ေရခဲေရႏွင့္ သြားနာေရာဂါ

ေရခဲေရႏွင့္ သြားနာေရာဂါ

ၾကည္လြင္ျမင့္ (မုျဒာ)

စာေရးသူ၏ ''ေရခဲေရ သို႔မဟုတ္ အဆိပ္ေသာက္ ေနၾကသူမ်ား'' ေဆာင္းပါးမွာ မႏၲေလး ၿမိဳ႕ထုတ္ Shade ဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပၿပီးေနာက္ မၾကာမီမွာပင္ အင္တာနက္ တြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားသည္။ Blogger တစ္ဦးက ကူးယူ ေဖာ္ျပရာမွ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အင္တာနက္ ေပၚတြင္ Share လုပ္ၾကရာ ေရခဲေရ အႏၲရာယ္ကို သတိထားမိသူ မ်ားျပားလာသည္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း အင္တာနက္ ေပၚတြင္ပင္ မွတ္ခ်က္မ်ား ေရးတင္ၾကသည္။ ''ေရခဲေရ ကိုေတာ့ ေၾကာက္သြားပါၿပီ''၊ ''ေရခဲေသတၱာ ႀကီးကို မသံုးေတာ့ဘူး'' ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ''ေျမ ေသာက္ေရအုိး ေတြ ေခတ္ကုန္ သြားၿပီလား၊ ျပန္ဝယ္သံုး ၾကစို႔''၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း ''ေသခ်င္ရင္ စိန္မစားနဲ႔၊ ေရခဲေရ မွန္မွန္ေသာက္'' ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ''ေရခဲေရဆုိတာ အဆိပ္ပဲ'' ဟူ၍ လည္းေကာင္း ပိုပို သာသာေလး မွတ္ခ်က္ေတြ ေရးတင္ၾက သည္ကို ဖတ္႐ႈရ ဖူးသည္။

ထုိက့ဲသို႔ ေရခဲေရ အေၾကာင္း အင္တာနက္ ေပၚတြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနခ်ိန္တြင္ ေဆးခန္းဖုန္းမွ တစ္ဆင့္ စာေရးသူႏွင့္ ဖုန္းေျပာလုိ ပါသည္ ဆုိသူတစ္ဦး ဖုန္းေခၚသည္။ ထုိသူ၏ စကား ေျပာသံမွာ လွ်ာေလးအာေလး ျဖစ္ေနသျဖင့္ ေဆးခန္း ဝန္ထမ္းမွ မနည္းပင္ နားေထာင္ၿပီး မွ စာေရးသူကို အေၾကာင္း ၾကားသည္။ စာေရးသူ ကိုယ္တုိင္ပင္ သူေျပာေသာ စကားကို နားလည္ေအာင္ မနည္း နားေထာင္ယူ ရသည္။ ပထမေတာ့ ေလျဖတ္လွ်ာေလး ေနသူ တစ္ဦးမွ ေျပာေနသည္ဟု ထင္မိသည္။ ေနာက္မွ လွ်ာတြင္ အနာျဖစ္ေန၍ စကားကိုေကာင္းေကာင္း မေျပာႏုိင္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိလာရသည္။

သူသည္ ေရခဲေရကို ငယ္စဥ္ ကတည္းက စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ေသာက္ခဲ့သူ မဟုတ္ပါ။ ႀကိဳက္လည္း မႀကိဳက္ခဲ့ပါ။ မိ႐ိုးဖလာ မိမိ အိမ္တြင္လည္း ေျမ ေသာက္ေရအိုးမွ ေရကိုပင္ ေသာက္ၿပီး ႀကီးျပင္းလာခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔၏ အဘိုး အဘြား ဆုိလွ်င္ ေျမ ေသာက္ေရအုိးမွ ေရကို ေၾကးဖလားျဖင့္ ေသာက္ရမွ အရသာရွိသည္ ဟု ထင္သူမ်ား ျဖစ္သည္။

