ခင္မင္မႈတန္ဖုိး
မဒါေလး
အျပင္ ထြက္ရသည့္ ႐ံုးပိတ္ရက္ ေန႔မ်ားမွာ ကြၽန္မ အတြက္ေတာ့ ဝန္ေလး လွသည္။ အရြယ္ေရာက္စဥ္ အခါ ကတည္းကပင္ ေက်ာင္းပိတ္လွ်င္ အိမ္ထဲတြင္ တစ္ေနကုန္ စာဖတ္ရမွ ေက်နပ္ တတ္သည္။ အေပါင္းရယ္ အသင္းရယ္ လည္ရမည္လည္း စိတ္မဝင္စား၊ အစား အေသာက္ပင္ ေမ့သည့္အခါ ေမ့တတ္ ေသးသည္။ စာအုပ္ တစ္အုပ္ႏွင့္ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္မွာ ကြၽန္မအတြက္ အေဖာ္ျဖစ္ခဲ့ ဖူးသည္။ ထိုသုိ႔ေသာ ကြၽန္မ ယခုအခ်ိန္တြင္ အိမ္အျပင္ ထြက္သြား လာရေသာ အလုပ္ကို ဝန္ေလးသည္မွာ ျဖစ္သင့္သည့္ အရာ တစ္ခုဟုပင္ ဆိုရမည္ ျဖစ္သည္။
ကြၽန္မမိဘ မ်ားသည္ သာမန္ လခစား ဝန္ထမ္းမ်ား ျဖစ္သည့္ အတြက္ ကြၽန္မတို႔ မိသားစုမွာ အပိုလွ်ံ ဝင္ေငြမရွိပါ။ ကြၽန္မတို႔ ေမာင္ႏွမ တစ္ေတြ ပညာေရး အတြက္ အားသြန္ခြန္စိုက္ ႀကိဳးစား ရသျဖင့္ အေဖႏွင့္ အေမ မွာလည္း ေမာလြန္းလွၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔အတြက္ ပညာေရး အျပင္ အျခားအပို ကုန္က်စရိတ္ မ်ားကို သူမ်ားေတြ နည္းတူ မစဥ္းစား ႏုိင္ခဲ့၊ မစဥ္းစား တတ္ခဲ့ပါ။ ကြၽန္မတို႔ ေက်ာင္းၿပီး၍ လုပ္ငန္းခြင္ ကိုယ္စီ ဝင္ႏုိင္ခ်ိန္ မွာေတာ့ အေဖႏွင့္ အေမအတြက္ အနည္းငယ္ေသာ စိတ္သက္သာရာ ရခဲ့သည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ေပ လိမ့္မည္။ အေဖသည္ ၿပံဳးၿပံဳး .. ၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ ဘာမွ မေျပာဘဲ ေနတတ္ ေသာ္လည္း အေမကေတာ့ ''အခုမွပဲ ရင္ထဲက အလံုးေတြ တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုး က်ေတာ့တယ္ ''ဟု မၾကာခဏ ေျပာတတ္သည္။
လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္ေတာ့ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္း အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ျပန္ဆံု ျဖစ္သည္။ ကြၽန္မမွလြဲ၍ အားလံုးမွာ အရင္ ကတည္းက အဆင္ေျပ ၾကသူမ်ားမို႔ ယခုေတာ့ ပိုမိုအဆင္ေျပ ေနၾကသည္။ လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္မွပင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ မ်ားႏွင့္ ဟိုဟိုသည္သည္ သြားျဖစ္သည္။ တစ္ပတ္ ေျခာက္ရက္ အလုပ္လုပ္ ရသျဖင့္ ပိတ္သည့္ ရက္တြင္ ဝယ္စရာ ရွိသူကဝယ္ သြားစရာ ရွိသူကသြား တစ္ခါတစ္ရံ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႏွင့္မုန္႔စုစား ၾကသည္လည္း ရွိသည္။ သူ႔အိမ္ ကိုယ့္အိမ္ အျပန္အလွန္ သြားကာ တစ္လွည့္စီ မုန္႔လုပ္စား ၾကသည္။
