ေနရာတစ္ခု တည္ေဆာက္ျခင္း
မဒါေလး
ကြၽန္ေတာ့္ နာမည္က စိုးေက်ာ္ ျဖစ္ၿပီး ဇာတိက ေရႊဘို နယ္ဘက္က ျဖစ္သည္။ မံုရြာ တကၠသိုလ္တြင္ ဥပေဒ ဘာသာရပ္ ႏွင့္ အေဝးသင္ တက္ ေနသည္။ ယခုနယ္မွ အသိ တစ္ေယာက္၏ အဆက္ျဖင့္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ ၏ နာမည္ႀကီး ေရကူးကန္ႀကီး တစ္ခုတြင္ အလုပ္ရသည္။ လက္မွတ္စစ္ ရသည္။ လက္မွတ္ ေကာက္ ရသည္။ ေက်ာင္းမၿပီး ေသးေသာသူ တစ္ဦး အေနျဖင့္ မႏၲေလးၿမိဳ႕တြင္ အလုပ္ရရန္ ေနရာရရန္၊ စားေသာက္ရန္ အတြက္မွာ အေတာ္ပင္ မလြယ္ကူမွန္း လက္ေတြ႕မွ သိရသည္။
အသိ မရွိလွ်င္၊ အကူအညီ မရွိလွ်င္ နယ္မွ တက္လာၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔ ဆိုသည္မွာ လြယ္မည္ မထင္ပါ။ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္တြင္ စားပြဲထိုး လုပ္ေနၾက ေသာသူမ်ား၊ ပြဲ႐ံုမ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ ေနၾကေသာ သူမ်ား ရွိသည္။ သူတုိ႔ ဘာေၾကာင့္ သည္လို လုပ္ေနၾက သည္ကို အစကေတာ့ နားမလည္။ ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီးသား လူတစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ သည္လို အလုပ္လုပ္ရန္ မလိုဟု ေတြးမိသည္။ အနည္းဆံုး စတိုး ဆိုင္ႀကီးမ်ား၊ ပစၥည္း ျဖန္႔ခ်ိေရး လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ လိမ့္မည္ဟု ထင္ထားသည္။ တခ်ဳိ႕ မိန္းကေလးမ်ား အရက္ဘီယာ ျဖန္႔ခ်ိေရး မ်ားတြင္ ေန႔စား ဝင္လုပ္ ေနၾကသည္။ ဆုိင္မ်ားတြင္ ဧည့္သည္ မ်ားကို မိမိတို႔ပစၥည္း အသံုးျပဳရန္ ေျပာဆုိ စည္း႐ံုး ရသည္။ ဘဝ အစံုစံုႏွင့္ အေတြ႕အႀကံဳ ကလည္း ေသးမည္မထင္။ မွန္းခ်က္ကား လက္ေတြ႕ႏွင့္ မကိုက္ညီမွန္း ၿမိဳ႕ေပၚ ေရာက္မွ သိရသည္။
ေနစရိတ္၊ စားစရိတ္ အျပည့္အစံုႏွင့္ လစာရသည့္ အလုပ္မ်ဳိးမွာ အနည္းငယ္သာ ရွိသည္။ နယ္မွ လာသည့္ အတြက္ အေဆာင္ေနရန္ အဆင္မေျပပါ။ သြားလာေရး အတြက္ ယာဥ္ကလည္း လိုေသးသည္။ ရသည့္ လစာႏွင့္ စားေသာက္ စရိတ္ တြက္လိုက္လွ်င္ အသံုးစရိတ္ က်န္မည္ မဟုတ္ပါ။ ပင္ပန္းသည္၊ ေအာက္က်သည္ ဟု မေတြးအား၊ အလုပ္သည္ အလုပ္ပင္ ျဖစ္သည္။ အလုပ္ဟူ သမွ် ဂုဏ္ရွိစြ ဟုပင္ မွတ္ယူ ထားသည္။ ႐ိုးသား ႀကိဳးစားစြာ ေနရင္း မိမိ လုပ္ေနေသာ အလုပ္အေပၚ အေကာင္းဆံုး ေပးဆပ္ရင္း ျဖတ္ေက်ာ္ သြားသည္က အဓိက က်သည္ဟု ခံယူ ထားသည္။
