ဘႀကီး စာဖတ္ေနသည္

ဘႀကီး စာဖတ္ေနသည္

အားကစား ဂ်ာနယ္ထဲတြင္ ပါေသာ အဂၤလိပ္စာ အသံထြက္မ်ား ကုိ အေသအခ်ာ ဖတ္ေနေသာ ဘႀကီး အသံကုိ မၾကားတၾကား ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဘႀကီး၏ အနားသုိ႔ သြားၿပီး နားေထာင္ ၾကည့္မိသည္။ အားကစား သမားအမည္မ်ား၊ နည္းျပ အမည္မ်ား၊ အသံထြက္ လုိက္သည္မွာ ကြၽန္မတုိ႔လုိ ပညာတတ္ ဟု သတ္မွတ္ ထားသည့္ ဘဲြ႕ရ တစ္ေယာက္ပင္ အံ့ၾသ ရသည္။ အမွန္ တကယ္ ဒီလုိ အသံထြက္မ်ဳိး ဖတ္တတ္သည္မွာ ဘာမ်ား အံ့ၾသစရာ ရွိလုိ႔လည္း ဟု ေမးစရာ ျဖစ္မည္။ မွန္ပါသည္။ အျခား လူတစ္ေယာက္ အတြက္ အံ့ၾသစရာ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မည္။ ယခု ဘႀကီးမွာကား ကြၽန္မ တို႔အေခၚ ေရွးေခတ္ ေျခာက္တန္း ေလာက္သာ အတန္းပညာ ေနခဲ့ရေသာသူ မဟုတ္ပါလား။ သက္ႀကီး စကား သက္ငယ္ ၾကား၍ ထုိ ေျခာက္တန္း ပညာ ဆုိသည္ကုိပင္ ဗုံးဆန္အၾကား ေျပးလႊားရင္း သင္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါလား။

ယေန႔ေခတ္ ပညာေရးႏွင့္ ဘဲြ႕ရခဲ့သည့္ ကြၽန္မသည္ပင္ တစ္ခါတေလ ျမန္မာလုိ ေရးထားသည့္ အဂၤလိပ္ အသံထြက္ ကုိပင္ တည့္ေအာင္ အသံမထြက္ႏုိင္။ ထြက္သည့္ အသံကလည္း ဗုိလ္သံ မေပါက္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလသံ အနိမ့္အျမင့္ ႏွင့္ အဂၤလိပ္ အသံထြက္ ကုိ ပီျပင္စြာ အသံထြက္ ဖတ္ေနေသာ ဘႀကီးကုိ ၾကည့္ၿပီး အဘယ္မွာ မအံ့ၾသဘဲ ေနမည္နည္း။ တစ္ခါတေလ ကြၽန္မဖတ္သည့္ ကြန္ပ်ဴတာ ဂ်ာနယ္တြင္ ပါေသာ အသံထြက္မ်ား ကုိလည္း မွန္ကန္စြာ အသံထြက္ ႏုိင္သည္။ ကြၽန္မတုိ႔ အသံထြက္ အနိမ့္အျမင့္ မမွန္လွ်င္လည္း ဘယ္လုိ ထြက္ရင္ နားေထာင္လုိ႔ ေကာင္းတယ္ဟု ေျပာျပတတ္ ေသးသည္။

ကြၽန္မအေမသည္ ေလးတန္း ထိသာ ေက်ာင္းေနခဲ့ ရေသာ္လည္း ယေန႔ သူငယ္တန္း၊ တစ္တန္း ကေလးေလာက္ ကုိ အေပါင္း၊ အႏုတ္၊ အေျမႇာက္၊ အစား ေျဖာင့္ေအာင္ သင္ႏုိင္သည္။ တစ္ခါတေလ စိတ္တြက္ (ေစ်းတြက္) တြက္တာမ်ား ကြၽန္မတုိ႔ ဂဏန္းေပါင္းစက္ ႏွိပ္တာထက္ပင္ ျမန္ေသးသည္။ ေထာင္ဂဏန္း၊ ေသာင္းဂဏန္း ဆုိလွ်င္ ကြၽန္မ ဂဏန္းေပါင္းစက္ ရွာရၿပီ။ အေမအနား မွာရွိလွ်င္ တြက္ၿပီးေနၿပီ။ သူငယ္တန္း ကေလး ျမန္မာစာ ကုိပင္ ကြၽန္မ စာအုပ္ၾကည့္ ၿပီးမွ လုိက္ဆုိ ႏုိင္သည္။ အေမကေတာ့ ျမန္မာ ဖတ္စာအုပ္ထဲ ပါသည္မ်ားကုိ အကုန္နီးပါး သင္ႏုိင္သည္။ ကေလးႏွင့္ အၿပိဳင္ ရြတ္ႏုိင္သည္။

