အႏိုင္ယူတတ္ပါရဲ႕လား

ေဆာင္းပါး ၁ဝ-၁၂-၂ဝ၁၇

ေဟာဒီေလာက အတြင္းမွာရွိၾကတဲ့ ပုထုဇဥ္လူသား အေတာ္မ်ားမ်ားက အတၱဆိုတဲ့ ကိုယ့္အတြက္ကိုသာ ၾကည့္တတ္ေသာစိတ္က ႀကီးမားေနၾကသည္ကို ေလ့လာပါက ေတြ႕သိႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါတယ္။ ငါသိတယ္၊ ငါတတ္တယ္၊ ငါေတာ္တယ္၊ အို ေနရာတကာ ငါမွငါေနၾကတာေလ။ ငါကမွန္ေနတာ ဘာလို႔အ႐ံႈးေပးရမွာလဲ ဆိုတာကတစ္မ်ဳိး၊ ငါ့ကိုဘယ္သူမွ မႏိုင္ေစရဘူး ဆိုတာကတစ္ဖံု အမ်ဳိးမ်ဳိးအစံုစံုပါပဲ။

အခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္နည္းမ်ဳိးစံု နဲ႔လိုက္ၿပီး ၿပိဳင္ေနၾကတာ မ်က္စိေနာက္၊ နားေနာက္၊ ဦးေႏွာက္ေခ်ာက္စရာ ေတြကိုလည္း ႀကံဳဖူးၾကားဖူးၾကမွာပါ။ အထူးသျဖင့္ Facebook မွာ ဝင္ၾကည့္လိုက္မည္ ဆိုပါလွ်င္ ပိုၿပီးထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕သိႏိုင္ပါတယ္။ ငါဒီလိုျပန္တင္လိုက္တာ ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ဘူးလို႔ သူတို႔ကထင္ေကာင္း ထင္ေပမယ့္ မသိဘယ္ရွိပါ့မလဲ။ အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ လူသားေတြစုေဝးရာ မဟုတ္ပါလား။တကယ္ေတာ့ အၿမဲလိုက္ၿပိဳင္တတ္ၿပီး အႏိုင္လိုခ်င္သူမ်ား အေနနဲ႔ ''အႏိုင္ယူတတ္ပါရဲ႕လား'' ဆိုတဲ့စကားေလးကို သိထားသင့္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ပုဂံေခတ္မွာျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ သက္ႀကီးစကား တစ္ဆင့္ၾကားေပါ့။

ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၅၃၆ ခုႏွစ္မွာ ပုဂံျပည္မွာ နရပတိစည္သူဆိုတဲ့ ဘုရင္နန္းတက္ပါတယ္။ နရပတိစည္သူဟာ သူ႔ရဲ႕ ေဝဠဳဝတီဆိုတဲ့ မိဖုရားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အစ္ကိုအရင္းျဖစ္တဲ့ မင္းယဥ္နရသိခၤကို လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ၿပီးေတာ့မွ နန္းတက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသတဲ့။ သူဟာ အစ္ကိုျဖစ္သူနဲ႔ ဆက္စပ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အားလံုးကိုလည္း သတ္ျဖတ္ရွင္းပစ္တယ္ေပါ့။ အဲဒီလိုရွင္းပစ္တဲ့အထဲမွာ သူ႔အစ္ကို မင္းယဥ္နရသိခၤရဲ႕ အထိန္းေတာ္သား၊ အဲ ေခတ္စကားနဲ႔ဆိုရင္ ေတာ့ ကိုယ္ေရးအတြင္းဝန္ PSO ဆိုတာမ်ဳိးပါ။ အင္မတန္မွရင္းႏွီးလို႔ အနီးကပ္ထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြေပါ့ေလ။ မင္းယဥ္နရသိခၤကို နန္းခ်သတ္ျဖတ္ၿပီးေတာ့ နရပတိစည္သူမွာ အရင္းဆံုး၊ အားအကိုးရဆံုးျဖစ္တဲ့ အနႏၲသူရိယ လို႔ေခၚတဲ့သူ႔ရဲ႕ အထိန္းေတာ္သားကိုလည္း သတ္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။

