အလုပ္အကုိင္ အခြင့္အလမ္း မဖန္တီးႏုိင္ျခင္း ႏွင့္ အက်ိဳးဆက္မ်ား
ပါေမာကၡ ေဒါက္တာ ေအာင္ထြန္းသက္
( ႏုိင္ငံေရးေဘာဂေဗဒ အေတြးအျမင္)
အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္သည့္အေၾကာင္း
ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံမွာ ဖံြ႕ၿဖိဳးတုိးတက္မႈရဲ႕ အတိုင္းအတာကို ႏိုင္ငံေရး ေဘာဂေဗဒ ႐ႈေထာင့္နဲ႔ၾကည့္ရင္ အလုပ္လက္မဲ့ႏႈန္း ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ ဆုိတာနဲ႔ တုိင္းတာတယ္။ အလုပ္လက္မဲ့ႏႈန္း ျဖစ္တာမ်ားရင္ စီးပြားေရးအရ အက်ဳိးမရွိ သလုိ ႏိုင္ငံေရးမွာလဲ အႏၲရာယ္ ရွိတယ္ဆုိတာ လူတုိင္းက သံုးသပ္ထားၿပီး ျဖစ္တယ္။ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း ဆုိတဲ့ ေပတံ (ဒါမွမဟုတ္) အလုပ္လက္မဲ့ ဆုိတဲ့ ေပတံဟာ အင္မတန္ အေရးႀကီးတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခု ဆုိရင္လဲ မမွားပါဘူး။
အေမရိကန္ႏိုင္ငံ မွာဆိုရင္ သမၼတ တစ္ေယာက္ရဲ႕ သက္တမ္းမွာ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း ဘယ္ေလာက္ဖန္တီး ေပးႏိုင္တယ္။ အလုပ္လက္မဲ့ႏႈန္း ဘက္ေလာက္ရွိတယ္ ဆုိတာမ်ဳိး၊ အလုပ္လက္မဲ့ႏႈန္း ေလ်ာ့တာ ၊ တုိးတာ စတဲ့ ကိန္းဂဏန္း အနည္း ၊ အမ်ားကို စစ္တမ္းယူေလ့ ရွိတယ္။ စနစ္ေတြရဲ႕ စစ္တမ္းကုိ ၿခံဳငံုၾကည့္ရင္ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဆုိရွယ္လစ္စနစ္၊ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ မွာ အလုပ္လက္မဲ့ လံုးဝမရွိေစရ ဆုိတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္နဲ႔ ဦးတည္ခ်က္ ရွိခဲ့တယ္။ အရင္းရွင္ ဒါမွမဟုတ္ ေစ်းကြက္ စီးပြားေရးစနစ္ မွာေတာ့ အလုပ္လက္မဲ့ ဆုိတာ လံုးဝမရွိရဘူး ဆုိတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ဟာ ယုတၱိမရိွဘူး။ အလုပ္လက္မဲ့ ကေတာ့ ရွိေနမွာပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ အလုပ္မရွိ တာထက္ အလုပ္မလုပ္ ခ်င္တဲ့လူမ်ဳိးလဲ ရွိမွာပဲဆုိၿပီး သံုးသပ္ လာၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ရာႏႈန္းျပည့္ အလုပ္ရွိတဲ့ အေျခအေနက သပ္သပ္ ဖန္တီးတယ္ဆုိတဲ့ အေနအထားလဲ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိလာျပန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အေနနဲ႔ ဘယ္လုိပဲပံုစံ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ လက္ခံက်င့္သံုးတာ ျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္လက္မဲ့ မ်ားတာကေတာ့ ဆံုး႐ႈံးမႈတစ္ရပ္ ပါပဲ။ အလုပ္လုပ္ႏုိင္တဲ့ သူက အလုပ္မလုပ္တာ ဆံုး႐ႈံးမႈပဲ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး ဦးတည္ခ်က္ အေနနဲ႔ေျပာရင္ ေတာ့ အလုပ္လက္မဲ့ႏႈန္း ကို ေလွ်ာ့ခ်ႏုိင္ဖုိ႔ အေရးႀကီး တယ္။ အလုပ္လက္မဲ့ႏႈန္း ကို ႏွစ္ရာခုိင္ႏႈန္း၊ သံုးရာခိုင္ႏႈန္း ထက္ မပိုေစရ။ ဒါထက္ ပုိလာရင္ေတာ့ စီးပြားေရး ျပႆနာကေန တစ္ဆင့္ လူမႈေရး ျပႆနာ ေတြ၊ ႏုိင္ငံေရး ျပႆနာေတြ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္ ဆုိတဲ့ အယူအဆေတြလဲ ရွိတယ္။ အဲဒီလုိရွိတဲ့ အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က မဟာဗ်ဴဟာေတြ သံုးၿပီး အလုပ္လက္မဲ့ေတြ ေလ်ာ့ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာပါ။ တကယ္တမ္း အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္း ေတြကို လဲ စဥ္းစားရမွာ ျဖစ္တယ္။ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းဟာ ေယဘုယ် အားျဖင့္ေတာ့ ႏွစ္မ်ဳိးရွိတယ္။ ႏုိင္ငံေရး ေဘာဂေဗဒ အျမင္နဲ႔ ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဝယ္လုိအားနဲ႔ ေရာင္းလုိအား ပါပဲ။
ဝယ္လိုအား၊ ေရာင္းလုိအား ေျပာတဲ့အခါမွာ Demand မရွိလို႔ လုပ္ငန္းေတြ မခ်ဲ႕ထြင္ႏုိင္ဘူး ဆုိတာ ျဖစ္လာတယ္။ ႏုိင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရးမွာ စီးပြားေရး မရွင္သန္ႏုိင္ဘူး ဆုိရင္ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြ ရဖုိ႔ အင္မတန္မွ ခက္ခဲတယ္။ အလုပ္ မရွိေတာ့ ပိုဆုိးတာပါပဲ။ စက္႐ံု၊ အလုပ္႐ံုေတြ မလည္ပတ္ ႏုိင္ဘူး။ အလုပ္သစ္ေတြ ရွိရင္ေတာ့ တစ္ဖက္က အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း ေတြ ေဖာ္ေဆာင္ႏုိင္ၿပီး အလုပ္ေတြ မ်ားမ်ား ရႏုိင္တာပါပဲ။ ဒါက တစ္ပိုင္းျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္ေတြ ရွိလာရင္ ေတာင္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ လူေတြလဲ ရွိအံုးမွျဖစ္ မွာပါ။ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက အလုပ္လုပ္ ခ်င္တဲ့သူ၊ အရည္အေသြး ရွိတဲ့သူ၊ ပညာ အရည္အခ်င္း ရွိတဲ့သူက အလုပ္ေတြ ရွာေနေပမယ့္ တစ္ဖက္က အလုပ္မေပး ႏိုင္တာကလဲ အမ်ားအျပား ကို ရွိေနတာပါ။
အလုပ္လက္မဲ့လုိ႔ ေျပာတဲ့အခါမွာ ဘာေၾကာင့္ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ရတယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက အဓိကက်တယ္။ အလုပ္ကို မလုပ္ခ်င္လုိ႔ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္တာက တစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။ အမွန္တကယ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ နစ္နာ တာကေတာ့ အလုပ္ကုိ လုပ္ခ်င္ရဲ႕သားနဲ႔၊ အလုပ္လုိခ်င္ရဲ႕ သားနဲ႔ အလုပ္မေပး ႏိုင္တာက ျပႆနာပဲ ျဖစ္တယ္။ မေပးႏိုင္ဘူး ဆုိတာက တစ္ခါတေလမွာ လုပ္ခ်င္တဲ့သူက လုပ္ခ်င္ေပမယ့္ သူ႔မွာရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ဟုိဘက္က ေတာင္းဆုိလာနဲ႔က ႏုိင္ငံေရး ေဘာဂေဗဒ အေတြးအျမင္ အရ Demand နဲ႔ Supply ပါပဲ အဲဒီလုိ မကိုက္ညီဘူး ဆုိရင္လဲ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္မွာပါပဲ။
ဝိေရာဓိမ်ား
