အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ယမ္းပံုအနီး မီးႏွင့္ကစားေနသည့္ ေဒၚနယ္ထရမ့္

ဘာသာျပန္ေဆာင္းပါး

ကမၻာ့ပထဝီႏိုင္ငံေရးတြင္ မဟာဗ်ဴဟာအရ အခ်က္အခ်ာက်လွသည့္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသသည္ ၂ဝရာစုအစပိုင္းမွ ယေန႔တိုင္ ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္၍ သာယာဝေျပာေသာ ကာလဟူ၍မရွိသေလာက္ရွားလွသည္။ ၁၉ဝဝ ျပည့္ႏွစ္ လြန္အေစာပိုင္း ႏွစ္မ်ားတြင္ ေအာ္တိုမန္ အင္ပါယာ ၿပိဳကြဲမႈႏွင့္အတူ အေရွ႕အလယ္ပုိင္း၌ ယမ္းေငြ႕မ်ားေဝခဲ့သည္။

ပထမကမာၻစစ္ အၿပးီတြင္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းမွ ေရနံစြမ္းအင္၏ အေရးပါမႈေၾကာင့္ ေအာ္တိုမန္အင္ပါယာ ေလာင္းရိပ္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္လာၿပီး မၾကာမီမွာပင္ ေရနံလိုအပ္ေနေသာ အေနာက္အုပ္စု ကိုလိုနီႏိုင္ငံမ်ား၏ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္မႈ ေအာက္သို႔ အာရပ္ႏိုင္ငံမ်ား က်ေရာက္ခဲ့ရျပန္သည္။ ဒုတိယကမာၻစစ္တြင္ ေရနံေၾကာင့္ အာဖရိကေျမာက္ပိုင္း၌ စစ္တလင္းျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဒုတိယကမာၻ စစ္အၿပီးတြင္ စစ္ေအးတိုက္ပြဲ၏ ေနာက္ဆက္တြဲ ကိုယ္စား စစ္ပြဲအျဖစ္ အာရပ္-အစၥေရးစစ္ပြဲမ်ား ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္လြန္ ေႏွာင္းပိုင္းႏွင့္ ၁၉၈ဝ ျပည့္ ႏွစ္မ်ားတြင္ အီရန္-အီရတ္စစ္ပြဲ ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ စစ္ေအးတိုက္ပြဲ ၿပီးဆံုးခ်ိန္တြင္လည္း ၁၉၉ဝ ျပည့္ ႏွစ္မ်ားတြင္ ပင္လယ္ေကြ႕ စစ္ပြဲမ်ား ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။

ယင္းမွာအေရွ႕အလယ္ပိုင္း ႏိုင္ငံေရးတြင္ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ စစ္ေရးအရ မဟာအင္အားႀကီး အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ပါဝင္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။သို႔ေသာ္ထိုစဥ္က အေမရိကန္၏ မဟာဗ်ဴဟာရည္မွန္းခ်က္မွာ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း၌ ေရွ႕သို႔ ခြၽန္ထြက္၊ ကြၽံထြက္လာမည့္ ေဒသတြင္း အင္အားႀကီးႏိုင္ငံဟူ၍ ရွိမလာေစဘဲ အင္အားၿပိဳင္ႏိုင္ငံ အခ်င္းခ်င္း(ေဆာ္ဒီအာေရဗ်၊ အီရတ္၊ အီရန္)အင္အားထိန္းညိႇ၍ တည္ၿငိမ္ေသာ အေျခအေနကို ရွိၿမဲအတိုင္း ထိန္းထားရန္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပင္လယ္ေကြ႕ စစ္ပြဲကာလတြင္ အီရတ္ႏုိင္ငံၿမိဳ႕ေတာ္ ဘဂၢဒက္ကိုသိမ္းပိုက္၍ သမၼတဆက္ဒမ္ဟူစိန္ကို ျဖဳတ္ခ်ဖယ္ရွား ႏိုင္ေသာ္လည္း ထိုစဥ္ကအေမရိကန္သမၼ တေဂ်ာ့ခ်္ဒဗလ်ဴဘုရွ္က ဆက္ဒမ္ကို မဖယ္ရွားဘဲဦးႏွိမ္ ထိန္းခ်ဳပ္မႈသာ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။

