မိခင္ေမတၱာ ေအးရိပ္သာ

မိခင္ေမတၱာ ေအးရိပ္သာ

မဒါေလး

အမ်ိဳးသမီးတိုင္း မိခင္ ျဖစ္ႏုိင္ေသာ အခြင့္အေရး ရွိသည္။ မိခင္ျဖစ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ အားလံုးေသာ မိခင္တိုင္းသည္ မိခင္ေမတၱာစိတ္ မရွိႏိုင္ပါ။

စာေရးသူအိမ္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ဂုိေဒါင္ငယ္ တစ္လံုးရွိသည္။ မလွမ္းမကမ္း ဆိုေသာ္လည္း ထိုဂိုေဒါင္ကို အိမ္အျပင္ ကုလားထုိင္ ေပၚမွၾကည့္လွ်င္ အတိုင္းသား ျမင္ေနရသည္။ ပစၥည္း အေဟာင္းမ်ား ထားရာ ေနရာ ျဖစ္သျဖင့္ တံခါးပိတ္ မထားသည္က မ်ားသည္။ ဂိုေဒါင္ အေပၚတြင္ ထပ္ခိုးသဏၭာန္ ၾကမ္းခင္းကို ပ်ဥ္ျပားမ်ားျဖင့္ ယာယီခင္း ထားကာ စကၠဴပုံး အလြတ္မ်ား စီရရီေနရာ ခ်ထားသည္။ နံနက္ခင္းႏွင့္ ညေနပိုင္းတြင္ စာေရးသူ ၿခံထဲ၌ ဆင္းထိုင္ေလ့ ရွိသည္။ ေန႔စဥ္လုပ္ ေနက် အလုပ္ ပမာ ေရေႏြး ၾကမ္း ေလးေသာက္ တစ္ခါတစ္ရံ လက္ဖက္ စားကာ ေနေစာင္း လွ်င္ အိမ္ထဲျပန္ဝင္။ တစ္ခါတစ္ရံ ၿခံထဲမွ ပန္းပင္ေလး မ်ားကို ဟိုၾကည့္ သည္ၾကည့္ႏွင့္ ေန႔ရက္ အေတာ္ မ်ားမ်ားကို ျဖတ္သန္း လာခဲ့သည္။

လွပေသာ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္မႈမ်ားကို ေျဖေလွ်ာ့ရန္ ခံုတန္းလ်ား ေပၚတြင္ထိုင္ရင္း ဂိုေဒါင္ဘက္ကို အမွတ္မထင္ ၾကည့္မိသည္။ အမွတ္မထင္ ဆိုသည္ထက္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ျမင္ကြင္းထဲ ဝင္လာေသာ အသြင္သဏၭာန္ မ်ားက ပို ထူးျခားေနသည္။ ေသခ်ာ ၾကည့္ေတာ့မွ စာေရးသူ အိမ္၏ ဂိုေဒါင္ထဲမွ ေၾကာင္ သားငယ္ေလး ထြက္လာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေနေရာင္ ေအာက္တြင္ ေၾကာင္မႀကီး သည္ ထိုေၾကာင္ သားငယ္ေလးကို လွ်ာျဖင့္ ေခါင္းမွ ေျခအဆံုး အၿမီးပါ မက်န္ လ်က္ေပးေနသည္။ ခဏအၾကာ ေၾကာင္သားငယ္ ေလးကိုထားကာ ဂိုေဒါင္ထဲ ဝင္သြားျပန္သည္။ ေနာက္ထပ္ ေၾကာင္ေလး တစ္ေကာင္ ထပ္ပါလာသည္။

