မိန္းမသားဘ၀

မိန္းမသားဘ၀

မဒါေလး

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းႏွင့္ ဝမ္းနည္းျခင္း ၾကားတြင္ စြန္႔လႊတ္ျခင္း၊ ရယူျခင္း၊ ေပးဆပ္ရျခင္း၊ ဝမ္းေျမာက္ ဂုဏ္ယူျခင္း၊ ဆို႔နင့္ ေၾကကြဲျခင္း စသည္မ်ားသာ မရွိခဲ့ဘူး ဆိုလွ်င္ . . .

သစ္ပင္တစ္ပင္ကို ခုတ္လွဲ လိုက္ၿပီးေနာက္ ရရွိလာမည့္ အက်ိဳးဆက္ မ်ားကို လူအမ်ား အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုထိ ေက်နပ္ ခံစား ႏုိင္ၾက ေသာ္လည္း ထုိ သစ္တစ္ပင္ ခုတ္လွဲျခင္း ေၾကာင့္ ခံစားရမည့္ ဆိုးက်ိဳး ရလဒ္မ်ားက အခ်ိန္ကာလ သတ္မွတ္ခ်က္ မရွိေပ။ သစ္ပင္ခုတ္လွ်င္ သစ္ပင္အစား ျပန္စိုက္၍ ရႏိုင္သည့္ တိုင္ ဆံုး႐ံႈး ပ်က္စီး သြားေသာ သဘာဝ တရားႏွင့္ ထို သဘာဝ တရားတို႔ အေကာင္းတိုင္း ျပန္ျဖစ္ရန္ မလြယ္ကူေပ။ လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္၏ ဆံုး႐ႈံးသြားေသာ၊ ပ်က္စီးသြားေသာ စိတ္ခံစားခ်က္ တို႔ကို ျပန္လည္ ရွင္သန္ေစရန္ ဆိုသည္မွာကား သစ္ပင္အစား ျပန္စိုက္သည္ ထက္ပင္ ပိုမိုခက္ခဲ နက္နဲလြန္း လွသည္။

''ခ်စ္လြန္းလို႔ပါ'' ဆိုသည့္ စကားတစ္ခြန္း ေအာက္တြင္ လည္စင္း ေပးခဲ့ရေသာ ဘဝမ်ား မည္မွ်ပင္ မ်ားေနမည္နည္း။ ယေန႔မွပင္ အေသအခ်ာ သေဘာေပါက္ လိုက္သည္။ ကြၽန္မ မိဘက သင္ေပးေသာ ပညာထက္ ဘဝက ေပးေသာ သင္ခန္းစာကို လက္ေတြ႕က်က် လိုက္နာခ်င္ ခဲ့မိသည္။ ေက်ာင္းၿပီး သည္ႏွင့္ လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္ရန္ မိဘမ်ားက တုိက္တြန္း ခဲ့ေသာ္လည္း ခ်စ္ရသူ၏ အခ်စ္ႀကီး ခ်စ္ပါသည္ ဆိုသည့္ စကားႏွင့္ စိတ္မခ်ျခင္း မ်ားစြာေအာက္ တတ္ထားသည့္ ပညာမ်ားကို ေခါက္သိမ္း ထားခဲ့သည္မွာ ယေန႔တိုင္ပင္ ျဖစ္သည္။ အိမ္ေထာင္ က်စဥ္ ဆရာမ တစ္ဦးက ''မိန္းမ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ အတြက္ မဟုတ္ရင္ေတာင္ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္ အလုပ္ တစ္ခုေတာ့ လုပ္သင့္တယ္။ အရြယ္ငယ္တုန္း အခ်ိန္ မေႏွာင္းခင္ သံေယာဇဥ္ေတြ မတိုးခင္မွာ အလုပ္တစ္ခုနဲ႔ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္ေနဖို႔ လိုတယ္။'' အဲဒီတုန္းက ဆရာမ စကားကို နားခါးခဲ့ ဖူးသည္။ ျပန္စဥ္းစား မိတုိင္း ေနာင္တရ လို႔မဆံုး ဆရာမက အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္တာေၾကာင့္ မစာမနာ ေျပာသည္ဟု စိတ္ထဲမွာ ျပစ္မွားမိ လိုက္ေသးသည္။

ယခုေတာ့ ေခါက္သိမ္း ထားေသာ ပညာမ်ားက အဝတ္ေလွ်ာ္ ထမင္းခ်က္ႏွင့္ အသားက်ကာ ျပန္ေျဖၾကည့္လို႔ မရေအာင္ပင္ ေခါက္႐ိုးက်ိဳး လြန္းေနေပၿပီ။ အိမ္ေထာင္က်စ အေစာပိုင္း တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ အရာရာ အဆင္ေျပ ပါသည္။ ဘာအလုပ္ မွ်လည္း လုပ္စရာမလို၊ ဘာမွ်လည္း ပူပန္စရာ မရွိသျဖင့္ မိဘေမာင္ႏွမ မ်ားၾကား သြားလိုက္ စားလိုက္ႏွင့္။ ဒီၾကားထဲ အလုပ္မလုပ္ ဘူးလား ေမးသူကိုပင္ ဘဝင္မက်ခ်င္ ျဖစ္မိသည္။

ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အလုပ္မလုပ္ ခိုင္းသျဖင့္ ကိုယ့္အေပၚ ခ်စ္တာ သူ႔အျပင္မရွိ ဟုပင္ ယံုၾကည္ ထားလိုက္သည္။ တစ္စတစ္စ တိုးတက္ ေျပာင္းလဲ လာေသာ အေျခအေန မ်ားႏွင့္ ဆုတ္ယုတ္ လာေသာ စီးပြားေရး တို႔ၾကားတြင္ လည္စင္းခံ ရမည့္သူ ကိုယ္ျဖစ္လာ လိမ့္မည္ဟု တစ္ခါမွ် ေတြးပင္ မၾကည့္ဖူး ခဲ့ေပ။ ပညာမဲ့ သည္ထက္ ပညာကို မလိုလား ေသာ အသိုင္းအဝိုင္း တစ္ခုႏွင့္ ပတ္သက္ လိုက္သည္ကိုက ကြၽန္မအတြက္ ယေန႔ကဲ့သို႔ ဝမ္းနည္း ရလိမ့္မည္ဟု ထင္မွတ္ မထားခဲ့ေပ။ ကိုယ္တိုင္က အလုပ္ကို တိတိက်က် ေရေရရာရာ မလုပ္ခ်င္သည့္ အျပင္ မိန္းမသား ျဖစ္သူ အလုပ္လုပ္ မည္ဆိုသည္ကို ခ်စ္လွခ်ည္ရဲ႕ ဆိုသည့္ ႀကိဳးႏွင့္တုပ္ကာ စိတ္မခ်ျခင္း တုတ္ျဖင့္ သံသယ မ်ားမ်ား ထည့္ကာ ေပါင္း႐ိုက္ ေလေတာ့သည္။ လူမနာေပမယ့္ ထိုစကားက စိတ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ နာေစခဲ့ၿပီ။ စိတ္နာ သည္ထက္ ယခု အေျခအေနက ဘဝပါ နာမည့္ အေျခအေန သို႔ပါ ေရာက္လာသည္။

လုပ္ေနက် စီးပြားေရး ကလြဲ၍ အျခား အလုပ္ကို ေျပာင္းမလုပ္ ခ်င္ေသာ တစ္ဇြတ္ထိုး သမားႏွင့္ အလုပ္ မျဖစ္ေသာ အေျခအေနၾကား၊ ငွားထားသည့္ အိမ္လခႏွင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ စရိတ္မ်ားၾကား ပူပန္ ရသူက အိမ္တြင္ အၿမဲေနေသာ ကြၽန္မပင္ ျဖစ္သည္။ ဒီၾကားထဲ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးျပကာ အိမ္ျပန္ မလာေသာ ေန႔ရက္မ်ားလည္း တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ မ်ားမ်ား လာေသာအခါ မိန္းမသား ကြၽန္မအတြက္ စိုးရိမ္ ေရမွတ္က ေရာက္လာပါၿပီ။

ကိုယ္ေရြးခဲ့ေသာ လမ္းအတြက္ ဘယ္သူကိုမွ် လမ္းရွင္းခိုင္း၍ ရမည္ မဟုတ္ရ သည့္တုိင္ပင္ မသင့္ေတာ္ေသာ အေျခအေန သို႔ ေရာက္ေနေပၿပီ။ ေနာက္ဆံုး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ရသည့္ အလုပ္ တစ္ခုေတာ့ လုပ္မွရမည့္ အေျခအေနတြင္ ပညာ အရေရာ၊ အသက္အရြယ္ အရပါ အားလံုး ေနာက္က်က်န္ ခဲ့ၿပီး သားသမီး မထြန္းကား သည္ကိုပင္ မည္ကဲ့သို႔ ဝမ္းသာရ ျဖစ္ေနသည္။ ကိုယ္ႏွင့္ ရြယ္တူမ်ား ကေလးကိုယ္စီ၊ လုပ္ငန္း ကိုယ္စီႏွင့္ ေမာင္တစ္ထမ္း မယ္တစ္ရြက္ ႀကိဳးစားကာ ဘဝမ်ား အသီးသီး တိုးတက္ ေျပာင္းလဲ ေနခ်ိန္တြင္ ကိုယ္တိုင္ကား မယ္ရြက္သည္ ကိုပင္ ေမာင္မၾကည့္ ႏိုင္ေသာ အေျခအေန ၾကား မိဘထံမွပင္ ျပန္လက္ျဖန္႔ ေတာင္းရေသာ အေျခအေန ျဖစ္ေနသည္။ အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြ ဆိုသည္ မွာလည္း အိမ္တြင္းပုန္း ဘဝႏွင့္ ေနခဲ့သည္မို႔ အဆက္အသြယ္ အားလံုး ျပတ္ေတာက္ ေနခဲ့သည္။ အေရးႀကံဳ ခ်ိန္တြင္ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း ဟူသည္ အနားတြင္ တစ္ဦးမွ် မရွိေတာ့သည့္ အျဖစ္ႏွင့္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ႀကံဳေတြ႕ရၿပီ။ အိမ္ထဲတြင္ ကုန္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္မ်ား အတြက္ ယခုမွ ႏွေျမာတသ ျဖစ္မိသည္။

