လွ်ိဳေျမာင္ထဲက သစ္ခြ
မဒါေလး
အိမ္ေနာက္ေဖးတြင္ စိုက္ထားေသာ ႏွင္းဆီပန္းပင္ ကိုၾကည့္လ်က္ အေတြးမ်ား တသီ တတန္းႀကီး ဝင္လာသည္။ ႏွင္းဆီပင္ကို ကြၽန္မတို႔ ႏွင့္ ႏွစ္လမ္းေက်ာ္ တြင္ေနေသာ မိန္းကေလး တစ္ဦးက လက္ေဆာင္ ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ ေပးသည္ ကလည္း ထူးဆန္းသည္။ ကြၽန္မဆီကို လာၿပီး ပန္းႀကိဳက္လား ေမးသည္။ မိန္းကေလး ပီပီ '' ပန္းကေတာ့ ႀကိဳက္ပါတယ္ '' ဟု ျပန္ေျဖ မိသည္။ ေနာက္ရက္တြင္ ႏွင္းဆီပန္းအိုး သယ္ၿပီး ေရာက္လာသည္။ ႏွင္းဆီပင္တြင္ အဖူးတစ္ဖူး ပါသည္။ မၾကာခင္ ပြင့္လာ ေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေရေျပာင္း ေျမေျပာင္း ေနရာေျပာင္း တြင္ အပင္ညႇိဳး မသြားေစရန္ သူထားသည့္ အေနအထားႏွင့္ တူေသာ ေနရာတြင္ ေသခ်ာ ထားေပး သြားသည္။ ပိုင္ရွင္၏ ဂ႐ုစိုက္မႈကို ေတြ႕ရေတာ့ ကြၽန္မလည္း သည္ပန္းပင္ အေပၚ စိတ္ဝင္စား လာသည္။ အကယ္၍ သည္ပန္းပင္မ်ား ေသသြားရင္ ဟူေသာ အေတြးတုိ႔ သည္လည္း ကြၽန္မ၏ စိတ္ကို ခ်ဳပ္မိ ေနသည္။
တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ နံနက္ တစ္ႀကိမ္ ညေနတစ္ခါ ႏွင္းဆီ ပန္းပင္ကို ၾကည့္ရသည့္ အလုပ္ ပိုလာသည္။ ပထမ သံုးေလးရက္ တြင္ ႏွင္းဆီရြက္ တို႔မွာ နည္းနည္း လိမ္လိမ္ေလး ျဖစ္ေနသည္။ အားအင္ ခ်ည့္နဲ႔ ေနသူႏွယ္ ျဖစ္သည္။ စိုးရိမ္စိတ္ မ်ားျဖင့္ ေရကို အရြက္မ်ားေပၚ ဖ်န္းေပး မိသည္။ သည္လိုႏွင့္ သံုးေလးပတ ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ႏွင္းဆီ ပန္းငံုေလး အဆင့္ ေရာက္လာသည္။ ထို ႏွင္းဆီပန္း ေလးကို ၾကည့္ေနခ်ိန္တြင္ ကြၽန္မကိုၿပံဳးျပ ေနသည့္ႏွယ္ စိတ္ႏွလံုးကို ၿငိမ္းေအး ေစသည္။ သည္လိုႏွင့္ ႏွင္းဆီပန္းေလး တျဖည္းျဖည္း ပြင့္လာသည္။ အေရာင္ရဲရဲ ေလးႏွင့္ အလြန္ လွပေသာ ႏွင္းဆီ ပန္းေလး ျဖစ္သည္။
သည္လို ႏွင္းဆီမ်ဳိး တျခား ေနရာမွာ မရႏုိင္ဟုပင္ ထင္မိသည္။ တစ္ပတ္ ခန္႔ၾကာေတာ့ ႏွင္းဆီပန္း၏ အေရာင္မွာ ပန္းေရာင္ သန္းစျပဳ လာသည္။ ပြင့္ၿပီးရင္ ေၾကြသည္မွာ သဘာဝေပမယ့္ ကြၽန္မ လက္မခံႏုိင္ ေၾကြလွ်င္ေတာင္ လူသိသူသိ ႏွင့္ ဦးေခါင္းထက္မွာ အလွဆင္ရင္း ေၾကြေစခ်င္သည္။ အပင္မွခူးၿပီး ကြၽန္မ ပန္လိုက္သည္။ တစ္ရက္တာ အလွတရားတို႔ ျဖင့္ ျပည့္စံုေစလ်က္ ပန္းပြင့္ေလး ေၾကြသြားရသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္က ျဖစ္သည္။ ကြၽန္မ အလွ်ဳိ ခ်င္းမ်ား ေနထိုင္ရာ ေဒသ တစ္ခုကို ေရာက္ခဲ့သည္။ ထိုေဒသတြင္ သစ္ခြပန္း အလြန္ေပါသည္။ ထိုေဒသမွ လူမ်ား သည္လည္း သစ္ခြပန္း ခူးျခင္း အလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြး ၾကသည္။ ေခ်ာင္း အထပ္ထပ္ ေတာင္ အထပ္ထပ္ ျဖတ္ရေသာ ထုိေဒသမွ လူမ်ားသည္ သစ္ခြပန္းကို တန္ဖိုးထား ၾကသည္။ သူတို႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုး သူမ်ားကို သစ္ခြပန္း နာမည္မ်ား ေပးၿပီး ဂုဏ္ယူ တတ္ၾကသည္။ အျပန္တြင္ ကြၽန္မအား သစ္ခြပန္းပင္ လက္ေဆာင္ ေပးလိုက္သည္။ ထိုေဒသ တြင္ေတာ့ အဲဒီ သစ္ခြပန္းပင္မွာ တန္ဖိုး အရွိဆံုး ျဖစ္ၿပီး ထိုေဒသ၏ ဂုဏ္ကို ေဆာင္ေသာ ပန္းတစ္ပြင့္ ျဖစ္သည္။ ဥယ်ာဥ္မွဴးေကာင္း မဟုတ္ေသာ ကြၽန္မသည္ ထို သစ္ခြပန္းကို သူႏွင့္ သင့္ေတာ္သည့္ ေရေျမ သဘာဝႏွင့္ အရင္ ရင္းႏွီး ကြၽမ္းဝင္ေအာင္ မလုပ္ဘဲ ၿမိဳ႕ျပ၏ ေနဒဏ္၊ ေရဒဏ္ ေတြၾကား တစ္ခါတည္း စိုက္ခဲ့သည္။ ၾကမ္းတမ္းေသာ ရာသီဥတု ေအာက္တြင္ သစ္ခြပင္သည္ အပြင့္လည္း မပြင့္ႏိုင္ အပင္လည္း ႀကီးမလာႏိုင္ တျဖည္းျဖည္း ညႇိဳးႏြမ္း လာသည္။
ကြၽန္မဘယ္လို စြမ္းေဆာင္ ရမည္မသိ။ မ်ားျပားလွေသာ လူမႈ ပတ္ဝန္းက်င္၏ တာဝန္ ဝတၱရားမ်ား ေစာင့္သိမႈမ်ား နားလည္မႈ မေပးျခင္းမ်ား စသည္ စသည္ တို႔ၾကားတြင္ သည္ သစ္ခြပင္မွာ ေသရန္သာ ရွိေတာ့သည့္ အျဖစ္ကို ေရာက္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ထို လွ်ိဳေျမာင္ထဲမွ သစ္ခြပင္ ေလးမွာ ကံေကာင္း ပါသည္။ ကြၽန္မလို ဥယ်ာဥ္မွဴး၏ လက္ထဲတြင္ ဆက္လက္ ရွင္သန္ရန္ ခက္ခဲ ခဲ့ေသာ္လည္း အျခား ဥယ်ာဥ္မွဴး တစ္ေယာက္ ၏ လက္ထဲတြင္ ရွင္သန္ရန္ အေၾကာင္းဖန္ လာသည္။ ဥယ်ာဥ္မွဴး ေကာင္း ပီသေသာ ကြၽန္မ၏ အစ္မကို ကြၽန္မ ၾကည္ၾကည္ ျဖဴျဖဴပင္ ေပးလိုက္သည္။
ႏွေျမာတသျခင္း ေျပာမျပ တတ္ေပမယ့္ ပန္းပင္ေလး ရွင္သန္ဖို႔က ကြၽန္မေပၚ မူတည္ ေနသည္ မဟုတ္ပါလား။ ယခုေတာ့ ထို ပန္းပင္ေလး သည္ ခက္လက္ မေဝဆာ ေသးသည့္တိုင္ လန္းလန္း ဆန္းဆန္း ရွိသည္။ ေပါ့ပါး လြတ္လပ္စြာ ပတ္ဝန္းက်င္ ကို ထိေတြ႕ခြင့္ ရွိသည္။ ကြၽန္မေ ပ်ာ္ပါသည္။ ယခုေတာ့ ကြၽန္မလည္း သင္ခန္းစာ တစ္ခု ေကာင္းေကာင္း ရခဲ့ပါၿပီ။
#Yadanarpondaily
No comments:
Post a Comment