မုဒိတာအေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့

မုဒိတာအေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့

( မဒါေလး )

ေခါက္သိမ္းထားေသာ အျဖဴအစိမ္း ဝတ္စံုမ်ားကို တစ္ထည္ခ်င္း ထုတ္ၾကည့္ ေနမိသည္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္တြင္ အျဖဴအစိမ္း ဝတ္စရာ မလိုဘူးဟု သူ႔စိတ္တြင္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသား ျဖစ္သျဖင့္ အေသအခ်ာ ေခါက္သိမ္းထားျခင္း ျဖစ္သည္။ အမွန္တကယ္ ျပန္ဝတ္စရာ မလိုေအာင္ သူႀကိဳးစားခဲ့သည္။ သို႔အတြက္ ႀကိဳးစားရ က်ဳိးလည္းနပ္ ခဲ့သည္။ သူ၏ အျဖဴအစိမ္း ဝတ္စံုမ်ားသည္ သူမ်ားကိုေပး၍ မေကာင္းေအာင္ ႏြမ္းေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ရွစ္တန္းႏွစ္ ကတည္းက အေမခ်ဳပ္ေပး ခဲ့ေသာ ဝတ္စံု သံုး၊ ေလးစံုမွာ ဆယ္တန္းထိ ဝတ္ေနရဆဲ ျဖစ္သည္။  သူ မဝတ္ခ်င္ ေတာ့ပါ။ ႏြမ္းေနသျဖင့္ အျဖဴေရာင္မွ ညိဳညစ္ညစ္ ဘက္ သန္းေနေသာ အက်ႌအျဖဴမ်ားကို ျမင္တိုင္း သူစာထဲတြင္သာ စိတ္ကို စူးစိုက္ထား လိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ဤအဝတ္အစား မ်ားကို သူလံုးဝ မဝတ္ခ်င္ပါ။ သူမ်ားနည္းတူ သူဝတ္ေကာင္း စားလွေလးမ်ား ဆင္ယင္ၿပီး  ေက်ာင္းတက္ ခ်င္သည္။ ေက်ာင္းတက္ျခင္း၏ လြတ္လပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို သူအျပည့္အဝ ခံစားခ်င္မိသည္။  

အေဖႏွင့္အေမ၏ ဝင္ေငြျဖင့္  ရပ္တည္ ေနရေသာ သူတို႔  မိသားစုတြင္ အပိုဟူသည္မွာ လူမ်ားသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ အလုပ္ မလုပ္ႏိုင္ဘဲ ပိုေနေသာ သူမ်ားမွာ သူႏွင့္ ေမာင္ေလး၊ ညီမေလး မ်ားသာရွိသည္။ သူတို႔ကို အပိုဟု သေဘာမထားဘဲ ရတနာအလား ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ ခဲ့သည့္ အေဖႏွင့္အေမ ကို ျမင္ေတြ႕ရတုိင္း သူ႔စိတ္မ်ား ေက်ာင္းခန္းႏွင့္ ေဝးရာကို လြင့္ထြက္ သြားဖူးသည္။ သို႔ ေသာ္ အပိုလူ ေနာက္ထပ္ ဆက္မလုပ္ ႏုိင္သျဖင့္ သူပညာေရးကို အထူးႀကိဳးစား ခဲ့သည္။ ဆယ္တန္းကို ေဆးတကၠသိုလ္ တက္ႏိုင္သည္ ထိ  သူအမွတ္ မ်ားမ်ားႏွင့္ ေအာင္သည္။ အျခား သူငယ္ခ်င္းမ်ား   နည္းတူ ကိုယ္တက္ ခ်င္ေသာ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္း ပညာသင္ သည့္ တကၠသိုလ္ႀကီး မ်ားတြင္ တက္ေရာက္ သင္ယူလိုသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္မွ အေဖႏွင့္အေမ ကိုလည္း သူျပန္ၾကည့္ရ ေပဦးမည္။ အေဖ က သူတက္ခ်င္သည့္ ေက်ာင္းကို တက္ရန္ ေျပာေသာ္လည္း အေမက ေရရွည္ အတြက္ အဆင္ေျပမည့္ ေက်ာင္းကိုသာ ေရြးခ်ယ္ရန္ ေျပာသည္။ 