ဤနည္းအားျဖင့္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသကို အနည္းဆံုးအားျဖင့္ ဖ႐ိုဖရဲမၿပိဳကြဲရေအာင္ ထိန္းထားႏိုင္ခဲ့၏။ ဤအေျခအေနကို ေျပာင္းျပန္ လွန္ပစ္ခဲ့သည္မွာ ၂၁ ရာစုတြင္ အာဏာရရွိလာခဲ့သည့္ အေမရိကန္သမၼတ ေဂ်ာ့ခ်္ဒဗလ်ဴ ဘုရွ္ (ဘုရွ္အငယ္) ႏွင့္ ၎၏ေနာက္မွ တက္လာသည့္ သမၼတဘားရက္အိုဘားမား တို႔ျဖစ္သည္။ သမၼတႏွစ္ဦးကို ေခါင္းတပ္၍ ေျပာရေသာ္လည္း ေနာက္ကြယ္မွ အဓိကလက္သည္မ်ားမွာ ရီပတ္ဘလစ္ကန္ဘက္မွ ေရွး႐ိုးစြဲ လက္ သစ္ဝါဒီ (Neoconservative) အုပ္စုႏွင့္ ဒီမိုကရက္ဘက္မွ စိတ္ကူးယဥ္ လစ္ဘရယ္ဝါဒီ (Liberal Idealist) အုပ္စုတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ စစ္ေအးတိုက္ပြဲအၿပီး လက္ဝဲအုပ္စု ၿပိဳလဲမႈေၾကာင့္ ေအာင္ပြဲခံ မာန္တက္ ေနၾကေသာ ယင္းအုပ္စု ႏွစ္စုသည္ မိမိတို႔၏ အျမင္႐ႈေထာင့္ အသီးသီးမွ ကမာၻႀကီး၏ အေနအထားကို ပံုစံအသစ္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲပစ္လိုၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ထိုကာလတြင္စစ္ပန္း၍ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ျဖစ္ေနေသာ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ေဒသကို ခပ္ျပင္းျပင္းဝင္ေမႊလိုက္ လွ်င္ဒီမိုကေရစီ မဟာအေရွ႕အလယ္ပိုင္း ပံုစံသစ္ကို အလြယ္တကူ ပံုသြင္းေပးႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ခဲ့ၾကသည္။

ထိုသို႔ ယံုၾကည္သည့္ အတိုင္းလည္း သမၼတေဂ်ာ့ခ်္ဒဗလ်ဴဘုရွ္ လက္ထက္တြင္၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္ အီရတ္လြတ္ေျမာက္ေရး စစ္ပြဲမွစ၍ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသကို အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ပံုေအာသံုးစြဲကာ ဝင္ေရာက္ စြက္ ဖက္ခဲ့သည္။ ရလဒ္ကား အာဏာရွင္ဆက္ဒမ္ လက္ထက္က အတန္အသင့္ တည္ၿငိမ္ဖြံ႕ၿဖိဳးခဲ့ေသာ အီရတ္သည္ ျပာပံုဘဝသို႔ ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္။ လူမ်ားစုရွီးယိုက္ႏွင့္ လူနည္းစုျဖစ္ေသာ္လည္း အစဥ္အလာအရ ၾသဇာႀကီးသည့္ ဆြန္နီအုပ္စုတို႔ၾကား မဆံုးႏိုင္ေသာ တိုက္ခိုက္မႈမ်ား ျဖစ္လာခဲ့သည္။

ယင္းတုိက္ခိုက္မႈမ်ားမွ ယေန႔လူမုန္းမ်ားလွေသာ အစြန္းေရာက္ အၾကမ္းဖက္အဖြဲ႕ ေပါက္ဖြားလာခဲ့သည္။ လူမ်ဳိးေရးလူနည္းစု ကာ့ဒ္မ်ားကလည္း တစ္စင္ေထာင္၍ ခြဲထြက္ရန္ႀကိဳးပမ္း ခဲ့ၾကသည္။ သမၼတဘုရွ္အငယ္၏ သက္တမ္း ကုန္ဆံုးသြားခ်ိန္တြင္ အီရတ္သည္ ၿပိဳကြဲက်႐ႈံးလုနီးပါး ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။

