ဒီမုိကေရစီတန္ဖုိး ႏွင့္ မီဒီယာယဥ္ေက်းမႈ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ သင္ယူေလ့လာမွတ္သား လုိက္နာ
လူ႔ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုး တြင္ ေအာင္ျမင္တိုးတက္ ႀကီးပြားရန္ လိုအပ္ေသာ အေျခခံအဂၤါ ေလးရပ္ရွိရာ ႀကိဳးစားလို စိတ္ရွိျခင္း၊ သင္ၾကားျပသ ဆံုးမ လမ္းၫႊန္မႈကို ခံယူတတ္ျခင္း၊ ကိုယ္တိုင္ ေလ့က်င့္မႈ ေကာင္းမြန္ျခင္း ႏွင့္ နည္းစနစ္ မွန္ကန္ျခင္းတို႔ ျဖစ္သည္။ ပုထုဇဥ္ သဘာဝ ကာယကံ၊ ဝစီကံ၊ မေနာကံ ဟူေသာ ကံသံုးပါးတို႔ တြင္ ေျခာက္ပစ္ကင္းသူ ရွိေတာ့ ရွိသည္၊ အေရအတြက္ နည္းသည္ဟု ဆိုႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ လူ႔အဖဲြ႕အစည္း အတြင္း ဥပေဒ၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း ႏွင့္ က်င့္ဝတ္နီတိ တို႔ျဖင့္ ထိန္းေက်ာင္း ထားျခင္း ျဖစ္သည္။
ေလာကအရ ေက်ာက္ဆစ္ ဆရာ၏ အထုအဆစ္ မခံရေသာ ေက်ာက္သားသည္ လွပေသာ ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္ ျဖစ္မလာႏိုင္၊ ေဆာက္ျဖင့္ အထြင္းမခံရေသာ သစ္သားႏွင့္ ပြတ္လံုး အထိမခံ ရေသာ သစ္သားတို႔သည္ လွပေသာ ပန္းပု႐ုပ္ ျဖစ္မလာႏိုင္၊ ဓားေသြး ေက်ာက္ျဖင့္ အေသြးမခံ ရေသာ ဓားသည္ မည္မွ် ေကာင္းေသာ သံပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ထက္ျမက္ေသာ ဓားတစ္လက္ ျဖစ္မလာႏိုင္၊ အိုးထိန္းသည္၏ ထု႐ိုက္ပံုသြင္း မခံရေသာ အိုးသည္ အိုးေကာင္း ျဖစ္မလာႏိုင္၊ ထို႔အတူ ဆံုးမသြန္သင္ လမ္းၫႊန္မႈ မခံရသူ တစ္ဦးသည္ လူေတာ္ လူေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္မလာႏိုင္ေၾကာင္း ပညာရွိမ်ားက ဥပမာျပ ဆိုထားသည္။
ျပည္ေထာင္စု သမၼတ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ ပညာေရးစနစ္တြင္ ျပည္သူ႔နီတိ ပါဝင္ေသာ စာရိတၱ ပညာေရးကို ေပါင္းစပ္သင္ၾကား ေပးျခင္းျဖင့္ လြတ္လပ္မႈ၊ တာဝန္ယူမႈ ႏွင့္ တာဝန္ခံမႈ တို႔ကို သမာသမတ္ မွ်တစြာ ေပါင္းစပ္ ေနထိုင္ ျပဳမူေျပာဆိုၾကရေသာ ဒီမိုကေရစီလူ႔အဖဲြ႕အစည္းအတြက္ ေကာင္းမြန္ေသာ အေလ့အက်င့္မ်ား ျဖစ္ေစသည္။
ေရွးအခါက ဂႏၶာရရေသ့ ႏွင့္ ေဝဒဟရေသ့ တို႔သည္ အတူေနထိုင္ ၾကရာ ဟိမဝႏၲာေတာမွ ထြက္လာခဲ့ ၾကၿပီး ရြာတစ္ရြာ အနီးသို႔ ေရာက္လာ ၾကသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ေဝဒဟရေသ့ သည္ ဆြမ္းခံရရွိခဲ့ရာမွ ပိုေနေသာ ဆားကို ေက်ာင္းေခါင္မိုး ၌ သိမ္းထား လိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ဆြမ္းခံၿပီး ျပန္လာေသာ အခါ ယခင္ေန႔က