ရယူသူတို႔၏ ႏွလံုးခတ္သံ
( ေဆာင္းပါးရွင္ မဒါေလး )
ျမသီတစ္ေယာက္ ေစ်းျခင္းေတာင္း ကိုကိုင္ကာ ဟိုေလွ်ာက္ သည္ေလွ်ာက္ ျဖစ္ေနသည္။ စိတ္ထဲတြင္ လည္းဘယ္သူ႔ အတြက္ ဘာဝယ္ရမည္ကို မသိဘဲ ျဖစ္ေနသည္။အိမ္တြင္ လူႀကီးမ်ားရွိ သျဖင့္ အစားအေသာက္ ဝယ္ရာတြင္ အဓိက ေခါင္းေျခာက္ ရသည္။မတည့္သည့္ အစားအေသာက္ မ်ားဝယ္မိလွ်င္ ဒုကၡပိုမ်ားသည္။ အေဖႏွင့္မတည့္ေသာ အစားအစာမ်ား၊ အေမႏွင့္မတည့္ေသာ အစားအစာမ်ား၊ အဘိုး အဘြားႏွင့္မတည့္ေသာ အစားအစာမ်ား အားလံုးကို ၿခံဳၾကည့္လွ်င္္ တစ္ခါတစ္ရံ စားစရာပင္ သိပ္မက်န္ ခ်င္ေပ။ ဆန္ႏွင့္ဆီ ကအစ ေနာက္ဆံုး ကန္စြန္းရြက္ထိ တစ္အိမ္သားလံုးႏွင့္ အဆင္ေျပေစရန္ စီမံေဆာင္ရြက္ ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဘာမွ်မဝယ္ ျဖစ္ဘဲ ေစ်းထဲတြင္ပင္ ခ်ာခ်ာလည္ ေနသည္။
ဆန္ဝယ္ သည့္အခါ ၾကမ္းလွ်င္လည္း ကေလးမ်ား ႏွင့္အဘိုးအဘြား မ်ားအတြက္ အဆင္မေျပ ေပၚဆန္းေမႊး က်ျပန္ေတာ့လည္း အဆီဓာတ္ႏွင့္ မတည့္ေသာ အေဖ့အတြက္ အဆင္မေျပ သျဖင့္ ႏွစ္မ်ဳိးေလာက္ ဝယ္ရသည္။ ဆီကေတာ့ ခြဲျခားမေနဘဲ အိမ္ကလည္း ဆီမႀကိဳက္ ၾကသျဖင့္ က်န္းမာေရး ႏွင့္လည္း ညီၫြတ္ ေသာပဲပိစပ္ဆီ ႏွင့္ ေနၾကာဆီကို တစ္လွည့္စီသံုး ျဖစ္သည္။ ေျမပဲဆီစစ္စစ္က လူကိုအႏၲရာယ္ မျဖစ္ ဆိုေသာ္လည္း ေစ်းထဲတြင္ အတုအစစ္ ခြဲရသည္က ေတာ္ေတာ္ပင္ ခက္သည္။ ၾကက္သား ဝယ္ျပန္ေတာ့လည္း စီပီႏွင့္ဗမာၾကက္ ကိုမွ်ဝယ္ ရျပန္သည္။ ဗမာၾကက္က အရသာေလး ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ အသားမာ တတ္သျဖင့္ လူႀကီးမ်ား အတြက္ ခက္ျပန္သည္။ စီပီ က်ျပန္ေတာ့လည္း အသားပြသည္ ေပါ့ သည္ဟုဆုိကာ လူႀကီးမ်ားက မႀကိဳက္ၾကျပန္။ ျမသီ အတြက္ အခက္ေတြ႕ရသည္။ လူႀကီးမ်ား အတြက္ ဗမာၾကက္ႏုသည္ ကိုေရြးဝယ္ၿပီး က်န္အိမ္သားမ်ား အတြက္ စီပီၾကက္ကို ေရြးဝယ္ရ ျပန္သည္။
