သာဓုပါခင္ဗ်ာ

ေမာင္ေန(ျမကၽြန္း)

က်ဳပ္တုိ႔ ဌာနမွာ ဦးသာရင္ ဆုိတဲ့ ကားဒ႐ုိင္ဘာ တစ္ဦးရွိသည္။ အသက္က (၆၀) ေက်ာ္ၿပီ ၊ တစ္ေလာက မ်က္လံုးတိမ္ကုိ ခဲြစိတ္ ကုသခဲ့လုိ႔ ေနကာ မ်က္မွန္ႀကီး တပ္ထားတာလဲ ေတြ႕ရသည္။ သူ႔အလုပ္က မဂၤလာဒံု ၊ သူေနတာက ေရႊျပည္သာ ဆုိေတာ့ ေန႔စဥ္ ႐ံုးတက္ ႐ံုးဆင္းကုိ အသြားအျပန္ လုိင္းကား တုိးစီးရသည္။ လုိင္းကား ေတြရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း ႐ံုးတက္ခ်ိန္နဲ႔ ႐ံုးဆင္းခ်ိန္မွာ လူၾကပ္တာက ျဖစ္႐ိုး ျဖစ္စဥ္မုိ႔ ဇာမခ်ဲ႕ ေတာ့ပါဘူး။

ဒီေန႔ေတာ့ ထူးတယ္ဗ်။ ဦးသာရင္ အိမ္က ထြက္လာေတာ့ ႐ံုးခ်ိန္နီးတာနဲ႔ ခါတုိင္း လုပ္ေနက် ဘုရား၀တ္ျပဳ တာ မလုပ္ခဲ့ရဘူး။ ဦးသာရင္က ဗုဒၶဘာသာ လဲျဖစ္ ၊ အသက္အရြယ္ ကလဲရ ၊ ဇနီးသည္ ေဒၚသိန္းသိန္း ရဲ႕ အသြန္အသင္ လဲေကာင္းေတာ့ ႐ံုးမလာခင္မွာ ဘုရား ဦးသံုးႀကိမ္ခ် ၊ သရဏဂံု တင္ၿပီးမွ ႐ံုးတက္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ အခ်ိန္ ေနာက္က်ၿပီး စိတ္က ေလာေဆာ္တာနဲ႔ ဘုရား ရွိခုိးဖုိ႔ ေမ့ၿပီး လြယ္ေနက် လြယ္အိတ္ေလးနဲ႔ ဇနီးသည္ စီစဥ္ ေပးတဲ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ ေလးဆဲြၿပီး အိမ္က ထြက္ခဲ့သည္။

လုိင္းကား တစ္စီး မွတ္တုိင္ကုိ ဆုိက္လာသည္။ အလုအယက္ အတုိးအေ၀ွ႕ ေတြေၾကာင့္ တက္လုိ႔ မရလုိက္ဘူး။ ေနာက္တစ္စီး ဆုိက္လာသည္။ ေလွကားထစ္ပါ လူေတြ ျပည့္ေနေတာ့ တက္ခြင့္ မရျပန္ဘူး။ တတိယ တစ္စီး ဆုိက္တယ္ ။ စပယ္ရာရဲ႕ ဂ်ိဳင္းကေန ေျမႇာက္တင္ ေပးမႈေၾကာင့္ ဦးသာရင္ ကားေပၚ ေရာက္သြားသည္။ ကားေပၚမွာ လူဆုိတာ ငပိသိပ္ ၊ ငခ်ဥ္သိပ္ ၊ လွည့္လုိ႔ မရဘူး ။ လူမ်ားေတာ့ အနံ႔ကလဲ စံုေနတာပဲ။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု က်န္းမာေရး မေကာင္းလုိ႔ ကေတာ့ လုိင္းကား မစီးေလနဲ႔ ။ ေျခလ်င္သာေလွ်ာက္ ၊ က်န္းမာေရး ေကာင္းသြားမယ္။ ကားေပၚက ဆင္းလာရင္ ၀တ္ထားတဲ့ ဒုိဘီက် အကၤ်ီအျဖဴက အေရာင္ေျပာင္းၿပီး တြန္႔ေၾက ကုန္ေတာ့တာ ပါပဲ။