အဲဒီသတ္ခိုင္းတဲ့ အခ်ိန္အတြင္းမွာ အနႏၲသူရိယဟာ ဘယ္ေလာက္ သတၱိေကာင္းတယ္ဆိုတာကို ျပခဲ့ပါသတဲ့။ သူ႔ကိုမသတ္ခင္မွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးသြား ခဲ့တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ သူ႔စိတ္ကိုသူဘယ္ေလာက္ ႏိုင္တယ္ဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ေနာ္။ အဲဒီကဗ်ာဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ နာမည္အထင္ရွားဆံုး၊ ျမန္မာစာေပေတြ ထဲမွာလည္း ေရွးအက်ဆံုး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာလည္း မွတ္သားရပါတယ္။ ၾကားဖူးၾကမွာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အင္မတန္ အႏွစ္သာရရွိၿပီး အလြန္ရဲရင့္စြာနဲ႔ သူ႔စိတ္ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ဆံုးျဖတ္ သည္းခံခြင့္လႊတ္သြားတဲ့ ကဗ်ာျဖစ္တယ္။

ျမန္မာစာထဲမွာသာရွိၿပီး ျမန္မာလူမ်ဳိးသာသိတာေၾကာင့္ ကမၻာေက်ာ္မဟုတ္ေပမယ့္ တရားဓမၼနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ အလြန္ထင္ရွားၿပီး စံျပဳရတဲ့ အေတြးအေခၚတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ဒီကဗ်ာေလးဟာ ႏွလံုးသားကေန အႏိုင္ယူသြားတဲ့ ကဗ်ာေလးလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ငယ္စဥ္ကေတာ့ ေက်ာင္းသင္႐ိုး ၫႊန္းတမ္းမွာပါလို႔ အလြတ္ရတဲ့အထိ က်က္ခဲ့ရတဲ့ကဗ်ာေလးပါ။ အနႏၲသူရိယ အမတ္ႀကီး မေသခင္ေလးမွာ ဘုရင္ႀကီးကို ဆက္သဖို႔ဆိုၿပီး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေရးသြားတဲ့ကဗ်ာ ေလးကေတာ့-''သူတည္းတစ္ေယာက္၊ ေကာင္းဖ႔ုိေရာက္မူ၊ သူတစ္ေယာက္မွာ၊ ပ်က္လင့္ကာသာ၊ ဓမၼတာတည္း'' တစ္ေယာက္ေကာင္းစားရင္ တစ္ေယာက္ပ်က္တာ ထံုးစံပဲမဟုတ္ပါလား။ ဘယ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးကိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္ ဒီပံုစံအတိုင္းပဲေလ။ ေရွးကတည္းက တစ္ေယာက္ေကာင္းစားရင္ တစ္ေယာက္က ပ်က္စီးေပးရတယ္။ ပ်က္စီးသြားတယ္။ ေလာကမွာ ျဖစ္ေနက်နိယာမတစ္ခုကို ဓမၼတာလို႔သူက ဒီလိုဆက္ၿပီး ေရးလိုက္ပါေသးတယ္။

''ေရႊအိမ္နန္းႏွင့္၊ ၾကငွန္းလည္း စံ၊ မတ္ေပါင္းရံလ်က္၊ ေပ်ာ္စံရိပ္ၿငိမ္၊ စည္းစိမ္မကြာ၊ မင္းခ်မ္းသာကား၊ သမုဒၵရာ ေရမ်က္ႏွာ ထက္၊ ခဏတက္သည္၊ ေရပြက္ပမာ၊ တစ္သက္လ်ာတည္း'' တဲ့။

အင္မတန္အႏွစ္ ရွိတာေတြ႕ရပါတယ္။ သူဟာ သူ႔ရဲ႕အရွင္သခင္ျဖစ္တဲ့ မင္းယဥ္နရသိခၤ အသတ္ခံလိုက္ရၿပီး သူ႔ညီအရင္းျဖစ္တဲ့ နရပတိစည္သူက နန္းတက္လာတယ္။ အဲဒီနန္းတက္လာလို႔ ရလာတဲ့စည္းစိမ္ကေရာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာမွာလဲတဲ့။ တံစက္ၿမိတ္က ေရေလးေတြက်တဲ့အခါ ေတြ႕ဖူးလိမ့္မယ္။ ေရေလးစီး ေနတဲ့အေပၚမွာ တံစက္ၿမိတ္က ေရေပါက္ေလးက်ရင္ ဖ်က္ခနဲဆိုၿပီးေတာ့ ေရပူေဖာင္းေလးေတြ ထြက္လာၿပီး ခဏေလး ေနေတာ့ ေပါက္ကြဲသြားတာေလ။ အဲေတာ့ လူ႔ေလာကမွာ ေနၾကတာေတြကလည္း ခဏေလးပဲလို႔ ဆိုလိုျခင္းျဖစ္တယ္။

