ၾကယ္ေၾကြတစ္ပြင့္၏ ဦးတည္ရာ

ၾကယ္ေၾကြတစ္ပြင့္၏ ဦးတည္ရာ 

မဒါေလး

ျပည့္က်ပ္ေနေသာ ကားလမ္းမ ေပၚမွ တအိအိ ေကြ႕ပတ္ ေမာင္းေနေသာ ကားေပၚတြင္ ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ ကဲ့သို႔ေသာ ၿမိဳ႕ႀကီးတြင္ ဤခရီး သြားရန္ အေတာ္ပင္ ရွည္လ်ားလြန္း လွသည္ဟု ခံစား လိုက္ရသည္။

လာျခင္း ေကာင္းေသာ လူတစ္ဦး အတြက္ အျပန္ခရီးကား ေကြ႕ေကာက္ ရွည္လ်ား႐ုံ သာမက က်ပ္ညႇပ္မႈမ်ား ျပည့္ႏွက္၍ ေနသည္။ ကားေပၚမွ လူအားလံုး စကားမ်ား တိတ္ဆိတ္ ေနၾကသည္။ လူတစ္ဦး ခ်င္းစီ၏ မ်က္ႏွာမ်ားကို ၾကည့္မိရာ အားလံုးမွာ ေအးစက္ မာေက်ာလ်က္ ရွိသည္။ သူတို႔ဘာမ်ား ေတြးေနၾက မည္နည္း။ တစ္ဦးခ်င္း စီ၏ စိတ္မ်ားကို ဝင္ၾကည့္ခ်င္ စမ္းပါဘိ။ အခ်ိန္ နာရီေပါင္း မ်ားစြာ ေက်ာ္ျဖတ္ အၿပီးတြင္-

''ေရေဝး'' သုသာန္သို႔ ေရာက္ပါၿပီ။ သူ႔ေနရာႏွင့္ သူ ဆိုင္ရာ ေနရာမ်ား သတ္မွတ္ ထားသည္။ ခ်မည့္ ေနရာသည္ ခရစ္ယာန္ သခ်ႋဳင္းတြင္ ျဖစ္သည္။ ထုတ္လာသည့္ အေလာင္းမွာ ကိုရင္ေလး တစ္ပါး၏ အေလာင္း ျဖစ္ေနသည္။

အ့ံၾသျခင္း မ်ားစြာျဖင့္ မွင္တက္မိသည္။ ဘာကိုမွ် ေမးျမန္းရန္ အခ်ိန္မရမီပင္ ကားေပါင္း မ်ားစြာျဖင့္ ေက်ာင္းသား ကေလးငယ္မ်ား၊ ကိုရင္ငယ္ မ်ားႏွင့္ ဦးပဥၥင္းမ်ား ဝင္လာၾကသည္။ အေလာင္းကို သရဏဂံု တင္ၾကသည္။ တရားနာ သူကနာ၊ မတ္တတ္ရပ္ သူကရပ္ ႏွင့္ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ ၾကည့္ရဆိုး လွသည္။ အၿပီးတြင္ ထိုကိုရင္ေလး ႐ုပ္အေလာင္းကို မီးသၿဂႋဳဟ္ စက္ထဲ ထည့္လိုက္ ၾကသည္။ ငိုသူမရွိ။ အားလံုးကေတာ့ စိတ္မေကာင္းျခင္း မ်ားစြာ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ဆရာေတာ္ ဦးေဆာင္ေသာ ေက်ာင္းသားငယ္ ေလးမ်ားႏွင့္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား ကားမ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ ထြက္ခြာ သြားၾကၿပီ။ ကြၽန္မတို႔လည္း ျပန္မည္ အျပဳတြင္ အတူ ေခၚလာေသာ ညီမငယ္က''ျပန္လုိ႔ မရေသးဘူး...အစ္မ'' ဟု ေျပာလာသည္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္း ဆုိသည့္သေဘာ ႏွင့္ ကြၽန္မ ၾကည့္မိသည္။ ထိုညီမငယ္ မွာ ကြၽန္မႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီး ေသာ ခရစ္ယာန္ ဘာသာဝင္ မိန္းကေလး တစ္ဦး ျဖစ္သည္။

နာေရးသြားရန္ အေဖာ္မရွိသျဖင့္ အတူသြားရန္ အကူအညီ ေတာင္း၍ ကြၽန္မလိုက္ခဲ့ ေပးျခင္းျဖစ္ရာ သူႏွင့္အတူ ျပန္ရမည္မွာ ကြၽန္မတာဝန္ ျဖစ္သည္။ ''အ႐ိုးေကာက္ၿပီးရင္ သူ႔မိဘေတြ ဆႏၵအတုိင္း ခရစ္ယာန္ သခ်ႋဳင္းမွာ အုတ္ဂူ လုပ္ေပး ရအံုးမယ္ အစ္မ။ ဆုေတာင္းပြဲလဲ လုပ္ရအံုးမယ္ ၿပီးမွျပန္ရမွာ''။