မဂၤလာဒံု ၊ ခေရပင္ လမ္းခဲြနားက မွတ္တုိင္မွာ ကားေပၚက ဆင္းသည္။ ဆင္းရင္လဲ တုိးဆင္းတတ္မွ ၊ မဟုတ္ရင္ စိတ္မရွည္တဲ့ ဒ႐ုိင္ဘာ နဲ႔ စပယ္ယာ တို႔ရဲ႕ ပညာေပးမႈေၾကာင့္ ေနာက္မွတ္တုိင္ ေရာက္ေတာ့ တာပဲ။ ကားေအာက္ေရာက္မွ အကၤ်ီဆဲြဆန္႔တာ ၊ ပုဆုိးျပင္၀တ္တာ ေတြျပန္လုပ္ရတယ္။ သတိရတာနဲ႔ လြယ္ထားတဲ့ အိတ္ထဲက သားေရ ပိုက္ဆံအိတ္ကုိ ရွာမိသည္။ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ အိတ္ထဲမွာ မွတ္ပံုတင္ ၊ ကားလုိင္စင္ ၊ ၀န္ထမ္းကတ္ နဲ႔ အေဆာင္ေတြ အျပင္ ေငြက ႏွစ္ေသာင္း ေျခာက္ေထာင္ ပါတယ္။ ေျခာက္ေထာင္က တစ္ပတ္စာ လုိင္းကား စရိတ္ ၊ ႏွစ္ေသာင္းက ဇနီးသည္ ေစ်းမွာတာ ၊ သားေရ ပိုက္ဆံအိတ္ ဆုိေပမယ့္ အေဟာင္းေလးပါ။ ေတာ္ေတာ္ ရက္စက္တဲ့ လူေတြ ... ။

႐ံုးကုိေရာက္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းကုိ လံုၿခံဳေရး ကုိျမသိန္း ကုိေျပာျပသည္။ ကုိျမသိန္းက အႀကံေပးသည္။ ရဲစခန္းတုိင္တဲ့။ ေမ်ာက္မီးခဲ ကိုင္မိသလုိ ျဖစ္တာ မွန္ေပမယ့္ ရဲစခန္းသြား ရမဲ့စရိတ္စက ၊ အမႈဖြင့္ ရမဲ့ စရိတ္စက စတဲ့ ေနာက္ဆက္တဲြ ျပႆနာေတြ စဥ္းစားၿပီး အကုသုိလ္ေတြ ထပ္မပြား ရေလေအာင္ ႏွလံုးသြင္းရတယ္။ ကုိျမသိန္း ကေတာ့ ေျပာပါတယ္ ၊ ခင္ဗ်ား ဘုရား မရွိခုိး ခဲ့တာေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္တဲ့ .... ။ တျခားလူေတြ အတြက္ မေထာင္းသာ ေပမယ့္ ဦးသာရင္ အတြက္ ျဂိဳဟ္ဆုိး ၀င္တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ ပါပဲ။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ မိန္းမ ျဖစ္သူကုိ ေျပာျပသည္။ ဘာတတ္ႏုိင္ ေတာ့မွာလဲ။ ပဲြကၿပီး ေနၿပီပဲ။ ေနာင္ မျဖစ္ဖုိ႔ပဲ အရင္ကထက္ ပုိဂ႐ုစိုက္ ရေတာ့မွာ။ ဦးသာရင္တုိ႔ လင္မယားက အတူေန သား၊ သမီး မရွိဘူး။ အႀကီးေကာင္က ေမြးထားတဲ့ ေျမးေလးပဲ အေဖာ္ရွိတယ္။ ေန႔ေန႔ညည အိမ္ျပင္ပ ကိစၥ ေတြအတြက္ ဦးသာရင္ရဲ႕ အလုပ္ပဲ။ ႐ံုးက ျပန္ေရာက္ရင္ ေရခပ္ ၊ ထင္းခဲြ ၊ ႐ံုးမတက္ခင္ ဗာဟီရေတြလုပ္ ၊ စေန တနဂၤေႏြ နားရက္ ေရာက္ရင္ ရပ္ကြက္ သာေရး နာေရးနဲ႔ မၿပီးေသးတဲ့ အိမ္အလုပ္ေတြ ဆက္လုပ္နဲ႔ ဒီအသက္အရြယ္ ေရာက္လာၿပီ။ ဌာနက သေဘာေကာင္း လုိ႔လဲ အသက္ (၆၀) ေက်ာ္ထိ အလုပ္လုပ္ခြင့္ ရေနတာ။ ဒီလကေတာ့ အရင္လ ေတြထက္ စာရင္ ပုိၿပီး ေခၽြတာမွ ျဖစ္မွာ။