ယခုအလုပ္မွ ဆရာ တစ္ေယာက္၏ ေစာင့္ေရွာက္ မႈျဖင့္ အလုပ္ခ်ိန္ ျပင္ပတြင္ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္း တက္ခြင့္ ရသည္။ နံနက္ ၈ နာရီမွ စေသာ အလုပ္သည္ ညေန ၆ နာရီတြင္ နားရသည္။ အလုပ္ခ်ိန္ ၿပီးသည္ႏွင့္ ဝန္ထမ္းထမင္း ေကြၽးေသာ ေနရာတြင္ အေျပးအလႊား ထမင္း စားၿပီးလွ်င္ သင္တန္းသို႔ အေျပးသြား ရသည္။ သင္တန္းႏွင့္ အလုပ္က ဆယ္မိနစ္ခန႔္ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ေရာက္သည္။ အနီးအနားတြင္ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္း ဖြင့္ထား သည္ကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ မိသည္။ သင္တန္းတြင္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ အတန္းေဖာ္ မ်ားမွာ ဖေယာင္းစက္ တြင္ လုပ္ေနေသာ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသား၊ သၾကားစက္တြင္ အလုပ္လုပ္ရင္း ေက်ာင္းတက္ရန္ ေစာင့္ေနေသာ ဆယ္တန္းေအာင္ ထားသည့္ ေက်ာင္းသား၊ ဆယ္တန္း မေအာင္သျဖင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တြင္ေနရင္း ေခြေရာင္းဆိုင္ တြင္ အလုပ္လုပ္ ေနေသာ ေက်ာင္းသား ႏွင့္ မန္းျမန္မာ ပလာဇာ ကစားကြင္း တြင္ အလုပ္လုပ္ ေနေသာ ဆယ္တန္းေအာင္ ထားသည့္သူ စသည္ျဖင့္ စံုလင္သည္။ သင္တန္းခ်ိန္မွာ ည ၇ နာရီမွ ၉ နာရီ ျဖစ္သျဖင့္ အလုပ္ တစ္ဖက္ႏွင့္ သူမ်ား အမ်ားဆံုး တက္ၾကသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ တစ္ဦး တစ္ဘဝႏွင့္ စံုလင္လွသည္။
သင္တန္းတြင္ တစ္ခါတစ္ရံ မိမိဘဝ အနာဂတ္ ရည္မွန္းခ်က္ကို ဆရာမက တစ္ဦးခ်င္း ထြက္ေျပာ ခိုင္းေလ့ ရွိသည္။ ေသာၾကာ ေန႔တိုင္းတြင္ သင္တန္းမွ တစ္ပတ္စာ သင္ထားသည္ မ်ားကို ျပန္လည္ ေဆြးေႏြး ရသည္။ ပိုသည့္ အခ်ိန္တြင္ မိမိတို႔ ျဖစ္ခ်င္သည့္ အနာဂတ္ စီမံကိန္း မ်ားကို ဆရာမ က ေမးေလ့ ရွိသည္။ အားလံုးတြင္ တူညီသည့္ အခ်က္ကေတာ့ ယခုလုပ္ ေနသည့္ အလုပ္မ်ားကို မိမိတို႔ သေဘာက် ႏွစ္ၿခိဳက္ သျဖင့္ လုပ္ေန ၾကေသာ သူတစ္ေယာက္ မွမရွိေပ။ အားလံုးမွာ နယ္မွ ျဖစ္ၾကသျဖင့္ လတ္တေလာ အဆင္ေျပ သည့္ ေန၊ စား ၿငိမ္းေသာ အလုပ္မ်ားကို ဝင္လုပ္ ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အလုပ္အတြင္းမွ ဖိႏွိပ္မႈ မ်ားသည္ မိမိတို႔ ပညာႏွင့္ မတန္သည့္ အေၾကာင္းမ်ား ကိုလည္း ေျပာျဖစ္ ၾကသည္။ ဆရာမ ကေတာ့ ေနရာတစ္ခု ဆိုသည္မွာ အေရးႀကီး ေၾကာင္း၊ ေကာင္းသည္ ျဖစ္ေစ ဆုိးသည္ ျဖစ္ေစ မိမိဘဝ အတြက္ အေထာက္အကူ ျပဳခဲ့ေသာ ေနရာကို အေကာင္းဆံုး လုပ္ရင္း ေက်းဇူးဆပ္ရန္ လိုေၾကာင္း ဆံုးမသည္။ မိမိတို႔ တတ္ထားေသာ ပညာမ်ား ကိုလည္း ဘြဲ႕ရ႐ံု သင္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ အမွန္ တကယ္ ျပန္လည္ အသံုးခ် ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစား ေစခ်င္ေၾကာင္း ေျပာသည္။