ထိုေၾကာင္ေလး ကိုလည္း ပထမေၾကာင္ေလး ကဲ့သို႔ ျပဳလုပ္ေပးကာ ေနေရာင္ ေအာက္တြင္ ေၾကာင္ သားအမိတို႔ ေဆာ့ကစား ေနၾကသည္။အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာ ေဆာ့ကစား အၿပီးတြင္ ေၾကာင္မႀကီး သည္ ေၾကာင္သားငယ္ေလး တစ္ေကာင္ကို ဂိုေဒါင္ဘက္ ေခၚသြားသည္။ ဂိုေဒါင္ အဝင္ဝသည္ အနည္းငယ္ ျမႇင့္ထားသျဖင့္ ေလွကားမွာ ႏွစ္ထစ္ရွိသည္။ ေၾကာင္ကေလး သည္ ထိုေလွကား မ်ားကိုတက္ရန္ အလြန္ငယ္ ေနေသးသည္။ ႐ုတ္တရက္ ဘယ္လို တက္မလဲဟု စာေရးသူ စိတ္ပူသြားသည္။ ထိုေလွကား ထစ္ေပၚ ေၾကာင္သားငယ္ ေလးကို တင္ေပးရန္ စာေရးသူ ထရပ္လိုက္သည္။ စာေရးသူ ေနာက္က် သြားေပၿပီ။ စာေရးသူ ေျခလွမ္း မစခင္မွာပင္ မိခင္ ေၾကာင္မႀကီးသည္ ေၾကာင္သားငယ္ ေလးကုတ္တက္ ေနသည္ကို ေအာက္မွ လက္ေလးႏွင့္ လွမ္းပင့္တြန္း လိုက္သည္။ ေၾကာင္သားေလး ေလွကားအေပၚ ေရာက္သြားေလၿပီ။ ေၾကာင္မႀကီးလည္း လိုက္တက္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ေၾကာင္သားငယ္ေလး ကုပ္ကို ပါးစပ္ႏွင့္ ကိုက္ခ်ီကာ အေပၚထပ္ခိုးရွိ စကၠဴပံုး အလြတ္တစ္ခုထဲသို႔ ေရာက္ေအာင္ ခ်ီကာ ထည့္လိုက္သည္။

ေနာက္ထပ္ ေၾကာင္သားငယ္ေလး တစ္ေကာင္ကိုလည္း ထိုနည္း အတိုင္းပင္ ကုပ္ကိုပါးစပ္ႏွင့္ ကိုက္ခ်ီကာ ထပ္ေခၚ သြားျပန္သည္။ စာေရးသူ ေန႔စဥ္ နံနက္ႏွင့္ညေန ထြက္ထုိင္ ေနသည္ကိုပင္ ေၾကာင္ေအာ္သံ ဟူ၍ နည္းနည္းပင္ မၾကားခဲ့ရ။ ယခုဆိုလွ်င္ ေၾကာင္သားငယ္ ေလးမ်ားသည္ မ်က္လံုးေလးမ်ားပင္ ပြင့္ေနေပၿပီ။ စာေရးသူ ရင္ေတြ တလွပ္လွပ္ ခုန္လာသည္ထိ အခ်ိန္ၾကာေအာင္ ေၾကာင္ မိသားစု ေလးကိုေစာင့္ၾကည့္ ေနမိသည္။ ဤျမင္ကြင္းသည္ စာေရးသူ အတြက္ေတာ့ အေတာ္ပင္ ၾကည္ႏူးစရာလည္း ေကာင္းေနသည္။ ထိုညက ေၾကာင္မႀကီး၏ ေၾကာင္ သားငယ္ေလး မ်ားကို ေလွကားအတက္ တြန္းတင္ပံု စကၠဴပံုးအတြင္း ခ်ီထည့္ပံု မ်ားသည္ မ်က္လံုးထဲ ပန္းခ်ီဆြဲထားသည့္ႏွယ္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