၀န္ထမ္းဘ၀ ဆုိတာ အခက္သားဗ်။ အပို၀င္ေငြ မရွိတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြ အတြက္ လစာနဲ႔ ေထာက္ပံ့ေၾကး ကလြဲလုိ႔ ဘာမွမရွိဘူး။ ဆုိၾကပါစုိ႔ တစ္လကုိ ေျခာက္ေသာင္း ရတယ္။ ခဲြတမ္းခ်ရင္ တစ္ေန႔ကုိ ၂၀၀၀ က်ပ္ပဲ ရွိတယ္။ လင္မယား ႏွစ္ဦးဆုိေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းမွ တစ္ရက္ ၂၀၀၀ ပဲ သံုးခြင့္ရွိတယ္။ စုဖုိ႔ ေဆာင္းဖုိ႔ ေနေနသာသာ ထမင္းနပ္ မွန္ေအာင္ေတာင္ မနည္း လုပ္ေနရတာ။ အုိစာနာစာ အတြက္ဆုိ ေ၀လာေ၀း။  အပုိ၀င္ေငြ ရလုိရျငား မအူမလည္နဲ႔ အေခ်ာင္ႏႈိက္၊ မိလုိ႔ ရရင္ ေတာ္ပါရဲ႕ ၊ ကံဆုိးမုိးေမွာင္ က်လုိ႔ ကေတာ့ အမႈျဖစ္ၿပီး လင္မယား ႏွစ္ေယာက္စလံုး ငုတ္တုတ္ ငတ္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မဟုတ္တာလဲ မလုပ္ရဲဘူး။ အသက္ႀကီးမွ မပ်က္စီး ခ်င္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။

အႏိႈက္ခံရတဲ့ ေန႔ကစၿပီး ဦးသာရင္ ဘုရားရွိခုိးတာ မပ်က္ကြက္ ရေအာင္ အခ်ိန္ေပးၿပီး လုပ္တယ္။ အလုပ္မသြားခင္ မကေတာ့ဘူး၊ အိပ္ယာ၀င္ ၊ အိပ္ယာထ ခ်ိန္ေတြမွာလဲ ရွိခုိးတယ္။ လမ္းသြားရင္း ဘုရားစာ ရြတ္တယ္။ တစ္ခါ ေသဖူးေတာ့ ပ်ဥ္ဖုိးနားလည္ ၿပီးေပါ့ဗ်ာ။ ကားစီးေနရင္း လြယ္ထားတဲ့ အိတ္ကုိ ေရွ႕မွာထားၿပီး မၾကာမၾကာ စမ္းရတာလဲ အလုပ္တစ္ခု ၊ ပုိၿပီး စိတ္ပူတာက ကုိယ္က ဌာနတစ္ခုရဲ႕ ဒ႐ုိင္ဘာ ဆုိေတာ့ ကားလုိင္စင္ ရွိရမယ္ ၊ ႏုိင္ငံသား စိစစ္ေရး ကတ္ျပား ရွိရမယ္။ အဲဒါေတြကုိ ျပန္လုပ္ဖုိ႔ ေငြက ထပ္ကုန္ဦးမွာ။ ၀န္ထမ္းကတ္ ကေတာ့ သတင္းပုိ႔ လုိက္လုိ႔ အသစ္ လုပ္ေပးမယ္တဲ့။ မည္သူမျပဳ မိမိမႈ လုိ႔ပဲ သေဘာထား လုိက္ပါတယ္။