ေရြးရင္းေရြးရင္း ႏွင့္ပင္ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္းျခင္း အတူတူ ဝတ္စံုျဖင့္ တက္ရေသာ ေက်ာင္းကို ေရြးရန္ အားလံုး ဆံုးျဖတ္ လိုက္ၾကသည္။ အေမက အျခားအရာ မ်ားအတြက္ တတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစား ေပးမည္။  ဝတ္စံုအတြက္ ပါဆိုလွ်င္  ပိုၿပီး အခက္ေတြ႕ ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခု သက္သာလည္း သက္သာဟု ဆိုကာ အျခား ေက်ာင္းကို တက္ေစခ်င္သည္ ဟုဆိုသည္။ အေဖက သူတက္ခ်င္သည့္  ေဆးတကၠသိုလ္ကို တက္ေစခ်င္သည္။ ''ဝတ္စံုအတြက္နဲ႔ ကေတာ့ ထူးမေနေတာ့ ပါဘူးကြာ'' ဟု အေဖေျပာေသာ စကားကို အေမက'' ဘာလို႔ မထူးရမွာလဲရွင္။ အခုေခတ္က အသစ္အဆန္းေတြ ေပါပါဘိနဲ႔။ သူမ်ားနည္းတူ မဝတ္ရရင္ လူကပိုၿပီး ပ်က္စီးလြယ္တယ္'' ဟု ျပန္ေခ်ပ သည္။ အေမ ေျပာသည္လည္း ဟုတ္သည္။ ေမာင္ညီမေလး မ်ား၏ ပညာေရးႏွင့္ သူ၏ ေရွ႕ခရီးအတြက္ အေဖႏွင့္အေမ သည္ ပိုပင္ပန္း ရမည္ျဖစ္သည္။ အစားအေသာက္ ကို ပံုမွန္စားႏုိင္ ေသာက္ႏိုင္ေသာ မိသားစု ဘဝတြင္ ပညာေရး စရိတ္အျပင္ အဝတ္အထည္ အတြက္ အပို အကုန္မခံ ႏိုင္သည္ထက္ အကုန္မခံ လိုေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ မ်ားက မ်ားစြာရွိသည္။  ကိုယ့္ဝမ္းနာ ကိုယ္သာ သိေသာေၾကာင့္ ေရရွည္တြင္ ကိုယ္တိုင္ စဥ္းစားသည္မွာ သူတို႔ မိသားစုအတြက္ အမွန္ဆံုး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ 

သူဆယ္တန္း ေအာင္စဥ္က ဝိုင္းဝန္းကာ ခ်ီးက်ဴး ေထာမနာျပဳ ခဲ့ေသာ အရပ္ထဲမွ လူအခ်ဳိ႕က သူကို  ေဆးတကၠသိုလ္ သို႔ တက္ ေစခ်င္သည္။ သူ႔ပညာေရး အတြက္ သူတို႔လည္း လက္လွမ္းမီ သေရြ႕ ကူညီပံ့ပုိး ေပးမည္ဟု ေျပာဖူးသည္။  အခ်ဳိ႕ကလည္း သူတို႔ကိုယ္တုိင္ ေအာင္သကဲ့သို႔ သူထက္ပင္ ပိုေပ်ာ္ရႊင္ ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က သူကို     ဂုဏ္ျပဳဆုခ် ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕က ကိုယ္တုိင္ မကူညီႏုိင္ ေသာ္ျငား လူမႈေရး အဖဲြ႕အစည္း အခ်ဳိ႕ကို အကူအညီ ေတာင္းၾကည့္ရန္ အႀကံျပဳၾက သည္။ အခ်ဳိ႕က ပညာသင္စရိတ္ အျဖစ္ လစဥ္ပံ့ပိုး ကူညီမည္ဟု ေျပာသည္။ တစ္စတစ္စ အခ်ိန္လြန္ လာသည္ႏွင့္ တကၠသိုလ္ တက္ရန္ နီးလာသည္။ အေစာက ေျပာခဲ့ေသာ မုဒိတာ စကားမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့နည္း လာသည္။  အခ်ဳိ႕ မျမင္ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ သြားၾက သည္။ အခ်ဳိ႕ ဘာသိဘာသာ ေနသြားၾကသည္။ အားလံုးသည္ သူတုိ႔ ႏွင့္ လံုးဝ မဆိုင္ေသာ အတိတ္က အေၾကာင္း အရာမ်ား ျဖစ္သြားၾက ေလၿပီ။ အခ်ဳိ႕ စကားစ ရွိသူမ်ားကို ရင္းႏွီးသျဖင့္ အေမက အေျခအေန ေမးစမ္းၾကည့္သည္။ ''ကေလးက အလုပ္မလုပ္ ဘူးလား။ ေက်ာင္းပဲ တက္မွာလား။ ကိုယ္နဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းေလးပဲ တက္ၿပီး အလုပ္ပဲ လုပ္ခိုင္းပါလား။ ဘြဲ႕ရလဲ အလုပ္ရဖို႔ မေသခ်ာပါဘူး '' စသျဖင့္ ေလသံမ်ား ေျပာင္းသြား ခဲ့သည္။ 