ေနာက္ဆံုး ဘာအလုပ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္မည္ဟု ဆိုၿပီး ေခါက္႐ိုးက်ိဳး ဖုန္တက္ေနေသာ ပညာကို ျပန္ျဖန္႔ကာ ဖုန္ခါ လိုက္သည္။ အနည္းငယ္ အဆင္ေျပမည္ ဟု ထင္ရေသာ္လည္း ကြၽန္မ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ေသာ ေလးငါးႏွစ္ ဆိုသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေျပာင္းလဲေနေသာ ေခတ္စနစ္၏ ႐ိုက္ႏွက္မႈၾကား အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္လဲက် ေနသည္။ ထုိ ပညာေရးကို အေရာင္တင္ရန္ သင္တန္းမ်ား လိုအပ္သည္။ အေျခခံ က်သည့္ ႏွိမ့္ခ်မႈမ်ား ႏွင့္ အခ်ိန္တစ္ခု လိုအပ္သည္။

မိမိထက္ အသက္ငယ္ရြယ္ သူမ်ား၊ ပညာတတ္ မ်ားၾကားတြင္ ေတာ္႐ံု အေရာင္တင္၍ မရ ဆိုသည္ကို သိလုိက္ ရခ်ိန္တြင္ အရာရာဟာ ေနာက္က် ေနေပၿပီ။ ယခုေတာ့ မိန္းမသား တစ္ဦးအေနနဲ႔ ဘယ္သူ႔ အတြက္မွ် မဟုတ္လွ်င္ေတာင္ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္ အလုပ္လုပ္ သင့္သည္ ဆိုသည့္စကား နားထဲမလပ္ ၾကားေယာင္ ေနမိသည္။ အကယ္၍ မနက္ျဖန္ သူမရွိေတာ့လွ်င္ ကြၽန္မကမၻာ အေမွာင္အတိ ဖံုးလႊမ္း သြားေတာ့မည္။ ယံုၾကည္ အားကိုးမႈ လြန္ကဲေသာ အျဖစ္တို႔က ကြၽန္မကို ေလွာင္ေနၾက ေပမည္။ ေတြးရင္းပင္ ရင္ဘတ္ တစ္ခုလံုး တင္းက်ပ္ လာသည္။ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ကာ အလုပ္တစ္ခု ရရန္သာ ေအာ္ေနမိ ေတာ့သည္။ ေဇာေခြၽးမ်ား ျပန္ကာ ဆတ္ခနဲ ထထိုင္မိသည္။ တစ္ျခမ္းလြတ္ ေနသည့္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ခုတင္တစ္ဖက္ ကိုၾကည့္ကာ အိပ္မက္ဆိုးမွ ကုန္းထခဲ့သည္။

မနက္ သင္တန္း သြားရဦးမည္။ သင္တန္းၿပီး သည္ႏွင့္ အလုပ္ ေလွ်ာက္လႊာမ်ား သြားတင္ ရမည္။ ဘယ္သူ႔အတြက္ မွ်မဟုတ္ ကြၽန္မအတြက္ ကြၽန္မ အလုပ္လုပ္ ရမည္။ ယခု ေနာက္က် သြားၿပီဆိုေသာ အေျခအေနႏွင့္ အခ်ိန္သည္ပင္ ေရွ႕တစ္လွမ္း တိုးရန္ အေစာဆံုးႏွင့္ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ လူဆန္ေသာ လူတစ္ဦး အတြက္၊ ထိုမွ မိန္းမသား တစ္ဦးအတြက္ ကိုယ္ စိုက္ပ်ိဳးထားသည့္ အရာမ်ားကို ေလလြင့္ ပ်က္စီးမႈ မရွိေအာင္ ဆံုး႐ႈံးမႈ နည္းေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္ ထိန္းသိမ္း ရပါဦးမည္ ... ။

#Yadanarpondaily