ဤကမၻာေျမ ေပၚတြင္ ရွင္သန္ရပ္တည္ ေနၾကေသာ လူသားမ်ား၊ အပင္ႏွင့္ တိရစၧာန္မ်ား အပါအဝင္ ဇီဝမ်ဳိးစံုမ်ဳိးကြဲ တို႔၏ ခႏၶာကိုယ္ အတြင္း၌ ေရမ်ားပါဝင္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ အစိတ္အပိုင္း တို႔ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္လ်က္ ရွိသည္။ ထိုသို႔ေသာ အပင္ႏွင့္ သတၱဝါတို႔၏ ကိုယ္တြင္းရွိ ေရမ်ားကို ဇီဝေရဟု ေခၚဆိုၿပီး တစ္ကမၻာလံုးရွိ လူတို႔ အပါအဝင္ ဇီဝမ်ဳိးစံုမ်ဳိးကြဲ တို႔၏ ကိုယ္တြင္းရွိ ေရပမာဏ စုစုေပါင္းသည္ ကုဗမိုင္ေပါင္း ၂၆၉ ထိပင္ရွိသည္။ ဇီဝ႐ုပ္တို႔၏ ကိုယ္တြင္း၌ ရွိေနေသာ ေရထုထည္ ပမာဏသည္ ကမၻာ့ေရခ်ဳိ ထုႀကီး တစ္ခုလံုး၏ သုည ဒသမ ဝဝ၃ ရာခိုင္ႏႈန္းထိ ရွိေနသကဲ့သို႔ ကမၻာေပၚရွိ ေရခ်ဳိႏွင့္ ေရငန္မ်ား စုစုေပါင္း ပမာဏ၏ သုည ဒသမ ဝဝဝ၁ ရာခိုင္ႏႈန္း အျဖစ္လည္း ပါဝင္လ်က္ ရွိသည္။
ထုိသို႔ ပါဝင္ေနမႈ အခ်ဳိးအစားသည္ တစ္ကမၻာလံုးရွိ ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ား အတြင္းမွ ေရထုထည္ ပမာဏ၏ ထက္ဝက္မွ် ျဖစ္သကဲ့သို႔ ကမၻာ့ရႊံ႕ၫြန္အိုင္ မ်ားအတြင္းရွိ ေရပမာဏ စုစုေပါင္း၏ ဆယ္ပံုပံုလွ်င္ တစ္ပံုခန္႔ႏွင့္ ညီမွ်ေသာ ပမာဏလည္း ျဖစ္သည္။ လူသားတို႔သည္ အမိဝမ္းတြင္း၌ သေႏၶသား အျဖစ္ ေနခဲ့ရစဥ္က ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုးတြင္ ေရသည္ ရာႏႈန္းျပည့္ နီးပါး ပါဝင္ေနခဲ့သည္။ အမိဝမ္းမွ ကြၽတ္၍ ေမြးကင္းစ ကေလးငယ္ အရြယ္ျဖစ္လာ သည့္အခါ ေရဓာတ္ ေလ်ာ့နည္းသြားၿပီး ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုး၏ ၈ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းမွ်သာ က်န္ရွိေတာ့သည္။ သိတတ္စ အရြယ္သို႔ ေရာက္လာေသာ အခါ ေရပါဝင္မႈမွာ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းသို႔ က်ဆင္းသြားၿပီး အရြယ္ ေရာက္လာသည့္ အခါ ခႏၶာကိုယ္ အတြင္းရွိ ေရပမာဏမွာ ၇ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းမွ် သာ က်န္ရွိေတာ့သည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္ လာသည္ႏွင့္အမွ် ဟိုမုန္းဓာတ္မ်ား ေျပာင္းလဲ သြားျခင္း၊ ခႏၶာကိုယ္ အတြင္းရွိ ဇီဝျဖစ္စဥ္မ်ား ေျပာင္းလဲ သြားျခင္းႏွင့္ ေက်ာက္ကပ္၏ အလုပ္လုပ္ပံု ေျပာင္းလဲသြားျခင္း တို႔ေၾကာင့္ ေရေသာက္လိုစိတ္ နည္းပါးလာျခင္းႏွင့္ အတူ ေရပါဝင္မႈ ကလည္း ခႏၶာကိုယ္ အေလးခ်ိန္၏ ၅ဝ ရာခိုင္ႏႈန္း ခန္႔ထိ က်ဆင္းသြား သည္။
