စာေရးသူႏွင့္ ယေန႔ မႏၲေလး

စာေရးသူႏွင့္ ယေန႔ မႏၲေလး 

( မဒါေလး )

နံနက္ခင္း ႏိုးထမႈႏွင့္ အတူ မႏၲေလးၿမိဳ႕တြင္ မႏၲေလးသူ အျဖစ္ အေျခခ် ေနထိုင္ခြင့္ ရခဲ့သည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေတြးၿပီး ပီတိ ျဖစ္ေနမိသည္။ ထုိထက္ မႏၲေလး က်ဳံးႀကီးႏွင့္ မနီးမေဝးေ နရာတြင္ ေနထုိင္ရ သျဖင့္ ပိုၿပီးဂုဏ္ယူ မိသည္။ နံနက္ေစာေစာ အမ်ားသူငါ ကားျဖင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း က်ဳံးေဘးသို႔ လာေရာက္ကာ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ား ျပဳလုပ္ျခင္း၊ က်ဳံးတစ္ပတ္ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း၊ က်ဳံးေဘးတြင္ ျပဳလုပ္ေပး ထားေသာ အားကစား ကိရိယာမ်ားျဖင့္ ေလ့က်င့္ရန္ လာေသာ အခ်ိန္တြင္ စာေရးသူက အိမ္မွ ငါးမိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ လိုက္႐ံုျဖင့္ က်ဳံးေဘးသို႔ တန္းေရာက္ သြားသည္။ က်ဳံးႀကီးႏွင့္ အတူ က်န္းမာျခင္း လာဘ္တစ္ပါး ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ အထူး အခြင့္အေရး ရထားသျဖင့္ ပိုၿပီးပီတိ ျဖစ္ရသည္။

နံနက္ေစာေစာ ငါးနာရီ ထိုးသည္ႏွင့္ က်ဳံးေဘးသို႔ သြားရန္ ျပင္ဆင္ကာ အိမ္တံခါးကို ဖြင့္ၿပီး ထြက္မည္ျပဳ လိုက္သည္။ ''က်ဳံးေဘး သြားမလို႔လား။ လက္ဝတ္ လက္စားေတြ ခြၽတ္သြားေနာ္၊ ဖုန္းလဲ ယူမသြားနဲ႔၊ တုတ္ေလး တစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ၿပီးမွသြား အႏၲရာယ္ ကင္းေအာင္'' မိခင္ ျဖစ္သူ၏ တဖြဖြ အမွာစကား မ်ားေၾကာင့္ ေျခလွမ္းမ်ား တံု႔ခနဲ႔ ရပ္သြားရသည္။ နံနက္ခင္းတြင္ အေဖာ္မပါဘဲ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ရန္ အတြက္ သတၱိ ဆက္ေမြးရန္ အားေလ်ာ့ သြားရသည္။

''ေမေမကလဲ မနက္အေစာ လမ္းထေလွ်ာက္ တာကို လန္႔ေအာင္လို႔'' စာေရးသူ အေျပာကို မိခင္ျဖစ္သူက စိတ္မေကာင္း စြာျဖင့္ ''မေန႔ကပဲ သတင္းစာထဲမွာ ပါတယ္။ က်ဳံးေဘးမွာ အလုခံရလို႔တဲ့၊ လူ႔အသက္ဆိုတာ ဉာဏ္ေစာင့္တယ္''။ ေမေမ၏ အေျပာေအာက္တြင္ ေၾကာက္ေသြး တို႔ကပိုမို ေအးခဲလာသည္။ ထိုေန႔မွစၿပီး အေဖာ္မပါ လွ်င္ လမ္းမေလွ်ာက္ ျဖစ္သျဖင့္ က်ဳံးႀကီးႏွင့္ နီးလ်က္ ေဝးေနသည္။

