေလး အေပၚ မွီခုိ ေနၾကရသည္။ မိဘမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြ အတြက္ ဥစၥာ အေမြ မေပးႏုိင္ ခဲ့ေသာ္လည္း ပညာအေမြ ကုိမူ ေပးႏုိင္ ခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္ အထက္တန္း ေက်ာင္းသား ဘ၀အထိ ၾသႀကီး ႏွင့္ သာမန္မွ်သာာ ပတ္သက္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ ၏ အေျပာင္းအလဲ မ်ားသည္ မုိးဥတု တြင္ အစျပဳေလ့ ရွိသည္။ ၁၀ တန္း ေအာင္ၿပီးေသာ အခါတြင္ အလုပ္မ်ိဳးစံု လုပ္ၾကည့္သည္။ ကုမၸဏီ အလုပ္မ်ားမွာ အင္တာဗ်ဴး ၀င္ေရာက္ ေျဖဆုိခဲ့ ေသာ္လည္း မရခဲ့ပါ။ ေန႔စား လုပ္သားလည္း မရခဲ့ပါ။ ေန႔စားလုပ္သား အျဖစ္လည္း လုပ္ကုိင္ ခဲ့ဖူးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၾကာရွည္ မလုပ္ႏုိင္ ခဲ့ဘဲ ေရခပ္ ၊ ထင္းခဲြ စသည့္ အိမ္အလုပ္ မ်ားသာ ၀ုိင္းကူ ခဲ့ရသည္။ ဖခင္ ျဖစ္သူဆီက အေမြ ရခဲ့သည္မွာ စာဖတ္ ၀ါသနာ ျဖစ္သည္။ စာဖတ္ျခင္း ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ့ဘ၀ ေျပာင္းလဲ ခဲ့ရသည္။

တစ္ရက္တြင္ ဖခင္ျဖစ္သူ ခုိင္းထားသည့္ ထင္းခဲြသည့္ အလုပ္ကုိ လုပ္ကိုင္ေနစဥ္ မိခင္ ျဖစ္သူက ထမင္းေၾကာ္ ေကၽြးေသာေၾကာင့္ ရပ္နား လုိက္သည္။ ထမင္းေၾကာ္ စားရင္း စာဖတ္ျခင္းမွာ နစ္ေမ်ာ ေနမိသည္။ မည္မွ် ၾကာသြားသည္ မသိ။ ဖခင္ျဖစ္သူ ျပန္လာ သည္ကုိပင္ မသိလုိက္ ေတာ့ေပ။ သာမန္အားျဖင့္ သားသမီးမ်ား အေပၚ ဆူပူ ႐ုိက္ႏွက္မႈ နည္းသည္ ဖခင္ ျဖစ္သူမွာ ႐ံုးတြင္ အဆင္မေျပ ျဖစ္လာ၍လား မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဆူပူ ႀကိမ္းေမာင္း ပါေတာ့သည္။ ဆူရင္း ဆူရင္းမွ ေဒါသက ပုိ၍ ႀကီးလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္သည့္ စာအုပ္ေၾကာင့္ အလုပ္မၿပီးဟု ဆုိကာ စာအုပ္ကုိ ဆဲြဆုတ္ရန္ ႀကိဳးစား လာသည္။ ထုိအခါ ကုိယ္ပုိင္ မဟုတ္ဘဲ ဆုိင္မွ ငွားလာျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ဖခင္ ျဖစ္သူကုိ ေျပာျပခဲ့သည္။ ခြန္းတံု႔ျပန္သည္ ဟု ယူဆကာ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ကုိ ေျပာင္းလဲေစမည့္ စကား တစ္ခြန္းကုိ ေျပာခဲ့သည္။ မာနႀကီးေသာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဆယ္တန္း ေအာင္လက္မွတ္ ႏွင့္ အ၀တ္ အထည္ အခ်ိဳ႕ ယူကာ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာ ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္ ကတည္းက ၀ါသနာ ပါေသာ တပ္မေတာ္သား ဘ၀ကုိ ခံယူခဲ့သည္။

ထုိကာလမွာ မုိးတြင္း ျဖစ္ေၾကာင္း အမွတ္ရမိသည္။ ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲတြင္ ငွက္ေပ်ာသီး တစ္ဖီးႏွင့္ ေငြေျခာက္ဆယ္ ခန္႔သာပါေၾကာင္း အမွတ္ရမိသည္။ စုိစြတ္ေသာ မုိးေရမ်ား ၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ အခ်ိဳးအေကြ႕ တစ္ခု စတင္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ ၾသႀကီး တုိ႔၏ နက္႐ႈိင္းစြာ ပတ္သက္မႈသည္ ထုိ အခ်ိန္ ေနာက္ပိုင္းမ၊ွ စတင္ခဲ့သည္။ ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီး အသက္မီ ေသာေၾကာင့္ စစ္တကၠသုိလ္ ဗုိလ္ေလာင္း သင္တန္း ၀င္ခြင့္ ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ ဖခင္ျဖစ္သူ မွ တစ္ဆင့္ ၾသႀကီး၏ အကူအညီမ်ား ရရွိခဲ့သည္။ ဗုိလ္ေလာင္း သင္တန္း ေျဖဆုိစဥ္ မွစ၍ အရာရွိ ဘ၀ျဖင့္ အိမ္ေထာင္က် သည္အထိ အစစ အရာရာ ပံ့ပုိး ကူညီခဲ့သည္။ သားသမီး တစ္ဦးသဖြယ္ ဂ႐ုစုိက္ ခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ၾသႀကီး သည္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားထဲတြင္ စီးပြားေရး အဆင္ေျပဆံုး ျဖစ္သလုိ ေဆြမ်ိဳးမ်ား အတြက္ နားခုိရာ အရိပ္ တစ္ခုလည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ့္ ကုိသာမက က်န္ေသာ ေဆြမ်ိဳးမ်ား ကုိလည္း ကူညီ ေထာက္ပံ့ ခဲ့သ္ည။ ၾသႀကီး၏ ေက်းဇူးမ်ားသည္ ေဆြမ်ိဳးမ်ား အေပၚတြင္ ႀကီးမားလွသည္။ အထူးသျဖင့္  သားသမီး တစ္ဦးသဖြယ္ ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ အေပၚတြင္ ပုိ၍ ႀကီးမားလွ ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ မိဘ ၊ ၾသႀကီး ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၏ ပတ္သက္မႈ အတြက္ ဖခင္ျဖစ္သူ ေျပာသည့္ စကားတစ္ခြန္း ကုိ အမွတ္ရမိသည္။

ငါးေလးတစ္ေကာင္ ေမြးထားေသာ္လည္း ႀကီးလာသည့္ အခါ ကန္မဆံ့၍ ကန္ႀကီးႀကီးမွာ ေမြးနုိင္သူထံ ေပးအပ္ ရေၾကာင္း ေျပာၾကား ခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀မွာ မိဘမ်ားသည္ အႏႈိင္းမဲ့ ေက်းဇူးရွင္မ်ား ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ ၾသႀကီး မွာလည္း အနႏၲ ေက်းဇူးရွင္ တစ္ဦးပင္ ျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားက မျဖည့္စြမ္း ႏုိင္ခဲ့ေသာ ခ်ိဳ႕တဲ့မႈမ်ားကုိ ၾသႀကီးက အၾကင္နာ ေမတၱာ အျပည့္ျဖင့္ ျဖည့္စြမ္း ေပးခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘ၀ သည္ ၾသႀကီးႏွင့္ မဆံုခဲ့ရ ပါက ဤမွ် အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ လိမ့္မည္ မဟုတ္သည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ ကံတရားက ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ေနာက္ထပ္ မိဘတစ္ဦးကုိ ေပးအပ္ခဲ့သည္။ ၾသႀကီးသည္ ကုိးတန္းအထိ သာ ပညာ သင္ၾကားခဲ့ရ ေသာ္လည္း ၾသႀကီး၏ လူမႈ ဆက္ဆံေရး ၊ ကိုယ္ရည္ ကုိယ္ေသြး မွာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ လုိက္မမီ ႏုိင္ေပ။ ၾသႀကီးသည္ သူ႔ထက္ ပညာတတ္ေသာ သူမ်ားကုိပင္ ၾသဇာလႊမ္းမုိး ႏုိင္သူတစ္ဦး ျဖစ္သည္။

ၾသႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္ အလုိရွိသမွ်ကုိ မၿငိဳမျငင္ ျဖည့္ဆည္း ေပးခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး လက္ထဲတြင္ ပုိက္ဆံ မရွိလွ်င္ ေတာင္မွ ၀မ္းမနည္း ၊ မ်က္ႏွာ မငယ္ေစရဘဲ ေခ်းငွား ျဖည့္ဆည္း ေပးခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ မိဘတစ္ဦး၏ ေမတၱာျဖင့္ ကူညီ ေထာက္ပံ့ ခဲ့သည္။ ၾသႀကီး ၏ ေထာက္ပံ့မႈျဖင့္ အရာရွိ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့႐ံုမွ် မက မဟာ၀ိဇၨာ ၊ မဟာ သုေတသန ၊ ပါရဂူ သင္တန္းမ်ား ကုိ ဆက္လက္ ဆည္းပူး ႏုိင္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သစ္ပင္ ဆုိပါက ၾသႀကီးက ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ ေပးသည့္ စုိက္ပ်ိဳးသူ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ၾသႀကီး ျပဳစု စုိက္ပ်ိဳး ခဲ့သည့္ သစ္ပင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ခဲ့ေခ်။

ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ ၾသႀကီးတုိ႔၏ ပတ္သက္မႈသည္ ဖခင္ႏွင့္ သားသဖြယ္ နက္႐ႈိင္းခဲ့သည္။ ၾသႀကီး၏ ပံုသ႑ာန္ကို ေျပာရမည္ ဆုိပါက တ႐ုတ္လူမ်ိဳး တစ္ဦးႏွင့္ ဆင္တူသည္။ အသားျဖဴ၍ ဗုိက္ရႊဲသည္ အထိ ၀သည္။ ၀က္သား အလြန္ႀကိဳက္၍ ဟင္းခ်က္လည္း ေကာင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခြင့္ျပန္လာသည့္ အခါမ်ားတြင္ ကုိယ္တုိင္ ခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးေမြး တတ္သည္။ ၾသႀကီးသည္ မိမိထက္ အသက္ႀကီး ေသာသူႏွင့္ အိမ္ေထာင္ ျပဳခဲ့ေသာ္လည္း အိမ္ေထာင္ဖက္ အေပၚ အႏြံအတာ ခံသူ ျဖစ္သည္။ ေျပာရမည္ ဆုိလွ်င္ ၾသႀကီးသည္ သူတစ္ပါးကုိ ကူညီ ေပးဆပ္ဖုိ႔ အတြက္ လူျဖစ္ လာသည္ဟုပင္ ထင္မိသည္။

ေၾကြးေဟာင္းကုိ တတ္စြမ္းသမွ် ေက်ေအာင္ ဆပ္ခဲ့သလုိ ေၾကြးသစ္ မ်ားကုိလည္း ခ်ေပးခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမ ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းမ်ား ႏွင့္ သာမက နီးစပ္ ပတ္သက္သူမ်ား အထိပါ ၾသႀကီး ေက်းဇူးႏွင့္ မကင္းေပ။ ၾသႀကီးသည္ ဘာသာတရား ႐ုိေသ ကုိင္း႐ႈိင္းသူ တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး မနက္တုိင္း ဆြမ္းကပ္ ၊ ဘုရားရွိခုိး တတ္သူျဖစ္သည္။ ဆြမ္းခံၾကြေသာ ကုိရင္ ဦးပဥၰင္း မ်ားကုိလည္း တတ္စြမ္းသမွ် ကပ္လွဴေလ့ ရွိသည္။ ထုိ႔ျပင္ အိမ္ေရွ႕တြင္ ငွက္ကေလးမ်ားကို အစာေကၽြး သည့္စင္ ျပဳလုပ္ကာ မနက္တုိင္း ငွက္စာ ေကၽြးေလ့ ရွိသည္။ စီးပြား အရွာေကာင္းသူ ျဖစ္ေသာ ၾသႀကီးသည္ ဟိတ္ႏွင့္ ဟန္ႏွင့္ ေနထုိင္ တတ္သူတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ အေကာင္း ႀကိဳက္တတ္သူ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္လည္း အေကာင္းဆံုး ျဖည့္ဆည္း ေပးခဲ့သူ ျဖစ္သည္။