လူ႕ခႏၶာကိုယ္ အတြင္းရွိ ေရပမာဏ စုစုေပါင္း၏ ၆၅ ရာခိုင္ႏႈန္းသည္ ဆဲလ္မ်ားအတြင္း ၌ရွိေနၿပီး က်န္ ၃၅ ရာခုိင္ႏႈန္းသည္ ဆဲလ္မ်ား အၾကား၌ လည္းေကာင္း၊ ေသြးထဲ၌ လည္းေကာင္း ရွိေနၾကသည္။ လူ႔ခႏၶာကိုယ္ အတြင္းရွိ အစိတ္အပိုင္းမ်ားအနက္ ေရပါဝင္ဖြဲ႕စည္းမႈအမ်ားဆံုးေသာ အစိတ္အပိုင္းမွာ အဆုတ္ျဖစ္ၿပီး ေရပါဝင္မႈအနည္းဆံုးေသာအစိတ္အပိုင္းမွာ အ႐ိုးမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ အဆုတ္တြင္ ေရပါဝင္မႈသည္ ၉ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းထိရွိသကဲ့သို႔ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ ေရပါဝင္မႈက ၈၅ရာခိုင္ႏႈန္းႏွင့္ ေသြးထဲ၌ ေရပါဝင္မႈမွာ ၈၂ ရာခိုင္ႏႈန္းထိရွိသည္။ အ႐ိုးထဲ၌ ေရပါဝင္ႏႈန္းက ၁၅ရာခိုင္ႏႈန္းမွ်သာ ရွိေနေသာ္လည္း ထိုေရမ်ားသည္ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ထိခိုက္မႈ ဒဏ္ေၾကာင့္ လြယ္လင့္တကူ အ႐ိုးမက်ဳိး ေစရန္ တတ္ႏိုင္သမွ် ကာကြယ္ေပး ထားလ်က္ ရွိသည္။ လူတို႔စားသံုး လိုက္ေသာ အစားအစာမ်ား ထဲတြင္ ပါဝင္ေနေသာ ေရမ်ားသည္ အူလမ္းေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္အစာမ်ား ေခ်ာေမြ႕စြာ ေရြ႕လ်ားႏိုင္ ေစရန္ ေထာက္ကူေပး ေနသကဲ့သို႔ ကိုယ္တြင္းဆဲလ္ မ်ားက စြန္႔ထုတ္လိုက္ေသာ အညစ္အေၾကး မ်ားကို က်င္ႀကီး က်င္ငယ္အျဖစ္ ခႏၶာကိုယ္ ျပင္ပသို႔ စြန္႔ထုတ္ႏိုင္ ရန္လည္း ကိုယ္တြင္းရွိ ေရမ်ားကပင္ လုပ္ေဆာင္ေပး ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္ ထဲ၌ ေရဓာတ္ နည္းေနခ်ိန္၌ ဆီးခ်ဳပ္၊ ဝမ္းခ်ဳပ္ ျဖစ္ျခင္းကို ခံစားၾကရေလ့ ရွိသည္။ မ်က္လံုးႏွင့္ ဦးေႏွာက္တို႔ကို ေရအဓိက ပါဝင္ေနေသာ အရည္မ်ားက ဝန္းရံကာကြယ္ ေပးထားသကဲ့ သို႔ အၿမဲစြတ္စို ေနရန္ လိုအပ္ေသာ လူ႔ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းမ်ား ျဖစ္သည့္ မ်က္စိ၊ ပါးစပ္ႏွင့္ ႏွာေခါင္း တို႔ကိုလည္း ေရကပင္ အစိုဓာတ္ ရွိေနေစရန္ လုပ္ေဆာင္ေပး ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