ထိုစကားကို ၾကားသည့္အခါ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္ မလံုမလဲ ျဖစ္မိသည္။ ဥပေဒ ဘာသာရပ္ ကို ကြၽန္ေတာ္ လံုးဝ စိတ္မဝင္စားပါ။ ဥပေဒမ်ား ကိုလည္း ေလ့လာရန္ စိတ္ကူး မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ နယ္ႏွင့္ အနီးဆံုး မံုရြာ တကၠသိုလ္ကို တက္ရန္ အတြက္ ေလွ်ာက္ထားရာ ဥပေဒ ဘာသာရပ္ကို ယူမွ ျဖစ္မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထို တကၠသိုလ္ကို တက္လိုေသာ စိတ္ တစ္ခုတည္း ႏွင့္ အဆင္ေျပရန္ ေလွ်ာက္ထား ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ယခု ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေရာက္သည္ အထိ ထို ဘာသာအေပၚ စိတ္ဝင္စားမႈ မရွိေသး။ ဆရာမ က ဥပေဒပညာ အေရးပါပံု၊ ႏိုင္ငံ တစ္ႏုိင္ငံ တည္ေဆာက္ေရး တြင္ ဥပေဒျပဳေရး မွာ အေရး ႀကီးေၾကာင္း၊ အျခား ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ဥပေဒဘြဲ႕ရ မ်ားမွာ နံပါတ္တစ္ ဝင္ေငြေကာင္းၾက သူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံတြင္လည္း ဥပေဒ သမားမ်ား ေနရာ ရလာၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မေတြ႕ဖူးေသာ လႊတ္ေတာ္ႀကီး ခမ္းနားပံု အေၾကာင္း၊ ဥပေဒျပဳ ၾကပံုမ်ား အေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ထို စကားၾကားမွ ကြၽန္ေတာ္ သင္ထားေသာ ပညာအတြက္ ဂုဏ္ယူမိ သလို ရွိလာသည္။ အျခား အတန္းေဖာ္ မ်ားကလည္း အားေပး ၾကသည္။ သည္ ဘာသာရပ္က သည္ေလာက္ အေရးပါမွန္း ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ မသိခဲ့ပါ။ ယခုေတာ့ ဒီႏွစ္ ေက်ာင္းတတ္လွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ အလြတ္ က်က္ ခဲ့ေသာ ပုဒ္မမ်ားကို တစ္ခုခ်င္း သေဘာေပါက္ နားလည္ေအာင္ သင္ယူ ေလ့လာမည္။ ကိုယ္သင္ ထားေသာ ပညာရပ္ျဖင့္ ထို ပညာရပ္ကို ကြၽမ္းက်င္ ပိုင္ႏိုင္စြာ သိျမင္ျခင္းျဖင့္ မိမိဘဝကို မိမိ အေကာင္းဆံုး ျမင့္သထက္ ျမင့္ေအာင္ တည္ေဆာက္ သြားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်မိသည္။
ကြၽန္ေတာ္ တို႔တြင္ ပညာရွိ ပါသည္။ ထို ပညာကို အမွန္တကယ္ သိရန္ ႀကိဳးစားရန္သာ လိုသည္။ ထိုပညာျဖင့္ မိမိဘဝကို တည္ေဆာက္ရန္ အတြက္ ပို၍ပို၍ ႀကိဳးစားရန္ လိုအပ္သည္။ ထိုသို႔ ျပဳလုပ္ရန္ အဓိက က်သူက မိမိ ကိုယ္တိုင္ပင္ ျဖစ္သည္။ မိမိ တည္ေဆာက္ လိုေသာ ဘဝ၏ အတုိင္းအတာ အနိမ့္အျမင့္ သည္လည္း မိမိ ေလ့လာ သင္ယူ ထားေသာ ပညာအေပၚ အသံုးခ်မႈ အလိုက္ ကြာျခား သြားမည္ ျဖစ္သည္။
#Yadanarpondaily
No comments:
Post a Comment