ထိုစကား ၾကားမွ ကြၽန္မတြင္ ေမးစရာမ်ား တသီတတန္းႀကီး ေပၚလာသည္။ ''ဘယ္လိုေၾကာင့္လဲ ... အစ္မေတာ့ နားမလည္ ေတာ့ဘူး''။ အ႐ိုးေကာက္ရန္ ေစာင့္ရသည္မွာ တစ္နာရီေလာက္ ၾကာမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ကားေပၚတြင္ ေစာင့္ရင္း အေၾကာင္းစံု ေျပာျပ ပါေတာ့သည္။ ထိုအေၾကာင္း ကို သိအၿပီး မွာေတာ့ သနားစရာ ကိုရင္ေလး အတြက္ မ်က္ရည္မွ တစ္ပါး ကြၽန္မတုိ႔ ဘာမွ် လုပ္မေပး ႏုိင္ေတာ့ ပါလားဟု စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။

ထို ကိုရင္ေလး သည္ နာဂေတာင္တန္း ပန္ေဆာင္ေဒသ မွျဖစ္ၿပီး မိဘမ်ားမွာ ခရစ္ယာန္ ဘာသာဝင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ လမ္းပန္း ဆက္သြယ္ေရး ကအစ ပညာေရး အဆံုး ဖံြ႕ၿဖိဳး တိုးတက္မႈ အားနည္းေသာ ထုိေဒသတြင္ကေလးငယ္မ်ား အတြက္ မိဘမ်ား အဓိက ပူပင္ၾကသည္မွာ ပညာေရးပင္ ျဖစ္သည္။ပညာျမင့္မွ လူမ်ိဳးတင့္မည္ ဆိုေသာ စကားကိုေတာ့ သူတုိ႔ အေတာ္ပင္ အေလးထား ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ပညာျမင့္ခ်င္ လွ်င္ေတာ့ သူတုိ႔ေဒသကို စြန္႔ရမည္ မွာလည္း အမွန္ပင္ ျဖစ္ေနသည္။ မူလတန္း ၿပီးလွ်င္ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း အတြက္ ေက်ာင္းစရိတ ္မတတ္ႏုိင္ၾက သည္က မ်ားသျဖင့္ ပညာေရး တစ္ပိုင္း တစ္စျဖင့္ ေတာင္ယာ လုပ္ေနၾကရ သူက မ်ားသည္။

