မ်က္ရည္က်ခြင့္ျပဳပါ ကုိက်ီးညိဳ
သရက္တန္း စုိးေရႊ
ငယ္စဥ္ ေက်ာင္းသားဘဝ သတၱမတန္း တက္စဥ္ က်ဴရွင္ တက္ခ်င္သျဖင့္ က်ဴရွင္ တစ္ခုကို သြားသည္။ က်ဴရွင္ ဆရာက ေမးလိုက္သည္ ''ဘယ္ကလဲတဲ့...'' ။ ''သရက္တန္းက'' ဟုေျဖလိုက္ သည္ႏွင့္ ''သရက္ တန္းသား ဆို လက္မခံဘူး ''ဟု ေျပာလႊတ္ လိုက္သည္။ စာေရးသူ၏ ကေလး အေတြးထဲတြင္ စိတ္နည္းနည္း နာသြား ခဲ့သည္။ သရက္တန္း သား ဆို က်ဴရွင္ လက္မခံဘူး တဲ့လား။ သရက္တန္း ရြာက ဘာျဖစ္ ေနလို႔လဲဟု အေတြးဝင္ကာ ကိုယ့္ရြာကို ျပန္ၾကည့္ လိုက္မိသည္။
သရက္တန္း အရက္ဖမ္း တဲ့...။ သရက္တန္း လူသတ္ရမ္း တဲ့...။
သရက္တန္းသား လူမိုက္မ်ား တဲ့...သရက္တန္းသား ဖဲသမား တဲ့...။
တစ္ေယာက္နဲ႔ ရန္ျဖစ္လို႔ သရက္တန္းသား ခံခဲ့ရလွ်င္ တစ္ရြာလံုး လိုက္ကာ တုတ္ဓား ဆြဲကာ လိုက္ၾကသည့္ ရြာဟုပင္ ျမစ္ငယ္ၿမိဳ႕ ႏွင့္ အနီးတစ္ဝိုက္ ေဒသမွ မွတ္စြဲထားၿပီး သရက္တန္း လူမိုက္ရြာကို မလာၾက သည္က မ်ားေနသည္။ လူငယ္မုိ႔သာ အျပစ္ေျပာ သူကို စိတ္နာ ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ သိထားသည့္ အတိုင္း အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။ ဆိုရွယ္လစ္ ေခတ္ တစ္ေခတ္လံုး၊ တစ္ရြာလံုး နီးနီး အရက္ခ်က္ ေရာင္းသည္။ ၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္ ရဲစခန္း မ်ားတြင္ မင္နီ ျပထားေသာရြာ ဟုပင္ လူႀကီးမ်ားက ေျပာဖူးသည္။ ရြာ၏ ဆိုးေမြသည္ လူငယ္မ်ားထံ ႐ိုက္ခတ္ကာ က်ဴရွင္ တက္ခြင့္ ပိတ္ပင္ ခံလိုက္ ရေတာ့သည္။
လူငယ္တစ္စု အုပ္စုဖြဲ႕ကာ တိုင္ပင္ ၾကသည္။ ထုိအထဲတြင္ ကိုက်ီးညိဳ ဆိုသူႏွင့္ ကိုေအာင္ျမင့္ ဆိုသူ တို႔လည္း ပါဝင္သည္။ ''သရက္တန္း အရက္ဖမ္း မျဖစ္ေစရ ဘူးကြာ။ သရက္တန္း တိုးတက္ ရမယ္ကြာ'' ဟု ရြာထိပ္က တံတား အုတ္ခံု ေပၚတြင္ ေၾကြးေၾကာ္ ခဲ့ၾကသည္။ ေၾကြးေၾကာ္မႈ စတင္ ေပမယ့္ တစ္ရြာလံုးကို ျပန္ၾကည့္ သမွ် ဘြဲ႕ရ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ သာလွ်င္ ရွိၿပီး က်န္ သူမ်ားမွာ မိသားစု တစ္စုလံုး ေပါင္းမွ ဆယ္တန္း မျပည့္သူ မ်ားလည္း ပါဝင္ ၾကသည္။ မည္သို႔ပင္ ဆိုပါေစ ေက်ာင္းတြင္ ကိုယ့္ရြာ အေၾကာင္း စာစီစာကံုး ေရးရသမွ် အလွပဆံုးရြာ အျဖစ္ စိတ္ကူးျဖင့္ တင္စားခြင့္ ရခဲ့သည္။