ေမဦး သည္ တကၠသိုလ္တက္စ ကတည္းက ခင္မင္ခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ ကတည္းက သူမမွာ စီးပြားေရး အကြက္ ျမင္တတ္၊ ၾကည့္တတ္သည္။ အေပါင္းအသင္း ဆံ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကလည္း သူ႔ကို ခင္မင္ၾကသူ မ်ားသည္။ ေမဦးမွာ သူမမိခင္ႏွင့္ ရင္းႏွီးသည့္ ရတနာဆိုင္တြင္ အလုပ္လုပ္ရင္း တစ္ဖက္မွ ေက်ာင္းတက္သည္။ ထိုစဥ္ ကတည္းက ပင္ ဆရာမမ်ားႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လက္ဝတ္ ရတနာမ်ား ကို ေရာင္းခ်ေလ့ ရွိသည္။ ကိုယ့္စရိတ္ ကိုယ္ရွာကာ ေက်ာင္းတက္ေသာ ေမဦးကို ကြၽန္မတို႔အားလံုး အားက် ခဲ့ၾကသည္။ မဝယ္ႏိုင္ သည့္တိုင္ သူမျပေသာ ပစၥည္းေလးမ်ားကို ၾကည့္ရေသာ အခါမွာေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မိသည္။ သူမ်ားေတြ ဝယ္ေတာ့လည္း ၾကည္ႏူးရသည္။ ကိုယ့္ အေျခအေန ႏွင့္ကိုယ္မို႔ လိုခ်င္ တပ္မက္သည့္ စိတ္ေတာ့ အမ်ားႀကီး မျဖစ္ခဲ့ေပ။ သူမ ေရာင္းသည့္ လက္ဝတ္ရတနာ မ်ားမွာလည္း တန္ဖိုး မေသးလွ သျဖင့္ လိုခ်င္၍လည္း မရႏုိင္ေသးသည့္ အေျခအေနမို႔ လိုခ်င္စိတ္ မရွိသည့္ ကိုယ့္စိတ္ကိုပင္ ေက်းဇူး တင္မိသည္။
''သူငယ္ခ်င္း နင္လက္ဝတ္ ပစၥည္းဝယ္ရင္ ငါ့ဆီကပဲ ဝယ္ေနာ္။ ေစ်း အသက္သာဆံုးနဲ႔ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးမယ္'' ထိုစဥ္က ေျပာခဲ့ေသာ ေမဦး စကားမွာ ကြၽန္မနားထဲမွ မထြက္ပါ။ သူငယ္ခ်င္း ေရာင္းေသာ ပစၥည္းမွာ တန္ဖိုးႀကီး သျဖင့္ မဝယ္ႏိုင္ေသာ အားေပးခ်င္ ေပမယ့္ အားေပးရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေသာ ကိုယ့္အျဖစ္ ေၾကာင့္ပင္ သူမ၏ ထိုစကား အတြက္ အားနာခဲ့ ဖူးသည္။ အခ်ိန္ေတြလည္း ၾကာခဲ့ပါၿပီေလ။ ေမဦး ႏွင့္လည္း မေတြ႕ျဖစ္တာ ၾကာၿပီ။ ဖုန္းေတြ ေပါသည့္တိုင္ မကုိင္ႏိုင္သည့္ ကိုယ့္အျဖစ္ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္း အခ်ိဳ႕ႏွင့္လည္း အဆက္အသြယ္ ျပတ္ခဲ့ရသည္။ ဖုန္းေလး ကိုင္ႏုိင္ေတာ့လည္း ဆက္သြယ္ရန္ မည္သို႔ ဆက္သြယ္ရမည္ မသိ။ တစ္ဦးေတြ႕ တစ္ခါေမးႏွင့္ ဒီလိုနဲ႔ ဖုန္းေလးထဲမွာ သူငယ္ခ်င္း အေတာ္ မ်ားမ်ား၏ ဖုန္းနံပါတ္မ်ား ရွိလာခဲ့ၿပီ။
