ခ်ည္တုိင္

ခ်ည္တုိင္

မဒါေလး

တကြၽီကြၽီ ျမည္သံႏွင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရြ႕ေနေသာ ႏြားလွည္း ထက္တြင္ ခင္လွ တစ္ေယာက္ အၿပံဳးေတြ ေဝလ်က္။ နံနက္ ကတည္းက ထြက္ခဲ့တာ ညေန ေနေစာင္းမွ ရြာဘက္ကို ျပန္လွည့္ မိသည္။ ေလာဘ တရား၏ ေစစားမႈ ေအာက္တြင္ ျဖစ္ခ်င္ေသာ ဆႏၵတို႔က ညေန ေနဝင္ခ်ိန္ကို ေမ့ေလ်ာ့ ေစသည္။ သူမတို႔ရြာမွာ ရွမ္း႐ိုးမႏွင့္ မနီးမေဝးတြင္ ရွိေသာ ရြာတစ္ရြာ ျဖစ္သည္။

ရြာတြင္ စပါး၊ ပဲ၊ ေျပာင္း စိုက္ျခင္းအျပင္ အေဝးလုပ္ဟု ေခၚေသာ ပ်ဥ္သယ္ ပ်ဥ္ထမ္း အလုပ္ကို အမ်ဳိးသမီး အမ်ားစု လုပ္ၾကသည္။ ရွမ္း႐ိုးမ အထက္တြင္ သစ္ခြဲ လႊဆြဲ လုပ္ငန္းမ်ား ရွိရာ ထို လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ပ်ဥ္သယ္ ပ်ဥ္ထမ္း လုပ္ပါက တစ္ေန႔ ေငြက်ပ္ ငါးေထာင္၊ ေျခာက္ေထာင္ ဝင္ေငြ ရသည္။ တစ္ပတ္ သြားလိုက္ ရြာျပန္ နားလိုက္ တစ္ပတ္ ျပန္သြား လိုက္ႏွင့္ ပံုမွန္ မလုပ္လည္း ဝမ္းဝ႐ံု လည္ပတ္ သြားလို႔ ရသည္။ 

မိုးဦးက် စတြင္ မွ်စ္ခ်ဳိးျခင္း အလုပ္ကို တစ္ရြာလံုးရွိ အမ်ဳိးသမီး အေတာ္ မ်ားမ်ား လုပ္ၾကသည္။ အမ်ဳိးသမီးမ်ား ကိုယ္တုိင္ လွည္းေမာင္းလ်က္ မွ်စ္ခ်ိဳး ထြက္တာ ကေတာ့ အမ်ားအျမင္မွာ ထူးဆန္း ေပမယ့္ ရြာဓေလ့ အေနႏွင့္ ကေတာ့ အဆန္းမဟုတ္ ေတာ့ေပ။ နံနက္ မိုးလင္း သည္ႏွင့္ ႏြားစာေကြၽး၊ ႏြားႏို႔ေပး၊ ႏြားလႊတ္၊ ညေန ႏြားသိမ္းသည့္ အလုပ္က တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ က်င္လည္ ေနရသည့္ ကိစၥမ်ားပင္။ 

ယေန႔ အတြက္ မွ်စ္မ်ား လွည္းအျပည့္ နီးပါး ရသျဖင့္ ခင္လွ မ်က္ႏွာ ရႊင္ပ်ပ် ျဖစ္လာသည္။ ခင္လွမွာ ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီးသူ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕တြင္ ဆယ္တန္း ေအာင္သည္ အထိ ေနခဲ့ရသျဖင့္ ေခတ္ႏွင့္ ယွဥ္ေသာ စကားေျပာ ပညာကို ရြာက လူေတြထက္ အနည္းငယ္ ၾကြယ္သည္။ ပညာကံ နည္းသည္လား၊ သားသမီး ခ်စ္စိတ္ ႀကီးေသာ မိဘမ်ား ေၾကာင့္လား၊ ဗဟုသုတ မၾကြယ္ဝ ခဲ့သည္လား မသိ။ တကၠသိုလ္ ပညာကို ဆက္လက္ သင္ၾကားခြင့္ မရ။