သူ ဒသမတန္း ေအာင္ၿပီး မႏၲေလး တကၠသိုလ္ တက္ရေသာ အခ်ိန္မွစၿပီး ေျမ ေသာက္ေရအိုးႏွင့္ ေဝးခဲ့ရသည္။ ေရသန္႔ဘူး မ်ားျဖင့္ စတင္ထိေတြ႕ လာရသည္။ သို႔ေသာ္ သူအငွားေနသည့္ အေဆာင္တြင္ ပိုင္ရွင္က ေျမေသာက္ေရအိုး ႏွစ္လံုးထားေပး သျဖင့္ သဘာဝ ေသာက္ေရအိုးႏွင့္ လံုးလံုး မကင္းကြာ ခဲ့ေသးေပ။ နံနက္အိပ္ရာထ၊ ညအိပ္ရာဝင္ ခ်ိန္တိုင္းမွာ ေျမေသာက္ေရအုိးမွ ေရကိုပင္ စာသင္ႏွစ္ ေလးႏွစ္လံုး ေသာက္ခဲ့ရသည္။ ယခုသူ အရာရွိငယ္ ျဖစ္လာမွ ေျမေသာက္ေရအုိး ႏွင့္ ကင္းကြာခဲ့ ရသည္။ သူ႔႐ံုးတြင္ ေရခဲေသတၱာငယ္ တစ္လံုးႏွင့္ ေစတနာရွင္ တစ္ဦးက လွဴထားေသာ ေသာက္ေရသန္႔ ဘူးႀကီးကို ေဇာက္ထုိး တပ္ရသည့္ ေရေအးစက္ (Water Cooler) တစ္ခုသာ ရွိသည္။

ပထမေတာ့ ေရခဲေရကို မႀကိဳက္ေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ့ က်င့္သားရၿပီး ႀကိဳက္လာသည္။ ေႏြရာသီ ပူအုိက္ေသာ အခ်ိန္တြင္ ပို၍ ေသာက္ျဖစ္လာသည္။ အခန္းရွိ အဲယားကြန္း ပ်က္ေသာ အခ်ိန္ဆုိလွ်င္ ေရခဲေရကို ပို၍ ေသာက္ျဖစ္သည္ သာမက အဝတ္တြင္ ဆြတ္၍ မ်က္ႏွာကို ေရေအးဖတ္ တင္ျခင္း၊ မ်က္ႏွာသစ္ျခင္း မ်ားပင္ ျပဳလုပ္မိ ေသးသည္။ ထို႔ျပင္ ထမင္းစားလွ်င္ လည္း ေရခဲေရ ဖန္ခြက္ တစ္ခြက္ျဖင့္ နံေဘးတြင္ ခ်ထားၿပီး ထမင္းစားရင္း ေသာက္ေသာ အက်င့္ ျဖစ္လာသည္။

တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ အၾကာတြင္ လြန္ခဲ့ေသာ လကေတာ့ သူ႔မွာ သြားေတြ က်ဥ္လာသည္။ အထူးသျဖင့္ အစားမ်ားေသာ ညာဘက္ အထက္ေအာက္ အံသြားမ်ားတြင္ သြားဖံုးမ်ား ေအာင့္သလုိ ျဖစ္ၿပီး သြားနာလာသည္။ အခ်ဳိရည္ ဝင္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ကိုက္လာသည္။ အခ်ဥ္စားလွ်င္ လည္း သြားက်ိန္းသျဖင့္ မစားႏုိင္။ ေရခဲေရ ေအးစိမ့္ေနသည္ ကို ယခင္က ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ ေသာ္လည္း ယခုအခါ မေသာက္ႏုိင္ေတာ့။ ေအးလြန္းလွ်င္ က်ဥ္ၿပီး သြားမ်ား မခံႏုိင္ ျဖစ္လာသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ သြားဘက္ဆုိင္ရာ ေဆးခန္း တစ္ခုသို႔ ေရာက္ေတာ့သည္။ သြားမ်ားကို ဆရာဝန္က စစ္ေဆးၾကည့္ ေသာအခါ သြားဖံုးမ်ား ေရာင္ၿပီး အေျခအေန မေကာင္းဟု ဆုိသည္။ ညာဘက္ အံဆံုးေရွ႕မွ အံသြား တစ္ေခ်ာင္းမွာ ပို၍ဆုိးသည္။ သြားတြင္ ေၾကြသား မရွိေတာ့။ အက္ရာမ်ား ေပၚၿပီး အရည္စိမ့္ဝင္ ႏုိင္ေသာ အေခါင္းေပါက္ ရွိေနသည္။ ေလာေလာဆယ္ ေတာ့ သြားႏုတ္ဖုိ႔ မလိုေသး။ သြားဖံုးမ်ား အေရာင္က် ေစရန္ အတြက္ တစ္ပတ္ခန္႔ ေဆးစားၿပီးမွ ျပန္လာရန္ ခ်ိန္းသည္။

