စာေပဂုဏ္ရွိမွ လူမ်ိဳးဂုဏ္ရွိမည္

စာေပဂုဏ္ရွိမွ လူမ်ိဳးဂုဏ္ရွိမည္

ေအာင္စုိးမုိး

ျမန္မာဘုရင္မ်ား အုပ္ခ်ဳပ္ စိုးစံခဲ့ေသာ ေခတ္သမယ မ်ားတြင္ ျမန္မာစာကို ရံုးသံုး အျဖစ္ အသံုးျပဳ ခဲ့ၾကသည္။ မည္သည္႔ လူမ်ိဳး တုိ႔၏ ဘာသာစာေပ မ်ိဳးျဖစ္ေစ ၊ မိမိတို႔ တုိင္းျပည္ ႏွင့္ မိမိတုိ႔ လူမ်ိဳးမ်ား အေပၚတြင္ ဂုဏ္ရွိ တတ္ၾကစၿမဲ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာစာေပ သည္ ျမန္မာျပည္ ျမန္မာလူမ်ဳိး တို႔အေပၚတြင္ ဘာသာျခား စာေပေလာက္ ဂုဏ္ မရွိႏုိင္ သည္မွာ မ်ားစြာ အံ့ၾသ ၀မ္းနည္းဖြယ္ ေကာင္းလွ ေပသည္။

ယေန႔ေခတ္ လူငယ္ အခ်ိဳ႕တုိ႔သည္ နက္နဲေသာ ျမန္မာစာေပ ကုိ စြန္႔ပစ္ကာ အသက္ေမြး ၀မ္းေၾကာင္း အတြက္ေသာ္ လည္းေကာင္း ၊ ဂုဏ္အတြက္ ေသာ္ လည္းေကာင္း ဘာသာျခား စာေပ ျဖစ္ေသာ အဂၤလိပ္ စာေပ စသည္တုိ႔ကုိ ေလ့လာ ဆည္းပူး ၾကကုန္၏။ ျမန္မာစာေပကို လူနာမည္ ေရးရံုႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ဳိး အခ်င္းခ်င္း အေၾကာင္းၾကား စာ ေပးႏိုင္ရံုမွ် လုိက္စား ၾကကုန္၏။ အခ်ိဳ႕ေသာ သူတုိ႔သည္ အိမ္သံုး ျမန္မာစကား ကုိ အဓိပၸာယ္ ေကာင္းစြာ နားမလည္ ေတာ့သျဖင့္ အဂၤလိပ္ ဘာသာစကား မ်ားကို ထည့္သြင္း သံုးႏႈန္း၍ ေျပာၾကရ၏။ အခ်ဳိ႕လည္း ဂုဏ္ရွိသည္ ထင္၍ ထည့္သြင္း သံုးႏႈန္း ၾက၏။ ဤသုိ႔ သံုးႏႈန္းျခင္းျဖင့္ ဂုဏ္မရွိသည့္ အျပင္ မိမိ ဘာသာစာေပ စကားတို႔ကုိ ေသးသိမ္ ညံ့ဖ်င္း ေစသျဖင့္ လူ႔အသိဉာဏ္ ႏွင့္ ခဲြစိတ္ ေ၀ဖန္ေသာ္ ရွက္ဖြယ္ႀကီး ျဖစ္၏။ ေလာက အေရးကုိ လိမၼာ ပါးနပ္ေသာ တုိင္းႏုိင္ငံႀကီး သားတို႔သည္ ႏုိင္ငံျခား ဘာသာစာေပ ကုိ မိမိတို႔ အသံုးအႏႈန္း အဓိပၸာယ္ ျဖင့္ နားလည္ေအာင္ ျပန္ဆို ထားၾက၏။ မိမိတုိ႔ ဘာသာစာေပ စကားႏွင့္ သံုးႏႈန္း ေျပာဆို ေရးသား ႏုိင္ေသာ အရာကုိ ဘာသာျခား စာေပစကား မ်ားမွ အဓိပၸာယ္ ကုိယူ၍ ေျပာဆုိ သံုးႏႈန္း ရသျဖင့္ မိမိတုိ႔ ဘာသာစာေပ စကားမ်ားသည္ လုိအပ္ေသာ အနက္ အဓိပၸာယ္ ႏွင့္ မျပည့္စံုေသာ အေျခအေန သုိ႔ ေရာက္ေစ သျဖင့္ မိမိတို႔၏ ဘာသာစာေပ စကား မ်ားကုိ အႀကီးအက်ယ္ ေအာက္တန္းက် ေစေတာ့၏။