တစ္ေန႔ စာေရးသူ သင္တန္းတစ္ခုမွ အျပန္ မႏၲေလး နန္းေရွ႕မီးပိြဳင့္ အေက်ာ္တြင္ မိန္းကေလးႏွစ္ဦး ဆိုင္ကယ္ကို မႏိုင့္တႏိုင္ႏွင့္ တြန္းလာသည္။ အေနာက္မွ ေကာင္ေလးႏွစ္ဦး စီးလာေသာ ဆုိင္ကယ္ တစ္စီး သည္လည္း ထက္ၾကပ္မကြာ လိုက္လာသည္။ ထိုေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္သည္ ဆိုင္ကယ္ေပၚမွ မဆင္းဘဲ ေနာက္မွ ျဖည္းျဖည္း ေမာင္းလ်က္ လိုက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ညရွစ္နာရီ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္၍ လမ္းတြင္ လူသြားလူလာ ရွင္းေနသည္။ 

မိန္းကေလးခ်င္း ျဖစ္သျဖင့္ ကူညီရန္ ''ဆုိင္ကယ္ ဘာျဖစ္တာလဲ'' ဟု ေမးလိုက္သည္။ ထို မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္သည္ ဘာမွမေျပာဘဲ ဆက္တြန္း ေနသျဖင့္ သံုးေလးခြန္း ေမးယူၿပီးသည့္ ေနာက္မွ ဆိုင္ကယ္ဆီ ျပတ္သည္ဟု သိလိုက္ရသည္။ လမ္းေဘး တစ္ေနရာတြင္ ဆုိင္ကယ္ကို ထိုးရပ္ လိုက္သည္။ အသင့္ ပါလာေသာ ဆိုင္ကယ္ခံု ေအာက္တြင္ ေဆာင္ထားသည့္ ဆီဘူးကို ထုတ္လိုက္သည္။ စာေရးသူ ဆီဘူးထုတ္ အၿပီးတြင္ ထို မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္သည္ အတန္ငယ္ ေဝးေသာေနရာသို႔ ေရာက္ေနေပၿပီ။ ဆုိင္ကယ္ကုိ ခပ္ျမန္ျမန္ အရွိန္တင္ၿပီး ေနာက္မွ လုိက္၍ ထုတ္ထားေသာ ဆီဘူးကို ေပးလိုက္သည္။ ႐ုတ္တရက္ တုံ႔ျပန္လိုက္ေသာ တုံ႔ျပန္မႈမွာ စာေရးသူ တစ္သက္တြင္ ယေန႔ထိ အမွတ္ရေနသည္။ စာေရးသူ ေပးေသာ ဆီဘူးကို ထိုမိန္းကေလးမ်ား မယူပါ။ ဆုိင္ကယ္ကို တြန္းၿမဲတြန္းသြား ၾကသည္။ ေဘးမွ ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ သည္လည္း ဆိုင္ကယ္ ေပၚမွမဆင္းဘဲ ကပ္လ်က္လိုက္ပါ ေနၾကသည္။ စာေရးသူ စိတ္မရွည္ သျဖင့္ ''ညီမေလးတို႔ ဆက္တြန္းရင္ မႏၲေလး ေတာင္ေျခ ေရာက္မွ ဆီဆိုင္ရွိ ေတာ့မယ္။ ဒီအခ်ိန္ လမ္းေဘး ဆီဆိုင္ေတြ သိမ္းကုန္ၿပီ။ အစ္မမွာပါတဲ့ ဆီဘူးကို ထည့္လိုက္ပါ''။ ေကာင္မေလးမ်ား တစ္ခ်က္ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ကာ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေန ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္ေဘးမွ ဆိုင္ကယ္က ''မယူနဲ႔။ ဒီလို လိုက္ေရာင္းတဲ့ သူေတြက ေစ်းပိုေတာင္းမွာ'' ႐ုတ္တရက္ ၾကက္ေသေသ သြားသည္။ တို႔ျမန္မာ လူမ်ဳိးမ်ား တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ ယံုၾကည္မႈမ်ား သည္ေလာက္ ေလ်ာ့ပါးသြားၿပီလား ဟု ဝမ္းနည္းမိသြားသည္။ ေဘးမွ မိန္းကေလး မ်ားကို မကူညီဘဲ စကားျဖင့္ သနားျပေနေသာ ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း သေဘာမေတြ႕ ျဖစ္မိသည္။ ေနာက္ဆံုး အေနျဖင့္ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ကာ ''အစ္မက ဆီေရာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ညီမေလးတုိ႔ကို ကူညီေပးတာ ျပန္ေပးစရာလဲ မလိုဘူး''။ သို႔ေသာ္လည္း မေခ်ာေလး မ်ားက မ်က္ႏွာလႊဲကာ ဆက္တြန္းသြားသည္။ သူတို႔ေနာက္ထပ္ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ ဆက္တြန္းလွ်င္ ဆီဆိုင္ေရာက္မွာ ေသခ်ာေနၿပီ ျဖစ္၍ စာေရးသူ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္သာ ဆက္ထြက္ခဲ့သည္။ စာေရးသူ ေစတနာမွာ သဲထဲေရသြန္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

