မႏၱေလးေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ကျပန္ခဲ့တယ္

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္တုန္းက စာေရးသူကုိ ခ်စ္ခင္ၾကသူမ်ားက ေဒါက္တာမတင္၀င္း ခရီးသြားႏွစ္လုိ႔ ေျပာၿပီး ခ်စ္ခင္စြာစုစည္းၿပီး အေတြ႕အႀကံဳ အဖံုဖံုကုိ ေမးၾက ျမန္းၾကရင္း သတိထားဦး၊ သိပ္ၿပီး အတင့္ရဲမေနနဲ႔၊ အသက္ရလာၿပီ မဟုတ္လားလုိ႔ ေမးေမးေျပာေျပာနဲ႔ သတိေပးတာကုိ စားေရးသူက စိတ္မဆုိးေပမယ့္ အသက္အေၾကာင္း ေျပာျခင္း သည္းခံပါလုိ႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာ နဲ႔ ျပန္ေျပာလုိက္ေတာ့ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ရယ္ေမာၾကပါတယ္။

အဲသည္လုိနဲ႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကတည္းက ေရႊမႏၱေလးၿမိဳ႕ေတာ္ကုိ တစ္ေခါက္ ေရာက္ခဲ့ၿပီး ျမန္မာ့႐ုိးရာ ဒီဇုိင္းဆရာႀကီး ဦးေအးၿမင့္ ထံက သိမွတ္စရာ အျဖာျဖာကုိ သင္ယူခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးကလည္း ကရားေရလႊတ္ တတြတ္တြတ္ ဆုိသလုိ သင္ျပနည္းကုိ သိပ္စိတ္၀င္စား တာကလား။ အသက္အားျဖင့္ ကၽြန္မထက္ ၁၀ ႏွစ္ႀကီး ေပမယ့္ စာသင္ေပးတာေတာ့ မေလ်ာ့ေသးပါဘူး။ မႏၱေလး ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ကလည္း ၾကည့္ခ်င္စရာေတြ၊ မွတ္သား ေလ့လာစရာေတြက မ်ားေလေတာ့ လက္ညိႇဳးကုိ ဟုိဘက္ညႊန္လုိက္၊ သည္ဘက္ညႊန္လုိက္နဲ႔ တကယ့္ကုိ သိစရာ တတ္စရာ တစ္ခ်က္ တေလေတာင္မွ မခ်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီး တစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။

စာေရးသူကလည္း အသက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကီးႀကီး တပည့္အရာမွာေနၿပီး တပည့္ပီသစြာ ပညာစုေဆာင္းခဲ့ပါတယ္။ အဲသည္နည္းကေတာ့ ေျပာတာေတြကုိ အက်အေပါက္ မ်ားစြာနဲ႔ မမွီမကမ္း လုိက္လံေရးမွတ္ၿပီး ျပန္လာမွ သမီးေရ ဘယ္ေနရာမွာ အေမတို႔ ဘာကုိ ေလ့လာခဲ့တာလဲ ဆုိတဲ့ေမးခြန္းေတြကုိ ျပန္ၿပန္ၿပီး ေမးရပါတယ္။

အေကာင္းဆံုးေသာ သင္ယူျခင္းကေတာ့ ဆရာႀကီးတုိ႔အိမ္ကုိ ညေနေစာင္းမွာ ျပန္ၿပီး လုိက္ပုိ႔ရင္း ဆရာ္ႀကီးရဲ႕ မိသားစုက ေကၽြးလုိက္တဲ့ မုန္႔ေပါင္းနဲ႔ အေၾကာ္စံုမ်ားကုိ စားရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတစ္သက္ေတာ့ ျပန္မွေတြ႕ရ ပါေတာ့မလားလုိ႔ ထင္ထားတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ျပန္ေတြ႕ရလုိ႔ ၿမိန္ရွက္ေသာ အရသာကုိ ခံစားရပါတယ္။ ဆင္ျဖဴကၽြန္းသူ ကၽြန္မက မုန္႔ေပါင္းကုိ ရန္ကုန္မွာစားရတာ တယ္ၿပီး ခံတြင္းမေတြ႕ပါဘူး။ အမရပူရက မုန္႔ေပါင္းကုိ ေတြ႕ေတာ့မွ ေတာ္ေသးရဲ႕၊ ျပန္ေတြ႕ၾကရ ေသးရဲ႕လုိ႔ အေဆြအမ်ိဳးခ်င္း ဖက္လဲတကင္း ျပဳသလုိပါပဲ။ အားမနာတမ္း စားေတာ့တာပါပဲ။ ကၽြန္မတုိ႔က ၿမိဳ႕ေတာ္သူေတြလုိ မဟုတ္ပါဘူး။ စားေစခ်င္လုိ႔ ေကၽြးတာ အားရပါးရ စားသာ စားၾကပါ။ ကုန္ေအာင္ မစားေတာ့ဘူးလားလုိ႔ အိမ္ရွင္ ဆရာႀကီးရဲ႕ ဇနီးနဲ႔ မိသားစုမ်ားက ေျပာပါတယ္။ စားလို႔မၿပီး ခင္မွာဘဲ သမီးက ဘာႀကိဳက္တတ္တယ္၊ အေမက ဘာႀကိဳက္တတ္တယ္ ဆုိတာကုိ သိၿပီးသားဆုိေတာ့ လက္ဖက္ရည္နဲ႔ ႏြားႏုိ႔ ပူပူးေလးမ်ားကုိ ထပ္ၿပီး ေသာက္ၾကရျပန္ ပါတယ္။

