ကၽြန္ေတာ္ မေလးရွားျပန္
ေဇာ္ေနာင္ဟိန္း (Guiter)
သြားခ်င္တာေတာ့
စင္ကာပူတို႔၊ ကိုရီးယား တို႔ေပါ့။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဂ်ပန္ေတာင္ သြားလိုက္
ခ်င္ေသးတယ္။ အိမ္က မိသားစု အေျခအေနက ရွိေသးတယ္ေလ။ ဒါေတာင္ လယ္ေရာင္းၿပီး
သြားခဲ့ရတာ။ အိမ္က အေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ငါးေယာက္ရယ္၊
စုစုေပါင္း ခုနစ္ေယာက္။ အေဖလယ္ထဲ ဆင္းၿပီး ရတာေလးနဲ႔ ဒီမိသားစု
စားလာခဲ့ရတာ။ ေရရွည္ေတာ့ မလြယ္လွ ပါဘူး။ ႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ အေဖနဲ႔ အေမကို
ၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္လဲ မေနႏိုင္ လြန္းလို႔ ထြက္သြားခဲ့တာ။
စဥ္းစားၾကည့္ေလ...အေမက ကြၽန္ေတာ္ အရြယ္ေရာက္တာ ေစာင့္ေနတာတဲ့။ နင္
ျမန္ျမန္ႀကီးမွ ျဖစ္မယ္တဲ့ ရြာထဲက ဘႀကီးသာရင္ သားက မေလးရွား ေရာက္ၿပီး
ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးပို႕ တာတဲ့။ ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူး။ ရြာထဲမွာေတာ့
အေတာ့္ကို နာမည္ႀကီး ေနတာ။ သူျပန္လာရင္ ေပးစားခ်င္လို႔ သမီးရွင္ေတြေတာင္
တန္းစီ ေနၾကတယ္ ဆိုပဲ။
ကြၽန္ေတာ္ ေျခာက္ႏွစ္သား ေလာက္က ထူးထူးဆန္းဆန္း အိပ္မက္ တစ္ခုမက္တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္က အေနာက္တိုင္း ဝတ္စံုကို စမတ္က်က် ဝတ္ၿပီး ေလယာဥ္ေပၚ တက္သြားတာ။ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာေတာ့လဲ မိဘေတြနဲ႔ ရြာက သူငယ္ခ်င္း ေတြက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လာႀကိဳၾက တာေလ။ မွတ္မိ ပါေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ အဲဒီ ကတည္းက ''ငါႀကီးလာရင္ မေလးရွား သြားမွာကြ'' လို႕ သူငယ္ခ်င္း ေတြကို မၾကာမၾကာ ေျပာမိေနေတာ့ တာပါပဲ။
အေမက ေျပာတာေတာ့ မေလးရွား ဆိုတာ အေတာ္ ႀကီးက်ယ္တာ ပဲတဲ့။ ရြာမွာမရွိတဲ့ တိုက္ႀကီးေတြ၊ ကားေတြ ဆိုတာလဲ မ်ဳိးစံုပဲတဲ့။ ငါ့သား မေလးရွား ေရာက္ရင္ အေမတို႔ ခ်မ္းသာၿပီတဲ့။ ေၾသာ္... အဲဒါေၾကာင့္ အေမကငါ့ကို ျမန္ျမန္ႀကီးလို႔ ေျပာတာကိုးလို႔ ေတြးလိုက္မိ ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ကြၽန္ေတာ္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ အေရာက္မွာ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့ ရန္ကုန္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးကို Passport လုပ္ဖို႔ဆိုၿပီး ရြာက အသိတစ္ေယာက္ အကူအညီနဲ႔ ေရာက္ခဲ့ရ ပါတယ္။ ရန္ကုန္ ဆိုတာကိုက ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာနဲ႔ တျခားစီပါလား။ လူေတြကလဲမ်ား၊ ကားေတြ ကလဲမ်ား၊ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ခဏခဏ ေငးၾကည့္မိလို႔ ကားတိုက္ခံ ရမလို