 |
| ၿမိဳ႕၏မာယာ |
ၾကယ္စင္စုိး (မႏၲေလး)
အေဝးေျပး ကားႀကီးကြင္း၊ ဘတ္စကားဂိတ္ တို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ခရီးသည္ တစ္ေယာက္ ကားေပၚကေန ဆင္းလိုက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ အမဲလိုက္ မုဆိုးေတြပမာ အငွားယာဥ္ေမာင္း သမား (တကၠစီသမား) ေတြက ေနာက္ကေန ထက္ၾကပ္မကြာ လိုက္လာၾက ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က လိုက္မလား၊ မလိုက္ဘူးလား၊ လာႀကိဳမယ့္သူ ရွိသလား၊ မရွိဘူးလား ဆိုတာကို မေမးေတာ့။ လက္ထဲမွာ ပါတဲ့ ခရီးေဆာင္အိတ္ ေတြကို အတင္း ဆဲြယူၾက ပါေတာ့တယ္။
တခ်ဳိ႕ကလဲ ဘာမွန္းမသိ၊ ညာမွန္းမသိ ေစ်းစကား ဆုိၾကတယ္။ ေတာ္ေသး တာေပါ့၊ အခု ကားေပၚကေန ဆင္းလိုက္တာနဲ႔ အထုပ္အပိုး ေတြကို ဆဲြယူမယ့္သူ မရွိလို႔၊ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ဟိုဘက္က လူကို ျငင္းရ၊ ဒီဘက္ကအိတ္ တျခားတစ္ေယာက္ ဆီကို ပါသြားမွာ ဂ႐ုစိုက္ရနဲ႔ အေတာ္ကို စိတ္ေမာလူေမာ ျဖစ္ရပါတယ္။
အခုကြၽန္ေတာ္ အေဝးေျပး ကားေပၚကေန စတင္ ေျခခ်မိတဲ့ ေနရာက ရန္ကုန္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ရဲ႕ ကားႀကီးကြင္း ထဲမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူး ေသးတဲ့ အရပ္ေဒသမို႔ အနည္းငယ္ စိတ္အားငယ္ သလို ရွိတာေတာ့ အမွန္ပါ။ အထူးသျဖင့္ ဒီအရပ္ေဒသနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ကြၽမ္းက်င္မႈ မရွိလွပါ။ သြားရမယ့္ ေနရာက ေတာင္ဘက္မွာ ရွိသလား၊ ေျမာက္ဘက္မွာ ရွိသလား ဆိုတာကိုလဲ မေဝခဲြတတ္။ ဒါေပမဲ့ မသိ နားမလည္ တာကို မသိ နားမလည္ သလိုေနရင္ အညာခံ သြားရႏိုင္ပါတယ္။ အနည္းငယ္ေတာ့ မ်က္ႏွာကို ခပ္တင္းတင္း ထားလိုက္ပါတယ္။ တကၠစီ ေခၚအံုးမလားလို႔ လာေျပာတဲ့ သူေတြကို မေခၚေတာ့ဘူး လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ၿပီး နီးစပ္ရာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ ပါတယ္။ အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ ရအံုးမယ္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ မွာလို ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေတြ မရွိဘူး ဆိုတာကို ႀကိဳတင္ သိထားခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ မျဖစ္မေန အငွားကား ကိုေတာ့ အသံုးျပဳရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လဲ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို မေရာက္ဖူး ေပမယ့္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ ႀကီးမွာ က်င္လည္က်က္စား လာခဲ့တဲ့သူ တစ္ေယာက္ပါပဲ။ ကိုယ္ မေရာက္ဖူးတဲ့ အရပ္ေဒသ ဆိုေပမယ့္ ဘယ္ အညံ့ခံလို႔ ျဖစ္ပါ့မလဲ။ တစ္ခ်က္ ၿပံဳးလိုက္ပါတယ္။ ပံုစံက ဘယ္လိုပံုစံ ေပါက္ေနလို႔လဲ ဆိုတာ မေျပာတတ္ပါဘူး။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထဲဝင္ၿပီး ထမင္းေၾကာ္ တစ္ပဲြမွာ လိုက္ေတာ့ စားပဲြထိုး ခပ္ငယ္ငယ္ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္က ရန္ကုန္ က မဟုတ္ဘူး ထင္တယ္လို႔ သံုးသပ္တာကို ခံရတယ္။ ''ေအး... မဟုတ္ဘူး။ မႏၲေလးက ကိစၥရွိလို႔ ရန္ကုန္ကို လာတာ'' လို႔ တိုတိုျပတ္ျပတ္ ေျပာမိခဲ့ ပါတယ္။