သမီးကေတာ့ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္လုိက္ရတာ လန္းဆန္းသြားတာပဲ လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ အေမလည္း ႏြားႏုိ႔စစ္စစ္ ကုိ အခုမွ ျပန္ေတြ႕ရသလုိ ေသာက္ေကာင္းေကာင္း နဲ႔ တစ္ဖန္ခြက္ႀကီးကုိ ေသာက္လုိက္မိပါတယ္။ ဆရာႀကီးလည္း '' မင္းက်န္စစ္ကုိ ခ်စ္တဲ့သူမ်ား " စာအုပ္ကုိ ဖတ္မိရာက က်န္စစ္သားမင္းႀကီးနဲ႔ သားေတာ္ ရာဇကုမာရ္ တုိ႔ရဲ႕ သားအဖတုိ႔ၾကားမွ လွပတဲ့ ခ်စ္ခင္ ေလးစားမႈကုိ ေဖာ္က်ဴးထားတဲ့ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ရဲ႕ ေကာက္ေၾကာင္းကုိ ေရးဆဲြထားတာကုိ ၿပၿပီး ရသကုိ ခံစားႏုိင္ေအာင္ ရွင္းလင္း ေျပာျပပါတယ္။ အဲဒီကားကုိ ျပပဲြအမီေရးဆဲြဖုိ႔ ဆရာႀကီး ႀကိဳးစားေနပါတယ္။

ကၽြန္မတုိ႔ကေတာ့ ကံေကာင္းၿပီးရင္း ကံေကာင္းရင္း ဆုိသလုိပဲ ဆရာႀကီးရဲ႕ ရွင္းလင္း ေျပာျပတာေတြကုိ နားေထာင္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ အိမ္တြင္းေနတာနဲ႔ အျပင္ထြက္တာ ဘယ္လုိ ကြာျခားသလုိဆုိတာ အဲဒီ အေတြ႕အႀကံဳက သက္ေသ ျပေနပါတယ္။

ပထမဦးဆံုး သိသင့္တာကေတာ့ မိမိႏုိင္ငံနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သိစရာ၊ ၾကည့္စရာ ျမင္ကြင္း အျဖာျဖာနဲ႔ ခံစားသင့္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံမ်ားကုိ ခံစားႏုိင္ေအာင္ ျပည္တြင္း ခရီးမ်ားထြက္ႏုိင္ရင္ ထြက္သင့္ပါတယ္လုိ႔ စားေရးသူ ယူဆပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခား ခရီးမ်ား မထြက္သင့္ဘူး လုိ႔ ဆုိလုိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္အေၾကာင္းမွ ကိုယ္မသိဘဲနဲ႔ သူမ်ား အေၾကာင္းကုိ ေလ့လာဖုိ႔ ဆုိတာက စဥ္းစားေလေလ အလွမ္းက်ယ္ေတာ့ အလယ္လပ္ေလေလ ျဖစ္တတ္တယ္ ဆုိတာကုိ အားလံုးလည္း သတိထား မိၾကမယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။

မၾကာခင္က အစည္းအေ၀း တစ္ခုမွာ ႀကံဳခဲ့တဲ့ မိတ္ေဆြႀကီး တစ္ေယာက္က ေျပာပါတယ္။ စင္ကာပူမွာ ျမန္မာပိေတာက္ပန္း ကအစ ျမန္မာပန္း မ်ိဳးေစ့ေလးေတြကုိ ျမန္မာျပည္ ေရာက္တုိင္း ယူယူသြားရင္းနဲ႔ စုိက္ပ်ိဳးၾကပါသတဲ့။ အခုေတာ့လည္း သူတုိ႔ႏုိင္ငံမွာ ျမန္မာပန္းေတြနဲ႔ ေ၀ေနတာဟာ စိတ္၀င္စား စရာပဲလုိ႔ မိတ္ေဆြႀကီးက ေျပာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက အလန္႔တၾကားနဲ႔ ေတြးလုိက္မိတာကေတာ့ ေနာင္ အမွတ္တမဲ့သာ ဆက္ေနသြားရင္ သူမ်ားႏုိင္ငံ သြားလည္မွ မိမိတုိ႔ ဌာနပန္းေတြကုိ ေမႊးခြင့္၊ ပန္ခြင့္ ရၾကေတာ့မယ့္ အေျခအေနကုိ ေရာက္သြားရင္ ဒုကၡပဲလုိ႔ ေတြးလုိက္မိပါတယ္။ ကိုယ္ပုိင္ေနေတာ့ ဘယ္ေလာက္မ်ား အဖုိးတန္လုိ႔ ေျပာၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပိုင္ဆုိင္ၿပီးသားကုိ တကယ္တမ္း လက္လႊတ္ၾကရ ေတာ့မွ အသည္းနာစရာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကမွာကုိ ႀကိဳတင္စဥ္းစားရင္း ကိုယ့္မွာရွိတာကုိ ကိုယ္ထိန္းသိမ္း ၾကဖုိ႔လုိပါတယ္။ ။

ေဒါက္တာမတင္၀င္း
(ပညာေရးတကၠသုိလ္)