သိမ္းထားေသာ ဆြမ္းကိုယူ၍ ဂႏၶာရရေသ့ အား ေပးလိုက္သည္။ ဂႏၶာရရေသ့ က ထိုဆား ဘယ္ကရသည္ ကို ေမးျမန္းရာ ယခင္ေန႔က ပိုသျဖင့္ သိမ္းထားေသာ ဆားျဖစ္ေၾကာင္း ေဝဒဟရေသ့ က ျပန္ေျပာ လိုက္သည္။ ထိုအခါ ဂႏၶာရရေသ့ က ကြၽႏု္ပ္တို႔သည္ မင္းအျဖစ္ ႏွင့္ တိုင္းျပည္ကို စြန္႔လႊတ္ လာခဲ့ၾက ေပၿပီ၊ ဤတန္ဖိုး မရွိလွသည့္ ဆားကေလးကို အဘယ္ေၾကာင့္ မက္ေမာစြာ သိမ္းထား ရပါ သနည္းဟု အျပစ္တင္ ဆံုးမလိုက္သည္။ ထုိအခါ ေစတနာကို အသိအမွတ္ အျပဳ မခံရေသာ ေဝဒဟရေသ့ သည္ မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္ကာ အရွင္ရေသ့ သည္ မိမိကိုယ္ကို ဆံုးမရန္ ထြက္လာခဲ့ၿပီး ယခု အဘယ္ေၾကာင့္ သူတစ္ပါးကို ဆံုးမေနရ ပါသနည္းဟု ျပန္ေမးသည္။
ထုိအခါ ဂႏၶာရရေသ့ က အရွင္ေဝဒဟ ငါကား တရားသည္ကို ေျပာျခင္း ျဖစ္၏။ တရားမွ်တ သည္ကို ေျပာေသာ ငါ့မွာ မေကာင္းမႈ မျဖစ္ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ေဝဒဟရေသ့ က ဘာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ေစ သူတစ္ပါးကို ထိခိုက္လွ်င္ အက်ဳိးရွိသည္ ကိုပင္ မေျပာသင့္ဟု ဆိုျပန္သည္။ ဂႏၶာရရေသ့ က သူတစ္ပါးကို ထိခိုက္၍ ဖြဲျပာလိုပင္ လြင့္သြားေစေတာ့ တရားမွ်တ သည္ကို ေျပာေသာ ငါ့မွာ အျပစ္မေရာက္ဟု ဆိုကာ ဥပမာ ေဆာင္သည္မွာ အရွင္ေဝဒဟ ကိုယ္ပိုင္ ဉာဏ္မရွိသည့္ အျပင္ ဝိနည္းလည္း မသင့္ေသာ သူမ်ားသည္ ေတာထဲက ကြၽဲကန္းႀကီး မျမင္မစမ္း သြားေနသည္ ႏွင့္ တူလွသည္။ ဆရာ သမားထံ သင္ၾကား၍ ဆံုးမခံၿပီး သူတို႔သာလွ်င္ တည္ၿငိမ္ေသာ စိတ္ရွိ ေတာ့သည္ ဟု သြန္သင္ လိုက္သည္ တြင္ ေဝဒဟရေသ့ သည္ မိမိအမွားကို ဝန္ခ် ေတာင္းပန္ေၾကာင္း သကၠတနိပါတ္ ဂႏၶာရ ဇာတ္ေတာ္ ၌ ေလ့လာ ေတြ႕ရွိရသည္။
မ်က္ေမွာက္ကာလ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဒီမိုကေရစီ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း ႏွင့္အတူ မီဒီယာ ယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကား လာေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီတန္ဖိုး ႏွင့္ မီဒီယာယဥ္ေက်းမႈ ၏ အႏွစ္သာရ ျဖစ္ေသာ လြတ္လပ္မႈ၊ တာဝန္ယူမႈ ႏွင့္ တာဝန္ခံမႈ တို႔ကို သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာ တို႔ထံမွ သင္ယူေလ့လာ မွတ္သားလိုက္နာ ၾကမွသာ ဒီမိုကေရစီတန္ဖိုး ႏွင့္ မီဒီယာယဥ္ေက်းမႈ တို႔ သဟဇာတ ရွိႏိုင္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း အေလးဂ႐ုျပဳ ၾကရမည္ ျဖစ္ေပသည္။ ။
#Themyawadydaily
#ျမ၀တီေန႔စဥ္
No comments:
Post a Comment