ထုိ႔ျပင္ ပတ္ဝန္းက်င္၏ အပူအေအး ႐ုတ္ျခည္း ေျပာင္းလဲမႈ ျဖစ္သည့္အခါ လူ႔ခႏၶာကိုယ္က ခ်က္ခ်င္း ဆိုသလို ပူလိုက္ေအးလိုက္ မျဖစ္ေစရန္ ခႏၶာကိုယ္ အတြင္းရွိ ေရမ်ားကပင္ ထိန္းညိႇေပးလ်က္ ရွိသည္။ ခႏၶာကိုယ္ အပူခ်ိန္ထက္ ျပင္ပ အပူခ်ိန္က ပိုၿပီး ျမင့္လြန္း ေနပါက ကိုယ္တြင္းရွိ ေရမ်ားသည္ ေခြၽးအျဖစ္ ထြက္လာၿပီး ထိုေခြၽးမ်ား အေငြ႕ျပန္သည့္ အခါ ခႏၶာကိုယ္သည္ ေအးျမသြားကာ သက္ေသာင့္ သက္သာ ျဖစ္၍ က်န္ေနခဲ့သည္။ ေျခ ၊ လက္ စေသာ လူ႔ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းမ်ား လႈပ္ရွား လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ရန္ ဦးေႏွာက္က ေစ့ေဆာ္ေပး ေနျခင္းျဖစ္ရာ ဦးေႏွာက္၏ ေစ့ေဆာ္မႈေၾကာင့္ ထြက္ေပၚလာေသာ လွ်ပ္စစ္လိႈင္း မ်ားကို အေကာင္းဆံုးေသာ လွ်ပ္ကူးပစၥည္း ျဖစ္သည့္ ကိုယ္တြင္းေရ မ်ားက သယ္ေဆာင္ေပး သြားျခင္းေၾကာင့္ ဦးေခါင္း၊ မ်က္စိ၊ ပါးစပ္၊ လည္ပင္း၊ လက္ႏွင့္ လက္ေခ်ာင္းမ်ား၊ ေျခေထာက္ႏွင့္ ေျခေခ်ာင္းမ်ား အားလံုးတို႔က ဟန္ခ်က္ညီညီ လႈပ္ရွားႏုိင္ ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
လူတို႔၏ ခႏၶာကိုယ္ အတြင္းရွိ ေရမ်ားသည္ ႐ွဴထုတ္လိုက္ေသာ ေလမ်ားႏွင့္အတူ အခိုးအေငြ႕မ်ား အျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ခႏၶာကိုယ္ လႈပ္ရွားသည့္ အခါ ႏွင့္ ပူအိုက္သည့္ အခါမ်ားတြင္ ေခြၽးမ်ားအျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ မ်ားအျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ခႏၶာကိုယ္ ျပင္ပသို႔ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ထြက္သြားၾက ရသည္။ ထိုသို႔ေသာ ဇီဝဓာတုျဖစ္စဥ္ မ်ားေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္တြင္းရွိ ေရမ်ားသည္ ေန႔စဥ္ တစ္လီတာခန္႔ ဆံုး႐ံႈး ေနရသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ဆံုး႐ံႈးသြားေသာ ေရမ်ား၏ ေနရာတြင္ လူတို႔ေန႔စဥ္ စားသံုးေနေသာ အစားအစာမ်ား၊ သစ္သီးသစ္ႏွံမ်ား၊ ေဖ်ာ္ရည္မ်ား၊ အခ်ဳိရည္ႏွင့္ ေသာက္ေရ တို႔၌ ပါရွိလာေသာ ေရမ်ားျဖင့္ အစားထိုးကာ ျပန္လည္ျဖည့္ဆည္း ေပးေနရသည္။ အကယ္၍ ေရဓာတ္ ဆံုး႐ံႈးမႈကို အလ်ဥ္မီေအာင္ ျဖည့္ဆည္း မေပးႏိုင္ပါက ခႏၶာကိုယ္တြင္း၌ ရွိသင့္ေသာ ေရပမာဏ ေအာက္သို႔ က်ဆင္း သြားလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။