ဤအေျခအေနကို ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္တြင္ ကမၻာ့စီးပြားေရး အက်ပ္အတည္းႏွင့္ အတူသမၼတအိုဘားမားက ဆက္ခံခဲ့ရသည္။ အိုဘားမားလက္ထက္တြင္ ၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္မွစ၍ကမၻာ့ စီးပြားပ်က္ကပ္၏ ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိး ျဖစ္ေသာ အာရပ္ေႏြဦး လႈပ္ရွားမႈမ်ား ေပၚထြက္လာျပန္သည္။ အာဖရိက ေျမာက္ပိုင္းမွ အစျပဳသည့္ လူထုအုံၾကြမႈမ်ား ျဖင့္အာဏာရွင္ႏိုင္ငံ ေခါင္းေဆာင္မ်ား တစ္ဦးၿပီးတစ္ဦး ျပဳတ္က်သြားခဲ့ ၾကေသာအခါ အိုဘားမား၏ လစ္ဘရယ္ဝါဒီ လက္ေထာက္မ်ားက အစဥ္အလာအရ မဟာမိတ္ဖြဲ႕ခဲ့ေသာ အေမရိကန္၏ မိတ္ေဆြေဟာင္းႏိုင္ငံ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို စြန္႔ခြာ၍ ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈဟု ၎တို႔ယံုၾကည္ေသာ အင္အားစုမ်ားဘက္သို႔ ကူးေျပာင္း ေထာက္ခံခဲ့သည္။

အက်ဳိးဆက္မွာကား အဆိုးဆံုးအေျခအေနတြင္ လစ္ဗ်ားႏိုင္ငံ ပ်က္သြားသည္။ ဆီးရီးယား၌ ျပည္တြင္းစစ္မွသည္ ႏိုင္ငံတကာပါဝင္ေသာ ပဋိပကၡတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ယီမင္၌လည္း ထိုနည္းတူပင္ ျဖစ္သည္။ အသက္သာဆံုး အေန အထားဟု ဆိုႏိုင္သည့္ အီဂ်စ္ႏိုင္ငံ၌ပင္ ဒီမိုကေရစီ မ်က္ႏွာဖံုးျဖင့္ တက္လာေသာ ဘာသာေရး အေျခခံဝါဒီမ်ားကို စစ္အာဏာ သိမ္းျခင္းျဖင့္ ျဖဳတ္ခ်မႈ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသးသည္။

အိုဘားမား၏ သမၼတသက္တမ္း အဆံုးတြင္ ပြဲပ်က္ေနေသာ အာဖရိကေျမာက္ပိုင္းႏွင့္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းမွ ထြက္ေျပးလာၾကေသာ စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ားမွာ ဥေရာပတိုက္ အတြင္းသို႔ သန္းႏွင့္ခ်ီ၍ အလံုးအရင္းျဖင့္ ဝင္ေရာက္ လာခဲ့ ၾကသည့္ လူဝင္မႈျပႆနာ ႀကီးျဖစ္ေပလာခဲ့သည္။ ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိးအျဖစ္ ဥေရာပတစ္ဝန္း၌ ဘာသာေရး အေျခခံေသာ အၾကမ္းဖက္တိုက္ခိုက္မႈမ်ား ဆက္တိုက္ဆင့္ကဲ ျဖစ္ေပၚေနခဲ့သည္မွာ ယေန႔တိုင္အဆံုးမသတ္ ႏိုင္ေသးေပ။ ဥေရာပႏိုင္ငံ ေခါင္းေဆာင္မ်ား အတြက္လည္း ယင္းျပႆနာကို အမွန္တကယ္ ထိေရာက္စြာ ေျဖရွင္းႏိုင္မည့္ နည္းလမ္းရွိပံု မရေပ။ အၾကမ္းဖက္တိုက္ခိုက္မႈ ျဖစ္လိုက္၊ ႏႈတ္အားျဖင့္ ျပစ္တင္႐ႈတ္ခ်လိုက္၊ လံုၿခံဳေရး တပ္ဖြဲ႕မ်ား တိုးခ်ထားလိုက္၊ ခဏၾကာလွ်င္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ တိုက္ခိုက္မႈျဖစ္လိုက္ႏွင့္သာ သံသရာလည္ေနသည္။

ဤအေနအထားတြင္ သမၼတေဒၚနယ္ထရမ့္ တက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ အစဥ္အလာႏိုင္ငံ အာဏာကို စြဲၿမဲစြာဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ အုပ္စု (Establishment) ကို ဆန္႔က်င္၍ အာဏာရလာသည့္ ထရမ့္လက္ထက္တြင္ ျပည္တြင္းေရး ေရွး႐ႈ သည့္ (Inward Looking) မူဝါဒ၊႐ုရွားႏွင့္ သင့္ျမတ္စြာဆက္ဆံလိုသည့္ ႏိုင္ငံျခားေရးဝါဒ၊ ျပည္ပေရးရာမ်ားတြင္ အင္အားသံုးစြက္ဖက္လိုမႈ ထက္သီးျခားရပ္တည္ ေနထိုင္လိုသည့္ မူဝါဒတို႔ကို က်င့္သံုးလိမ့္မည္ဟု မွန္းဆခဲ့ၾကသည္။