ထုိတစ္ပတ္ အတြင္းမွာပင္ သူ႔မွာ အစားပ်က္ အေသာက္ပ်က္ ျဖစ္လာသည္။ အေသာက္ပ်က္သည္ ဆုိသည္မွာ ေသာက္ေနက် အေအးမ်ား ကိုလည္း မေသာက္ႏုိင္၊ ပူေသာ လက္ဖက္ရည္၊ ေကာ္ဖီအခ်ဳိ မ်ားလည္း မေသာက္ႏုိင္။ သြားအေခါင္းထဲ စိမ့္ဝင္လွ်င္ မခံႏုိင္၍ ျဖစ္သည္။ ကြမ္းစားသူမ်ား တြင္ကား မာေက်ာေသာ ကြမ္းသီးစိတ္ မ်ားကို ကိုက္ဝါးရာမွ ေၾကြသားအလႊာ လံုးဝပ်က္စီး သြားႏုိင္သည္။ အေပၚယံ ေၾကြသားအလႊာ အဖံုးအကာ ပ်က္စီးသြားေသာ သြားသည္ အမိုး မရွိေသာ ေနအိမ္ႏွင့္ တူေလသည္။ အေရာင္က် ေဆးမ်ား တစ္ပတ္စားၿပီး ေနာက္ ဆရာဝန္ ျပန္ျပသည္။ သြားကိုမႏုတ္ဘဲ အေခါင္းေပါက္ကို ဖာရန္သာ ဆရာဝန္က တုိက္တြန္းသည္။ 

နတ္သစ္ျမစ္ ဟု ေခၚၾကေသာ သြားတစ္ေခ်ာင္း ကို ႏုတ္လုိက္ပါက ငယ္သြားလဲ သလို ျပန္ေပါက္ဖို႔ လမ္းစမရွိ ေတာ့။ သြားအတု စိုက္ဖို႔သာ ရွိသည္။ မစုိက္လွ်င္ေတာ့ ေဘးမွ သြားမ်ားပါ အတြဲမရွိသျဖင့္ လုိက္ၿပီးယိုင္နဲ႔ လာလိမ့္မည္ဟု ဆုိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တတ္ႏုိင္သမွ် ဖာေထး သံုးစြဲရမည္။ သြားမကိုက္ ေစရန္ သြားအေၾကာ ျဖတ္ကုသ ႏုိင္သည္။ အေၾကာထုတ္ ၿပီးလွ်င္ ေနာင္မကိုက္ ေတာ့ဟု ဆုိသည္။

သူ႔မွာ စဥ္းစားေနဖို႔ မရွိေတာ့။ ဆရာဝန္ အႀကံေပးသည့္ အတုိင္း လုပ္မွသာ သူ႔သြားကိုက္၊ သြားနာ၊ သြားက်ဥ္ ေဝဒနာႀကီးမွ အျမန္ဆံုး လြတ္ေျမာက္ ေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မႏုတ္ဘဲ သြားအေခါင္း ေပါက္ကို ဖာရန္ သေဘာတူ လုိက္သည္။ သြားဖာသည့္ အလုပ္မွာ မူလအေခါင္း ထက္ႀကီးေသာ အေခါင္းျဖစ္ေအာင္ လြန္သြားျဖင့္ ခ်ဲ႕ရသည္။ ထုိသို႔ခ်ဲ႕ သည္ကို ခံႏုိင္ရည္ ရွိဖုိ႔အတြက္ ေဘး ပတ္ဝန္းက်င္ကို ထံုေဆး ႏွစ္လံုး ထုိးေပးသည္။ 

