ႏုိင္ငံသားပီသဖုိ႔ ၀ုိင္း၀န္း ေျပာင္းလဲၾကပါစုိ႔
ႏုိင္ငံျခားသား ေတြဟာ တစ္ဦးခ်င္း ဆီမွာ စည္းကမ္း ရွိတယ္။ အသိစိတ္ ရွိတယ္လုိ႔ ျမန္မာေတြ ေျပာလာ ၾကတယ္။ ဒါကုိ ၾကည့္ျခင္း အားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဆီမွာလဲ ဒီလုိ အက်င့္ စ႐ုိက္ေကာင္း ေတြကုိ အလုိ ရွိလာတယ္။ ျဖစ္ေစခ်င္ လာတယ္လုိ႔ စာေရးသူ က သုံးသပ္ မိတယ္။ ဒီေတာ့ ဒါေတြဟာ တမင္ လုပ္ယူ ရမွာလားလုိ႔ ေမးစရာ ရွိလာ ပါတယ္။ သိတတ္တဲ့ အရြယ္ကုိ ေက်ာ္လြန္ လာတဲ့ သူေတြ အတြက္ေတာ့ အက်င့္ေကာင္း၊ စည္းကမ္းေကာင္း ေတြကုိ လိုခ်င္ရင္၊ ႏုိင္ငံႀကီးသား ပီသခ်င္ တယ္ဆုိရင္ မိမိဘာသာ ႀကိဳးစား လုပ္ယူမွပဲ ရႏုိင္ ပါလိမ့္မယ္။
ဥပမာ ႐ုပ္ရွင္႐ုံမွာ လက္မွတ္ျဖတ္ တဲ့အခါ၊ အားကစား ပဲြၾကည့္ခ်င္လုိ႔ လက္မွတ္ျဖတ္ တဲ့ အခါတုိ႔ မွာလဲ တန္းစီပါလုိ႔ ေရးထားရင္ စနစ္တက် တန္းစီ တတ္တဲ့ အက်င့္ကုိ လုပ္ယူပါ။ ဘယ္သူမဆုိ လက္မွတ္ ကုန္သြားမွာ၊ လက္မွတ္ မရေတာ့မွာ ေၾကာက္ၾက တာပါပဲ။ အဲဒီလုိ ဆုိၿပီးေတာ့ အရင္ ေရာက္ေနတဲ့ လူေတြကုိ ေက်ာ္ခြၿပီး ေရွ႕ဆုံးမွာ သြားတန္းစီ တာမ်ဳိး မလုပ္သင့္ ပါဘူး။ ဓာတ္ေလွကား စီးတဲ့ အခါမွာလဲ အထြက္ကုိ ဦးစားေပး ရတယ္။ တခ်ဳိ႕ လူေတြ ''အထြက္ကုိ ဦးစားေပးပါ'' လုိ႔ စာေရး ထားတာေတာင္ ထြက္တဲ့သူက မကုန္ေသးဘူး လုယက္ၿပီး ဇြတ္ဝင္ ၾကတယ္။
စာေရးသူ သတိထား မိသေလာက္ေတာ့ အခ်ဳိ႕ သူေတြက သူတစ္ပါးကုိ ဦးစားေပး တတ္တဲ့စိတ္ လုံးဝ မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႕ထက္ငါ အကုန္လုံးက အလ်င္လုိ ေနၾကတာ ခ်ည္းပဲ။ အဲဒါမ်ဳိးေတြ ကစၿပီး ျပဳျပင္ သြားရမွာပါ။ ေနာက္ထပ္ ရွိပါ ေသးတယ္။ ျမက္ခင္းေပၚ ျဖတ္မေလွ်ာက္ရ လုိ႔ စာေရး ထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက လူလစ္ရင္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ ၾကတယ္။ ပန္းမခူးရ ဆုိတဲ့ စာတန္း ေတြ႕ရင္ ဘာမွလဲ မဟုတ္ဘဲ ဆတ္ခနဲဆုိ လက္က လွမ္းခူး ၿပီးသားပဲ။ ဒီလူေတြမွာ မလုပ္ရ ဆုိတဲ့ စာတန္းမ်ဳိး ေတြ႕ရင္ ခုိးယူၿပီး လုပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္က ရွိေနတယ္။ အဲဒါဟာ ပညာ တတ္တာ၊ မတတ္တာ၊ ပုိက္ဆံ ရွိတာ၊ မရွိတာနဲ႔ မဆုိင္ ေတာ့ဘူး။ မလုိက္နာ ခ်င္တဲ့ စိတ္၊ မနာခံခ်င္တဲ့ အက်င့္ေပါ့။