ရြာတြင္ အနည္းငယ္ လည္ဝယ္ေသာ ခင္လွ မွာ ပဲေကာက္ စပါးေကာက္ ႏွင့္ ပြဲစားမက် တက် ျဖစ္လာသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေတာတြင္ မွ်စ္ခ်ဳိးျခင္း၊ ပ်ဥ္သယ္ သြားျခင္း ျဖင့္လည္း အသက္ ေမြးသည္။ အတန္ငယ္ ရလာေသာ ၿမိဳ႕မွ ဗဟုသုတႏွင့္ အသိပညာ မ်ားမွာ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသူ တစ္ဦးအတြက္ မည္မွ် အေထာက္အကူ ျပဳခဲ့ပါ သနည္း။

စာေမးပြဲ ေအာင္ေရး ကိုသာ ေရွး႐ႈလ်က္ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆုိင္ သင္ၾကား ေနၾကေသာ အေဆာင္ေန ပညာေရးမွ ခင္လွ ရလိုက္သည္က ဘဝအတြက္ ေရရွည္ တိုးတက္ေရး မပါ။ အနည္းငယ္ ေသာ ဗဟုသုတ တို႔မွာ ရြာမွ ထြက္ကာ ၿမိဳ႕ကုိ တကၠသိုလ္ ပညာ ရွာသည့္အထိ သတၱိ ေပးစြမ္းႏိုင္မႈ မရွိခဲ့ပါ။ ဆယ္တန္း ေအာင္သျဖင့္ တစ္ရြာလံုး ေပ်ာ္ခဲ့သည့္ အခ်ိန္မွလြဲ၍ ခင္လွ ဘဝအတြက္ ရြာမွ ရခဲ့သည္က ဘာမွမရွိ။ 

တစ္ေန႔ ရြာ စာၾကည့္တိုက္ မွ သတင္းစာ တစ္ေစာင္ထဲတြင္ ဆယ္တန္းေအာင္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား အတြက္ အလုပ္ေခၚသည့္ ေၾကာ္ျငာ တစ္ခုကို ဖတ္မိသည္။ လစာကလည္း ေငြက်ပ္ တစ္သိန္း အထက္မွာ ေပးမည္ ဆုိျခင္း ေၾကာင့္ ခင္လွ အေတြးဝင္ မိသည္။ မိမိႏွင့္ ရြယ္တူမ်ား ေခတ္မီ လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္ေနၾက ခ်ိန္တြင္ မိမိမွာေတာ့ ေခါင္းေပါင္း ထူထူႏွင့္ ေနပူပူမွာ ေျခႏွင့္ တစ္မ်ိဳး လွည္းျဖင့္ တစ္ဖုန္ ေျပးလႊား လႈပ္ရွား ေနရသည္။ နံနက္ ေနထြက္ သည္မွ ညေန ေနဝင္သည္ အထိ အေတြ႕အႀကံဳ ဗဟုသုတမွာ တစ္ေန႔ႏွင့္ တစ္ေန႔ ဆန္ေစ်း၊ ပဲေစ်း တက္သည္ က်သည္မွလႊဲ၍ ဘာမွ ေျပာင္းလဲမႈ မရွိ။ မွ်စ္ပိုရသည့္ ေန႔ႏွင့္ ေလ်ာ့ရသည့္ ရက္ ဘာမွ မကြဲျပား။ သည္လို ေတြ႕ျမင္ ၾကားသိ ရေသာအခါ စြန္႔စားလိုေသာ ေသြးတုိ႔ ခႏၶာ ကိုယ္တြင္းမွ ၾကြလာ ၾကသည္။

'' အေမ၊ အဘ က်ဳပ္ ၿမိဳ႕သြားၿပီး အလုပ္လုပ္ ၾကည့္ခ်င္တယ္'' မိဘမ်ား မ်က္လံုးျပဴး သြားၾကသည္။ ''အခုတိုင္း ေနတာ အေကာင္းသား ၿမိဳ႕ဆိုတာ ပိုက္ဆံသာ ပိုရတာ လူလည္ေတြက အမ်ားသား၊ စားရတဲ့