ဒါေၾကာင့္ အခုခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ဝိေရာဓိေတြ ပါပဲ။ ဝိေရာဓိ ျဖစ္တာက အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြ လို႔ေျပာရင္ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ကလဲ ''ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာ ထူးခြၽန္တဲ့သူေတြ၊ အရည္အေသြး ရွိတဲ့သူေတြ မရွိဘူးလုိ႔ေျပာတယ္''။ တစ္ဖက္ကလဲ လူငယ္ေတြက ''အလုပ္ေတြရွာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္မရဘူး''လုိ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီလိုမ်ဳိးကို ဝိေရာဓိေတြ ျဖစ္ေနတာပါ။ တစ္ဖက္က ဝန္ထမ္းေတြ လုိေပမယ့္ တျခားဘက္မွာ အလုပ္ေတြမ ရဘူးဆုိၿပီး ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဲဒါက ျပႆနာပါပဲ။
ႏိုင္ငံတစ္ႏုိင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရးကို သံုးသပ္တဲ့ ေနရာမွာ အဲဒီေပတံေတြနဲ႔ သံုးသပ္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆုိေတာ့ ဟန္ခ်က္မညီ တာပါပဲ။ ဟန္ခ်က္မညီတာ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္ ေလာကႀကီးန႔ဲ ပညာေရးေလာက မခ်ိတ္ဆက္တာ ေတြေၾကာင့္ပါပဲ။ မခ်ိတ္တဲ့အခါမွာ ပညာေရးေလာက ကလဲ ပညာတတ္ေတြ ထုတ္ေပးေနတာပဲ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီလုိ ထုတ္ေပးေနတဲ့ ပညာတတ္ေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြက လုပ္ငန္းခြင္မွာ သံုးလို႔ မရျပန္ဘူး။ သံုးလို႔မရတဲ့ အခါမွာ လုပ္ငန္းခြင္ လုိအပ္ခ်က္ကို ရာႏႈန္းျပည့္ မေပးႏုိင္ေတာင္ ၈ဝ ရာခုိင္ႏႈန္း ေပးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာပဲ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီလိုႀကိဳးစားမွလဲ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အေရး ေတြက ရွိေနမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ပညာေရးေပၚလစီ ကလဲ အေရးႀကီးတယ္လုိ႔ ဆုိခ်င္ပါတယ္။ ပညာေရး ကလဲ ကိုယ္သင္ခ်င္တာ သင္မယ္ဆုိၿပီး လုပ္လုိ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒီလုိပဲ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ အေနနဲ႔ ကုိယ္လုိခ်င္တာေတြ ကြက္တိရမယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္လို႔ မရဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ပညာေရးဆုိတာ လုပ္ငန္းခြင္ တစ္ခုတည္းအတြက္ သတ္မွတ္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အက်င့္စာရိတၱ၊ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ ေတြတုိင္းအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့က႑ တစ္ခုအေနနဲ႔လဲ ပါဝင္ေနတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္လက္မဲ့ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္း ႏိုင္တာကေတာ့ လူငယ္ေတြ အပါအဝင္ သံုးပြင့္ဆုိင္ (ဒါမွမဟုတ္) ေလးပြင့္ဆုိင္ ေျဖရွင္းရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္ေလွ်ာက္တဲ့သူ၊ ပညာေရးေလာက၊ အလုပ္ရွင္ နဲ႔ ႏုိင္ငံေတာ္ အစိုးရပါပဲ။ အားလံုးညႇိႏႈိင္းမွ ရမယ့္ အရာပဲ ျဖစ္တယ္။