ဝက္သား ႀကိဳက္ေသာ အေဖ့အတြက္ အဆီႏွင့္ မတည့္သျဖင့္ အသားခ်ည္း သတ္သတ္ ဝယ္ေပး ရၿပီးသးုံထပ္သား ႀကဳိက္ေသာအဘးုိ အတြက္လည္း သီးသန႔္ ဝယ္ရျပန္သည္။ ငါးႀကိဳက္ေသာ အဘြားအတြက္ တစ္ေန႔ ငါးတစ္မ်ဳိး မထပ္ေအာင္ စီမံရေသးသည္။ အေဖ့၏ ပံုစံေပးမႈအရ ျမသီတို႔အိမ္ ၏ထမင္းဝိုင္း တြင္နံနက္တုိင္း ပဲဟင္းခ်ဳိတစ္ခြက္ ခ်က္ရသည္။ ပဲအမ်ဳိးမ်ဳိးကို တစ္ေန႔တစ္မ်ဳိး မ႐ိုးေအာင္ ေျပာင္းခ်က္ ရသည္။ ငါးပိရည္ႏွင့္ တုိ႔စရာ ကလည္း မပါသည့္ေန႔ မရွိေစရ။ အသားဟင္း တစ္မ်ဳိးႏွင့္ အရြက္ေၾကာ္ တစ္မ်ဳိးပါသည္။ ညေနထမင္းဝိုင္း ကမူ အသားဟင္း တစ္မ်ဳိးႏွင့္ ဟင္းခါးရည္ပါ လွ်င္လံုေလာက္သည္။ သို႔အတြက္ စီမံရသည့္ အိမ္ရွင္မမွာ ေတာ္ေတာ္ကို ပင္ပန္းသည္။ ျမသီတို႔ ေမာင္ႏွမ မ်ားအတြက္ အေမ စီမံေပးေသာ ထမင္း ဝိုင္းတြင္ အေမ မည္မွ် အားစိုက္ထုတ္ ရသည္ကို ယခုမွ နားလည္မိသည္။ သည္ၾကားထဲ ဟင္းေၾကးမ်ား ခဲ့ေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္္ ျမသီအျပစ္တင္ ေနမိသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ အလုပ္တစ္ဖက္ ႏွင့္မို႔ ေသခ်ာ မစီမံႏုိင္ေသာ ေန႔မ်ားတြင္ ''လူႀကီးေတြ ထမင္းစားလုိ႔မွ ေကာင္းရဲ႕လား''ဟု မခ်င့္မရဲျဖင့္ ထမင္းဝိုင္းကို ၾကည့္မိသည္။ ထမင္းဟင္းမ်ား အမ်ားႀကီး က်န္ေနသည့္ ေန႔မ်ားတြင္ ''ဘာေတြ အစပ္အဟပ္ မတည့္လို႔လဲ''ဟု ျပန္သံုးသပ္ ရသည္။ ကေလးမ်ား ကမူ ျဖစ္သလိုေကြၽး သည့္အတိုင္း စားတတ္ၾက ေသာ္လည္း လူႀကီးမ်ား ကမူ တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္တုိင္းမက် ျဖစ္တတ္သည္။ ဟင္းခ်က္သူ ၏ေစတနာမွာ ဟင္းအရသာ တြင္ေပၚလြင္ သကဲ့သို႔ မိမိခ်က္သည ဟင္းမကုန္လွ်င္ စိတ္ထဲ မလံုမလဲ ျဖစ္မိသည္ ကေတာ့ ျမသီတစ္ဦးတည္း ျဖစ္မည္မထင္။ အိမ္ရွင္မ တိုင္းပင္ ထိုသို႔ျဖစ္ တတ္ၾကလိမ့္မည္ ဟုလည္း ျမသီခံစား မိသည္။
တစ္ေန႔ အိမ္တြင္ ထမင္းဟင္း ခ်က္ေနရင္း ေဘး အိမ္မွစကား မ်ားသံကို အိမ္ေနာက္ဘက္မွ အတုိင္းသား ျမသီၾကား လိုက္ရသည္။ ေဘးအိမ္မွ အေဒၚႀကီးက သူ႔သမီးကို ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္။''နင္ကေတာ့ေလ မိဘေတြကိုေတာင္ မသဒၶါဘူး၊ နင္ဘယ္ေတာ့မွ ႀကီးပြား မွာမဟုတ္ဘူး '' ဆိုသည့္စကား မွာၾကားရသူ ျမသီပင္ စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္မေကာင္း ျဖစ္သြားရသည္။ အေျပာခံ ရသည့္သူဘက္ က မည္သို႔ျဖစ္မည္ ကို ျမသီမမွန္း ဆတတ္ေတာ့ပါ။ ထိုအစ္မမွာ ႐ံုးလုပ္ငန္း တစ္ဖက္၊ သားသမီး မ်ားေက်ာင္း ႀကိဳပို႔တစ္ဖက္ ႏွင့္နံနက္ မိုးလင္းမွ မိုးခ်ဳပ္သည္ထိ အၿမဲမ ျပတ္လႈပ္ရွား ေနရသူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ နံနက္မိုးလင္း ျမသီတို႔ အိမ္တံခါး ဖြင့္ခ်ိန္တြင္ ထိုအစ္မ ေစ်းက ျပန္လာေနၿပီ။ ကေလးမ်ားကုိ ၿဖီးလိမ္းေပးၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ ခ်က္ျပဳတ္ေနၿပီ။ မိဘမ်ား အတြက္ပါ နံနက္စာႏွင့္ ေန႔လယ္စာ ျပင္ဆင္ ေပးၿပီးမွ ကေလး မ်ားကိုေက်ာင္းပို႔ ရင္း႐ံုးသြားသည္။ ညေန ျပန္လာလွ်င္လည္း ခ်က္၊ ျပဳတ္၊ေလွ်ာ္ဖြပ္ႏွင့္ သူ႔မွာ နားရ သည္မရွိ။တစ္ခါတစ္ရံ သူခ်က္သည့္ ဟင္းနံ႔မ်ား ႏွင့္ပင္ တစ္ဖက္ အိမ္မွ စားခ်င္ ေနမိသည္။ ထိုသို႔ေသာ အနံ႔အရသာ ႏွင့္ျပည့္စံု သည့္ဟင္းမွာ စားမေကာငး္ စရာ မရွိေလာက္ေပ။ သို႔ေသာ္ ယခုကဲ့သို႔ အသံမ်ဳိး ၾကားရသည့္အခါ တြင္လည္း မယံုၾကည္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။
တစ္ရက္ ျမသီ ေဘးအိမ္က အစ္မႏွင့္ ေစ်းထဲတြင္ ဆံုသည္။ လက္ထဲတြင္ ကိုင္လာေသာ ေစ်းျခင္းေတာင္းထဲ တြင္လည္း ဘာမွ် မပါေသးဘဲ ဟိုသည္ ၾကည့္ေနသည္။ ''အစ္မ ဘာ၀ယ္ မလို႔လဲ'ဟ ု ျမသီေမးလိုက္သည္။ ထိုအစ္မမွာ အားတက္သြား သေယာင္ အၾကည့္ျဖင့္ ''ငါးေသးေသးေလး ေတြဝယ္ခ်င္ တာညီမေရ။ အစ္မက အလုပ္ မအားတာနဲ႔ ငါးေသးေသးေလး ေတြသိပ္ မဝယ္ျဖစ္ဘူး။ အခု အေမက စားခ်င္တယ္ ဆိုလုိ႔'' ဟု ျပန္ေျပာသည္။ ငါးဝယ္မွာကို ''ဘာမ်ား ခက္လို႔လဲ''ဟု ျမသီၾကည့္ မိသည္။ ၿပီးမွ ျမသီဝယ္ ေနက် ငါးသည္ထံ ေခၚသြားကာ ငါးေသးေသးေလး မ်ားကို ဝိုင္းေရြးေပး လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္ က်မွပင္ ထိုအစ္မ မ်က္ႏွာမွာ အနည္းငယ္ ရႊင္ၿပံဳးသြားသည္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ပဲတီပင္ေပါက္ ႏွင့္မႈိ၊ ကန္စြန္းရြက္ စသည္တုိ႔ လည္းစံုေအာင္ ဝယ္သည္။ ႏွစ္ဦးသား ေစ်းဝယ္ၿပီး ေစ်းျခင္း ကိုယ္စီျဖင့္ အိမ္ျပန္လမ္း ကိုဦးတည္ လိုက္သည္။ အျပန္လမ္းတြင္ ႐ုတ္တရက္ ''ညီမေတာ့ ဘယ္လိုခ်က္ ျပဳတ္စီမံလဲ မသိဘူးေနာ္။အိမ္မွာ လူဒီေလာက္မ်ား တာေတာင္မွပဲ။ အစ္မမွာေတာ့ လူေလးငါးေယာက္ ကို တစ္ရက္မွ အဆင္မေျပ ဘူးကြယ္'' ဟုေျပာသည္။ သူ႔အသံမွာ ေလးလံေနသည္။ ''အစ္မေရ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ေတာ့ အဆင္ေျပေအာင္ ခ်က္တာပဲ။ စားလို႔ အဆင္မေျပ ဘူးဆုိလဲ အေျပာ ေတာ့နည္းနည္း ခံရတာေပါ့'' ဟုေျပာလိုက္သည္။ ျမသီ အေျပာကို အံ့ၾသသလိုႏွင့္ ''ညီမလဲ အေျပာခံ ရတာပဲလား။ အစ္မ တစ္ေယာက္တည္း အေျပာခံ ရတယ္ထင္လို႔''ဟုေျပာသည္။ ျမသီ နညး္နညး္ေတာ ့ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ ''အစ္မေရ မိဘေတြက ငယ္ရာ ကႀကီးလာတဲ့ သူေတြ ၾကီးပဲဆိုေတာ့ ကိုယ္ခ်က္တာ ဘယ္စိတ္တိုင္း က်ျဖစ္ပါ့မလဲ။
တစ္မ်ဳိးမဟုတ္ တစ္မ်ဳိးေတာ့ အၿမဲလိုတာ ေပါ့၊ အဓိက ကေတာ့ စားတဲ့အခါ စာနာစိတ္ ေလးနဲ႔ ျဖည့္ေတြးၿပီး စားေပး ႏုိင္ရင္ အေကာင္းဆံုး ပဲေပါ့။ဟင္းခ်က္ တာလဲ စိတ္ခံစားခ်က္ ပါမွေကာင္းတာ အစ္မရဲ့''ဟုျမသီ အေျပာကုိ ထိုအစ္မက အၾ့ံသသလုိ ျဖင့္ မ်က္လံုးျပဴးၿပီး ၾကည့္ေနသည္။
''ညီမေရ အစ္မကေတာ့ ဘယ္လိုပဲ လုပ္ေပးလုပ္ေပး မိဘေတြက သူတုိ႔ကို ေစတနာ မရွိဘူးလို႔ ထင္ေနတယ္။ အစ္မမွာလဲ အဘက္ဘက္က ျဖည့္ဆည္းေပး ေနရေတာ့ လိုအပ္တာေလး ေတြေတာ့ရွိ တာေပါ။့ တစ္ခါတေလ ဟင္း စပ္တာ၊ ငန္တာကအစ အစ္မက လုပ္ႀကံသူႀကီး ကိုျဖစ္လို႔၊ အလုပ္ကလဲ တစ္ဖက္ဆိုေတာ့ စိတ္ဖိစီးမႈ ေတြကလဲ မ်ားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အစ္မဟင္း လက္ရာမ်ား မေကာင္းလို႔လား ျပန္သံုးသပ္ ရမယ္''ဟု ေျပာသည္။ ထိုအစ္မ ေျပာမွပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိထား မိသည္။ တစ္ခါတေလ ျမသီအလုပ္ ပင္ပန္းလြန္းလွ်င္ ဟင္းကို လြယ္လြယ္ပင္ ခ်က္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ေသာ အခါမ်ဳိးတြင္ အေမက ''ဒီေန႔ ပိုေကာင္းတယ္''ဟုေျပာတတ္သည္။