ဆိုးေမြကို ဖ်က္ဖို႔ စတင္ႀကိဳးစား ၾကသည္။ သခ်ဳႋင္းေဘးမွ နာနတ္႐ိုင္း ပင္တို႔ လႊမ္းမိုး ထားကာ ေၾကာက္စရာ အသြင္ ျဖစ္ေနေသာ ရြာလမ္းကို ရွင္းလင္း ခုတ္ထြင္ ၾကသည္။ တစ္ႏွစ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုအထိ လမ္းရွင္း၊ လမ္းဖို႔၊ လမ္းေဖာက္ျခင္း ကို ႏွစ္စဥ္ ျပဳျပင္ လုပ္ေပး ၾကရသည္။
မည္သို႔ပင္ ဆိုေစ လူငယ္မ်ား အေနျဖင့္ ဆယ္စုႏွစ္ ေက်ာ္အထိ ႀကိဳးစားမႈက ေအာင္ျမင္ လာခဲ့သည္။ ပညာေရးကို အားေပး လာခဲ့သည္။ ပညာတတ္ျခင္း ၏ ေကာင္းက်ဳိးကို သိေအာင္ စုစည္း စည္း႐ံုး ခဲ့ၾကသည္။ ေက်းရြာ လမ္းမ်ား ေကာင္းမြန္ သြားရာမွ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ တိုးတက္ လာခဲ့သည္။ အသံခ်ဲ႕စက္ ဝါသနာ ပါေသာ ကိုက်ီးညိဳ ၏ ထပ္မံ ႀကံဳးဝါး လာသည္က '' တို႔ရြာ လွ်ပ္စစ္မီး ထိန္ေနေအာင္ကို လုပ္ရအံုးမွာ ''တဲ့။ အရက္ခ်က္သူ နည္းပါးလာၿပီး ပညာတတ္ ဘြဲ႕ရ မ်ား လာခဲ့သည္။ ထုိလူငယ္ေလး မ်ား၏ ခံယူခ်က္က ''သမိုင္းဆိုးကို ဖ်က္မယ္။ ကိုယ့္အတြက္ နဲ႔ ကိုယ့္ရြာ နာမည္ မပ်က္ေစနဲ႔ '' တဲ့။ ဒီၾကားထဲ သရက္တန္းရြာ ကို စံျပ ေက်းရြာႀကီး ျဖစ္လိုတဲ့ ကိုက်ီးညိဳ က တစ္မ်ဳိး ဆိုလာသည္။ ''ေဟ့ေကာင္ စိုးေရႊ ရာ...မင္းက စာေတြ ဝါသနာပါေတာ့ ကေလာင္ နာမည္ေရြးတဲ့ အခါမွာ ကိုယ့္ရြာ နာမည္ကို ေရွ႕က တပ္ေပးစမ္း ပါကြာ။ ငါတို႔ သရက္တန္း ရြာေလးကို မင္းစာေတြ အေၾကာင္းျပဳၿပီး လူတစ္ေယာက္ပဲ သိသိကြာ .. .. ''တဲ့။
တစ္ေန႔ တစ္ရက္တည္း မရေသာ တည္ေဆာက္မႈမွာ အခက္အခဲ မ်ားစြာ ႀကံဳခဲ့ ရသည္။ လူငယ္မ်ား အသိသုတ ရေစရန္ ညစဥ္ စာဖတ္ဝိုင္း ေလးမ်ားမွ စတင္ ေပးရသည္။ တဲသာသာ စာၾကည့္တိုက္ ေလးကို ဖြင့္ေပးခဲ့ ၾကသည္။ ေနရာ အတည္တက် မရွိဘဲ စာသင္ေက်ာင္းဝင္း အတြင္း ဖြင့္ခဲ့ရသည္။ ထုိမွသည္ ေျမလွဴဒါန္းသူ ေၾကာင့္ အတန္ အသင့္အဆင့္ ရွိေသာ စာၾကည့္တုိက္ေလး ျဖစ္လာခဲ့သည္။ စာၾကည့္တုိက္ ကို အေၾကာင္း ျပဳကာ မႏၲေလး ၿမိဳ႕ေပၚမွ စာေပ ပညာရွင္မ်ား ႏွင့္ လူႀကီးမ်ား သရက္တန္းရြာ စာၾကည့္တုိက္ ဖြင့္ပြဲကို တက္ေရာက္ အားေပးကာ သရက္တန္း ကို သိသြား ၾကသည္။
ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခြင္က အိပ္မက္ပမာ ထင္ေန ၾကသည္။ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုေက်ာ္ အထိ ဘယ္လူႀကီးမွ် မလာေသ ာရြာေလးကို ကားတန္းႀကီး ႏွင့္ ရွင္ေလာင္း လွည့္သလို စာၾကည့္တုိက္ ဖြင့္ပြဲလုပ္၊ စာေပ ေဟာေျပာ သြားၾက၊ တီးဝိုင္းမ်ား ႏွင့္ တီးမႈတ္ၿပီး ဧည့္ခံ သြားျခင္းကို အံ့ၾသ ေနၾကသည္။ မပြင့္လင္း ခဲ့ေသာ ေခတ္ကာလ အတြင္း လူငယ္ေတြ အုပ္စုကို အုပ္ခ်ဳပ္သူ တို႔က အျမင္ကတ္ ခဲ့ၾက ပါေသးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ပိတ္ပင္ ဟန္႔တားမႈ မ်ားပင္ သြယ္ဝိုက္ ျပဳလုပ္ ခဲ့ၾက ပါေသးသည္။ သူတို႔အျမင္၊ သူတို႔အေတြး တြင္ သရက္တန္း သားမ်ား ႏုိင္ငံေရး လုပ္ေနၿပီ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူကို ေခါင္းေျခာက္ ေအာင္ လုပ္မယ့္ သူမ်ားဟု အေတြးေရာက္ ခဲ့ဖူးၾကသည္။
ေလာကႀကီးသည္ မတရားဟုပင္ အျပစ္ေျပာ လုိက္ခ်င ္ပါသည္။ စိတ္တူ ကိုယ္တူ ႀကိဳးစား လာခဲ့သူေတြ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ဆံုးပါး သြားခဲ့ ၾကသည္။ သုသာန္တြင္ အဖြဲ႕လိုက္ သြားကာ စာၾကည့္တိုက္ အဖြဲ႕၊ ေက်းရြာ တိုးတက္ေရး လုပ္ေဆာင္မ ႈအဖြဲ႕မွ ႏုတ္ထြက္ခြင့္ ျပဳလုိက္ေၾကာင္း မ်က္ရည္ မ်ားျဖင့္ အမိန္႔ျပန္ ေပးခဲ့ ရသည္။ တစ္ဦးဆံုး၍ အားျပတ္ ေနစဥ္မွာပင္ ေနာက္တစ္ဦး က ကင္ဆာျဖင့္ ထပ္မံ ဆံုးသြား ျပန္သည္။ အိမ္ေထာင္က်သူ၊ အေဝးေရာက္ သူမ်ား ၾကားထဲမွာ ဆံုးပါး သြားသူေတြက မဆံုးပါးခင္ တဖြဖြ မွာသြားၾက သည္။ ''မီးလင္း ေအာင္ လုပ္တဲ့''။ ''နာမည္ဆိုးကို ဖ်က္ပါ'' တဲ့...။''တို႔ရြာကို စံျပရြာ ေလး...၊ တိုးတက္တဲ့ ရြာေလး...၊ သာယာတဲ့ ရြာေလး...၊ ပညာတတ္ေတြ ထြက္တဲ့ ရြာကေလး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ပါတဲ့''။ ေခါင္းေဆာင္ သူမ်ား အင္အားနည္း လာခ်ိန္မွာ စာဖတ္ဝိုင္းေလး အင္အား နည္းလာ ရသည္။ သို႔တေစ ႏွစ္စဥ္ တကၠသုိလ္ ဝင္တန္းေအာင္၊ ဘြဲ႕ရမ်ား ထြက္ေပၚ ေအာင္ အားေပး စြမ္းေဆာင္ ခဲ့ၾကၿပီး ရြာအဝင္ လမ္းမႀကီးကို ေက်ာက္ၾကမ္း ခင္းကာ ကားမ်ဳိးစံု ဝင္ထြက္ လာေစခဲ့သည္။ သရက္တန္း အရက္ဖမ္း မဟုတ္ေတာ့ ပါ။ သရက္တန္း လူသတ္ရမ္း မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ျမစ္ငယ္ တစ္ဝိုက္မွာ တိုးတက္မႈ မ်ားႏွင့္ စီျခယ္ ထားသည့္ လူေကာင္း၊ လူေတာ္၊ လူငယ္မ်ား ထြက္ေပၚ လာသည့္ရြာဟု လက္ခံ လာၾက သည္။
