နာဂေျမမွ ပန္သစၥာ

နာဂေျမမွ ပန္သစၥာ

( မဒါေလး )

ကြၽန္မ ၿမိဳ႕ျပလုိ႔ အမည္တပ္ ခံထားရတဲ့ ရန္ကုန္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ကို ေရာက္တာ အခုဆိုရင္ သံုးႏွစ္ ရွိၿပီေလ။ သံုးႏွစ္ ဆိုေသာ ကာလဟာ လူတစ္ေယာက္ ကို ေျပာင္းလဲဖို႔ ရန္အတြက္ အေတာ္ပင္ လံုေလာက္ေသာ အခ်ိန္ျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။ ကြၽန္မ ေျပာင္းလဲ ခဲ့ပါၿပီ။ ေနတတ္ ခဲ့ပါၿပီ။ နားလည္ ခဲ့ပါၿပီ။ ဟန္ေဆာင္တတ္ ခဲ့ပါၿပီ။ လူေတြ အေၾကာင္း၊ လူ႔ အသုိင္းအဝိုင္း အေၾကာင္း၊ ေလာက အေၾကာင္း၊ အသုိင္းအဝိုင္း အခ်ဳိ႕ အၾကားမွာ ေနထုိင္ရမယ့္ ဟန္ေဆာင္မႈ စတဲ့ အေၾကာင္း ေတြကို ေသခ်ာ နားလည္ သိရွိခဲ့ၿပီ။ ေအးခ်မ္းတဲ့ ပန္ေဆာင္ေျမ မွ ခြဲခြာ လာကတည္းက ပူေလာင္ျခင္း ေတြ ရရွိလိမ့္မယ္ လို႔ ကြၽန္မ ေတြးမထား ခဲ့ပါ။ လူ႐ိုင္းေတြလို႔ ခ်စ္စႏိုး တင္စား ေခၚေဝၚခံ ရတဲ့ ကြၽန္မတို႔ အတြက္ ၿမိဳ႕ျပဟာ တကယ္ကို ပူေလာင္ေစ ခဲ့ပါတယ္။ စကား အေျပာအဆို၊ အေနအထိုင္၊ အလုိက္ သိတတ္မႈ ကအစ ကိုယ့္စိတ္ သေဘာအတိုင္း မဟုတ္ဘဲ သူမ်ား အလိုက် ျပဳမူ ေနထိုင္ ရတာကိုက ပူေလာင္ ျခင္းႀကီး လွပါတယ္။ ကြၽန္မ တို႔လို မဖြံ႕ၿဖိဳး မတုိးတက္ ေသးတဲ့ ေဒသမွ တုိင္းရင္းသား ေတြကို ဒီလုိ ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး သင္တန္းေတြ တက္ခိုင္း ရျခင္းက ေက်ာက္႐ိုင္းကို အေခ်ာ ပံုသြင္း သလိုမ်ဳိး လြယ္မွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ အားလံုး သိၾကမွာ ပါပဲ။ လူ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ နဲ႔ အေျခခံ က်က် ထပ္တူမွ် ဖို႔လိုရင္ ကြၽန္မတို႔ ေတြရဲ႕ ဓေလ့စ႐ိုက္ နဲ႔ ေနထုိင္မႈ ေတြကို အရင္ဆံုး ေလ့လာၾက ရမွာပါ။ ဘာသာ၊ လူမ်ဳိး ကြဲျပားမႈ အျပင္ အစားအေသာက္ ကအစ မတူညီတဲ့ မတူညီျခင္း ေတြကို ညိႇဖုိ႔ ဆိုတာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ မလြယ္လွတဲ့ အလုပ္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေလထန္ တိုင္းလဲ ပန္းမေၾကြ ေစဘဲ နာဂေျမမွာ ပန္းေတြေဝ ေစဖုိ႔ ကြၽန္မ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံ ခဲ့ပါၿပီ။ သင္တန္း ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြရဲ႕ ကူညီေပးမႈနဲ႔ လုပ္ငန္း တစ္ခုမွာလဲ ဝန္ထမ္း အျဖစ္ တာဝန္ယူႏိုင္ ရန္လည္း ႀကိဳးစားခဲ့ၿပီး ဘဝတုိက္ပြဲ ဝင္ရန္ အသင့္ရွိ ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္က စလု႔ိ ကြၽန္မဘဝရဲ႕ ပူေလာင္ျခင္းေတြ ဒီဂရီျမင့္တက္ ခဲ့ပါၿပီ။ အလုပ္မွာ ခြဲျခား ခံရတဲ့ ဘြဲ႕ရနဲ႔ ဘြဲ႕မရ မူဝါဒၾကား ကြၽန္မ တတ္ကြၽမ္း ထားတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ အေျခခံကလဲ ကယ္တင္မႈ မေပးႏုိင္ခဲ့ပါ။ သင္တန္းက သင္ေပး လုိက္တဲ့ လူ႔အခြင့္ အေရး၊ ေခါင္းေဆာင္မႈ၊ ႏိုင္ငံ တည္ေဆာက္ေရး ေတြကလဲ အကြၽမ္းမဝင္ တဲ့အခါ လစာ နည္းနည္းနဲ႔ ဘဝရဲ႕ အဆစ္အခ်ဳိး ေတြကို ေခါင္းေမာ့ ရင္ေကာ့ကာ ခံ႐ံုကလြဲၿပီး ဘာရွိဦးမွာလဲ။ ဘြဲ႕ရၿပီး လုပ္ငန္း အေတြ႕အႀကံဳ မရွိဘဲ လစာမ်ားမ်ား ရတဲ့ လူေတြၾကား ဘြဲ႕မရေသး ေသာ္လဲ လုပ္ငန္း ကြၽမ္းက်င္သည့္ တုိင္ေအာင္ မလံုေလာက္တဲ့ လစာနဲ႔ပင္ ခြဲျခားမႈ ေတြရဲ႕ ၾကားမွာ ေျခာက္လ တစ္ႀကိမ္ လစာတိုးတဲ့ စာရင္းထဲက အလိုလို ပယ္ၿပီးသား ျဖစ္ျဖစ္ ေနတတ္ျပန္ ပါတယ္။ ပြင့္လင္းစြာ ေျပာဆုိျခင္းကို ႐ိုင္းစုိင္းျခင္း လုိ႔ တင္စား ထားၾကတဲ့ လူ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုမွာ ႐ိုးသားစြာေန ထိုင္ျခင္းကလဲ အျပစ္ တစ္ခုလို ျဖစ္လာ ပါေတာ့တယ္။ ''တိုင္းရင္းသား မုိ႔လို႔ ခန္႔ထားတာ'' ဆိုတဲ့ စာနာမႈ အေယာင္ေဆာင္ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာ က်င္လည္ မိေလေတာ့ လူ႐ိုင္းဆိုတဲ့ ေဝါဟာရက အပိုင္စား ရၿပီးရင္း ရေန ေတာ့တယ္။ ဖြံ႕ၿဖိဳး တုိးတက္ေရး ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ ေအာက္မွာ ကြၽန္မတို႔ဟာ ျပယုဂ္ေကာင္း တစ္ခု အျဖစ္သာ အသံုးခ်ခံ ေနရတယ္ ဆိုတာ တစ္စ တစ္စ နားလည္ လာတယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ ဂုဏ္ယူေနတဲ့ အလုပ္ရွင္ ေတြၾကားမွာ သိမ္ငယ္မႈဟာ တစ္စတစ္စ ပိုမိုႀကီးထြား လာျပန္တယ္။ အဲ့ဒီစိတ္ေတြ ျဖစ္လာတိုင္း ''ငါတစ္ေန႔ ဘြဲ႕ရရင္'' ဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႔မာန္