ဒါေၾကာင့္လဲ စည္းကမ္း မရွိတဲ့ လူမ်ဳိးလုိ႔ ႏုိင္ငံျခား တုိင္းျပည္ ေတြက သတ္မွတ္ ၾကတာ။ တစ္ဦး တစ္ေယာက္ခ်င္း စီမွာ ကုိယ္ပုိင္အသိ၊ ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္တဲ့ စြမ္းအား၊ တာဝန္ ယူခ်င္တဲ့စိတ္ နည္းပါး ေနတဲ့အခါ ေတာ္သင့္ သေလာက္လဲ မေတာ္၊ ထက္ျမက္သင့္ သေလာက္လဲ မထက္ျမက္ ၾကေတာ့ဘဲ တျဖည္းျဖည္း နဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ မွာ လူေတာ္ လူေကာင္းေတြ ေလွ်ာ့ပါး လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္တုိင္းျပည္၊ ကုိယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္ရပ္ရြာ တုိးတက္ဖုိ႔ အတြက္ ျမန္မာ ႏုိင္ငံသား တစ္ဦး တစ္ေယာက္ ခ်င္းစီမွာ တာဝန္ရွိ ပါတယ္။
စာေရးသူတုိ႔ လူႀကီးေတြက ေတာ္ေတာ္ကုိ ျပင္ယူ ရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ခုေခတ္ ကေလးငယ္ ေတြမွာေတာ့ ဒါဟာ တမင္ က်င့္ယူရမယ့္ ျပႆနာ မဟုတ္ေလာက္ ေတာ့ဘူးလုိ႔ စာေရးသူေတာ့ ယူဆတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ခုေခတ္ ကေလးငယ္ ေတြက အစစ အရာရာ မွာ ေခတ္မီ လာၿပီ။ သူတုိ႔ လူေနမႈ ဘဝ အဆင့္အတန္း ေတြလဲ စာေရးသူတို႔ ေခတ္နဲ႔ ယွဥ္ရင္ ေတာ္ေတာ္ တုိးတက္ လာတ ာေၾကာင့္ပါ။ သူတုိ႔ ကုိယ္တုိင္ကလဲ ႏုိင္ငံႀကီးသား စိတ္မ်ဳိးကုိ ႏွစ္သက္ လက္ခံ လာၾကတယ္။ ျမန္မာ ေတြဟာ ပင္ကုိယ္ စိတ္ရင္းက ေကာင္းပါ လ်က္နဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ ရဲ႕ ႐ုိက္ခတ္မႈ ဒဏ္ကုိ မေက်ာ္လႊား ႏုိင္တာ၊ အမ်ား မုိးခါးေရ ေသာက္ရင္ သင့္၊ မသင့္၊ ေဝဖန္ ပုိင္းျခား မေနေတာ့ဘဲ ကုိယ္တုိင္ လုိက္ေသာက္ တတ္တာ စတဲ့ မိမိထက္ သူတစ္ပါးကုိ ပုိ ယုံၾကည္ အားကိုး တတ္တာ ေတြေၾကာင့္ ပင္ကုိယ္စိတ္၊ ပင္ကုိယ္ စ႐ုိက္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္ ၾကၿပီး အမ်ားစုက စိတ္ဓာတ္ ေကာင္းေတြ ပ်က္စီး ကုန္ၾကတယ္။
အလြန္ ႏွေျမာ စရာပါ။ ဒီဘက္ေခတ္ ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာ ကေလးေတြက စာေရးသူတုိ႔ ေခတ္ေတြ ကထက္ ေတာ္ေတာ္ ေလးကုိ စိတ္ဓာတ္ ေရးရာေရာ အရည္အေသြး ပါ ပုိ ေတာက္ေျပာင္ လာတယ္။ မေတာက္ေျပာင္ လုိ႕လဲ မရေတာ့ဘူး။ Private ေက်ာင္းေတြ၊ အဆင့္ျမင့္ မူႀကိဳ ေက်ာင္းေတြ အလွ်ဳိလွ်ဳိ ေပၚလာတဲ့ အခါ အဲဒီ ေက်ာင္းႀကီး ေတြက စိတ္ဓာတ္ပုိင္း ဆုိင္ရာနဲ႔ စည္းကမ္းပုိင္း ကုိ ေတာ္ေတာ္ ကုိ အေလးေပး ထားတာကုိ ေတြ႕ရ ပါတယ္။ စာေရးသူမွာ သုံးႏွစ္ အရြယ္ တူမေလး တစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ အဲဒီ တူမေလးက စေန၊ တနဂၤေႏြ မူႀကိဳပိတ္တဲ့ ေန႔ဆုိ မနက္ အေစာႀကီး ကတည္းက သူ႕အေဖက စာေရးသူ တုိ႔အိမ္ကုိ လာလာပို႔ ေပးထားတယ္။ ညေန သူတို႔ အလုပ္သိမ္း မွ ျပန္လာေခၚ တာေပါ့။
တစ္ေန႔က် တူမေလး ရဲ႕အေမ စာေရးသူ ရဲ႕အမက စာေရးသူ အတြက္ဆုိၿပီး အက်ႌေလး တစ္ထည္ ဝယ္ထည့္ ေပးလုိက္တယ္။ စေန ေန႔ မနက္ ေစာေစာ တူမေလးက အိမ္ေရာက္ေတာ့ စာေရးသူက အျပင္ ေရာက္ေန ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ စာေရးသူရဲ႕ ညီမေလးက '' မီးမီးေလး လက္ထဲက အထုပ္ကုိ တီတီေလး ကုိ ေပးထားေလ'' လုိ႔ေျပာေတာ့ ''ေမေမက ဒါကုိ တီတီျဖဴ႕ ကုိ ေပးလုိက္လုိ႔ ေျပာလုိက္တာ။ တီတီျဖဴ လာမွ ေပးမယ္'' ဆုိၿပီး စာေရးသူ မလာမခ်င္း အက်ႌ ထုပ္ေလးကုိ ကုိင္ ထားၿပီး ဘယ္သူ႕လက္ထဲမွာ ထည့္မေပးဘူး။ အဲဒါကုိ လူႀကီးေတြ ကသာ ဇြတ္စၿပီး ကေလးဆီက ယူလုိက္မယ္ ဆုိရင္ ကေလး ကေတာ့ ေပးလုိက္ မွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆုိ တစ္ေယာက္ ေယာက္မွာ လုိက္တဲ့ စကားကုိ သူနာခံခ်င္ တဲ့စိတ္၊ နာခံတတ္တဲ့ အက်င့္ေလး ကေတာ့ ပ်က္စီးေကာင္း ပ်က္စီး သြားႏုိင္ ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္၊ အက်င့္၊ စည္းကမ္း စတာေတြ မပ်က္စီး ေစဖုိ႔ လူႀကီး ေတြမွာ အမ်ားဆုံး တာဝန္ရွိ ပါတယ္။ ကေလး တစ္ေယာက္ စၿပီး အသိစိတ္ ဝင္လာတဲ့ အရြယ္ျဖစ္တဲ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ကေန ခုနစ္ႏွစ္ အရြယ္ထိ လူႀကီးေတြက စားတာ၊ ေသာက္တာ၊ ေနတာ၊ ထုိင္တာကုိ စည္းကမ္း တက်ျပဳမူ ေဆာင္ရြက္ တတ္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေဘးကေန ၾကပ္မတ္ ေပးသြားမယ္ ဆုိရင္ ကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေရွ႕အနာဂတ္ ဟာ ေတာ္ေတာ္ကုိ လွပ သြားမွာ ျဖစ္သလုိ စာေရးသူတို႔ ျမန္မာ ႏုိင္ငံႀကီးလဲ တျဖည္းျဖည္း စည္းကမ္း ရွိတဲ့ ေနရာမွာ ကမၻာနဲ႔ ရင္ေဘာင္တန္း လာႏုိင္ မယ္လုိ႔ အႀကံျပဳ ေရးသား တင္ျပလုိက္ ပါတယ္။
(အိျဖဴ)
No comments:
Post a Comment