စားပဲြထိုးေလး လာခ်ေပးတဲ့ ထမင္းေၾကာ္ကို စားၾကည့္ မိလိုက္ေတာ့ အညာခံလိုက္ရၿပီ ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ ဘယ္လိုမွ စားလို႔ အဆင္မေျပ။ ေသခ်ာတာ ကေတာ့ ညပိုင္းက ေၾကာ္ထားတဲ့ ထမင္းေၾကာ္ေတြပဲ ျဖစ္ရမယ္။အဲဒီအတြက္ ဘာမွေစာဒက မတက္လို ေတာ့ပါ။ ဆယ္မိနစ္ ေလာက္ၾကာတဲ့ အထိ ဆိုင္ထဲမွာ ထိုင္ေနလိုက္ၿပီး အေစာက စီးနင္း လိုက္ပါလာတဲ့ ကားေပၚက ခရီးသည္ေတြေတာင္ အသီးသီး ကားငွားသူငွား၊ လာႀကိဳတဲ့သူက လာႀကိဳၾကလို႔ လူစုကဲြ သြားၾကၿပီ။ ခရီးေဆာင္ အိတ္ကို ပခံုးမွာ က်က်နန ေဘးတိုက္လြယ္ ပစ္လိုက္ၿပီး ဆိုင္ထဲကေန အျပင္ထြက္ လာလိုက္ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ ကတည္းက ေစာင့္ၾကည့္ ေနၾကတယ္ မသိ။ ဆိုင္အျပင္ ေရာက္တာနဲ႔ အေစာကလိုပဲ တကၠစီ သမားေတြ အနားကို ခ်ဥ္းကပ္ လာၾကျပန္တယ္။ ကားငွားအံုး မလားဆုိတဲ့ အေမးကို ဒီတစ္ခါေတာ့ ျငင္းမပစ္ ခဲ့ေတာ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ ေစ်း စကားေတာ့ ေျပာရအံုးမယ္။
ကြၽန္ေတာ္သြားမယ့္ ေနရာကို ေျပာလုိက္ေတာ့ ရွစ္ေထာင္ ေတာင္းပါတယ္။ ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ခါရမ္း လိုက္ၿပီး '' မ်ားလိုက္တာကြာ ရွစ္ေထာင္ ႀကီးမ်ားေတာင္ ဘာေဝးတာ မွတ္လို႔ ''ဆိုၿပီး မာန္ပါပါနဲ႔ ျငင္း လိုက္ပါတယ္။
မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာ ဆိုတဲ့အတိုင္း ဒီအရပ္ ဒီေဒသကို တစ္ေခါက္ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့ သူက မ်ားတယ္ေလ၊ ဘာေဝးတာ မွတ္လို႔လဲဆိုတဲ့ စကားကို ေျပာမိေတာ့ စိတ္ထဲ မလံုမလဲ ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုစကား အသြားအလာ ေတြက ေစ်းသည္နဲ႔ ေစ်းဝယ္ၾကား ေတြမွာ ဘာထူးဆန္းတာ မွတ္လို႔။ ကြၽန္ေတာ့္ဆီက ဒီစကားထြက္လာလိုက္ေတာ့ တျခားသူေတြအနားကို ေရာက္လာၾကၿပီး ဒီေစ်းနဲ႔ဒီခရီး မမ်ားဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာၾကပါတယ္။ ေဖ်ာက္ခနဲ ျမည္ေအာင္ လက္ေဖ်ာက္တစ္ခ်က္ တီးလိုက္ၿပီး ဒီေလာက္ဆိုရင္ ဟုတ္မွာပါေလ ဆိုၿပီး ရွစ္ေထာင္ေစ်းနဲ႔ ေခၚသြားဖို႔ သေဘာတူ လိုက္ပါတယ္။
ကားေပၚ တက္ထုိင္ လိုက္ၿပီးလို႔ ကားေမာင္းမယ့္ သူကို ၾကည့္မိလိုက္ ေတာ့ အေစာက စတင္ေခၚတဲ့သူ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တျခားသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ဘာမွေတာ့ ေထြေထြထူးထူး မခံစားမိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကားေပၚ တက္ခါနီးမွာ အဆင္ေျပ တယ္ေနာ္။ ရွစ္ေထာင္ဆိုတဲ့ စကားသံကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ သူတို႕ခ်င္း လက္ဝါးခ်င္း ႐ိုက္ထား ၾကၿပီဆိုတာ သေဘာေပါက္မိ လိုက္ပါတယ္။