သို႔ေသာ္လည္း အာဏာရၿပီး ေျခာက္လပင္မျပည့္ေသး ေသာကာလတြင္  ထရမ့္၏လုပ္ရပ္မ်ားမွာ အထက္ပါ မွန္းဆခ်က္မ်ားႏွင့္ ကြာဟသည္ထက္ ကြာဟလာသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ေရြးေကာက္ကာလက မဟာမိတ္သဖြယ္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ ႐ုရွားႏွင့္ထိပ္တိုက္ ေတြ႕လာခဲ့သည္။ ဆီးရီးယားတြင္ ႐ုရွားေထာက္ခံ အားေပးသည့္ သမၼတအာဆတ္ အစိုးရ၏ ေလတပ္စခန္းႏွင့္ တိုက္ခိုက္ေရး ေလယာဥ္တို႔ကို တိုက္ခိုက္ပစ္ခ်မႈမ်ား ျပဳလုပ္လာခဲ့သည္။ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း၌ ကမၻာ့ ရန္ျဖစ္ေနသည့္ ဆြန္နီအုပ္စုေခါင္းေဆာင္ ေဆာ္ဒီအာေရဗ်ႏွင့္ ရွီးယိုက္အုပ္စုေခါင္းေဆာင္ အီရန္တို႔ၾကားတြင္ ေဆာ္ဒီဘက္မွ သိသိသာသာရပ္တည္ကာ အီရန္ႏွင့္အေမရိကန္ တို႔ၾကား အိုဘားမားလက္ထက္က ပ်ဳိးေထာင္ခဲ့သည့္ ဆက္ဆံေရးကို ေျပာင္းျပန္လွန္၍ အီရန္အေပၚ ဖိအားေပးလ်က္ ရွိ္သည္။ေဆာ္ဒီိကို အေမရိကန္ေဒၚလာ ဘီလီယံ ၁၁ဝ တန္ဖိုးရွိ စစ္လက္နက္မ်ား ေရာင္းခ်ေပးျခင္းျဖင့္ စစ္အင္အား ျဖည့္တင္း ေပးခဲ့သည္။

တျခားတစ္ဖက္၌လည္း ေဆာ္ဒီအာေရဗ်ႏွင့္ အေပါင္းပါ အာရပ္ႏိုင္ငံတခ်ဳိ႕က ပိတ္ဆို႔ ျဖတ္ေတာက္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ကာ ဖိအားေပးေနသည့္ ကာတာကို အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၂ ဘီလီ ယံတန္ဖိုးရွိ ေခတ္မီတိုက္ေလယာဥ္မ်ား ေရာင္းခ် ေပးခဲ့ျခင္းျဖင့္ ႏွစ္ဖက္ခြ၍ ႏိုင္ငံေရး ကစားခဲ့ျပန္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းတြင္ ထရမ့္၏ႏိုင္ငံေရး ကစားကြက္မ်ားမွာ ေဒသတြင္း၌ ရွိၿပီးျဖစ္ေနသည့္ ဆီးရီးယားျပည္တြင္းစစ္၊ ယီမင္ျပည္တြင္းစစ္ႏွင့္ ရွီးယိုက္-ဆြန္နီ ပဋိပကၡ မ်ားကို ေျပေလ်ာ့ၿငိမ္းေအးေစႏိုင္မႈ မရွိသည့္အျပင္ ရွိရင္းစြဲမီးလွ်ံကို ေရနံေလာင္စာ ဖ်န္းေပးေနသကဲ့သို႔ ရွိေၾကာင္းေတြ႕ျမင္ ရေပသည္။