ဤ အျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္ပ်က္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ မႏၲေလးၿမိဳ႕သည္ စာေရးသူႏွင့္ စိမ္းသည္ထက္ စိမ္းသြားသည္။ ဆိုင္ကယ္မ်ား၊ ကားမ်ား၊ လူမ်ားလမ္း ေပၚတြင္ မ်ားလာ သေလာက္ လမ္းမွာ ဆိုင္ကယ္ပ်က္ လွ်င္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ စက္ဘီးပ်က္လွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း ကူညီမည့္သူ ရွားလာသည္။ ဆိုင္ကယ္ စီးႏိုင္သူက စက္ဘီးစီးသူ အေပၚ၊ ကားစီး ႏိုင္သူက ဆိုင္ကယ္စီးသူ အေပၚ အျမင္မ်ား သာမက ဆက္ဆံပံုမ်ားပါ ရင့္သီး လာၾကသည္။ တစ္ခါကလည္း ကားေမာင္းရင္း ကြမ္းတံေတြး ေထြးလိုက္ရာ ကားေနာက္မွ ကပ္စီးလာေသာ စာေရးသူကို သႀကၤန္ေရ ပက္သလုိ ျဖစ္သြားသျဖင့္ အလွဴပြဲကို ကြမ္းတံေတြး စင္ထားေသာ အက်ႌျဖင့္ သြားခဲ့ရဖူးသည္။ 

မီးပိြဳင့္တြင္ ဆိုင္ကယ္ရပ္ရင္း အေရွ႕မွ ဆိုင္ကယ္ကို တိုးမိသျဖင့္ မီးပိြဳင့္အေက်ာ္ လမ္းေဘးတြင္ ဆုိင္ကယ္ကို ရပ္ခိုင္းၿပီး ပြန္းရာထင္လွ်င္ ေလ်ာ္ရမည္ဟု ေျပာျခင္းလည္း ခံခဲ့ရဖူးသည္။ သူ႔ ဆိုင္ကယ္ကလည္း ပြန္းရာ၊ ျခစ္ရာ ဗရပြႏွင့္ ျဖစ္သည္။

တစ္ေန႔ စာေရးသူ အလုပ္သြားရင္း ၃၅ လမ္း အေက်ာ္တြင္ လူႏွင့္ဆိုင္ကယ္မ်ား ႐ႈပ္ေနသျဖင့္ ေရွာင္ရင္းပင္ အေရွ႕မွ ျဖတ္ဝင္လာေသာ ဆုိင္ကယ္ကုိ ေရွာင္လုိက္ ေသာေၾကာင့္ လမ္းေဘးမွ ဆိုက္ကား တစ္စီးကို ဝင္တုိက္မိရာ ေရွ႕ေခြ အနည္းငယ္ ေကာက္သြားသည္။ ဆိုက္ကားသမားက အေလ်ာ္ေတာင္း သည့္အျပင္ ဆိုက္ကားျပင္ ေနခ်ိန္တြင္ ခရီးသည္လာပါက မည္သို႔ လုပ္ရမည္လည္းဟု ဆိုကာ ေန႔တြက္ပါ ေတာင္းသည္။ စာေရးသူက ေငြလံုလံု ေလာက္ေလာက္ မပါသျဖင့္ ပါသေလာက္ပဲ ေပးခဲ့ရန္ ညႇိႏႈိင္းရာ လံုးဝ လက္မခံဘဲ ဖုန္းနံပါတ္ႏွင့္ ေနရပ္လိပ္စာ အတိအက် ေပးခဲ့ရန္ ေတာင္းသည္။ အမွန္တကယ္ စာေရးသူ ေပးေသာေငြမွာ ဆိုက္ကားေခြ ဖိုးထက္ပင္မ်ားေ နသည္။ ဆိုက္ကားသည္ ေခြအနည္းငယ္ ေျဖာင့္လိုက္႐ံုျဖင့္ ပင္ရသည္။ အနီးကလူမ်ား တစ္ေယာက္ တစ္ခြန္း ဝင္ေျပာမွပင္ ဆိုက္ကား သမားသည္ မေက်နပ္ခ်င္ဘဲ ေက်နပ္လိုက္ ရသည္။