တင္းရင္း ႀကိဳးစားခဲ့ မိတယ္။

အေဆာင္ လစာနဲ႔ စားစရိတ္ အၾကား ဗ်ာမ်ားရတာ အျပင္ လိုင္းကားခ နဲ႔ ေျခက်င္ခရီး ကလဲ တစ္ခါတစ္ခါ ဘဝကို ပိုမုိ ေမာပန္း ေစခဲ့ပါတယ္။ ေစတနာ ျပည့္ဝတဲ့ ဆရာမေတြရဲ႕ ကူညီ အားေပးမႈ သာမရွိခဲ့ဘူး ဆိုရင္ အခုေလာက္ဆို ပန္ေဆာင္ေျမ က ပန္းေလးတစ္ပြင့္ ရနံ႔မသင္းဘဲ ညိႇဳးႏြမ္း ေနေလာက္ ပါၿပီ။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ အားေပး အားေပး ႐ိုးသားတဲ့ တိုင္းရင္းသား ဘဝနဲ႔ ကိုယ့္ေဒသရဲ႕သဘာဝ လိုေတာ့ လံုၿခံဳမႈမရွိ လွေပ။ သဘာဝေတြ ေဖာေဖာသီသီ ရတဲ့ ကြၽန္မတို႔ ေဒသမွာ ''အိုင္တီ'' ဆိုတဲ့ အရာမရွိတာ ကလြဲလို႔ အားလံုးဟာ လူစဥ္မီ ပါတယ္။ ေအာ္ဂဲနစ္ စင္တဲ့ စားသံုးမႈ ေတြရွိတယ္။ အုိဇုန္းလႊာ မၿပဲေသးတဲ့ ဂလိုဘယ္ ကြၽန္မ တို႔ေဒသမွာ ရွိေန ပါတယ္။ ျပင္းထန္တဲ့ ႐ိုက္ခ်က္ေတြ နဲ႔ အႏွစ္ႏွစ္ အလလ ေပးဆပ္ သမွ် ေျခာက္ေသာင္း မကတဲ့ လစာေလးနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပမွာ ရွင္သန္ခဲ့မႈ ကိုေတာ့ အဆံုးသတ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ပါတယ္။ ခိုင္မာတဲ့ သႏိၷ႒ာန္နဲ႔ အတူ ပန္ေဆာင္ေျမ သို႔ ျပန္ခဲ့ပါၿပီ။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ၿမိဳ႕ျပမွာ ေျခခ်ရန္ အတြက္ေတာ့ ''ဘြဲ႕ရမွ ျပန္လာမယ္'' လို႔ သစၥာ ျပဳကာ ေက်ာခိုင္း လိုက္ပါတယ္။