ေစာင့္စားရသူ အတြက္ ညတာသည္ ရွည္လြန္းလွသည္။ ႏုိးထရမည့္ နံနက္ခင္းအတြက္ စာေရးသူ ရင္ေတြခုန္ေနသည္။ ေဖာ္ျပ၍ မရသည့္ ခံစားခ်က္တစ္ခုက စာေရးသူကို တျဖည္းျဖည္း စုပ္ယူေနသည္ဟု ခံစား လုိက္ရသည္။ ခုံတန္းေလးေပၚ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပါလာသည့္ ေရေႏြးၾကမ္း ခြက္ကုိ မေသာက္ႏုိင္ ေသးဘဲ မေန႔က ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ရွိေနေသာ ေၾကာင္သားအမိကို ေရွးဦးစြာ ၾကည့္မိသည္။ ေၾကာင္သားေလး မ်ားကို ေၾကာင္မႀကီးက ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ႏို႔တိုက္ေနသည္။ မိခင္ေမတၱာ ေအးရိပ္သာမွာ ေၾကာင္သားေလးမ်ား ေၾကာင့္ၾကမဲ့ ႏို႔စို႔ ေနၾကသည္။ ႏို႔တိုက္ၿပီး ကလူက်ီစယ္ ကစားေနၾကသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အၿမီးေလးမ်ား ေထာင္ကာ တစ္ေကာင္ႏွင့္ တစ္ေကာင္ ခုန္အုပ္လိုက္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ သြားလိုက္ ေၾကာင္မႀကီးဆီ ေျပးဝင္သြားလိုက္ ႏွင့္ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ကစားေနၾကသည္။ ခဏအၾကာ ေၾကာင္သားအမိ ထပ္ခိုးဆီသို႔ ျပန္သြားသည့္တုိင္ စာေရးသူသည္ အေတြးစတို႔ ျဖတ္မရေသးေပ။ မိခင္ ေၾကာင္မႀကီးသည္ သူ၏ သားသမီးမ်ားကို ပညာတစ္ဆင့္ခ်င္း သင္ေပးေနျခင္း ျဖစ္မည္။ သူ၏ မ်က္စိေအာက္မွ အေပ်ာက္မခံဘဲ ေအာ္သံတစ္ခ်က္ မၾကားေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ေသာ သူ၏ ေမတၱာတရား ကိုလည္း စာေရးသူ အသိအမွတ္ျပဳ မိသည္။ အနားမွ ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ကို ေကာက္ကုိင္ လုိက္သည္။ ေအးစက္ေသာ ေရေႏြးၾကမ္း မ်ားကဲ့သုိ႔ ေအးစက္ ေနခဲ့ေသာ စာေရးသူ ႏွလံုးသားကို တစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္ မိသည္။

ရက္အတန္ၾကာေသာ အခါ ညေနခင္း တြင္လည္း ေၾကာင္ကေလး မ်ားကို ၿခံအတြင္း ဟိုဟိုသည္သည္ ေတြ႕ေနရသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ စာေရးသူ အနီးအနားသို႔ ေရာက္လာတတ္သည္။ ထိုသို႔ ေၾကာင္သားေလး မ်ားလာတုိင္း ေၾကာင္မႀကီးသည္ ထက္ၾကပ္မကြာ လိုက္ပါလာသည္။ ေနာက္မွ စာေရးသူ အိမ္၏ မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ ေၾကာင္သားေလး သံုးေကာင္ ေမြးခဲ့ၿပီး တစ္ေကာင္သည္ ေၾကာင္ထီးႀကီး ကိုက္လိုက္သျဖင့္ ေသသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ အတြက္ေၾကာင့္ ဂိုေဒါင္ထဲသို႔ ေျပာင္းသြားကာ အသံတိတ္ ေနျခင္းျဖစ္မည္။ ကေလးမ်ားကို အသံအထြက္ မခံဘဲ ႏို႔အၿမဲတိုက္ ေနေသာ ေၾကာင္မႀကီး၏ ပံုသ႑ာန္ ၊ ေၾကာင္ငယ္ေလးမ်ား အိပ္မွ တိတ္တဆိတ္ အစာလာစား သည္ကအစ မိမိသားငယ္ေလး မ်ားကို ျပဳစုယုယေပး သည္ကအဆံုး ယခုမွပင္ အားလံုး ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ဇာတ္ရည္လည္ လာေတာ့သည္။ ေၾကာင္မႀကီး၏ မိမိကေလးမ်ား အေပၚ ေစာင့္ေရွာက္ပံု၊ သတၱဝါ ဆိုေသာ္ျငားလည္း ေမတၱာတရား ႀကီးမားပံုကို စာေရးသူ ေတြ႕ျမင္ခံစား လိုက္ရသည္။ စာေရးသူတို႔ လူသားေတြပင္ တစ္ခါတစ္ရံ ျပဳမူရန္ ခက္ခဲေသာ ဂ႐ုတစိုက္ရွိမႈ မ်ားကို ေၾကာင္မႀကီး ထံမွ စာေရးသူ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ ရသည္။

မိခင္စိတ္ဟူသည္ လူ၊ သတၱဝါဟူ၍ မခြဲျခား မကြဲျပားပဲ ရွိေနျခင္းကို သင္ယူမိ လိုက္သည္။ အားလံုးကိုလည္း မိခင္စိတ္ ရွိေသာ တန္ဖိုးရွိေသာ လူမ်ား ျဖစ္ေစခ်င္ မိသည္မွာ စာေရးသူ၏ ေမြးရာပါ စိတ္ရင္း စိတ္ဓာတ္အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ရတနာပံုေန႔စဥ္ ၊ စာ(၁၃)