အမွန္မွာ ဗုဒၶဘာသာ စာေပသည္ အရာက်ယ္၏ နက္နဲ၏ အဓိပၸာယ္ အယူအဆ ခက္ခဲ၏။ အသိဉာဏ္ နည္းေသာ ဇြဲမရွိေသာ သူတုိ႔၏ က်က္စားရာ မဟုတ္သည္ကုိ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာ လူမ်ိဳးတုိင္း သိသင့္ ၾကေပသည္။ ဘာသာစာေပ ကုိ ပညာရွင္ ႀကီးမ်ားသာ ျပဳျပင္ ဖန္တီး ၾကရ၏။ ဘာသာစာေပ ကုိ ျပဳျပင္ ဖန္တီးေသာ ပညာရွိ ႀကီးမ်ားထဲတြင္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ေဂါတမ ဗုဒၶမွာ တစ္ကမၻာလံုးရွိ လူသားမ်ားကုိ မဆုိထားဘိ ၊ ၃၁ ဘံုမွာ ရွိသည့္ လူ ၊ နတ္ ၊ ျဗဟၼာမ်ား ပင္ မခံယူႏုိင္ေသာ " ေလာက၀ိဒူ " ဟူေသာ ဂုဏ္ေတာ္ကုိ ေလာက သံုးပါး၌ တစ္ပါးတည္ ခံယူ ေတာ္မူ ႏုိင္ခဲ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ေဂါတမ ဗုဒၶ၏ တရားေတာ္ မ်ားသည္ အာဒိ ကလ်ာဏ = အစ၏ ေကာင္းျခင္း ၊ မေဇၥ် ကလ်ာဏ = အလယ္၏ ေကာင္းျခင္း ၊ ပရိေယာ သာသန ကလ်ာဏ = အဆံုး၏ ေကာင္းျခင္း ၊ သတၱ = အနက္ႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း ၊ သဗ်ဥၨန = သဒၵါႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း ရွိသည္ဟု ရဲရဲႀကီး ၀န္ခံ ႏုိင္ေသာ ဘာသာစာေပ ျဖစ္၏။ ဗုဒၶဘာသာ စာေပတြင္ ေလာကီ ဗဟုသုတႏွင့္ ေလာကုတၱရာ ဗဟုသုတ တုိ႔ ျပည့္ႏွက္လ်က္ ရွိ၏။ မရွာတတ္၍ မေတြ႕သည္မွာ စာေပ၏ အျပစ္မဟုတ္ ၊ ရွာသူ၏ အျပစ္ သာျဖစ္၏။ မည္သည့္ တိုင္းျပည္က ရရွိေသာ ေလာကဓာတ္ ပညာ ၊ စက္မႈလုပ္ငန္း စသည္တု႔ိကို မဆို ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာ စာေပထဲတြင္ တုိက္ဆုိင္ ရွာေဖြက ေတြ႕ရွိ လိမ့္မည္ဟု ရဲ၀ံ့စြာ ၀န္ခံ ႏုိင္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာ လူမ်ဳိးတိုင္း ဗုဒၶဘာသာ စာေပကို အထင္မေသးဘဲ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာ စာေပစကား မ်ား၌ အနက္ အဓိပၸာယ္ ျပည့္စံုလ်က္ ရွိသည္ကုိ လူတုိင္း လူတိုင္း သိသင့္၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတို႔ ဘာသာစာေပ မ်ားကုိ အဆင့္အတန္း ျမင့္ေစမွသာ မိမိတုိ႔ လူမ်ိဳး အဆင့္အတန္း ျမင့္မည္။ မိမိတို႔ လူမ်ိဳး အဆင့္အတန္း ျမင့္မွသာ မိမိတုိ႔ တုိင္းျပည္ အဆင့္အတန္း ျမင့္မည္။ မိမိတုိ႔ တုိင္းျပည္ အဆင့္အတန္း ျမင့္မွသာ လူမ်ဳိးျခားမ်ား ေလးစား လာမည္။ လူမ်ဳိးျခားမ်ား ေလးစား လာမွ မိမိတို႔ တိုင္းျပည္ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာတည္ တံ့မည္ ျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္ ေၾကာင့္ မိမိတို႔ ဘာသာစာေပ ကို ေလးစားျခင္းျဖင့္ ဘာသာစာေပ ၏ ဂုဏ္ကို ျမႇင့္တင္သင့္ ၾကၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ျမန္မာ လူမ်ိဳးတုိင္း ေလးနက္စြာ သတိျပဳ သင့္သည္ကုိ စာေရးသူမွ ေကာင္းျမတ္ ေသာ စိတ္ထားျဖင့္ ေရးသား လုိက္ရေပသည္။