အခုျဖစ္ေနတာက ပညာေရး တာဝန္ရွိတဲ့သူ ကလဲ သင္ၾကားေရး တစ္ခုကိုပဲ အာ႐ံုစိုက္ေနတယ္။ သင္ၾကားေရးေတြဟာ အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္လား၊ မပတ္သက္ဘူးလား ဆုိတာကို သိပ္မစဥ္းစားဘူး။ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ အေနနဲ႔ကလဲ ကိုယ္က ဘယ္လုိလူေတြ လုိခ်င္တယ္ ဆိုတာကုိ ေဖာ္ျပႏိုင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္မွလဲ ေျပလည္မွာ ျဖစ္တယ္။
အလုပ္လက္မဲ့ျပႆနာ
ဒီေတာ့ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္တာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ေတာ့ ဒါဟာ ေကာင္းတဲ့လကၡဏာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ သူေတြ အလုပ္မရွိရင္ စိတ္ဓာတ္ က်လာမွာပဲ ျဖစ္တယ္။ ပညာတတ္တဲ့ ကေလးေတြ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ရင္ ပိုဆုိးတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ အေတြးအေခၚက ျမင့္မားတဲ့အတြက္ မေက်နပ္မႈကလဲ ႀကီးထြားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ျမင့္မားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ပူပင္ဆံုး ကေတာ့ ပညာတတ္ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္တာကိုပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ေျဖရွင္းႏုိင္မယ့္ နည္းကို ရွာေဖြရမွာပဲ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီလုိေျဖရွင္းတဲ့ ေနရာမွာ ဘာကို သတိျပဳရမလဲ ဆုိေတာ့ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္း တစ္ခုက လူငယ္ေတြ အလုပ္ရွာရလုိ႔ ပါပဲ။ ဒါဆုိရင္ အလုပ္ရွာမယ့္ အစား ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ေတြ လုပ္ႏုိင္တဲ့ အခြင့္အေရးရွိဖုိ႔ လုိတာပါပဲ။ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရ အေနန႔ဲလဲ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ လုပ္တဲ့ လူငယ္ေတြ မ်ားမ်ားေမြးထုတ္ ေပးႏိုင္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ ဖန္တီးရမွာပဲ ျဖစ္တယ္။
လူငယ္ေတြရဲ႕တစ္ပုိင္တစ္ႏုိင္ လုပ္ငန္းေလးေတြ အတြက္ ေစ်းကြက္နဲ႔ ခ်ိတ္ေပးတာတို႔၊ ေငြေရး၊ ေၾကးေရး အေထာက္အပံ့ေတြ ေပးတာတုိ႔ လုပ္ေပးရမွာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒီအလုပ္လက္မဲ့ကို ေျဖရွင္းမယ့္ မဟာဗ်ဴဟာေတြ ကိုေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးစဥ္းစား ၾကရမွာပဲျဖစ္တယ္။ မ်ားမ်ားစဥ္းစား ရမွာ ျဖစ္သလုိ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္တဲ့သူေတြဟာ အခုဆုိရင္ ဖားကန္႔မွာ ေက်ာက္စိမ္း လုပ္ငန္းေတြဆီ ေရာက္သြား ၾကတာ အပါအဝင္ ေဘးအႏၲရာယ္ ရွိတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ သြား လုပ္ၾကတာ ေတြ႕ေနရတယ္။ ပိုၿပီးအံ့ၾသစရာ ေကာင္းတာက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဆီမွာပဲ အလုပ္လက္မဲ့ေတြ ျဖစ္ေနၾကတာ။ အိမ္နီးခ်င္း ႏုိင္ငံေတြမွာ ကိုယ့္ဆီက အလုပ္သမားေတြ ပံုေနတာပဲ ျဖစ္တယ္။