ကားက ၿမိဳ႕တြင္းလမ္းမ တစ္ေနရာ ဆီကို ဦးတည္လိုက္ ပါတယ္။ ကားႀကီး၊ ကားငယ္ အသြယ္သြယ္ ၾကားကေန တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ေမာင္းႏွင္ သြားခဲ့ပါတယ္။ နာရီဝက္ ေလာက္ေတာ့ ေမာင္းလုိက္ရမယ္ ထင္တယ္။ တည္းခိုမယ့္ ေနရာေလးကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ရွိခဲ့ ပါတယ္။ မိတ္ေဆြက ကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း ခရီးဦးႀကိဳဆိုမႈ ျပဳပါတယ္။ ခရီးေဆာင္အိတ္ကို ကားေပၚကခ်ၿပီး က်သင့္ေငြ ရွင္းမယ္ လုပ္ေတာ့မွ မိတ္ေဆြက ကားကို ဘယ္ေလာက္နဲ႔ ေစ်းစကား ေျပာလာတာလဲ လို႔ ေမးလို႔ အေၾကာင္းစံု ေျပာျပလိုက္ ရပါတယ္။ မိတ္ေဆြက ရွစ္ေထာင္ မ်ားေၾကာင္း၊ ဒီေနရာနဲ႔ ဒီေနရာ အဲဒီေလာက္ ေတာင္းဖို႔ မလိုေၾကာင္း၊ အမ်ားဆံုး ေျခာက္ေထာင့္ငါးရာ ေလာက္သာ ယူဖို႔ ေျပာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေဘးကေန အသာေလး နားေထာင္ ေနလိုက္ပါတယ္။ ကားဆရာကလဲ မ်ားတယ္နည္းတယ္ ဆိုတာ သူဘာမွ မသိဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာသလို၊ သူက ဟိုလူနဲ႔ ဧည့္သည္
ရွစ္ေထာင္ေစ်းနဲ႔ တည့္တယ္ဆိုၿပီး လိုက္ေမာင္း ရတာလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဟိုလူဆိုတာ အေစာက သူတို႔ကို ေစ်းစကား ေျပာတဲ့သူပဲ ျဖစ္မယ္။ ေနာက္မွ သိလိုက္ရတာက အဲဒီလူက ခရီးသည္ေတြ လိုက္ေခၚေပးတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ၿပီး ခရီးသည္အေပၚ ကေန ေငြက်ပ္ တစ္ေထာင္ကို ႏွစ္ရာႏႈန္းနဲ႔ ခရီးသည္ ေခၚေပးခ ရပါတယ္။ မ်ားမ်ား ေတာင္းႏိုင္ရင္ သူ႔အတြက္ မ်ားမ်ား က်န္မွာပါ။ အခု ရွစ္ေထာင္ဆိုေတာ့ သူ႔အတြက္ ေငြက်ပ္ တစ္ေထာင့္ ေျခာက္ရာ ရရွိမွာ ျဖစ္သလို က်န္တဲ့ေငြ ကိုေတာ့ တကၠစီသမား ရမွာပါ။
ရွစ္ေထာင္ကို မေပးႏိုင္ဘူးလို႔ တင္းခံ ေနတာေၾကာင့္ တကၠစီ ေမာင္းသမားက အေစာက ခရီးသည္ ေခၚေပးတဲ့ လူဆီကို ဖုန္းျပန္ ဆက္ပါတယ္။ တကၠစီသမား မ်က္ႏွာေပၚ မွာေတာ့ ေဒါသ အရိပ္အေရာင္ လႊမ္းမိုး လာတာကိုလဲ ေတြ႕ရသလို တစ္ဖက္လူ ကိုလဲ မေက်မခ်မ္း ျဖစ္ကာ ဆဲေရးတိုင္းထြာ ေနတာကို အတိုင္းသား ၾကားရတယ္။ ''မင္းတို႔ အဲဒီလို မလုပ္နဲ႔ကြ၊ ခရီးသည္နဲ႔ စကားကို တစ္ခါတည္း ျပတ္ေအာင္ေျပာ၊ မင္းတို႔ အဲဒီလို လုပ္ေတာ့ ငါတို႔က ေၾကာင္းေရ နာတယ္ကြ '' မာမာထန္ထန္နဲ႔ ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္ ပါတယ္။ တစ္ဖက္လူ ကေတာ့ ဘယ္လို ေျပာလုိက္တယ္ ဆိုတာ မသိပါဘူး။
ၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘက္ကိုလွည့္ၿပီး ''အဲဒီလူက ပဲြစားေလ။ ၾကားကေန ခရီးသည္ ေခၚေပးတာ။ သူနဲ႔ စကားျပတ္ ၿပီးၿပီထင္လို႔ ကြၽန္ေတာ္က လုိက္လာတာ။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဒီေန႔အဖို႔ ေၾကာင္းေရ နစ္နာသြားၿပီ '' ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ေပးလုိက္တဲ့ ေျခာက္ေထာင့္ငါးရာ ကို ကားေခါင္းထဲက ဘုတ္ခံုေပၚ ပစ္တင္လိုက္ကာ လီဗာကို ဖိနင္းၿပီး ေမာင္းထြက္သြား ခဲ့ပါတယ္။ ''ကားသမားေတြ ကလဲ လူလည္ေတြ ခ်ည္းပဲ၊ ပဲြစားေတြေရာ၊ ပဲြခေတြေရာ ဘာေတြမွန္းကို မသိဘူး။ ႐ႈပ္ေနတာပဲ။ မာယာေတြ ကလဲ မ်ားလိုက္ၾကတာ။ သတိထားေနာ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီး ကို ေလွ်ာ့ေတာ့ မတြက္ထားနဲ႔'' လို႔ မိတ္ေဆြက သတိေပးစကား ဆုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ ေခါင္းကိုညိတ္ျပ လိုက္ၿပီး စတင္ႀကံဳေတြ႕ လိုက္ရတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ မာယာေတြကိုလဲ အံ့ၾသေနမိ ပါေတာ့တယ္။
#Yadanarpondaily
.jpg)
No comments:
Post a Comment