ေရဓာတ္ ေလ်ာ့နည္း လာသည့္အခါ အာေခါင္ ေျခာက္လာျခင္း၊ တံေတြးနည္း လာျခင္း၊ ဆီးနည္းလာျခင္း၊ ဆီး၏အေရာင္ ရင့္လာျခင္းႏွင့္ ဆီးနံ႔ျပင္းလာျခင္း စသည့္ လကၡဏာမ်ားကို ျပသလာလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ ျဖစ္လာခဲ့လွ်င္ က်န္းမာေရး မထိခိုက္ေစရန္ အတြက္ ေရမ်ားမ်ား ေသာက္သံုးၾက ရမည္ျဖစ္သည္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ ၂၄နာရီ တစ္ရက္တာ အတြက္ ေရ ႏွစ္လီတာခန္႔ထိ ေသာက္သံုးၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ ေရေသာက္လွ်င္ တစ္ႀကိမ္တည္းျဖင့္ ပမာဏ မ်ားမ်ား ေသာက္ျခင္းထက္ မိမိခႏၶာကိုယ္ အတြက္ သင့္တင့္မွ်တသည့္ ပမာဏကို အခ်ိန္နာရီ ျခား၍ မၾကာခဏ ေသာက္သံုးေပးျခင္း မ်ဳိးက ပို၍ သင့္ေတာ္သည္။ ေႏြဥတုကဲ့သို႔ ပူျပင္း ေျခာက္ေသြ႕သည့္ အခ်ိန္ ကာလမ်ဳိးတြင္ ခႏၶာကိုယ္တြင္း၌ ေရဓာတ္ ဆံုး႐ံႈးမႈ မ်ားျပား လာတတ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ ေသြးထဲ၌လည္း ေရပါဝင္မႈႏႈန္း က်ဆင္းသြားေလ့ ရွိသည္။ ေရဓာတ္ နည္းလာေသာ ေသြးသည္ပို၍ ပ်စ္လာသည့္ အတြက္ ပ်စ္သည့္ေသြးကို တြန္းပို႔ေနရေသာ ႏွလံုးသည္ ပံုမွန္ထက္ အဆတိုး၍ အလုပ္လုပ္ ေပးရသည္။ ထိုအခါ လြယ္လင့္တကူ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ မႈကို ခံစားၾက ရသည္။
အကယ္၍ ခႏၶာကိုယ္အတြင္းမွ ေရတစ္လီတာခန္႔ ဆံုး႐ံႈးသြား သည္ကို ျပန္လည္မျဖည့္တင္း ႏုိင္ပါက ႏိုးၾကားတက္ၾကြမႈ မရွိေတာ့ျခင္း၊ အာ႐ံု စူးစိုက္ႏုိင္မႈ က်ဆင္းလာျခင္း၊ အျမင္အာ႐ံု ေလ်ာ့နည္း လာျခင္းႏွင့္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ ျခင္းမ်ားကို ခံစားၾကရလိမ့္ မည္ျဖစ္သည္။ ေရေလးလီတာခန္႔ ဆံုး႐ံႈးသြားၿပီ ဆုိလွ်င္ မူးေမာ္ျခင္းႏွင့္ ေခါင္းကိုက္ျခင္း မ်ားကို ခံစားၾကရမည္ ျဖစ္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္တြင္းမွ ေရဆံုး႐ံႈးမႈ ပမာဏသည္ ၁၂ လီတာထိ ေရာက္ရွိသြား ခဲ့လွ်င္ အသက္ဆံုး႐ံႈး သြားႏိုင္သည္။ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာရသည့္ အခါမ်ဳိး၌လည္း ေသြးအလြန္အကြၽံ ထြက္ေနပါက ထြက္သြားေသာ ေသြးမ်ားႏွင့္ အတူ ေရဓာတ္ အမ်ားအျပား ဆံုး႐ံႈးသြား လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ေရဓာတ္ ဆံုး႐ံႈးမႈ မ်ားျပားလြန္းပါက အသက္ အႏၲရာယ္ ရွိႏိုင္သည္ျဖစ္ရာ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရသည့္အခါမ်ဳိး၌ ေသြးထြက္ မလြန္ေစရန္ ဂ႐ုျပဳၾကရမည္ ျဖစ္သည္။