ထို႔ေနာက္ ခဏၾကာ ေတာ့ သြားကို ေခါက္ၾကည့္သည္။ ထံုမထံု စစ္ေဆးၿပီး ထံုေသာအခါမွ အေခါင္းေပါက္ ကို တြင္းျဖစ္ေအာင္ လြန္ျဖင့္ ေဖာက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အေၾကာထုတ္သည့္ အလုပ္ လုပ္ၿပီးလွ်င္ ဒီညမနာေတာ့ ဟု ဆုိသျဖင့္ ေၾကာက္ေၾကာက္ ႏွင့္ ႀကိတ္မွိတ္ခံ ရသည္။ လံုးဝ သြားမနာေတာ့။ အိမ္ျပန္ေရာက္ သည့္အခါ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ လွ်ာမ်ားမွာ ထံုေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ထံုေနသည့္ အခ်ိန္မွာပင္ တစ္ပတ္ ခုနစ္ရက္ခန္႔ အစာမစား ႏုိင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္ ကို အတုိးခ်ၿပီး အိမ္တြင္ ထမင္းႏွင့္ဟင္း စိတ္ႀကိဳက္ စားလုိက္သည္။ သြားက်ဥ္၍ မေသာက္ႏုိင္ေသာ ေရခဲေရကိုလည္း ေသာက္လုိက္ ေသးသည္။ ညအိပ္ရာဝင္ အထိ ထံုေနဆဲ။ ျပႆနာမွာ ေနာက္ေန႔ နံနက္လင္းပိုင္း အိပ္ရာႏုိးထ လာခ်ိန္မွစၿပီး ပါးတစ္ျခမ္းမွာ ေရာင္ေနသည္။ ေဘးတြင္လည္း အက်ိတ္ ကဲ့သို႔ ေဖာင္းေနသည္။ နံနက္ထ သြားတုိက္ရန္ ေရငံုလုိက္သည္ႏွင့္ ပါးစပ္မွာ နာၿပီး ဟမရသည့္အျပင္ ပူစပ္သြား သျဖင့္ သတိထား  ၾကည့္ေသာအခါ လွ်ာညာဘက္ အျခမ္းမွာ ကိုက္မိထားသည့္ အတြက္ ေပါက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ စကားေျပာလွ်င္ သြားႏွင့္ တိုက္မိၿပီး အလြန္နာက်င္ ေနေလသည္။ ေသခ်ာျပန္ စဥ္းစားၾကည့္ ေတာ့မွ မေန႔ညေနက သြားဖာၿပီး ျပန္အလာ ထံုေဆး အရွိန္ရွိေနဆဲ အစားေပါင္းစံု စားလိုက္မိခ်ိန္ တြင္ ကိုယ့္လွ်ာကိုယ္ ျပန္ဝါးမိျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထံုေဆးက ထံုေနသျဖင့္ ကိုယ့္လွ်ာ ႏွင့္ အသားတံုးေရာၿပီး ကိုက္မိဝါးမိ သည္ထင္သည္။ ညကလည္း ထံုေဆးက  လံုးလံုး မျပယ္ေသးသျဖင့္ မနာေသး။ နံနက္ထေတာ့ ထံုေဆးေျပ ေတာ့မွ ကိုယ့္လွ်ာ ကိုယ္ကိုက္ၿပီး စားမိေနမွန္း သိရေတာ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ စာေရးသူထံသို႔ ဖုန္းေျပာေသာ အခါ စကားမပီ ျဖစ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သြားကလည္း အၿပီးအျပတ္ မဖာရေသး၊ လွ်ာကလည္း ေပါက္ၿပီး စပ္ေနသျဖင့္ ဆန္ျပဳတ္ က်ဲက်ဲပင္ အေအးခံၿပီး မ်ဳိခ်ေနရသည့္ ဘဝကို ရင္ဆိုင္ေနရ သည္ဟု သူက ဆိုပါသည္။ သူ႔ကိုပင္ စကားမ်ားမ်ား မေျပာဘဲ အနားယူ ၾကည့္ပါ။ လွ်ာကိုက္မိသည့္ အနာမွာ တစ္ပတ္ခန္႔ ဆိုလွ်င္ ေကာင္းသြားမွာ ပါဟု ႏွစ္သိမ့္ လိုက္ရသည္။