ပညာတတ္ဟု သတ္မွတ္ ခံရေသာ ကြၽန္မတို႔ႏွင့္ ဘာမ်ား ကြာျခား ပါသနည္း။ ေခတ္လား၊ စနစ္လား၊ လူလား၊ စဥ္းစားစရာ ေတြႏွင့္ ျပည့္ေန ခဲ့ရသည္။ သူငယ္တန္း ကေလး တစ္ေယာက္ စာျပန္တာ ၾကည့္ေပးပါ ဆုိသျဖင့္ ကြၽန္မ နားေထာင္ ေပးခဲ့ဖူးသည္။ '' သက္မဲ့အရာ ဝတၴဳသုံးမ်ဳိး ကုိ ေဖာ္ျပပါ'' ဟု ေမးလုိက္သည္။ ကေလးက ''စာအုပ္၊ စားပဲြ'' ဟုပင္ ေရွ႕ဆက္ မတက္ေတာ့။ ကြၽန္မက သိတဲ့ အရာတစ္ခု ဒါမွ မဟုတ္ ျမင္တဲ့ အရာတစ္ခု ေျဖလုိ႔ ေျပာေတာ့ ''စာအုပ္ထဲက အတုိင္း မဟုတ္ရင္ အမွတ္မရဘူး'' ဟု ေျဖသည္။

ကြၽန္မတုိ႔လည္း တစ္ခ်ိန္က ဒီလုိ ေျဖခဲ့ဖူး လိမ့္မည္။ ေက်ာင္းတက္ တုန္းက အမွတ္နည္း မွာကုိ ေၾကာက္ၿပီး အမွတ္ ရေရးသာ ေတြးကာ ပူပန္ ဆင္းရဲျခင္း မ်ားႏွင့္ စာကုိ ၾကည့္ခဲ့ ရသည္။ စာအုပ္ အျပင္ဘက္ ကုိ ထြက္ေတြး ရမွာကုိ ေၾကာက္ေန ခဲ့သည္။ ယေန႔ မိဘမ်ား ကလည္း အဆင့္တက္ေရး၊ အမွတ္မ်ားမ်ား ရေရးကုိသာ အဓိကထား ၾကသည္။ ဆရာမ်ား ကလည္း ေခါက္႐ုိးက်ဳိး ေနသည့္အတုိင္း သင္သည္။ ''တတ္သိတဲ့ အတုိင္း မွန္ကန္စြာ စဥ္းစား ေတြးေခၚ ႏုိင္ေရး'' ထက္ ''သင္သည့္ အတုိင္း လုိက္နာ က်က္မွတ္ ေရး'' ကုိသာ ဦးစားေပး ၾကဟန္ တူသည္။ အမွတ္ လုိခ်င္ေသာ ကေလးကလည္း အမွတ္နည္း မွာ ေၾကာက္သည္။

ဘႀကီးတုိ႔ ေခတ္တုန္းက ဆရာမ က အပင္သုံးမ်ဳိး အရြက္ေတြ ခူးလာခုိင္း တာကုိ ျမင္ၾကည့္ရင္း ကေလးေတြ ႏွင့္ ဆရာမ ရင္းႏွီး ခ်စ္ခင္ ေနမည့္ပုံေတြ၊ အရြက္ခူးဖုိ႔ အတြက္လည္း မိဘေတြက ကူညီ ေပးရပုံေတြ ျမင္ေယာင္ လာမိသည္။

ကြၽန္မ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဘႀကီးစာဖတ္ ေနသည္။ ကြၽန္မလည္း စာဖတ္ ရဦးမည္။ ကြၽန္မ မသိေသာ သင္ခန္းစာ ေတြကုိလည္း အဘိဓာန္ စာအုပ္ အနားခ်ကာ ဟန္ပါပါျဖင့္ ဖတ္ရ ေပဦးမည္။ 

မဒါေလး