တကယ္ေတာ့ ေကာင္းစားတဲ့လူဆိုလည္း ခဏေလးပဲ။ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာ တဲ့ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ျဖစ္ ခဏေလးပါပဲ။ ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ ဆိုတာလို ေလာကမွာပ်က္စီးဆံုး႐ံႈးမႈက အလြန္လ်င္ျမန္တယ္ေလ။ သက္တမ္းေတြကလည္း တိုလြန္းတာေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္ပဲခ်မ္းသာခ်မ္းသာ မင္းခ်မ္းသာဆိုတာ သမုဒၵရာေရျပင္ထက္က တက္လာတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ပြက္ခနဲ ထလာတဲ့ေရပြက္ကေလးလို အခ်ိန္ဆိုတာကလည္း တိုတိုေလးပါပဲတဲ့။

တကယ္လည္း ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ လူ႔ဘဝက ခဏေလးပါပဲ။ နတ္ျပည္ရဲ႕နတ္သက္နဲ႔ တြက္ၾကည့္ရင္ လူေတြရဲ႕အႏွစ္ ၅ဝ မွာ နတ္ျပည္က တစ္ရက္ရွိေသးတယ္ လို႔ဆိုပါတယ္။ တာဝတႎသာနဲ႔တြက္ မယ္ဆိုရင္ လူေတြရဲ႕အႏွစ္တစ္ရာက တာဝတႎသာမွာ တစ္ရက္ပဲရွိေသးပါသတဲ့။ အဲဒီေတာ့ တာဝတႎသာ နတ္ျပည္ကေန လူေတြကို ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ အခုပဲေမြး၊ အခုပဲအို၊ အခုပဲအဘိုးႀကီးျဖစ္၊ အခုပဲေသသြားတယ္လို႔ ထင္ၾကမွာ အေသအခ်ာပါ။ လူ႔သက္တမ္းဆိုတာ အလြန္တိုတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ လူခ်မ္းသာဆိုတာကလည္း ဘယ္ေလာက္မွ မရွိပါဘူးလို႔ သံေဝဂ စကားေျပာလိုက္ျခင္းပါ။ သူဟာေသရဲတယ္ေပါ့။ သူက ဆက္လက္ၿပီး ေရးတဲ့ကဗ်ာေလးကို ဆက္ၿပီးေလ့လာ ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။

''ၾကင္နာသနား ငါ့အားမသတ္၊ ယခုလႊတ္လည္း မလြတ္ၾကမၼာ လူတကာတို႔၊ ခႏၶာခိုင္က်ည္ အတည္မၿမဲ၊ ေဖာက္လြဲတတ္သည္၊ မခြၽတ္စသာ၊ ဓမၼတာတည္း'' တဲ့။ခုခ်ိန္မွာ သူအျပစ္မွလြတ္ၿပီး အသတ္မခံရလည္း တစ္ေန႔က်ရင္ေတာ့ သူဟာ ေသကိုေသရမယ့္လူဆိုတာ ဓမၼတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လက္တုံ႔ျပန္တာေတြ မလုပ္ပါဘူး။ အျပစ္ယူတာေတြလည္း မလုပ္ပါဘူးလို႔ ဆိုလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး- ''ရွိခိုးေကာ္ေရာ္၊ ပူေဇာ္အကြၽန္၊ ပန္ခဲ့တံု၏-သူဟာ ဘုရင္ႀကီးကို ဦးခိုက္ၿပီး ပန္ၾကားခဲ့ပါတယ္တဲ့၊ ''ခိုက္ႀကံဳဝိပါက္၊ သံသာစက္၌၊ ႀကိဳက္လတ္တြန္မႈ၊ တု႔ံမယူလို'' တဲ့။ သူ႔ကို အခုသတ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဘယ္ေတာ့မွ၊ ဘယ္ဘဝမွာမွ လက္တု႔ံျပန္ၿပီး မသတ္ပါဘူး။ ဘုရင္ႀကီးကို ဘယ္ေတာ့မွလက္တုံ႔ မျပန္ဘူးလို႔။ အ႐ံႈးေပးသြားတာေနာ္။ သာမန္အားျဖင့္ ေျပာရင္ေတာ့ အ႐ံႈးေပးတယ္လို႔ ဆိုရမွာျဖစ္ေပမယ့္ သူအႏိုင္ရသြား ျခင္းပဲျဖစ္တယ္။ အႏိုင္ယူတတ္တာေပါ့။ သံသရာထဲမွာ ႀကံဳေတြ႕ရင္လည္း လက္စားေခ်တာေတြ မလုပ္ပါဘူး။ ကလဲ့စားေခ်တာေတြ မလုပ္ပါဘူးတဲ့။ အဲ--ဒီကေန႔ ေခတ္လူေတြက ကလဲ့စားေခ်တာေတြ သိပ္မ်ားတာေတြ႕ရတယ္။ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ေတြ ၾကည့္၊ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္တာ ေတြၾကည့္၊ အထူးသျဖင့္ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြမွာ လူဆိုးကႏွိပ္စက္တယ္၊ ၿပီးရင္လူေကာင္းကျပန္ၿပီး ေတာ့ကလဲ့စား ေခ်တယ္ဆိုတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြပဲ မ်ားေနတာေတြ႕ရတာကိုး။