ျဖစ္တာလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ ပါပဲ။ မွတ္မွတ္ရရ Passport လုပ္ေပးတဲ့ ပဲြစားဆိုတဲ့ လူကို ေငြက်ပ္ တစ္သိန္းခဲြ ေပးခဲ့ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္အ႐ိုက္ခံ ရၿပီ (ေစ်းပိုတင္ ခံလိုက္ရၿပီ) ဆိုတာ မသိခဲ့ဘူး။ ေက်းဇူးေတြ တင္လြန္းလို႔ ေမာင္မင္းႀကီးသား ကို လက္ဖက္ရည္ တိုက္မိတာ ဘယ္ႏွခြက္ မွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ေနာက္ေတာ့မွ သိရတာက ႏွစ္ေသာင္းခဲြ၊ သံုးေသာင္း ကုန္တဲ့ဟာကို တစ္သိန္းခဲြေတာင္ ေပးရတာ မ်ားတာေပါ့လို႔ ေျပာၾကေတာ့မွ ''ေၾသာ္.ငါခံ လိုက္ရတာပဲ'' ဆိုၿပီး မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္မိတာ။ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္ကလဲ ေလးတန္းထိပဲ ေက်ာင္းေနခဲ့ရတာ ဆိုေတာ့ ဟိုဟာေရး၊ ဒီဟာေရးဆို ေရးတတ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ မ်ားတယ္လုိ႔ တြက္မေနေတာ့ ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ မေလးရွား သြားရမယ္ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အတူ ရြယ္တူေတြ၊ လူႀကီးေတြ စုစုေပါင္း ဦးေရ ၂ဝ ေလာက္ရွိမယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို မေလးရွား ပို႔ေပးမယ့္ ကုမၸဏီမွာ ညအိပ္ခဲ့ ရတယ္။ ထူးျခားတာ တစ္ခုက ေလယာဥ္ပ်ံ မစီးရဘဲ မေလးရွား ေရာက္သြားခဲ့ တာပါ။ အရင္ ေရာက္ဖူးတဲ့ သူေတြက ေျပာလို႔သာ မေလးရွားေရာက္မွန္း သိလိုက္ ရတယ္။ ရန္ကုန္က ထြက္ကတည္းက ေလယာဥ္ေပၚ ဘယ္အခ်ိန္ တက္ရမလဲလို႔ စိတ္ကူးၾကည့္ ေနမိတာ။ ေနာက္မွ သိရတာက 'ေအာက္လမ္း' က လာတယ္ဆိုပဲ။
မေလးရွား ေရာက္ၿပီ ဆိုေတာ့လဲ မေလးစကား ေျပာရမလား မေလးလုိ ဘယ္သူ လာေျပာမလဲ ဆိုၿပီး မေလးစကားေျပာ စာအုပ္ကို လက္ထဲက မခ်မိဘူး။ တကယ္ေတာ့ မေလးရွားမွာ ပုဆိုးဝတ္ ျမန္မာေတြ၊ သနပ္ခါး ပါးကြက္က်ားနဲ႔ ျမန္မာ ေယာက်္ားေတြ ကိုပဲ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕လိုက္ရ တာပါ။ မေလးရွားမွာ ျမန္မာေတြ ေနတဲ့ ျမန္မာရပ္ကြက္လို ျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါတယ္။ ျမန္မာ လူငယ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား မေလးရွား ေရာက္တဲ့သူနဲ႔၊ တျခား ႏိုင္ငံေတြ ေရာက္ေနၾက တာနဲ႔ တြက္ၾကည့္လိုက္ရင္ ရြာမွာ လယ္ထဲ ဆင္းမယ့္သူေတြ ရွိပါအံုး မလားလို႔ စိတ္ပူမိခဲ့ ေသးတယ္။ ျမန္မာေတြ ၾကားထဲ ေရာက္သြားတာ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရသလို မေကာင္းတာ ေတြလဲ ရွိပါတယ္။ ေရာက္ခါစမွာ ကိုယ္ မကြၽမ္းက်င္တဲ့ နယ္ေျမ အေၾကာင္းကို ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း ေမးျမန္းရတာ လြယ္ကူတာေပါ့။ စိတ္ရင္း ေကာင္းတဲ့သူနဲ႔ ေတြ႕ရင္ ကိုယ့္ကို ကူညီ ေဖးမေပးမယ္ေပါ့။ စိတ္ရင္း မေကာင္းတဲ့ သူနဲ႔ ေတြ႕ရင္ေတာ့ ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း အႏိုင္က်င့္တာ ခံရတာေပါ့။ မိန္းကေလးေတြ ဆိုရင္လဲ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဆံပင္ဆဲြ ရန္ျဖစ္ ေနၾကတာ မၾကာခဏ ဆိုသလိုပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ္က သူမ်ားေတြ မလုပ္ခ်င္တဲ့ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းကို လုပ္ခဲ့ရတာ။ ပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္ဆိုေတာ ့ပိုက္ဆံပိုရ တာေပါ့ေလ။ သူမ်ားေတြ တစ္ရက္ကို မေလးေငြ ၂၅ ၊ ၃ဝ ရင္းဂစ္ ေလာက္ရခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္က ရင္းဂစ္ ၅ဝ ေလာက္ရတယ္။ ေငြေစ်းက သံုးရာေလာက္ ရွိတယ္။ ပံုမွန္သံုးရင္ အသံုးစရိတ္က ျမန္မာေငြ က်ပ္တစ္သိန္းနဲ႔ တစ္သိန္းခဲြ ၾကားမွာရွိတယ္။ ရင္းဂစ္၂၅ ၊ ၃ဝ ရတဲ့သူေတြ အတြက္ ဘာမွ မျဖစ္ရင္ တစ္သိန္း၊ ႏွစ္သိန္းေလာက္ ပိုမယ္။ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ဥပမာ- လမ္းမွာ အုပ္စုဖဲြ႕ အႏိုင္က်င့္ တဲ့သူေတြ ျဖစ္ျဖစ္၊ ရဲေတြျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႕ၿပီဆိုရင္ ပါသမွ်ေငြ အကုန္ေပးခဲ့ ရတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ အျပင္ထြက္မယ္ ဆိုရင္ အက်ႌ အိတ္ကပ္ထဲ ေငြနည္း နည္းထည့္၊ က်န္တာကို ေဘာင္းဘီထဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဖိနပ္ထဲျဖစ္ျဖစ္ သိုသိုသိပ္သိပ္ ထည့္သြားရတာ။ ရဲေတြကလဲ အေတာ္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ေတြ႕ရင္ပါတဲ့ ပိုက္ဆံ ကုန္ၿပီသာ မွတ္ေတာ့။ ရတာမွ တစ္ရက္ရင္းဂစ္၂၅၊ ၃ဝ။ သူတို႔ဖမ္းလို႔ ေရြးရၿပီဆိုရင္ ရင္းဂစ္ ၆ဝဝ၊ ၇ဝဝ ေပးရတာ။ ျမန္မာျပည္ ဖုန္းဆက္ရင္ တစ္မိနစ္ ျမန္မာေငြ ၃ဝဝ ေလာက္ ကုန္တာ ႏွေျမာလို႔ အိမ္ကိုေတာင္ မဆက္ဘဲ စုထားတဲ့ ပိုက္ဆံ ရဲေပးရ တာနဲ႔ ကုန္ဖို႔သာ ျပင္ေတာ့။ မိန္းကေလး ေတြဆို သနပ္ခါးလိမ္းၿပီး အျပင္ မထြက္ရဲဘူး။ ျမန္မာျဖစ္ၿပီး ျမန္မာမွန္း မသိေအာင္ ေနေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြပါ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ အႏိုင္က်င့္မွာ ေၾကာက္ၾကလို႔။ လူမ်ဳိးမတူ၊ ဘာသာမတူတဲ့ ေနရာမွာ ေနေနရတာ ၾကာလာေတာ့လဲ စိတ္ပ်က္ေနပါၿပီ။ ကိုယ္စားခ်င္တဲ့ အသားဟင္းေလး ခ်က္စားဖို႔ေတာင္ ခိုးေၾကာင္ ခိုးဝွက္ ခ်က္စား ေနရတာပါ။ မေလးရွား ႏိုင္ငံသား တ႐ုတ္ေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ ေတြမွာ ဝယ္စားလို႔ရတယ္ဆိုေပမယ့္ ေစ်းႀကီးပါတယ္။ ေနာက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနၿပီးရင္ ျပန္မယ္ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ငါးႏွစ္ထိ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။
ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္သြားၿပီး ကိုယ္နဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ အလုပ္မရရင္ ျပည္ပ ျပန္ထြက္ရမယ္၊ မထြက္ႏိုင္ရင္ အလုပ္မေရြးဘဲ လုပ္ရေတာ့မယ္၊ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ရင္ ႏိုင္ငံျခားျပန္ လူ႔ကန္႔လန္႔ ျဖစ္ၿပီး စကားေျပာ ရင္လဲ ''မေလးရွားမွာ ေလ၊ မေလးရွား မွာေလ'' ကေန မခ်ေတာ့ဘဲ မိသားစုအတြက္လဲ အသံုးမဝင္တဲ့ လူပို တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားဖို႔က ေသခ်ာ ေနမွာပါ။ မိသားစု ေနာက္ခံ ရွိတဲ့သူ၊ စုေဆာင္းမိတဲ့သူ ေတြဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္ေရာက္ၿပီး လုပ္ငန္းတစ္ခုနဲ႔ အရွိန္ရ သြားၾကေပမယ့္ အမ်ားစု ကေတာ့ မထူးျခား လွပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ ေက်ာ္က သြားခဲ့ၾကသူေတြ ကေတာ့ ေငြတန္ဖိုး ေကာင္းခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဘဝတစ္ခုကို အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေစ ႏိုင္တယ္လို႕ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ အခုခ်ိန္ မွာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။
ျပန္လာမယ္။ ေနာက္ႏွစ္ ေသခ်ာေပါက္ ျပန္လာမယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ လက္ရွိ တိုးတက္မႈနဲ႔ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ရင္ ေပးတဲ့လစာနဲ႔ ေနထိုင္မႈ အဆင့္အတန္းက ဘာမွ မထူးျခား ေတာ့ဘူး။ တစ္ခု ပိုလာတာက ကိုယ့္ဆီမွာ ႀကိဳးစား သေလာက္ တိုးတက္ႏိုင္တယ္။ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္း တစ္ခုကို အလြယ္တကူ ထူေထာင္ႏိုင္မယ္။ သူေဌးတစ္ေယာက္ ဘဝကို စိတ္ကူးယဥ္ခြင့္ ရွိတယ္။ မေလးရွားက ျမန္မာမိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ေျပာသလိုပဲ ''ျမန္မာ ႏိုင္ငံမွာ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းေတြ ရွိေနသေရြ႕ ထမင္း မငတ္ဘူး'' တဲ့။
သူက ရန္ကုန္မွာ ေနၿပီး အဝတ္အထည္ေတြ ေရာင္းတဲ့သူ၊ ေစ်းေရာင္း ကြၽမ္းက်င္တဲ့ သူ႔အတြက္ မေလးရွားမွာ ရတဲ့ဝင္ေငြက မက္ေလာက္တဲ့ အေျခအေန မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ''မေလးရွားျပန္'' ဆိုၿပီး ဂုဏ္ယူစရာလဲ မဟုတ္သလို၊ ရွက္စရာလဲ မရွိပါဘူး။ အေကာင္းဆံုး ကေတာ့ အမိႏိုင္ငံကို ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ျပည္ပက အေတြ႕အႀကံဳ ေကာင္းေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံအတြက္ အက်ဳိးျပဳ ႏိုင္ဖို႔၊ ႏိုင္ငံ့သားေကာင္း အျဖစ္ ဆက္လက္ ရပ္တည္ သြားႏိုင္ဖို႔သာ အဓိက ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
#Yadanarpondaily