ကိုယ့္ဆီမွာ အခြင့္အေရး မရွိရင္ေတာ့ သူမ်ားဆီ သြားမွာပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီလုိသြားတဲ့ သူေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔က အျပစ္တင္လုိ႔ မရဘူး။ အဲဒီလူေတြ ကုိယ့္ႏုိင္ငံမွာ ျပန္ၿပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္ ေအာင္ ဘယ္လုိ လုပ္မလဲ။ ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အတြက္ စိန္ေခၚမႈ တစ္ရပ္ဆုိရင္လဲ မမွားပါဘူး။ စက္႐ံု၊ အလုပ္႐ံုေတြ အသက္ဝင္ဖုိ႔ လုိတယ္။ လုပ္ငန္းအသစ္ေတြ ရွိဖို႔လဲ လုိတယ္။ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ေတြ လုပ္ႏုိင္ေအာင္လဲ ဖန္တီးေပးဖုိ႔ လုိတယ္။ ဒါေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာမယ္ဆုိရင္ ႏိုင္ငံေတာ္အစုိးရ မွာ တာဝန္ရွိသလုိ ပုဂၢလိက က႑မွာလဲ တာဝန္ရွိတယ္။
အစိုးရတုိင္း အာ႐ံုစိုက္ရသည့္ကိစၥ
ပံုမွန္အေနအထားကို မဖန္တီးႏုိင္ရင္ လူငယ္ေတြဟာ သူတုိ႔နည္း၊ သူတုိ႔ဟန္နဲ႔ အေျဖရွာၾကတာ ေတြရွိလာတယ္။ အေျဖရွာတဲ့ အခါမွာ မျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥေတြ၊ မလုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္ေတြ၊ မႀကံစည္သင့္ တာေတြ ႀကံစည္ လာၾကတယ္။ အဲဒီကေန တစ္ဆင့္ လူမႈေရး ထိခုိက္မႈေတြ၊ ဆိုးက်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္ လာရတာပါပဲ။ မူးယစ္ေဆးဝါးကိစၥ၊ ဒုစ႐ိုက္ကိစၥ၊ လူမႈေရးျပႆနာ အဆံုး၊ ဒါေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လႈိင္းေတြႀကီးလာ တာပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီလုိ လႈိင္းေတြ ကို လက္ပိုက္ၾကည့္ ေနမယ့္အစား ဘယ္လုိလုပ္မလဲ၊ လူငယ္ေတြကို ဘယ္လုိစည္း႐ံုး ၾကမလဲ စဥ္းစားစရာပါ။ အစိုးရအေနနဲ႔ ဒါေတြကို ေထာက္႐ႈၿပီး အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြကို ဖန္တီးႏိုင္တဲ့ အေျခခံ အေဆာက္အအံု လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔ လုိလာ ၿပီပဲျဖစ္တယ္။ လုပ္အားကို အမ်ားႀကီး သံုးႏုိင္တဲ့ စက္႐ံု၊ အလုပ္႐ံုေတြ လုိတယ္။ လုပ္သားေတြ အမ်ားႀကီး ပါဝင္ႏုိင္တဲ့ လုပ္ငန္းေတြ တည္ေဆာက္ဖုိ႔ လိုေနတာပဲ ျဖစ္တယ္။
ဥပမာ-ထားဝယ္၊ ၿမိတ္လုိ ေအာက္ျမန္မာျပည္ က လူငယ္ေတြက တစ္ဖက္ႏုိင္ငံက ငါးလုပ္ငန္း ေတြမွာ သြားၿပီး အလုပ္လုပ္ ၾကတယ္။ နည္းနည္း အဆင့္ျမင့္တဲ့ သူကေတာ့ စင္ကာပူကို သြားၾကတယ္။ ဒါကေစ်းကြက္ရဲ႕ အေနအထားပဲ ျဖစ္တယ္။ အေရးႀကီးတာ ကေတာ့ သူတုိ႔ေတြ ျပန္လာႏိုင္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ ဆုိတာပဲျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္အလုပ္မဲ့ ျပႆနာဟာ စီးပြားေရး သက္သက္ မဟုတ္ပါဘူး။ လူမႈေရး၊ ႏုိင္ငံေရး ေတြအားလံုး ထိခိုက္လာမွာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒုစ႐ိုက္မႈေတြကို အားေပးသလုိ ျဖစ္လာမွာပဲလို႔ ယူဆရမွာပါ။ အလုပ္လက္မဲ့ ျပႆနာဟာ ႏုိင္ငံတကာ အစုိးရတုိင္း အာ႐ံုစိုက္ ရတဲ့ကိစၥပဲ ျဖစ္တယ္။ အဓိကကေတာ့ လူငယ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားရမယ့္ ကိစၥ တစ္ခုလုိ႔ မွတ္ယူရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ရတနာပံုေန႔စဥ္သတင္းစာ ၊ စာ(၁၄)
No comments:
Post a Comment