တကယ္ေတာ့ ေဟာဒီေလာကႀကီးမွာ အဲဒီလိုကလဲ့စားေခ်ၿပီး အႏုိင္ယူတတ္တာကိုပဲ အေကာင္းႀကီးလို႔ ထင္ေနၾကတာမဟုတ္ပါလား။ အခုၾကည့္ပါ။ အနႏၲသူရိယ အမတ္ႀကီးက ဘာေျပာသြားလဲ--''ၾကည္ညိဳစိတ္သန္၊ သခင္မြန္ကို၊ ခ်န္ဘိစင္စစ္၊ အျပစ္မ့ဲေရး၊ ခြင့္လွ်င္ေပး၏၊ ေသြးသည္အနိစၥာ၊ ငါ့ခႏၶာတည္း'' လို႔ေရးၿပီး အဆံုးသတ္သြားပါတယ္။

သူ႔မွာ ၾကည္ညိဳတဲ့စိတ္၊ ၾကည္လင္တဲ့စိတ္ ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္ပါဘူး။ ဘုရင္မင္းျမတ္အေပၚမွာ ဘယ္ေတာ့မွ အျပစ္မယူပါဘူး။ ငါ့ကိုလုပ္တာ တစ္ေန႔က် သူျပန္ခံေစရမယ္ဆိုတာ မ်ဳိးလည္း သူ႔မွာမရွိပါဘူး။ သူခြင့္လႊတ္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့ျခင္းပါ။ ဒါက ပုဂံေခတ္က စာေပမထြန္းကားေသးတဲ့ သကၠရာဇ္ ၅၃၆ ခုႏွစ္မွာေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ ''အႏိုင္ယူတတ္ျခင္းပါ'' အ႐ံႈးေပးသူက အႏိုင္ရသြားျခင္းပါ။ ဒါဟာ ေအာင္ျမင္ျခင္းတစ္ရပ္ပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တကယ့္ကိုသူေတာ္ေကာင္း တို႔ရဲ႕ေအာင္ႏိုင္ျခင္းမ်ဳိး ေအာင္ႏိုင္သြားတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါသတဲ့။

ဒီလိုအႏုိင္ယူျခင္းမ်ဳိးဟာ ျမတ္စြာဘုရားလိုလားတဲ့ အႏုိင္ယူနည္းလည္း ျဖစ္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလာကတြင္းက ပုထုဇဥ္သတၱဝါေတြဟာ လူသားအခ်င္းခ်င္းလည္း ကိုယ္လုပ္ရင္ ကိုယ္ျပန္ခံရမယ္ ဆိုတဲ့စိတ္စြဲေနၾကသလို မဟုတ္မခံ ကိုယ့္ထိရင္ ကက္ကက္လန္ ျပန္ရန္ေတြ႕မယ္၊ ျပန္ခ်မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးေတြပဲ ေမြးေနၾကျခင္းဟာ တကယ္ေတာ့ အႏိုင္ရျခင္းမဟုတ္ဘဲ တုံ႔ျပန္ျခင္းသည္ အ႐ံႈးသာျဖစ္တယ္လို႔ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ေဒသနာေတြအရ မွတ္သားနားလည္ ၾကရမွာျဖစ္တယ္လို႔ ဆရာေတာ္အရွင္ နႏၵမာလာဘိဝံသက ေဟာၾကားဆံုးမ ေတာ္မူထားပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကမၻာေပၚမွာရွိရွိသမွ် လူသားအားလံုးလည္း ေဟာဒီဘံုဘဝမွာ ႀကံဳလာရမယ့္ လူသားအခ်င္းခ်င္း ဘယ္လိုအေၾကာင္းမ်ဳိး နဲ႔ပဲတိုးတိုး ဘယ္လိုအျဖစ္မ်ဳိးနဲ႔ပဲ ႀကံဳႀကံဳ ''ငါ'' ဆိုတဲ့အတၱစြဲမထားဘဲ ခြင့္လႊတ္သည္းခံ အ႐ံႈးေပးျခင္းျဖင့္သာ အႏိုင္ယူတတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားကာ သာယာခ်မ္းေျမ့ေသာ ဘဝမ်ားကို ရရွိခံစားႏိုင္ၾကပါေစ။ ။

ျမဝတီေန႔စဥ္သတင္းစာ စာ (၂၆)

#Themyawadydaily