သစ္တစ္ပင္ေကာင္း ရင္ ငွက္တစ္ေသာင္း နားႏုိင္ သကဲ့သုိ႔ ပင္ ၾသႀကီး ဟူေသာ သစ္ပင္ေကာင္း တစ္ပင္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေတြမွာ အရိပ္ရခဲ့ ၾကသည္။ ၾသႀကီးသည္ မိဘ ဘုိးဘြားမ်ား၏ အစဥ္အလာ ကုိ ထိန္းသိမ္း တတ္သူ ၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ား အေပၚ သံေယာဇဥ္ ႀကီးမားသူ ျဖစ္သည္။ အလုပ္ အားသည့္ ကာလမ်ားတြင္ ေက်းရြာမ်ား သုိ႔ အလွဴခံ ထြက္၍ ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္ ျပဳေလ့ ရွိသည္။ အလွဴခံ ထြက္ရာ၌ လုိအပ္ေသာ ကုန္က်စရိတ္ မ်ားကုိလည္း စုိက္ထုတ္ လွဴဒါန္းသည္။ ကုိယ္ကုိယ္တိုင္ လည္း အပင္ပန္းခံကာ ရြာမ်ားသုိ႔ အလွဴခံ ထြက္သည္။ ၾသႀကီးသည္ အလွဴခံ မထြက္ခင္ အေကာင္းစား သၾကားလံုး ထုပ္မ်ားစြာ ၀ယ္ယူေလ့ ရွိသည္။ ၿမိဳ႕ႏွင့္ မုိင္ေပါင္း မ်ားစြာ ေ၀းကြာေသာ ေတာရြာေလးရွိ ႏြမ္းပါးေသာ ကေလးမ်ားကုိ သၾကားလံုးမ်ား ေပးလွဴေလ့ ရွိသည္။ ရလာေသာ အလွဴေငြ မ်ားကုိလည္း အခမ္းအနား ျဖင့္ စနစ္တက် ဆက္ကပ္ လွဴဒါန္းေလ့ ရွိသည္။ ဤသည္မွာ ၾသႀကီး ႏွစ္စဥ္ ျပဳလုပ္သည့္ ေကာင္းမႈ တစ္ခု ျဖစ္သည္။

ၾသႀကီးသည္ မိမိ၏ စည္းစိမ္မ်ားကုိ မိမိ တစ္ဦးတည္း ခံစားတတ္သူ မဟုတ္ေပ။ အမ်ားကုိ ေ၀ငွတတ္သူ ျဖစ္သည္။ ၾသႀကီးသည္ ဆင္းရဲသူ မဟုတ္ေသာ္လည္း ခ်မ္းသာသူလည္း မဟုတ္ေပ။ သုိ႔ေသာ္ အလွဴ အတြက္ ေနာက္တြန္႔ တတ္သူ မဟုတ္ေပ။ သုိ႔ျဖစ္၍ ၀င္ေငြ အမ်ားစုကို လွဴဒါန္းျခင္း ၊ ေပးကမ္းျခင္း ျဖင့္သာ ကုန္ဆံုး၍ တစ္ခါတစ္ရံ အေၾကြးမ်ားျဖင့္ က်ပ္တည္းစြာ ေနရသည္။ အဆင္ေျပ လာေသာအခါ တြင္လည္း ေနာက္ထပ္ ေပးလွဴသူသာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ၾသႀကီး၏ ဂုဏ္ျဒပ္မ်ားက ခမ္းနားလြန္း လွသည္။ ၾသႀကီး၏ ေက်းဇူးမ်ား ကလည္း ဆပ္၍ ကုန္ႏုိင္မည္ မထင္ေပ။