ေဇာ္ေနာင္ဟိန္း (Guiter)
သြားခ်င္တာေတာ့
စင္ကာပူတို႔၊ ကိုရီးယား တို႔ေပါ့။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဂ်ပန္ေတာင္ သြားလိုက္
ခ်င္ေသးတယ္။ အိမ္က မိသားစု အေျခအေနက ရွိေသးတယ္ေလ။ ဒါေတာင္ လယ္ေရာင္းၿပီး
သြားခဲ့ရတာ။ အိမ္က အေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ငါးေယာက္ရယ္၊
စုစုေပါင္း ခုနစ္ေယာက္။ အေဖလယ္ထဲ ဆင္းၿပီး ရတာေလးနဲ႔ ဒီမိသားစု
စားလာခဲ့ရတာ။ ေရရွည္ေတာ့ မလြယ္လွ ပါဘူး။ ႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ အေဖနဲ႔ အေမကို
ၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္လဲ မေနႏိုင္ လြန္းလို႔ ထြက္သြားခဲ့တာ။
စဥ္းစားၾကည့္ေလ...အေမက ကြၽန္ေတာ္ အရြယ္ေရာက္တာ ေစာင့္ေနတာတဲ့။ နင္
ျမန္ျမန္ႀကီးမွ ျဖစ္မယ္တဲ့ ရြာထဲက ဘႀကီးသာရင္ သားက မေလးရွား ေရာက္ၿပီး
ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးပို႕ တာတဲ့။ ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူး။ ရြာထဲမွာေတာ့
အေတာ့္ကို နာမည္ႀကီး ေနတာ။ သူျပန္လာရင္ ေပးစားခ်င္လို႔ သမီးရွင္ေတြေတာင္
တန္းစီ ေနၾကတယ္ ဆိုပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ေျခာက္ႏွစ္သား ေလာက္က ထူးထူးဆန္းဆန္း အိပ္မက္ တစ္ခုမက္တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္က အေနာက္တိုင္း ဝတ္စံုကို စမတ္က်က် ဝတ္ၿပီး ေလယာဥ္ေပၚ တက္သြားတာ။ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာေတာ့လဲ မိဘေတြနဲ႔ ရြာက သူငယ္ခ်င္း ေတြက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လာႀကိဳၾက တာေလ။ မွတ္မိ ပါေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ အဲဒီ ကတည္းက ''ငါႀကီးလာရင္ မေလးရွား သြားမွာကြ'' လို႕ သူငယ္ခ်င္း ေတြကို မၾကာမၾကာ ေျပာမိေနေတာ့ တာပါပဲ။
အေမက ေျပာတာေတာ့ မေလးရွား ဆိုတာ အေတာ္ ႀကီးက်ယ္တာ ပဲတဲ့။ ရြာမွာမရွိတဲ့ တိုက္ႀကီးေတြ၊ ကားေတြ ဆိုတာလဲ မ်ဳိးစံုပဲတဲ့။ ငါ့သား မေလးရွား ေရာက္ရင္ အေမတို႔ ခ်မ္းသာၿပီတဲ့။ ေၾသာ္... အဲဒါေၾကာင့္ အေမကငါ့ကို ျမန္ျမန္ႀကီးလို႔ ေျပာတာကိုးလို႔ ေတြးလိုက္မိ ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ကြၽန္ေတာ္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ အေရာက္မွာ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့ ရန္ကုန္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးကို Passport လုပ္ဖို႔ဆိုၿပီး ရြာက အသိတစ္ေယာက္ အကူအညီနဲ႔ ေရာက္ခဲ့ရ ပါတယ္။ ရန္ကုန္ ဆိုတာကိုက ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာနဲ႔ တျခားစီပါလား။ လူေတြကလဲမ်ား၊ ကားေတြ ကလဲမ်ား၊ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ခဏခဏ ေငးၾကည့္မိလို႔ ကားတိုက္ခံ ရမလို ျဖစ္တာလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ ပါပဲ။ မွတ္မွတ္ရရ Passport လုပ္ေပးတဲ့ ပဲြစားဆိုတဲ့ လူကို ေငြက်ပ္ တစ္သိန္းခဲြ ေပးခဲ့ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္အ႐ိုက္ခံ ရၿပီ (ေစ်းပိုတင္ ခံလိုက္ရၿပီ) ဆိုတာ မသိခဲ့ဘူး။ ေက်းဇူးေတြ တင္လြန္းလို႔ ေမာင္မင္းႀကီးသား ကို လက္ဖက္ရည္ တိုက္မိတာ ဘယ္ႏွခြက္ မွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ေနာက္ေတာ့မွ သိရတာက ႏွစ္ေသာင္းခဲြ၊ သံုးေသာင္း ကုန္တဲ့ဟာကို တစ္သိန္းခဲြေတာင္ ေပးရတာ မ်ားတာေပါ့လို႔ ေျပာၾကေတာ့မွ ''ေၾသာ္.ငါခံ လိုက္ရတာပဲ'' ဆိုၿပီး မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္မိတာ။ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္ကလဲ ေလးတန္းထိပဲ ေက်ာင္းေနခဲ့ရတာ ဆိုေတာ့ ဟိုဟာေရး၊ ဒီဟာေရးဆို ေရးတတ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ မ်ားတယ္လုိ႔ တြက္မေနေတာ့ ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ မေလးရွား သြားရမယ္ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အတူ ရြယ္တူေတြ၊ လူႀကီးေတြ စုစုေပါင္း ဦးေရ ၂ဝ ေလာက္ရွိမယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို မေလးရွား ပို႔ေပးမယ့္ ကုမၸဏီမွာ ညအိပ္ခဲ့ ရတယ္။ ထူးျခားတာ တစ္ခုက ေလယာဥ္ပ်ံ မစီးရဘဲ မေလးရွား ေရာက္သြားခဲ့ တာပါ။ အရင္ ေရာက္ဖူးတဲ့ သူေတြက ေျပာလို႔သာ မေလးရွားေရာက္မွန္း သိလိုက္ ရတယ္။ ရန္ကုန္က ထြက္ကတည္းက ေလယာဥ္ေပၚ ဘယ္အခ်ိန္ တက္ရမလဲလို႔ စိတ္ကူးၾကည့္ ေနမိတာ။ ေနာက္မွ သိရတာက 'ေအာက္လမ္း' က လာတယ္ဆိုပဲ။
မေလးရွား ေရာက္ၿပီ ဆိုေတာ့လဲ မေလးစကား ေျပာရမလား မေလးလုိ ဘယ္သူ လာေျပာမလဲ ဆိုၿပီး မေလးစကားေျပာ စာအုပ္ကို လက္ထဲက မခ်မိဘူး။ တကယ္ေတာ့ မေလးရွားမွာ ပုဆိုးဝတ္ ျမန္မာေတြ၊ သနပ္ခါး ပါးကြက္က်ားနဲ႔ ျမန္မာ ေယာက်္ားေတြ ကိုပဲ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕လိုက္ရ တာပါ။ မေလးရွားမွာ ျမန္မာေတြ ေနတဲ့ ျမန္မာရပ္ကြက္လို ျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါတယ္။ ျမန္မာ လူငယ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား မေလးရွား ေရာက္တဲ့သူနဲ႔၊ တျခား ႏိုင္ငံေတြ ေရာက္ေနၾက တာနဲ႔ တြက္ၾကည့္လိုက္ရင္ ရြာမွာ လယ္ထဲ ဆင္းမယ့္သူေတြ ရွိပါအံုး မလားလို႔ စိတ္ပူမိခဲ့ ေသးတယ္။ ျမန္မာေတြ ၾကားထဲ ေရာက္သြားတာ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရသလို မေကာင္းတာ ေတြလဲ ရွိပါတယ္။ ေရာက္ခါစမွာ ကိုယ္ မကြၽမ္းက်င္တဲ့ နယ္ေျမ အေၾကာင္းကို ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း ေမးျမန္းရတာ လြယ္ကူတာေပါ့။ စိတ္ရင္း ေကာင္းတဲ့သူနဲ႔ ေတြ႕ရင္ ကိုယ့္ကို ကူညီ ေဖးမေပးမယ္ေပါ့။ စိတ္ရင္း မေကာင္းတဲ့ သူနဲ႔ ေတြ႕ရင္ေတာ့ ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း အႏိုင္က်င့္တာ ခံရတာေပါ့။ မိန္းကေလးေတြ ဆိုရင္လဲ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဆံပင္ဆဲြ ရန္ျဖစ္ ေနၾကတာ မၾကာခဏ ဆိုသလိုပါပဲ။
