ဆည္းဆာခ်ိန္ေလး မကုန္ေသး
ဘ၀တုိတုိ ၊ ခရီးအုိၿပီ
ေနညိဳခ်ိန္ေရာက္ ၊ တိမ္လည္းေတာက္ေပါ့
ေတာက္ေလသည့္တိမ္ ၊ ဆည္းဆာမွိန္၍
အခ်ိန္အားျဖင့္ ခဏတာ ။
ဆည္းဆာခဏ ၊ ေန႔ဘ၀သည္
အလွပဆံုး ၊ ေဆးျခယ္မႈန္း၍
ေရႊ႕အံုးေတာ့မည္ ၊ ခ်ဳပ္ရီရီႏွင့္
ညရည္တစ္ဖန္ သစ္လိမ့္တကား ။
ဇာတိလွ်င္စ ၊ ဇရာခ်၍
ဘ၀ကမၸတ္ ၊ ဆံုးမသတ္မီ
ျဖတ္သန္းခဲ့ရာ ၊ ခရီးတာ၌
ကမၼာသေဘာ ၊ ျပန္ေစာေၾကာမိ
ေလာကအျမင္ ၊ ကုိယ့္၀န္းက်င္ကုိ
ဘယ္သြင္စုစု ၊ ေကာင္းက်ိဳးျပဳခဲ့
ကုသုိလ္ အကုသုိလ္ ၊ ထုိႏွစ္ထုိတြင္
ကုသုိလ္အမႈ ၊ ဘယ္မွ်ျပဳခဲ့
ယခုပင္ရ ၊ တစ္ခဏ၌
ဘ၀ျပတ္ေၾကာင္း ၊ တရားေကာင္းကုိ
ႏွစ္ေထာင္းရႊင္စြာ ၊ က်င့္မိပါစ
ရာဂေဒါသ
ေမာဟေထြေထြ ၊ အခ်ိန္ေတြႏွင့္
ေတေလပမာ ၊ မၿငိမ္းပါသည့္
တဏွာဒိ႒ိ ၊ ၿမႇံဳးထဲမိလည္း
မသိမျမင္ ၊ ဥာဏ္မျခင္ဘဲ
သြင္သြင္ ေပ်ာ္ေမြ႕ ေနမိတကား ။
ေၾသာ္ ... သံေယာဇဥ္မ်ား ၊ ဆဲြငင္အားေၾကာင့္
ခ်ားသုိ႔လည္လည္ ၊ တတြယ္တြယ္ႏွင့္
ဘယ္၀ယ္ဘယ္လမ္း ၊ ဆုိက္မည္ကမ္းဟု
မွန္း၍ေမွ်ာ္ၾကည့္ ၊ တုန္လႈပ္မိခဲ့
သတိစုစည္း ၊ ေရွ႕ခရီးတြက္
ဆည္းဆာခ်ိန္ေလး ၊ မကုန္ေသးမီ
ေဇာေခၽြးကုိသုတ္ ၊ နာမ္ႏွင့္႐ုပ္၏
ျဖစ္ခ်ဳပ္သည္အား ၊ ႐ႈမွတ္ပြားသည္
တရားကုိယ္၌ ၿမဲဖုိ႔တည္း ။ ။
ေမာင္ေဟမာ
(( ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ၊ ဇူလိုင္လထုတ္ ၅၃ ႏွစ္ေျမာက္ ေငြတာရီ မဂၢဇင္း အထူးထုတ္ ပါ ကဗ်ာက႑ ))
.jpg)
No comments:
Post a Comment