ထရမ့္အေနျဖင့္ အဘယ္ေၾကာင့္ ထိုကဲ့သို႔မီးႏွင့္ကစားသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားကို ယမ္းပံုႀကီးႏွင့္တူသည့္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသ၌ လုပ္ေဆာင္ေနရပါသနည္း။ သာမန္အားျဖင့္ စဥ္းစားႏိုင္ရန္ ခက္လွသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးႏွင့္ ေနာက္ကြယ္မွ အက်ဳိးစီးပြားမ်ား ရွိေနတတ္ေပရာ ယင္းအက်ဳိးစီးပြားမ်ားကို ရွာေဖြေလ့လာျခင္းျဖင့္ ထရမ့္၏လုပ္ရပ္မ်ားကို နားလည္ႏိုင္ဖြယ္ ရွိသည္။

ပထမအက်ဳိးစီးပြားမွာ အေမရိကန္ျပည္တြင္း ႏုိင္ငံေရးအက်ဳိးစီးပြား ျဖစ္သည္။ ျပည္တြင္း၌ ႏုိင္ငံေရးအရ ဖိအားအမ်ဳိးမ်ဳိး ဒဏ္ခံေနရသည့္ ထရမ့္သည္ သူရဲေကာင္းဝါဒကို ႏွစ္သက္ၾကေလ့ရွိေသာ အေမရိကန္လူထု အတြက္ အေရွ႕ အလယ္ပိုင္းေဒသ၌ လူဆုိးႀကီး ပံုေဖာ္ထားေသာ အာဆတ္၏ေလတပ္ကို ပဲ့ထိန္းဒံုး/ တုိက္ေလယာဥ္မ်ားျဖင့္ တုိက္ခုိက္ျပျခင္းျဖင့္ မဟာအေမရိကန္ အင္အားႀကီးပံုရိပ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ျပကာ ျပည္တြင္း ေထာက္ခံမႈကို ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ရန္ ႀကိဳးစားျခင္းျဖစ္၏။ ဒုတိယအက်ဳိးစီးပြားမွာ စီးပြားေရး အက်ဳိးစီးပြားျဖစ္သည္။ ေရနံသူေဌး ႏုိင္ငံမ်ားျဖစ္ေသာ ေဆာ္ဒီႏွင့္ကာတာတို႔ကို ေဒၚလာဘီလီယံရာႏွင့္ခ်ီ တန္ဖုိးရွိသည့္ စစ္လက္နက္မ်ား ေရာင္းခ်ျခင္းျဖင့္ တံု႔ေႏွးေနေသာ အေမရိကန္စီးပြားေရးကို ဆြဲတင္ကာျပည္တြင္း အလုပ္အကိုင္မ်ားလည္း ဖန္တီးေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ကမၻာေပၚ၌လက္နက္အမ်ားဆံုး ေရာင္းခ်ေသာႏုိင္ငံျဖစ္သည့္ အေမရိကန္အတြက္ လက္နက္တင္ပို႔ ေရာင္းခ်ရသည့္ ဝင္ေငြသည္ႏုိင္ငံ၏ စီးပြားေရးအတြက္ မ်ားစြာအေရးပါလွသည္။

တတိယအက်ဳိးစီးပြားမွာ အေမရိကန္၏ေမြးစားသားသဖြယ္ျဖစ္သည့္ အစၥေရး၏ အက်ဳိးစီးပြားျဖစ္သည္။ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း၌ အစၥေရးအတြက္ အဓိကရန္သူမွာ အီရန္ျဖစ္သည္။ ေဆာ္ဒီအာေရဗ်ႏွင့္ တျခားဆြန္နီအာရပ္ႏုိင္ငံမ်ားမွာ အစၥေရးႏွင့္ မ်ားစြာသင့္ ျမတ္လွျခင္း မရွိေသာ္ လည္း အေမရိကန္ႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ မတည့္ အတူေနႏိုင္ေသး သည္။ျဖစ္ႏုိင္ပါက အေရွ႕အလယ္ပိုင္း၌ ရွီးယိုက္အုပ္စု(အီရန္ေခါင္းေဆာင္)ႏွင့္ ဆြန္နီအုပ္စု (ေဆာ္ဒီေခါင္းေဆာင္) တုိ႔ အခ်င္းခ်င္း မသင့္မျမတ္ျဖစ္ကာ တုိက္ခုိက္ေနပါလွ်င္ အစၥေရးအတြက္ ယာလည္းညက္ ၾကက္လည္းပန္းကာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။

