မိမိ သူတစ္ပါးအက်ိဳးမ်ား ၾကေစဖုိ႔
အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္
ျမန္မာမႈ နယ္ပယ္၌ တစ္ခါေသဖူး ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္ ဆုိေသာ ေရွးလူႀကီး သူမတို႔ ထားခဲ့ေသာ စကားသည္ ေၾကာက္ရြံ႕၍ ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ သတိရ ေန၍ ေသာ္လည္းေကာင္း ကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ဖူး ႀကံဳဖူး ရာမွ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ မျပဳေတာ့ ဟူေသာ အသိတရား သည္ ေလာက လူမႈေရးရာ အျဖာျဖာ၌ ေအာင္ျမင္ရာ ေအာင္ျမင္ေၾကာင္း လမ္းၫႊန္ သြန္သင္မႈပင္ ျဖစ္သည္။
ေလာက၌ မေအာင္ျမင္ျခင္း ၊ ဆံုး႐ႈံးျခင္း ၊ ပ်က္စီးျခင္း တို႔၏ အေၾကာင္းရင္း ကိုရွာေသာ္ လူအမ်ားစု မွာ တစ္ခါ ေသဖူး ပ်ဥ္ဖိုး နားမလည္ ၾကေသာေၾကာင့္ သာ အက်ဳိး မရွိေသာ ျပဳမူ ေျပာဆိုမႈ တို႔ကို ထပ္တလဲလဲ ေျပာဆို ျပဳမူ ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ လူတို႔သည္ လုပ္ငန္း ေဆာင္တာမ်ား လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ ၾကရာ၌ ခ်ိန္ဆျခင္း ၊ ႀကံစည္ ေတြးေတာျခင္း ၊ ေျမာ္ျမင္ျခင္း စသည့္ စိတ္ကူး တို႔ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ ၾကရသည္။ ဤသို႔ ခ်ိန္ဆ ၊ ေတြးေတာ ၊ ေျမာ္ျမင္ျခင္း တို႔သည္ အေတြ႕အႀကံဳ မရွိပါက ႀကံဆျခင္း ၊ စိတ္ကူးမွ်သာ ျဖစ္၍ ကိစၥရပ္ တစ္ခုကို ေအာင္ျမင္ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။
အေတြ႕အႀကံဳ မရွိေသး၍ နားမလည္ေသး သူတို႔မွာ တစ္ပင္လံုး ဝင္းဝါ ရင့္မွည့္ေသာ အသီးမ်ားျဖင့္ ျပည့္စံုသည့္ သရက္ပင္ ေအာက္သို႔ ေရာက္သြားေသာ ကေလးသူငယ္ ႏွင့္သာ တူသည္။ ထုိကေလး သူငယ္သည္ ဝင္းဝါ ရင့္မွည့္ေသာ သရက္သီးကို စားလိုသည့္ ဆႏၵေၾကာင့္ သရက္ပင္သို႔ တက္ရန္ ႀကိဳးစား ေသာ္လည္း သရက္ပင္ ေအာက္တြင္ ရွိေသာ ဆူးခ်ဳံကို မသိ ၊ ပုရြက္ဆိတ္ ၊ ခါခ်ဥ္ စသည့္ သတၱဝါတို႔ ရွိတတ္ သည္ကိုလည္း မေတြးတတ္ဘဲ အပင္ထက္ သုိ႔ တက္ရန္ ႀကိဳးစား၏။ အပင္ထက္သို႔ ေရာက္ျပန္ေသာ္ ပုရြက္ဆိတ္ ႏွင့္ ခါခ်ဥ္တုိ႔ ကိုက္သည့္ ဒဏ္ကို ခံစား ရ၏။ အကိုင္းဖ်ား၌ သီးလ်က္ ရွိေသာ သရက္သီးကို လက္လွမ္း မမီျဖစ္ ရ၏။ သရက္သီးကို မီေအာင္ သြားျပန္ကလည္း အကိုင္း က်ဳိးက်သျဖင့္ အသက္ အႏၲရာယ္ အတြက္ပင္ စိုးရိမ္ ရျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ေတြ႕ဖူး ႀကံဳဖူး သူတုိ႔အတြက္ မွာမူ ဤမွ် မပင္ပန္း ၊ အႏၲရာယ္ မရွိဘဲ အလြယ္ႏွင့္ အသီးကို ဆြတ္ခူး စားေသာက္ ႏိုင္ၾကသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေလာက လူသားတို႔ အဖို႔ မိမိ ကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ဖူး ႀကံဳဖူးေသာ ဗဟုသုတ ဆည္းပူး ၾကျခင္းသည္ ဘဝ ေအာင္ျမင္ေရး အတြက္ မည္မွ် အေရးပါေသာ လိုအပ္ခ်က္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိျမင္ ႏိုင္ၾကရန္ လိုအပ္သည္။
ႀကံစည္ ေတြးေတာ ေျမာ္္ျမင္မႈ မရွိျခင္းေၾကာင့္ က်ီးတစ္ေကာင္ အတြက္ က်ီးအမ်ား ပ်က္ရသည့္ သာဓကမွာ ခုဒၵကနိကာယ္ မွ ကာကဇာတ္ တြင္ ေတြ႕ႏိုင္သည္။ ေရွးသေရာ အခါ ဗာရာဏသီျပည္ ျဗဟၼဒတ္မင္း ၏ ပုေရာဟိတ္ သည္ ေကာင္းစြာ ဝတ္စား ဆင္ယင္လ်က္ ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ ဝင္လာေသာ္ ၿမိဳ႕တံခါး တိုင္ဖ်ားတြင္ နားေနေသာ က်ီးတစ္ေကာင္ က ပုေရာဟိတ္ ၏ ေခါင္းေပၚသို႔ မစင္စြန္႔ခ် လိုက္သည္ကို ပုေရာဟိတ္ က က်ီးမ်ားအား ရန္ၿငိဳး ထားသည္။ တစ္ေန႔ေသာ အခါ ျဗဟၼဒတ္မင္း ၏ ဆင္မ်ား မီးေလာင္ ဒဏ္ရာရေသာ္ ထိုဆင္တို႔ကို ေဆးကုသရန္ ပုေရာဟိတ္ အား တိုင္ပင္သည္။ ပုေရာဟိတ္ သည္ က်ီး၌ အဆီ မရွိမွန္း သိလ်က္ က်ီးတို႔ အဆီျဖင့္ ကုသမွသာ ေပ်ာက္ကင္း ႏိုင္မည္ဟု မင္းႀကီးအား ေလွ်ာက္တင္ ျခင္းေၾကာင့္ က်ီးငွက္မ်ားစြာ ကို ဆက္၍ အဆီရွာ ၾကရာ က်ီးမ်ားစြာ ေသဆံုး ၾကရသည္။
သို႔ျဖစ္၍ လူတို႔သည္ မိမိဘဝ ရပ္တည္မႈ အတြက္ ေကာင္းေသာ အသက္ေမြးမႈ ျပဳႏိုင္ၾကရန္ ႏွင့္ သူတစ္ပါး တို႔ကိုလည္း အက်ဳိးမယုတ္ ေစရန္ အေတြ႕အႀကံဳ ဗဟုသုတ ႏွင့္ မွန္ကန္စြာ ႀကံစည္ ေတြးေတာ ေျမာ္ျမင္ တတ္ၾက ရမည္ ျဖစ္ေပသည္။ ။
.jpg)
No comments:
Post a Comment