ေဟာ...သရက္တန္း တစ္ရြာလံုး ေနဝင္ခ်ိန္ ညေန ေျခာက္နာရီ ကို ကေလး၊ လူႀကီး ေစာင့္ေန ၾကသည္။ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္လံုးမ်ား က ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ ေနၾကသည္။ ''ဘာေတြ ျဖစ္လာမလဲ... ဘယ္လို ျဖစ္လာ ပါမလဲ'' ဆိုၿပီး ေစာင့္ေန ၾကသည္။ ေစာင့္ၾကည့္သူ ေတြမ်ား ေနသည္။ တျဖည္းျဖည္း ေနဝင္လာၿပီ... နာရီမွ ေျခာက္နာရီ ကို ၫႊန္ျပ လိုက္သည္။ ဖ်တ္ခနဲ အလင္းေရာင္ ႀကီးက တစ္ရြာလံုးကို လႊမ္းၿခံဳ သြားသည္။ ၾကည့္ေန သူေတြ အားလံုး ႐ုတ္တရက္ ေအာ္ဟစ္ လုိက္ ၾကသည္။ ''ေဟး....'' ဆိုေသာ အသံ တစ္ရြာလံုး ဆူညံ သြားသည္။ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ား လင္းထိန္ သြားကာ တစ္ရြာလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ ေနၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ကေတာ့ ထရန္စေဖာ္မာ အနားတြင္ မ်က္ရည္က် ေနမိသည္။ သူငယ္ခ်င္း ေတြက လာေရာက္ အားေပး တြဲေခၚ ၾကသည္။
တြဲေခၚလာေသာ လက္မ်ား တုန္ယင္ ေနသလို သူတို႔ ကိုယ္တိုင္လဲ ဟီးခ် ငိုလိုက္ ပါေတာ့သည္။ ဘာေၾကာင့္ ငိုၾကသည္ ဆုိသည္ကို ကိုယ္စီ သိေနၾကသည္။ ''ေယာက်္ားေလး မ်က္ရည္ မက်ရဘူး ဆိုတာ သိၾက ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီကေန႔၊ ဒီအခ်ိန္ မွာေတာ့ မ်က္ရည္ က်ခြင့္ ျပဳၾကပါ ခင္ဗ်ာ...''။ အထူးသျဖင့္ သရက္တန္းရြာ ၏ သမိုင္းဆိုးကို ဖ်က္ႏိုင္ ခဲ့ေသာ ဆံုးပါး သြားသည့္ သူမ်ားကို ခြင့္ေတာင္း ေနမိသည္။ ေသခါနီး အထိ တဖြဖြ မွာသြားခဲ့သူ ကိုက်ီးညိဳ ေရ သရက္တန္း ရြာ မီးလင္း သြားၿပီမို႔ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ကို ''မ်က္ရည္က်ခြင့္ ျပဳပါ ကိုက်ီးညိဳ'' လို႔ ကိုယ္စီ ခြင့္ပန္ရင္း ပါးျပင္ မွာေတာ့ မ်က္ရည္စ တို႔ တြဲခို ေနပါ ေတာ့သည္။
#Yadanarpondaily
No comments:
Post a Comment