အဓိက တရားခံမွာ ေရခဲေရပင္ ျဖစ္သည္။ ေရခဲေရ၏ ဒဏ္ေၾကာင့္ သြားႏွင့္ သြားဖံုးမ်ား အေျခအေန ဆိုးရြားလာရာမွ စခဲ့ေသာ ဇာတ္လမ္းမွာ သြားမွ ေၾကြလႊာမ်ား အက္ၿပီး အက္ရာမွ အစာႏွင့္အသားမွ အက္စစ္မ်ား စိမ့္ဝင္ကာ အေခါင္းေပါက္ အဆင့္အထိ ေရာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အေခါင္းေပါက္မွ စိမ့္ဝင္လာေသာ အရည္မ်ားသည္ ဒဏ္ေၾကာင့္ အာ႐ံုေၾကာပါ ေရာင္ၿပီး သြားကိုက္၊ သြားနာ၊ သြားက်ဥ္ျခင္းမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ေရခဲေသတၱာကို မသံုးရ မဟုတ္ပါ။ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ သိမ္းထားေသာ ေရပုလင္းကို မေသာက္မီ အျပင္မွာ ထုတ္ထားပါ။ အနည္းဆံုးမွာ မိနစ္ ၂ဝ၊ နာရီဝက္ခန္႔ အၾကာတြင္ အေအးေလ်ာ့ သြားၿပီး အခန္း အပူခ်ိန္ႏွင့္

လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္သြား ပါလိမ့္မည္။ ထိုအခါမွ ေသာက္လွ်င္ အလြန္အမင္း ေအးေသာ ေရခဲေရ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ အသက္ဉာဏ္ေစာင့္၊ ဥစၥာကံေစာင့္ ဆိုေသာစကားကို သတိျပဳ ေစခ်င္ပါသည္။ ပူလွ်င္ေအးခ်င္သည္၊ ေအးလွ်င္ ပူခ်င္သည္မွာ လူတို႔၏ သဘာဝျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အလ်င္အျမန္ အပူမွအေအး၊ အေအးမွအပူ ေျပာင္းလဲလွ်င္ အႏၲရာယ္ရွိသည္။ စိတ္ရွည္ရွည္ျဖင့္ အပူအေအး၏ ေျပာင္းလဲမႈ သဘာဝ ကိုဆင္ျခင္ၿပီး ေရေသာက္ျခင္း၊ အစာစားျခင္းျဖင့္ အသက္ရွည္ က်န္းမာႏုိင္ေၾကာင္း သတိျပဳ ေစလိုပါသည္။

နိဂံုးအေနျဖင့္ အႀကံျပဳ တိုက္တြန္းလို ပါသည္။ မိမိသြားမ်ား ေရရွည္ သက္တမ္းေစ့ သံုးစြဲလိုပါလွ်င္-

၁။ တစ္ေန႔ႏွစ္ႀကိမ္ သြားတိုက္ပါ။ 

၂။ အစာစားၿပီးတိုင္း ေရသန္႔ျဖင့္ ပလုတ္ သံုးႀကိမ္က်င္းပါ။

၃။ သြားတြင္ အက္ရာအေပါက္ ရွိလွ်င္ ဆားရည္ေႏြးေႏြးျဖင့္ ပလုတ္က်င္းပါ။

၄။ အခ်ဳိေလွ်ာ့စားပါ။ ကြမ္းယာေလွ်ာ့စားပါ။ စားၿပီးတုိင္း ပလုတ္က်င္းပါ။

၅။ ေရခဲေရေၾကာင့္ ေၾကြသြား အလႊာမ်ား အက္ရာရွိလွ်င္ အလ်င္အျမန္ ပ်က္စီးႏိုင္ပါသည္။

၆။ သဘာဝ ေသာက္ေရအိုး၊ ေျမအိုးတြင္ ထည့္ေသာေရကိုသာ ေသာက္သံုးသင့္ ပါေၾကာင္း အႀကံျပဳေရးသား လိုက္ရပါသည္။

ျမ၀တီေန႔စဥ္ ၊ စာ(၇)