ၾသႀကီး၏ ေက်းဇူးကုိ အစဥ္အၿမဲ ေအာက္ေမ့၍ သတိရေသာ္လည္း ယခုတုိင္ မဆပ္ႏုိင္ ေသးပါ။ ဖုန္းေျပာသည့္ အခါတြင္ က်န္းမာေရး ကုိ ဂ႐ုစိုက္ေနာ္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေျပာသည့္ အခါတုိင္း " မင္းလုပ္စာမွ မစားရေသးတာ ၊ ငါမေသေသး ပါဘူး .... " ဟု အၿမဲ ေျပာေလ့ ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၾသႀကီးသည္ ဘာကုိမွ် ေတာင္းဆုိခဲ့ျခင္း မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀၏ ေအာင္ျမင္ တင့္တယ္မႈ မ်ားအတြက္ ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္ေနတတ္ သည္။ တကယ္ေတာ့ ၾသႀကီးသည္ စုိက္ပ်ိဳးသူသာ ျဖစ္ၿပီး ရိတ္သိမ္းသူ မဟုတ္ခဲ့ေပ။ အသက္အရြယ္ ႀကီးလာၿပီး ျဖစ္ေသာ ၾသႀကီး အတြက္ ပူပန္ မိေသာ္လည္း ၾသႀကီးက သူတစ္ပါး အေပၚ ၀န္ထုပ္ ၊ ၀န္ပုိး မျဖစ္ေစခ်င္သူ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ပုိင္ အစြမ္းအစျဖင့္ ရပ္တည္ လာသူ တစ္ဦးပီပီ သူတစ္ပါး အေပၚ မမီွခုိလုိသည့္ မာနလည္း ရွိသည္။

ၾသႀကီး ဟူေသာ အမည္ကပင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၾသႀကီး ၏ ပတ္သက္မႈကုိ ေဖာ္ျပေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဖခင္၏ ညီျဖစ္သူ ၾသႀကီးသည္ သူ႔တူ ျဖစ္သူကုိ ငယ္စဥ္ ကပင္ ထိန္းေပးခဲ့သည္။ ထုိစဥ္က ကၽြန္ေတာ့ဖခင္ ႏွင့္ ၾသႀကီးတို႔သည္ မိဘမ်ားႏွင့္ အတူ ေနထုိင္ခဲ့ ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာ တတ္စ အရြယ္တြင္ ဦးေလး ျဖစ္သူကုိ ဦးႀကီးဟု ေခၚရာ စကား မပီသ သျဖင့္ ၾသႀကီး ဟုသာ အသံထြက္ ခဲ့သည္။ ေနာင္အခါ ၾသႀကီး ဟူေသာ အမည္ကုိ က်န္ေသာ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမ မ်ားသာမက ေဆြမ်ိဳးမ်ား အားလံုးက လုိက္ေခၚၾကရင္း အတည္ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။

တကယ္ေတာ့ ၾသႀကီးကဲ့သုိ႔ ေသာ လူမ်ိဳးမ်ားက ေလာကတြင္ ရွိေတာ့ ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ရွားပါသည္။ ေလာကတြင္ အေပး သမားထက္ အယူသမားက မ်ားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ကေတာ့ ၾသႀကီးသည္ ေလးစား တန္ဖုိးထား ရသည့္ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ တြင္လည္း ၾသႀကီးကဲ့သုိ႔ အမ်ားအတြက္ အေပးသမား တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ရပ္တည္ခ်င္ ပါသည္။ ယခုထိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ အယူသမား တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေနဆဲ ၊ ဘ၀ တုိက္ပဲြမွာ ႐ုန္းကန္ ေနရဆဲ။ တစ္ေန႔ေန႔ မွာေတာ့ ၾသႀကီး ၏ ေက်းဇူးကို ဆပ္ႏုိင္ခြင့္ ရလုိ ပါသည္ေလ။

ၾသႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀အတြက္ လံုၿခံုမႈကုိ ေပးသည္။ ေႏြးေထြးမႈကုိ ေပးသည္။ ေအးျမမႈကို ေပးသည္ ။ အလင္းေရာင္ကုိ ေပးသည္။ ေက်းဇူး တရားမ်ားက အနႏၲ။ တကယ္ေတာ့ ၾသႀကီး က ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲတမ္း ေမာ့ၾကည့္ ေနရသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ရဲ႕ မုိးေကာင္းကင္ႀကီး တစ္ခုပါေလ ။   ။

( ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလထုတ္ ျမ၀တီရသစံုမဂၢဇင္းပါ ေဆာင္းပါးမွ )