တစ္ခါကလည္း အသိအိမ္ရွာရင္း လမ္းေပ်ာက္ သြားသျဖင့္ ကြမ္းယာဆိုင္ႀကီး တစ္ဆိုင္နား ရပ္ကာ ေမးလိုက္သည္။ ကြမ္းယာ ေရာင္းသူေရာ ဝယ္သူမ်ားပါ တစ္ေယာက္ တစ္မ်ဳိး ဝိုင္းေမးၾကသည္။ စာေရးသူက အမွန္တကယ္ ကူညီမည္ အထင္ျဖင့္ မိမိ သိခ်င္သည္ မ်ားကို ေမးျမန္းကာ သူတို႔ ေမးသည္မ်ား ကိုလည္း ေျဖလိုက္သည္။ အတန္ၾကာမွ စေနာက္လိုေသာ သေဘာျဖင့္ ေမးေနမွန္း သိလိုက္ရသျဖင့္ ဘာမွ် ဆက္မေမးဘဲ ထြက္လာခဲ့ ရသည္။ 

ထိုအခ်ိန္မွစ၍ မႏၲေလးၿမိဳ႕ တြင္ ပစၥည္းတစ္ခုကို ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ မရွိလွ်င္ ရွိသည့္ဆုိင္ကို ေမးပါက မသိဘူးဆိုသည့္ အသံမ်ား၊ ဘယ္မွာ ရႏိုင္မလည္း ေမးလွ်င္လည္း မေျပာတတ္ဘူး ဆိုသည့္ မ်က္ႏွာလဲႊ ခဲပစ္ အျပဳအမူမ်ား အေတြ႕မ်ားလာ ရသည္။ က်ဳံးေဘးတြင္ အလုယက္ခံ ရသူမ်ား၊ အသတ္ခံရသည့္ သတင္းမ်ား ထိပါ က်ဳံး၏ အလွတရားမွာ ဖ်က္ဆီးခံ လိုက္ရသည္။ ညဘက္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္တည္း က်ဳံးေဘး လမ္းမေလွ်ာက္ ရဲေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ မၾကာခဏ ဆြဲႀကိဳးျဖတ္ လုခံရေသာ သတင္းမ်ား၊ လူကို႐ိုက္ၿပီး ဆိုင္ကယ္လုေသာ သတင္းမ်ား ၾကားရသည္ထိ လူေနမႈ အေျခအေနမ်ား နိမ့္က်ခဲ့ ရသည္။ မႏၲေလး ၿမိဳ႕ႀကီးသည္ တစ္စတစ္စ ႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ စ႐ိုက္ အက်ည္းတန္ လာခဲ့ၿပီ။

စာေရးသူတုိ႔ အမ်ဳိးသမီးမ်ား ဆိုင္ကယ္စီးလွ်င္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ရင္ဝယ္သား ကဲ့သို႔ ေရွ႕တည့္တည့္ တြင္ ေပြ႕ဖက္ထား ၾကရသည္။ လက္ဝတ္ လက္စားမ်ား ကိုလည္း မျမင္ေအာင္ အက်ႌ လက္ရွည္မ်ား၊ ေကာ္လံပါ အက်ႌမ်ားကို ေရြးဝတ္ၾက ရသည္။ ႐ိႈးထုတ္ရန္ ေနေနသာသာ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ေနရာက ဘယ္ပံု လုသြားမည္လည္း၊ ဆြဲသြား မည္လည္း ဆိုသည့္ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ က်ီးလန္႔စာစား သြားေနရေသာ ယေန႔ မႏၲေလးသူ ဘဝကို စာေရးသူ အနည္းငယ္ ၿငီးေငြ႕၊ စိတ္ကုန္၍ လာေပၿပီ ျဖစ္သည္။

ရတနာပံုေန႔စဥ္ ၊ စာ(၈)