ကြၽန္ေတာ္က သူမ်ားေတြ မလုပ္ခ်င္တဲ့ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းကို လုပ္ခဲ့ရတာ။ ပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္ဆိုေတာ ့ပိုက္ဆံပိုရ တာေပါ့ေလ။ သူမ်ားေတြ တစ္ရက္ကို မေလးေငြ ၂၅ ၊ ၃ဝ ရင္းဂစ္ ေလာက္ရခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္က ရင္းဂစ္ ၅ဝ ေလာက္ရတယ္။ ေငြေစ်းက သံုးရာေလာက္ ရွိတယ္။ ပံုမွန္သံုးရင္ အသံုးစရိတ္က ျမန္မာေငြ က်ပ္တစ္သိန္းနဲ႔ တစ္သိန္းခဲြ ၾကားမွာရွိတယ္။ ရင္းဂစ္၂၅ ၊ ၃ဝ ရတဲ့သူေတြ အတြက္ ဘာမွ မျဖစ္ရင္ တစ္သိန္း၊ ႏွစ္သိန္းေလာက္ ပိုမယ္။ တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ဥပမာ- လမ္းမွာ အုပ္စုဖဲြ႕ အႏိုင္က်င့္ တဲ့သူေတြ ျဖစ္ျဖစ္၊ ရဲေတြျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႕ၿပီဆိုရင္ ပါသမွ်ေငြ အကုန္ေပးခဲ့ ရတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ အျပင္ထြက္မယ္ ဆိုရင္ အက်ႌ အိတ္ကပ္ထဲ ေငြနည္း နည္းထည့္၊ က်န္တာကို ေဘာင္းဘီထဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဖိနပ္ထဲျဖစ္ျဖစ္ သိုသိုသိပ္သိပ္ ထည့္သြားရတာ။ ရဲေတြကလဲ အေတာ္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ေတြ႕ရင္ပါတဲ့ ပိုက္ဆံ ကုန္ၿပီသာ မွတ္ေတာ့။ ရတာမွ တစ္ရက္ရင္းဂစ္၂၅၊ ၃ဝ။ သူတို႔ဖမ္းလို႔ ေရြးရၿပီဆိုရင္ ရင္းဂစ္ ၆ဝဝ၊ ၇ဝဝ ေပးရတာ။ ျမန္မာျပည္ ဖုန္းဆက္ရင္ တစ္မိနစ္ ျမန္မာေငြ ၃ဝဝ ေလာက္ ကုန္တာ ႏွေျမာလို႔ အိမ္ကိုေတာင္ မဆက္ဘဲ စုထားတဲ့ ပိုက္ဆံ ရဲေပးရ တာနဲ႔ ကုန္ဖို႔သာ ျပင္ေတာ့။ မိန္းကေလး ေတြဆို သနပ္ခါးလိမ္းၿပီး အျပင္ မထြက္ရဲဘူး။ ျမန္မာျဖစ္ၿပီး ျမန္မာမွန္း မသိေအာင္ ေနေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြပါ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ အႏိုင္က်င့္မွာ ေၾကာက္ၾကလို႔။ လူမ်ဳိးမတူ၊ ဘာသာမတူတဲ့ ေနရာမွာ ေနေနရတာ ၾကာလာေတာ့လဲ စိတ္ပ်က္ေနပါၿပီ။ ကိုယ္စားခ်င္တဲ့ အသားဟင္းေလး ခ်က္စားဖို႔ေတာင္ ခိုးေၾကာင္ ခိုးဝွက္ ခ်က္စား ေနရတာပါ။ မေလးရွား ႏိုင္ငံသား တ႐ုတ္ေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ ေတြမွာ ဝယ္စားလို႔ရတယ္ဆိုေပမယ့္ ေစ်းႀကီးပါတယ္။ ေနာက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနၿပီးရင္ ျပန္မယ္ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ငါးႏွစ္ထိ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။
ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္သြားၿပီး ကိုယ္နဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ အလုပ္မရရင္ ျပည္ပ ျပန္ထြက္ရမယ္၊ မထြက္ႏိုင္ရင္ အလုပ္မေရြးဘဲ လုပ္ရေတာ့မယ္၊ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ရင္ ႏိုင္ငံျခားျပန္ လူ႔ကန္႔လန္႔ ျဖစ္ၿပီး စကားေျပာ ရင္လဲ ''မေလးရွားမွာ ေလ၊ မေလးရွား မွာေလ'' ကေန မခ်ေတာ့ဘဲ မိသားစုအတြက္လဲ အသံုးမဝင္တဲ့ လူပို တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားဖို႔က ေသခ်ာ ေနမွာပါ။ မိသားစု ေနာက္ခံ ရွိတဲ့သူ၊ စုေဆာင္းမိတဲ့သူ ေတြဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္ေရာက္ၿပီး လုပ္ငန္းတစ္ခုနဲ႔ အရွိန္ရ သြားၾကေပမယ့္ အမ်ားစု ကေတာ့ မထူးျခား လွပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ ေက်ာ္က သြားခဲ့ၾကသူေတြ ကေတာ့ ေငြတန္ဖိုး ေကာင္းခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဘဝတစ္ခုကို အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေစ ႏိုင္တယ္လို႕ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ အခုခ်ိန္ မွာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။
ျပန္လာမယ္။ ေနာက္ႏွစ္ ေသခ်ာေပါက္ ျပန္လာမယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ လက္ရွိ တိုးတက္မႈနဲ႔ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ရင္ ေပးတဲ့လစာနဲ႔ ေနထိုင္မႈ အဆင့္အတန္းက ဘာမွ မထူးျခား ေတာ့ဘူး။ တစ္ခု ပိုလာတာက ကိုယ့္ဆီမွာ ႀကိဳးစား သေလာက္ တိုးတက္ႏိုင္တယ္။ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္း တစ္ခုကို အလြယ္တကူ ထူေထာင္ႏိုင္မယ္။ သူေဌးတစ္ေယာက္ ဘဝကို စိတ္ကူးယဥ္ခြင့္ ရွိတယ္။ မေလးရွားက ျမန္မာမိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ေျပာသလိုပဲ ''ျမန္မာ ႏိုင္ငံမွာ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းေတြ ရွိေနသေရြ႕ ထမင္း မငတ္ဘူး'' တဲ့။
သူက ရန္ကုန္မွာ ေနၿပီး အဝတ္အထည္ေတြ ေရာင္းတဲ့သူ၊ ေစ်းေရာင္း ကြၽမ္းက်င္တဲ့ သူ႔အတြက္ မေလးရွားမွာ ရတဲ့ဝင္ေငြက မက္ေလာက္တဲ့ အေျခအေန မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ''မေလးရွားျပန္'' ဆိုၿပီး ဂုဏ္ယူစရာလဲ မဟုတ္သလို၊ ရွက္စရာလဲ မရွိပါဘူး။ အေကာင္းဆံုး ကေတာ့ အမိႏိုင္ငံကို ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ျပည္ပက အေတြ႕အႀကံဳ ေကာင္းေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံအတြက္ အက်ဳိးျပဳ ႏိုင္ဖို႔၊ ႏိုင္ငံ့သားေကာင္း အျဖစ္ ဆက္လက္ ရပ္တည္ သြားႏိုင္ဖို႔သာ အဓိက ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
#Yadanarpondaily
No comments:
Post a Comment