ယခုလည္း တနဂၤေႏြ နားရက္တြင္ ေရႊဆိုင္သြားကာ ပစၥည္းအခ်ိဳ႕ သြားလုပ္မည္ဟု သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦး ဖုန္းဆက္သျဖင့္ ေစာင့္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္သက္လံုး အေမဆင္သည့္ အတိုင္း ဝတ္စား လာခဲ့ေသာ ကြၽန္မ ဒီတစ္ခါေတာ့ ပစၥည္းေလး တစ္ခုေလာက္ ကိုယ္တိုင္ သြားလုပ္မည္ ဟု မွန္းထား လုိက္သည္။ စုထားေသာ လစာေလးမ်ား ေပါင္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့ အတန္အသင့္ပစၥည္းေလး တစ္ခုေလာက္ လုပ္လုိ႔ ရႏိုင္မည္။ ဒီလိုနဲ႔ တနဂၤေႏြ တစ္ရက္မွာ ေရႊဆိုင္သို႔ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ လိုခ်င္ေသာ ပစၥည္း ေလးမ်ားကို ေစ်းေမးၾကည့္ကာ ကိုယ့္ေငြႏွင့္ ခ်ိန္ကိုက္ ၾကည့္ေန မိသည္။
''ဟယ္ .. သူငယ္ခ်င္း နင္က ေရႊေတြဘာေတြ ဝယ္လို႔ပါလား။'' ႐ုတ္တရက္ အေနာက္မွ ေအာ္လိုက္ေသာ အသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္ မိသည္။ ''ဟယ္ .. ေမဦး နင္ ... ေမဦး မဟုတ္လား။'' ေမဦးႏွင့္ ေတြ႕သျဖင့္ အျခား သူငယ္ခ်င္း ေတြလည္း စုလာၾကသည္။ ''ဒါနဲ႔ ေတာ္တို႔က ပစၥည္း လာလုပ္ၾက တာေပါ့ေလ၊ က်ဳပ္ဆီလဲ အားေပးလို႔ ရပါတယ္ ဘယ္ပံု ႀကိဳက္လဲ သာေျပာလိုက္ ယူခဲ့ေပးမယ္။'' ေမဦး အေျပာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ အံ့အားသင့္ သြားသည္။ ဝယ္ရန္ ပစၥည္းေတြ အမ်ားႀကီး ၾကည့္ၿပီးမွ မယူဘဲ ျပန္လို႔ရမည္လား ဟုလည္း ေတြးမိသည္။ ေဘးမွ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦးက ''မင္း သေဘာေနာ္ မဝယ္ခ်င္လဲ ရပါတယ္။ ၾကည့္ရတာ အျမတ္ေပါ။့'' သူမ စကားေၾကာင့္ အနည္းငယ္ စဥ္းစားရခက္ သြားသည္။ ထိုစဥ္ ေမဦး မွ ''ဘာမွ စဥ္းစားမေနနဲ႔ မယူလဲ ဘယ္သူမွ ဘာမွမေျပာဘူး၊ ဒါနဲ႔ေနတာ အရင္အိမ္ ပဲလား၊ ေနာက္ရက္ ပစၥည္းလာျပ ေပးမယ္ တစ္ခါတေလ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း အားေပးပါဦး။'' သူမ အေျပာေၾကာင့္ ေက်ာင္း ကတည္းက ခင္မင္ခဲ့သည့္ သံေယာဇဥ္ တစ္ခါမွ မဝယ္ဖူးေသာ သူမထံမွပစၥည္း မ်ားအတြက္ အားနာမိ သြားသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူငယ္ခ်င္း ဆီကို အားေပးရမည္။