ထမင္းတစ္နပ္ မေအးခ်မ္း ပါဘူးေအ'' ဟု ေျပာေသာ အေမ၏ စကားေအာက္ ခင္လွ တစ္ေယာက္ ေသြးတို႔ ေအးစျပဳ လာသည္။

''သြားခ်င္သပ ဆုိလဲ ပို႔ေပး ရမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္ဆိုတာ ခုရွာ ခုရတာ မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေနဖို႔ စားဖုိ႔က အစ စီစဥ္ ရဦးမယ္။ သူမ်ား တတ္တဲ့ ပညာမ်ိဳး မတတ္ရင္ ထပ္သင္ ရဦးမယ္။ တို႔ဦးႀကီး သမီးေတြမ်ား ျမင္ရတာသာ ဇိမ္က်တာ ၿမိဳ႕မွာ အလုပ္လုပ္ ရတာ အၿပိဳင္အဆုိင္ နဲ႔ ေမာလွ သကြယ္'' အေဖ၏ အားတက္စရာ မပါေသာ စကား ေနာက္တြင္ ခင္လွ စစ္မတုိက္ ခင္က ျမားကုန္ ေလၿပီ။ နံနက္ခင္း ေနေရာင္ လာသည္ ႏွင့္ အိမ္ေအာက္မွ ႏြားမ်ား ေအာ္ေလၿပီ။ အနည္းငယ္ ေနာက္က်သြား သျဖင့္ သူတို႔ကို ခ်ည္တိုင္မွ ေျဖေပးရန္ ေအာ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ခင္လွ အေျပးဆင္း သြားမိသည္။ ႏြားႏို႔ ညႇစ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ခါတုိင္း ႏြားမ်ားကို အေရွ႕ဘက္ ရွမ္း႐ိုးမ အစပ္ရွိ ျမက္ခင္းစိမ္း မ်ားရွိရာသို႔ လႊတ္ေပး ေနက် ျဖစ္သည္။ ခ်ည္တိုင္မွ ေျဖေပး လိုက္သည္ ႏွင့္ ေရွ႕မွ ႏြားတစ္ေကာင္ ဦးေဆာင္လ်က္ သူတုိ႔၏ စားက်က္ရွိရာ ျမက္ခင္းစိမ္း မ်ားဘက္သို႔ မာန္ပါပါ ခ်ီတက္သြား ၾကသည္။ ညေနေစာင္းမွ သြားသိမ္း ရသည္။ သူတို႔ ကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ နံနက္ခင္း ေတြအတြက္ အားအင္ အျပည့္ရွိလ်က္ ျဖစ္ေနသည္။

အေရွ႕ဘက္မွ ေနမင္းႏွင့္ အတူ ေတာင္တန္းမ်ား ျမက္ခင္းစိမ္း မ်ားက သူတုိ႔ကုိ အၿမဲႀကိဳလ်က္ ရွိသကဲ့သုိ႔ပင္ ခ်ည္တိုင္မွ ေျဖေပးမည့္ ခင္လွ လည္း ရွိေနသည္။ ခင္လွ တစ္ေယာက္ ယခင္အပတ္ ပ်ဥ္ထမ္း သြားစဥ္က

နာေနေသာ ပခံုးကို လက္ႏွင့္ ပြတ္လိုက္သည္။ အသားမာ အနည္းငယ္ တက္ေနေသာ ပခံုးကို စမ္းလ်က္ အနည္းငယ္ ၿပံဳးလိုက္သည္။ မီးဖိုတဲထဲ တြင္ ထမင္းခ်က္ ေနေသာ အေမႏွင့္ ခ်ည္တိုင္မွာ ခ်ည္ထားေသာ ႏြားမ်ားကို တစ္လွည့္စီ ၾကည့္ရင္း ႏြားမ်ားကို ခ်ည္တိုင္မွ ေျဖေပးလိုက္ သည္။

#Yadanarpondaily