ပူျပင္းေသာ ရာသီကာလမ်ား ၌လည္း ျပင္းထန္ေသာ ေလ့က်င့္ခန္း မ်ားကို မလုပ္သင့္ သကဲ့သို႔ ေခြၽးထြက္လြန္ကဲမႈ မျဖစ္ေအာင္လည္း ဂ႐ုျပဳဆင္ျခင္ ၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ တတ္ႏုိင္သမွ် အရိပ္ထဲ၌ ေနထိုင္သင့္ၿပီး မၾကာခဏ ေရေသာက္ျခင္း၊ အခ်ဳိရည္၊ သံပရာ ရည္ႏွင့္ ေဖ်ာ္ရည္မ်ားကို ေသာက္သံုးျခင္း၊ ဓာတ္ဆားရည္ ေသာက္သံုးျခင္း မ်ားကို ျပဳလုပ္သင့္သည္။ ဂလူးကို႔စ္ႏွင့္ ဓာတ္ဆားမ်ား အရန္သင့္ ပါဝင္ေနေသာ အုန္းရည္ကို ေသာက္ျခင္း သည္လည္း ပူျပင္းေသာ ရာသီကာလမ်ဳိး အတြက္ အလြန္ သင့္ေလ်ာ္သည့္ အေလ့အထ တစ္ရပ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ခႏၶာကိုယ္ အတြင္း၌ ရွိသင့္ေသာ ပမာဏထက္ ေရအလြန္အကြၽံ ပိုလွ်ံလာသည့္ အခါ ကိုယ္တြင္းရွိ ဓာတ္ဆားမ်ား၏ အခ်ဳိးအစား မ်ားစြာ ေလ်ာ့နည္း သြားၿပီး ထိုသို႔ေလ်ာ့နည္း သြားျခင္းက ဇီဝဓာတု ျဖစ္စဥ္မ်ားကို ကေမာက္ကမ ျဖစ္သြားေစသည္။ ပိုေန ေသာ ေရမ်ားကို ေက်ာက္ကပ္ ကလည္း စြန္႔ထုတ္ မေပးႏုိင္ေတာ့ေပ။
ေသြးထဲ၌ ေရပမာဏ လြန္ကဲလာသည့္ အခါ ေသြးက်ဲလာၿပီး ႐ုတ္တရက္ ေသြးေပါင္ ထုိးက်သြားျခင္း ကို ျဖစ္ေစႏိုင္ သကဲ့သို႔ အသက္ အႏၲရာယ္လည္း ရွိလာႏုိင္သည္။ ပိုလွ်ံလာေသာ ေရမ်ားေၾကာင့္ ကိုယ္တြင္းဆဲလ္ မ်ားက ပြလာ ႏုိင္ေသာ္လည္း ဦးေႏွာက္ဆဲလ္ မ်ားကမူ အလုိက္သင့္ ပြမလာႏုိင္သည့္ အတြက္ ေခါင္း အလြန္ကိုက္ျခင္း၊ သတိလစ္ျခင္း၊ ေမ့ေျမာသြားျခင္း မ်ားမွသည္ အသက္ဆံုး႐ႈံး သည္ထိ ျဖစ္ပြားႏုိင္သည္။
ကမၻာေပၚ၌ အရပ္ေဒသ အသီးသီးတြင္ ေရကုိ အတုိင္းအဆ မဲ့စြာျဖင့္ အလြန္အကြၽံ ေသာက္သံုးမႈေၾကာင့္ အျပင္းအထန္ ေခါင္းကိုက္သည့္ ေဝဒနာကို ခံစားရသူမ်ား၊ သတိလစ္ ေမ့ေျမာသြား သူမ်ား အမ်ားအျပား ရွိခဲ့သည္။ ၄င္းတုိ႔အနက္ အခ်ဳိ႕မွာ ေဆး႐ုံႏွင့္ ေဆးကုသမႈဌာန မ်ားသိ႔ု အခ်ိန္မီ ေရာက္ရွိၿပီး ကုသမႈခံယူ ခဲ့ၾကရာမွ ျပန္လည္က်န္းမာ လာသူမ်ား ရွိသကဲ့သို႔ အသက္ဆံုး႐ႈံး သြားရသူမ်ားလည္း အမ်ားအျပား ရွိခဲ့သည္။
အခ်ဳိ႕ေသာ ႏုိင္ငံမ်ား၌မူ လူငယ္မ်ား အခ်င္းခ်င္း ေရေသာက္ၿပိဳင္ ၾကရာမွ မိမိအႏုိင္ ရရွိေရးအတြက္ ေရကုိ အလြန္အကြၽံ ေသာက္မိသျဖင့္ ေခါင္းအလြန္ ကိုက္ကာ ထုိမွတစ္ဆင့္ သတိလစ္ေမ့ေျမာ သြားၿပီး အသက္ဆံုး႐ႈံး သြားခဲ့ရေသာ သာဓက မ်ဳိးလည္း အမ်ားအျပား ရွိခဲ့သည္။ ထုိသို႔ ျဖစ္ရျခင္းမွာ ခႏၶာကိုယ္ထဲ၌ ရွိသင့္ေသာ ေရပမာဏထက္ အလြန္အကြၽံ ပိုလွ်ံလာသည့္ အခါ ခႏၶာကိုယ္ တြင္းရွိ ဆိုဒီယမ္ ကဲ့သို႔ေသာ ဓာတ္ဆား မ်ား၏ ပါဝင္မႈ အခ်ဳိးအစား သည္ ပံုမွန္ ရွိသင့္ေသာ အတုိင္းအတာ ပမာဏ ေအာက္သို႔ မ်ားစြာ ေလ်ာ့နည္း က်ဆင္းသြားၿပီး ခႏၶကိုယ္ အတြင္း၌ ပံုမွန္လႈပ္ရွား လည္ပတ္ေနေသာ ဇီဝဓာတုျဖစ္စဥ္ မ်ားကုိ ပ်က္ယြင္း သြားေစ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ခႏၶာကိုယ္တြင္း အဂၤါမ်ား ပံုမွန္လႈပ္ရွား လည္ပတ္ ေနခ်ိန္၌ ေသြးထဲရွိေရႏွင့္ ဓာတ္ဆားမ်ား ထဲမွ မလုိအပ္သည္ မ်ားကို ဖယ္ရွားစစ္ထုတ္ ၍ ခႏၶာကိုယ္ ျပင္ပသုိ႔ က်င္ငယ္ရည္ အျဖစ္ စြန္႔ထုတ္ေပး သည္။
ပုိလွ်ံေနေသာ ေရမ်ားေၾကာင့္ ဓာတ္ဆား အခ်ဳိးအစား မ်ားေျပာင္းလဲ သြားသည့္အခါ ေက်ာက္ကပ္၏ ပံုမွန္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္သြားျခင္းႏွင့္ အတူ အႏၲရာယ္ရွိ ေရပိုမ်ားကိုလည္း က်င္ငယ္အျဖစ္ စြန္႔ထုတ္ႏုိင္ေအာင္ ေက်ာက္ကပ္က လုပ္ေဆာင္ေပး ႏိုင္ျခင္း မရွိေတာ့ေပ။ တစ္ဖက္တြင္လည္း ပိုလွ်ံလြန္ကဲ လာေသာ ေရမ်ားႏွင့္ လုိက္ေလ်ာ ညီေထြျဖစ္ေအာင္ ဦးေႏွာက္ဆဲလ္ မ်ားက ေဖာင္းပြမလာ ႏုိင္ေတာ့သည့္အတြက္ သတိလစ္ ေမ့ေျမာကာ အသက္ဆံုး႐ႈံး သြားရျခင္း ျဖစ္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ေရကို ေရေသာက္ သကဲ့သို႔ ေသာက္သံုးျခင္း မျပဳဘဲ ေန႔လယ္စာ စားသံုးသကဲ့သို႔ ပမာဏ မ်ားမ်ားျဖင့္ အလြန္အကြၽံ ေသာက္သံုးျခင္း သည္ အသက္အႏၲရာယ္ ရွိေသာ လုပ္ရပ္ျဖစ္သည့္ အတြက္ ထုိသို႔ေသာ လုပ္ရပ္မ်ဳိးကို ေရွာင္ရွားၾက ရမည္ျဖစ္သည္။ လူတုိ႔၏ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ ေရသည္ ခဲြျခား၍မရဘဲ အခ်ဳိးအစား ညီၫြတ္ မွ်တစြာျဖင့္ ဒြန္တဲြလ်က္ ရွင္သန္ ရပ္တည္ ေနၾကရသည္ ျဖစ္ရာ ခႏၶာကိုယ္ အတြက္ လုိအပ္သည့္ ေရကို ပမာဏ နည္းနည္းျဖင့္ ပံုမွန္ ျဖည့္ဆည္း ေသာက္သံုးျခင္း၊ ေရဓာတ္ ပါဝင္သည့္ အစားအစာ မ်ားကို သင့္တင့္ မွ်တစြာ စားသံုးျဖည့္ ဆည္းေပးျခင္း၊ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရသည့္အခါ ေသြးထြက္ မလြန္ေစရန္ ဂ႐ုစိုက္ျခင္း၊ ပူျပင္းေသာ ရာသီကာလ မ်ားတြင္ ေရဓာတ္ ဆံုး႐ႈံးမႈကို ျဖစ္ေစေသာ ေခြၽးအထြက္ လြန္ျခင္းမ်ဳိး မျဖစ္ေအာင္ ဂ႐ုျပဳ ဆင္ျခင္ျခင္း၊ ေရကို အတုိင္းအဆ မဲ့စြာျဖင့္ အလြန္အကြၽံ ေသာက္ သံုးျခင္းမ်ဳိးမွ ေရွာင္ရွားျခင္း စသည့္တုိ႔ကို လိုက္နာ လုပ္ေဆာင္ ၾကျခင္းအားျဖင့္ က်န္းမာ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ဘဝကို ပိုင္ဆုိင္ခြင့္ ရရွိၾကလိမ့္မည္ ျဖစ္ေပသည္။
ရတနာပံုေန႔စဥ္
No comments:
Post a Comment