ေနာက္တစ္ပတ္ တနဂၤေႏြ ေန႔တြင္ ေမဦး ကြၽန္မအိမ္သို႔ ေရာက္လာ သည္။ သူထုတ္ျပေသာ လက္ဝတ္ ရတနာမ်ားမွာ စံုလင္လွသည္။ ထို အထဲကမွ အဆင္ေျပသည့္ တစ္ခုကို ေရြးခ်ယ္ လိုက္သည္။ ''ဒါက စိန္ေနာ္ ေက်ာက္ မဟုတ္ဘူး၊ ေစ်းက ေရႊနဲ႔မတူဘူး။ ဒါယူ မလုိ႔လား။'' ေမဦး စကားေၾကာင့္ စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြား ေသာ္လည္း ကိုယ့္အေျခအေန ကိုငဲ့ၿပီး ေျပာတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ '' အင္း ဒါေလးႀကိဳက္လို႔ စုထားတဲ့ ေငြနဲ႔လဲ ဒါေလးေတာ့ ရပါတယ္'' ကြၽန္မကို ၾကည့္ကာ ေမဦး အံ့ၾသသကဲ့သို႔ျ ဖစ္ေနသည္။ ထိုစဥ္ ႐ံုးမွ သူငယ္ခ်င္း တစ္စု ေရာက္လာသည္။ ကြၽန္မယူ ထားေသာ ပစၥည္းေလးကို ၾကည့္ကာ အားလံုးက လွသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ကြၽန္မ ေငြရွင္းရန္ ျပင္လုိက္သည္။ ထိုစဥ္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦးမွ ဝင္ကာ ''ဒါဟိုေန႔က ငါၾကည့္ခဲ့ ေသးတယ္၊ ေစ်းက သံုးေသာင္းေတာင္ ပိုေနတယ္၊ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း မေလွ်ာ့ရင္ေတာင္ ပိုမယူပါနဲ႔ ေအ။'' ထို စကားေၾကာင့္ ထို သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ေမဦး အေခ်အတင္ ေျပာသည့္ အေျခအေန သို႔ ေရာက္လာသည္။ ကြၽန္မကပင္ ၾကားမွဝင္လ်က္ '' ဒါက မတူပါဘူး နည္းနည္း ကြာတယ္။'' ေျပာရင္းပင္ ေငြရွင္း လိုက္သည္။ ေမဦး လည္း ေဖ်ာ္ရည္ဘူးကို အျမန္ေမာ့ကာ ခပ္သြက္သြက္ေလး ထြက္သြားသည္။ ''နင္ကလဲဟယ္ အဲ့ဒီနားကပ္ အရင္ေန႔က ၾကည့္တာ ဘယ္ေလာက္လဲ ဆိုတာ သိရဲ႕သားနဲ႔ နင္မို႔ အကို အတယ္။'' မခ်ိတင္ကဲ ကြၽန္မကို အျပစ္တင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းကို ကြၽန္မၿပံဳး၍ ၾကည့္မိသည္။ ''အခု ေမဦးကို အပိုေပး လုိက္ရတာ သံုးေသာင္းထဲပါ သူငယ္ခ်င္းရယ္၊ ဒါေပမဲ့ ငါတို႔ခင္မင္ လာတဲ့ရက္၊ လ၊ ႏွစ္ ေတြရဲ႕တန္ဖိုးက ဒါထက္ အမ်ားႀကီး တန္ပါတယ္'' ကြၽန္မ အေျပာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား တစ္ဦးမ်က္ႏွာ တစ္ဦး ၾကည့္လိုက္ ၾကသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ကြၽန္မတို႔ တကၠသိုလ္ တက္စ ကတည္းက ခင္မင္ လာခဲ့သည္မွာ ယခုအခ်ိန္ ဆိုလွ်င္ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုပင္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ဤအခ်ိန္ထိ ခင္မင္ ေပးခဲ့သည့္၊ လမ္းေတြ႕လွ်င္ အေရးတယူ ႏႈတ္ဆက္ ေပးခဲ့သည့္ ၿပံဳးျပေပး ခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ား၏ တန္ဖိုးမွာကား တန္ဖိုးျဖတ္ ႏုိင္သည့္ ရတနာထက္ပင္ အဖုိးတန္သည္ မဟုတ္ပါလား။
#Yadanarpondaily
No comments:
Post a Comment