တစ္ေန႔က ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကုိ ႐ံုးဂိတ္မွာ ေတြ႕လုိက္တယ္။ ခဏၾကာေတာ့ လံုၿခံဳေရး ကုိျမသိန္း က ခင္ဗ်ားဧည့္သည္ ဆုိၿပီး လာေခၚတယ္။ ေကာင္ေလးက မြန္မြန္ရည္ရည္ ေလးပါ။ ေက်ာင္းသား အရြယ္ပါပဲ။ အနားေရာက္ ေတာ့မွ အဘက ဦးသာရင္ လားတဲ့ ၊ ဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာမွ သူ႔လြယ္အိတ္ ထဲက သားေရ လက္ကိုင္အိတ္ေလးကုိ ထုတ္ၿပီး အဘပစၥည္း လားလုိ႔ ေမးတယ္ ၊ ကံေကာင္း လုိက္တာဗ်ာ ၊ သူ႔အိတ္မွ သူ႔ ပိုက္ဆံအိတ္ အစစ္ ။ ေကာင္ေလးကုိလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္။ လွန္ေလွာ ၾကည့္ေတာ့ ႏုိင္ငံသားကတ္ ၊ ၀န္ထမ္းကတ္ ၊ ကားလုိင္စင္ ေတြ ေတြ႕ရတယ္။ အျပင္အိတ္မွာ ထားတဲ့ ပိုက္ဆံ ေျခာက္ေထာင္ေတာ့ မပါေတာ့ဘူး။ ေကာင္ေလးကုိ ေက်းဇူး တင္ေၾကာင္းနဲ႔ ဘယ္ကရ သလဲ ေမးေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ပစ္ထားတာ ေတြ႕လုိ႔ ေကာက္ၾကည့္ရာက ၀န္ထမ္း လိပ္စာ ၾကည့္ၿပီး လာေပးတာတဲ့။ ေက်းဇူးတင္ လိုက္တာဗ်ာ။ ေကာင္ေလးလည္း ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္သြားတယ္။

ေကာင္ေလး ျပန္သြားမွ အတြင္းအိတ္ပုန္းမွာ ထည့္ထားတဲ့ ေငြ ၂၀၀၀၀ က်ပ္ ရွိမရွိ ထုတ္စစ္တယ္။ ကြတ္တိပဲဗ်ဳိ႕ ၊ ငါးေထာင္တန္ ၄ ရြက္။ ၀မ္းသာလံုးဆုိ႔ၿပီး မ်က္ရည္ေတာင္ ၀ဲတယ္။ ႏႈိက္တဲ့လူလည္း သူ႔၀မ္းစာ အတြက္ ႏႈိက္တာ ေနမွာပါ။ ေတြ႕တဲ့ လူကလဲ မသိက်ိဳးကၽြံ မျပဳဘဲ လာေပးတယ္ ဆုိေတာ့ လူေကာင္းေတြ ရွိေနတယ္ ဆုိတဲ့ အသိနဲ႔ ၀မ္းသာမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်န္ေငြ ၂၀၀၀၀ ကုိ ရွာမေတြ႕တဲ့ အႏႈိက္သမား ၊ လမ္းေဘးက် ေနတဲ့ ပစၥည္းကုိ ပိုင္ရွင္ျပန္ေပးတဲ့ သူငယ္ ၊ ေန႔စဥ္ ရွိခုိးအားကုိးတဲ့ ဘုရား ၊ အားလံုး အားလံုး သာဓုပါခင္ဗ်ာ ... ။ ။

(သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ ၊ တရားျမတ္ ၊ လႊမ္းပတ္ ကမၻာ တည္ပါေစ)