သို႔အတြက္ ရြာတြင္ သာသနာျပဳ ၾကြလာေသာ ဆရာေတာ္ အကူအညီျဖင့္ ရန္ကုန္တြင္ ရွိေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရး ေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ ယူေစရန္ ထည့္လိုက္ ၾကသည္။ အရပ္ေဒသ အစံုမွ လာၾကေသာ တုိင္းရင္း သား ေပါင္းစံု၊ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု တို႔ စုစည္းရာ ေနရာျဖစ္ သျဖင့္ တစ္စိတ္ တစ္ဝမ္းတည္း ျဖစ္ေစရန္ ဆရာေတာ္က အရြယ္ေရာက္သူ အားလံုးကို ကိုရင္ဝတ္ျဖင့္ ပညာသင္ၾကား ေစသည္။ ေက်ာင္းမေန ေသးသည့္ အရြယ္ငယ္ ကေလးမ်ား ကိုေတာ့ ဝတ္စံုေလးမ်ား စီမံကာ ေကြၽးေမြးျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ ထားသည္။ ေက်ာင္းထဲတြင္ပင္ စာသင္ေက်ာင္း ႏွင့္ ဆရာ၊ ဆရာမ ေနထုိင္ စားေသာက္မႈ ကအစ ျပည့္စံုစြာ စီမံထားသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမ လံုေလာက္မႈႏွင့္ ကေလးမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္မႈ ေကာင္းမြန္ ျခင္းမ်ားေၾကာင့္ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ ေက်ာင္းေနရန္ ခက္ခဲေသာ မိဘမ်ားက ကိုယ္တိုင္ ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ လူႀကံဳႏွင့္ ေသာ္ လည္းေကာင္း ေရာက္ အပ္ႏွံၾကသည္။ ထိုေက်ာင္းတြင္ ကိုရင္တို႔ ကဲ့သို႔ နာဂေဒသမွ ကေလး အမ်ားအျပား လည္း ရွိသည္။ ထိုအထဲတြင္မွ ဤ ကိုရင္ေလးက ကံဆိုးသည္ဟု ေျပာရမည္ပင္။ ေတာင္ေပၚေဒသ အေအးဒဏ္ျဖင့္ အၿမဲထိေတြ႕ ခဲ့ရေသာ ခႏၶာကိုယ္မွာ ရန္ကုန္ေန၏ အပူေအာက္တြင္ အရည္ ေပ်ာ္ကုန္သည္ ထင္ရသည္။ အဆုတ္ထဲ ေရဝင္ကာ ေဆး႐ံု ေရာက္ရသည္။ အထူးၾကပ္မတ္ ကုသေပးသည့္ တုိင္ေအာင္ ေဆး႐ံုေရာက္ၿပီး မၾကာမီပင္ ဆံုးပါးသြား ခဲ့ရသည္။ က်န္းမာေရး မေကာင္းစဥ္က မိဘမ်ားထံ ဆက္သြယ္ အေၾကာင္းၾကား ခဲ့ေသာ္လည္း မိဘမ်ားက လာႏိုင္သည့္ အေျခအေန မရွိေပ။ မိုးရာသီလည္း ျဖစ္သျဖင့္ လမ္းမ်ားက သြားရန္ ခက္ခဲသည္ဟု ဆိုသည္။ မိုးထဲေရထဲ လာလွ်င္ ရြာမွ ျမစ္ႀကီးနားထိ တစ္ပတ္ခန္႔ ၾကာမည္။ ထိုမွ ရန္ကုန္ထိ ဆိုေတာ့ မေျပာႏွင့္ေတာ့။ ယခုကေတာ့ လာရန္ပင္ ရာသီဥတုအရ အဆင္မေျပ ႏုိင္ေသာ အေျခအေန ျဖစ္ေနသျဖင့္ ရန္ကုန္တြင္ ရွိေသာ နာဂ လူမ်ိဳးမ်ားထံ အကူအညီ ေတာင္းကာ သၿဂႋဳဟ္ေပးရန္ ေျပာလာျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ သားေလး၏ ေနာက္ဆံုး ခရီးကို ျမင္ေတြ႕ေစရန္ ဗီဒီယို ႐ိုက္ကူးကာ မွတ္တမ္းတင္ ေပးၾကသည္။ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈမ်ား လုပ္ေပး ၾကသည္။ ယခု အ႐ိုးေကာက္ ၿပီးလွ်င္ အုတ္ဂူတည္ ေပးရမည္။ သို႔မွသာ မိဘမ်ား ရန္ကုန္သို႔ လာႏိုင္ခ်ိန္တြင္ ထိုကေလးငယ္ ၏ အ႐ိုးဂူေလးကို အလြမ္းေျပ ေတြ႕ျမင္ ႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။

ေျပာေနစဥ္ မွာပင္ အ႐ိုးျပာအိုး ရလာၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ကြၽန္မတုိ႔ အားလံုး ခရစ္ယာန္ သခ်ဳႋင္းဘက္သို႔ ကူးခဲ့ ၾကသည္။ ထိုသို႔ ေရာက္လွ်င္ အသင့္ေစာင့္ ေနေသာ လူမ်ားႏွင့္ ဘာသာေရး အႀကီးအကဲ မ်ားက သူတို႔ ဘာသာအရ ဆုေတာင္းေပး ၾကသည္။ ထို႔စဥ္ ရြာက်လာေသာ မိုးစက္မ်ားက ထို ကေလးငယ္၏ မ်က္ရည္ မ်ားလား (သို႔မဟုတ္) ေမြးရပ္ေျမမွ မိဘမ်ား၏ ဆုိ႔နင့္ ေၾကကြဲစြာ က်လာသည့္ မ်က္ရည္မ်ားကို ကိုယ္စားျပဳ လုိက္ေလ သလား ေဝခြဲမရ ျဖစ္မိသည္။ မိေဝး ဘေဝးတြင္ ပညာသင္ရန္ လာခဲ့ေသာ ကေလးငယ္မွာ မိမိ၏ အနာဂတ္ အတြက္ ဘာမွ် မျပင္ဆင္ လိုက္ရပါဘဲ ေၾကြလြင့္ သြားခဲ့ရၿပီ။ ပညာ ျပည့္ဝလွ်င္ ေတာ့သူတုိ႔ ေဒသအတြက္ လင္းလက္ လာမည့္ ၾကယ္တစ္ပြင့္ ျဖစ္လာမည္ဟု ယံုၾကည္ခဲ့ေသာ မိဘတို႔ သည္လည္း အေၾကြေစာ ခဲ့သည့္ ၾကယ္ပြင့္ေလး အတြက္ မည္မွ်ခံစား ေနရမည္နည္း။ ယခုေတာ့ ပစၥဳပၸန္တြင္ လင္းလက္ခဲ့ေသာ ၾကယ္ေလး မည္သည့္ ေနရာသို႔ ေၾကြက်ကာ ဘဝသစ္ ရွာေန ေလမည္နည္း . . . ။

#Yadanarpondaily

#ရတနာပံုေန႔စဥ္