ထမင္းဟင္း ခ်က္ရာတြင္ ခ်က္သည့္သူသာ အဓိကက် သည္မဟုတ္ စားသည့္ သူလည္း အဓိကက်သည္ ဟု ျမသီျမင္ မိသည္။ စားမည့္သူကလည္းေစတနာေလးႏွင့္ ျဖည့္ေတြးၿပီး စားတတ္မွ ေတာ္ေပလိမ့္မည္။ ယေန႔ေခတ္ ျမသီတို႔ ျဖတ္သန္းရေသာ လူမႈဘဝက ေတာ္ေတာ္ပင္ ပင္ပန္း သည္ဟု ေျပာ၍ရသည္။ ေနေရး၊ စားေရး မွအစစ အရာရာတိုင္း အတြက္ ပူပင္ ေနရသည္။ ထိုသို႔ေသာ အေျခအေနတြင္ အနားမွ မိသားစုဝင္ မ်ား၏ နားလည္မႈ အေရးႀကီးသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ မိဘမ်ား အေနျဖင့္ သားသမီးဆို သည္မွာ ရယူသူမ်ား ဟုတထစ္ခ် သတ္မွတ္ထား ေလရာ သားသမီးဆီ ကတစ္ခုခု ျပန္ေပးတုိင္း လြဲမွားစြာ လက္ခံတတ္ ၾကသည္။ အက်ဳိးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ျဖစ္သင့္သည္ ကိုေျပာသည့္ တိုင္ေအာင္ မိမိအလွည့္ က်ေတာ့ သည္လိုလား ဆိုသည့္ အေတြးမ်ဳိး ျဖင့္တံု႔ျပန္ တတ္ျပန္သည္။ ေစတနာႏွင့္ ေကြၽးေမြး လွ်င္ပင္မာန ႏွင့္စားသံုး တတ္ၾကသည္။ ထိုသို႔ေသာ လြဲမွားမႈတြင္ အဘယ္သို႔ ေကာင္းမြန္ေသာ အႏွစ္အရသာ ကိုခံစား ရေတာ့ပါ မည္နည္းဟု ျမသီစိတ္ထဲ ေတြးမိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ၾကားရေသာ ''မိဘကို မသဒၶါလို႔လား၊ မေပးခ်င္ လုိ႔လား'' ဆိုသည့္ စကား၏ ေနာက္တြင္ ငါ့သားသမီး မ်ားအဆင္ ေျပၾကရဲ႕လား၊ ေငြေၾကး မရွိဘဲ အားတင္း ေနရလား ဆိုသည္ကို တစ္ခ်က္ ငဲ့ၾကည့္ ေစခ်င္သည္။ ထို႔ထက္ပိုၿပီး ထဲထဲဝင္ဝင္ သိျမင္ ေစခ်င္သည္။ ျမသီက လက္ထဲက ပိုက္ဆံအိတ္ငယ္ ေလးကို က်စ္က်စ္ ပါေအာင္ဆုပ္ရင္း ေစ်းျခင္းေတာင္း ကို မႏုိင့္တႏုိင္ မကာ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္သြားေသာ ေဘးအိမ္မွ အစ္မကို ၾကည့္ကာ ရင္ထဲမေကာင္း ျဖစ္မိေနသည္ မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
ရတနာပံုေန႔စဥ္သတင္းစာ
No comments:
Post a Comment