ဤအခ်က္က ဆီးရီးယားတြင္ ရွီးယိုက္ေခါင္းေဆာင္ အီရန္က အားေပးေထာက္ခံသည့္ အာဆတ္ အစိုးရကို ထရမ့္က ပစ္မွတ္ထားလာျခင္းႏွင့္ ယီမင္၌ အီရန္အားေပးေထာက္ ခံေသာ ဟူသီသူပုန္မ်ားကို တိုက္ခုိက္ေနသည့္ ေဆာ္ဒီကို စစ္လက္နက္မ်ား ပံုေအာေရာင္းခ်ေပး ေနျခင္းကို ရွင္းျပႏုိင္ဖြယ္ရွိသည္။ ဤကိစၥတြင္ ေနာက္ကြယ္မွ ထရမ့္၏မိသားစု ဆက္ႏႊယ္မႈလည္းပါႏုိင္သည္။ ထရမ့္၏ ညာလက္႐ံုးသဖြယ္ အားကိုးရေသာ သမက္ျဖစ္သူ ဂ်ာရက္ကုရွ္နာမွာ ဂ်ဴးလူမ်ဳိးျဖစ္ၿပီး အေမရိကန္၌ ၾသဇာႀကီး လွေသာ ဂ်ဴးေလာ္ဘီအုပ္စု၏ အမာခံတစ္ဦးျဖစ္သည္။

ဤသို႔ေသာ အေျခအေနမ်ားကို ၿခံဳငံုသံုးသပ္ၾကည့္ပါက ထရမ့္အစုိးရအေနျဖင့္ၿပီးခဲ့သည့္ အေမရိကန္အစိုးရမ်ားနည္းတူအေရွ႕ အလယ္ပိုင္းေဒသအေရး ကိစၥမ်ားတြင္ေနာက္ကြယ္မွ အက်ဳိးစီးပြားမ်ားေၾကာင့္ ဆက္လက္၍ ပါဝင္ ပတ္သက္ ေနဖြယ္ရွိသည္။

အဆံုးအျဖတ္ ကိစၥမ်ားတြင္ ေလာင္းေၾကးထပ္စြန္႔စားတတ္သည့္ စီးပြားေရးသမားဗီဇအရ အရဲကိုး လုပ္ေဆာင္တတ္သည့္ထရမ့္၏လုပ္ရပ္မ်ားသည္ ေတြးေတြးဆဆလုပ္ တတ္သည့္ ေရွ႕ေန ဗီဇရွိေသာ အုိဘားမား အုပ္ခ်ဳပ္စဥ္က ကာလထက္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသ၌ အႏၲရာယ္မ်ားေသာ အေျခအေနမ်ားေပၚေပါက္ လာႏုိင္ေၾကာင္း မွန္းဆရသည္။ အထူးသျဖင့္ ရွီးယိုက္ႏွင့္ ဆြန္နီအုပ္စုတို႔ ၾကားတင္းမာမႈမ်ား ပိုမုိျမင့္တက္လာဖြယ္ရွိသည္။ ဆီးရီးယားသမၼတ အာဆတ္သည္ပင္လွ်င္ စစ္ေရးပစ္မွတ္ တစ္ခုျဖစ္လာႏုိင္သည္။ ထုိ႔ျပင္စစ္ေသြးၾကြေနေသာ ၾသဇာထက္လွသည့္ ေဆာ္ဒီအိမ္ေရွ႕မင္းသား သစ္၏လက္ထက္တြင္ အီရန္ႏွင့္ ေဆာ္ဒီၾကား စစ္ေရးအရ ထိပ္တုိက္ေတြ႕မႈမ်ားပင္ျဖစ္လာ ႏုိင္ေၾကာင္း သံုးသပ္ရသည္။

အေရွ႕အလယ္ပိုင္းမွ ရွိရင္းစြဲစစ္ပြဲႏွင့္ ပဋိပကၡမ်ားမွာလည္း အဆံုးသတ္ဖြယ္ မရွိသည့္အျပင္ ရွီးယိုက္-ဆြန္နီအားၿပိဳင္မႈႏွင့္ ေရာသမေမႊကာ ပို၍ပင္ဆုိးလာႏုိင္သလုိ ဘာသာေရးအစြန္းေရာက္ အၾကမ္းဖက္ လုပ္ရပ္မ်ားမွာ လည္း အမ်ားထင္သလို အလြယ္တကူ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းဖြယ္မရွိဘဲ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ေနရာေဒသအမ်ဳိးမ်ဳိး၌ တုိးပြားေပၚေပါက္ လာႏုိင္ေၾကာင္း သံုးသပ္တင္ျပ လုိက္ရပါသည္။

#Yadanarpondaily