အခ်ဳိ႕ ယခင္က ေျပာခဲ့ေသာ မုဒိတာ စကားမ်ာ းေနရာတြင္ ေငြေၾကး မျပည့္စံုသျဖင့္ ဆယ္တန္းေအာင္ ခဲ့ျခင္းက အျပစ္တစ္ခု အလား ေျပာဆို ေနၾကသည္။ တစ္ခ်ိန္က စူးစူးရဲရဲ အူလႈိက္ သည္းလႈိက္ ဝမ္းသာ မ်က္လုံးမ်ား အစား သနားစရာ သတၱဝါ တစ္ေကာင္ကို ၾကည့္သည့္ အေရာင္မွိန္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္  ႏႈတ္ခမ္း ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မ်ားက ေနရာယူထား ၾကသည္။ အေမ၏ မရွက္မေၾကာက္ ေမးျမန္းခန္းတြင္ ထိုသူတုိ႔ က်႐ံႈးခဲ့ျခင္းက  သူ႔အတြက္ ေအာင္ျမင္မႈ လမ္းစ ပြင့္သြားသည္ဟု  ဆိုရမည္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ အေမက  ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ရမည့္ အေျခအေနတြင္ ကိုယ္တုိင္ လက္ခံရျခင္းက အေကာင္းဆံုး ျဖစ္သည္ဟု ေျပာကာ အျဖဴႏွင့္ အျပာ ဝတ္ဆင္ရသည့္ ေက်ာင္းကို ေရြးခ်ယ္ ဆံုးျဖတ္ လုိက္ၾကသည္။ တကယ္တမ္း လူ႔ေလာက လူ႔ဘဝ တြင္ ထမင္းတစ္နပ္ အတြက္ မလြယ္ကူေသာ လူမ်ားစြာ ရွိေနသည္။ ထမင္းတစ္နပ္ အျပင္ အျခား အပိုအတြက္ ေငြငါးက်ပ္၊ တစ္ဆယ္က်ပ္ ပင္ မသံုးႏိုင္ သူမ်ားလည္း အမ်ားအျပား ရွိသည္ကို သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ တြင္ သူျမင္ေတြ႕ ေနရသည္။ ငယ္စဥ္က ထမင္းတစ္နပ္ စားသည္က မဆန္း၊ လူမ်ား အသက္ရွင္ ေနထိုင္ရာတြင္ ခက္ခဲေသာ အလုပ္မဟုတ္ ဟု သူနားလည္ ခဲ့သည္။ တကယ့္ လက္ေတြ႕တြင္ မလြယ္ကူေသာ အျဖစ္မ်ား အမ်ားႀကီး ရွိသည္ကို အရြယ္ရမွ သူပိုသိ လာသည္။ 

အေဖႏွင့္ အေမက ကိုယ့္ေျခေထာက္ ေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္ ရျခင္း၏ အရသာကို ေနာင္တစ္ခ်ိန္  သမီး ေကာင္းေကာင္း နားလည္လာ ပါလိမ့္မည္ ဟု     ေျပာကာ အရာရာကို မိသားစု အတူတကြ အေကာင္းဆံုး ေက်ာ္ျဖတ္ ရန္ အားေပးစကား ေျပာသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္စတြင္ ကုန္က်စရိတ္ မ်ားေသာေၾကာင့္ ဝတ္စံုအတြက္ ေနရာမေပး ႏုိင္ေပ။ သို႔အတြက္ အျဖဴေနရာတြင္ ဆယ္တန္းက ဝတ္ခဲ့သည့္ အျဖဴေလးမ်ားက ခဏတာဝန္ယူ ရေပဦးမည္။ ေခါက္႐ိုးက်ဳိး ေနေသာ အျဖဴေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အက်ႌေလး မ်ားကို အသာအယာ ထုတ္ရင္း  ေက်ာင္းအပ္ၿပီးလွ်င္ အေျခအေန ၾကည့္ကာ ခ်ဳပ္ေပးမည္ဟုဆိုေသာ အေမ့ထံမွ အက်ႌအသစ္ ေလးကို ရင္ခုန္စြာျဖင့္ သူ ေမွ်ာ္လင့္မိ သည္။

ရတနာပံုေန႔စဥ္ ၊ စာ(၈)