ဆရာ့ဂုဏ္ေက်းဇူး ဆတက္ထမ္းပုိး တုိး၍ဆပ္

ဆရာ့ဂုဏ္ေက်းဇူး ဆတက္ထမ္းပုိး တုိး၍ဆပ္

ယေန႔ ၂ဝ၁၆ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ၅ ရက္သည္ " ကမၻာ့ဆရာမ်ားေန႔ " ျဖစ္သည္။ လူ႔ဘံုေလာက ႀကီးသည္ တတ္စရာ၊ သိစရာ၊ ဆင္ျခင္ ေတြးေတာဖြယ္ရာ ေတြက မ်ားျပား လွသည္။ ဤမွ် မ်ားျပားလွေသာ ပညာရပ္မ်ားကို ေလာကလူသား တို႔အတြက္ လက္ဆင့္ကမ္း မွ်ေဝကာ ထုိပညာရပ္ တုိ႔ကို အသံုးခ်၍ သာယာ ဝေျပာေသာ ေလာကသစ္ကို တည္ေဆာက္ၾက ရသည္။

ဂရိေခတ္ ေတြးေခၚ ပညာရွင္ ပေလတိုက ဆရာဟူေသာ ေဝါဟာရကို အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆုိရာ၌ မီးတုတ္ႀကီးမ်ား ကိုင္ေဆာင္လ်က္ တျခား မီးတုတ္ေပါင္း မ်ားစြာကို ကူးစက္ လင္းလက္ ေပးသူမွာ ဆရာျဖစ္သည္ ဟု ဖြင့္ဆုိ ထားသည္။ ျမန္မာတုိ႔က အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆုိၾကရာ၌ ဆာယာ ဟူေသာ ပါဠိစကားမွ ဆင္းသက္လာၿပီး တပည့္အေပါင္း တို႔ခိုနားရာ ေအးရိပ္ေပးသူ သည္ ဆရာ ျဖစ္သည္ဟု ဖြင့္ဆိုၾကသည္။

သဂၤဇာ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၏ လမ္းၫႊန္ျဖစ္ေသာ ''အတတ္လည္းသင္၊ ပဲ့ျပင္ဆံုးမ၊ သိပၸမခ်န္၊ ေဘးရန္ဆီးကာ၊ သင့္ရာအပ္ပို႔၊ ဆရာတို႔ က်င့္ဖို႔ ဝတ္ငါးျဖာ'' ဆုိသည္ကို ယေန႔ ကာလအထိ ဆရာမ်ား လုိက္နာ က်င့္သံုးလ်က္ ရွိသည့္ မြန္ျမတ္ေသာ အစဥ္အလာ ျဖစ္သည္။

ျမန္မာတုိ႔သည္ ပထမျမန္မာ ႏုိင္ငံေတာ္ ပုဂံေခတ္မွစ၍ ပင္းယ၊ အင္းဝ၊ ေညာင္ရမ္း၊ ေတာင္ငူ၊ ကုန္းေဘာင္ ဟူေသာ ေခတ္မ်ား၌ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရး စနစ္ျဖင့္ သင္ယူ ၾကရသည္။ ထိုေခတ္မ်ားက ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရး စနစ္မွာ စာေပသက္သက္ ကိုသာ သင္ၾကားေပးေသာ စနစ္မဟုတ္ဘဲ ေလာကနီတိ က်မ္း၊ ေဗဒင္က်မ္း၊ ေဆးက်မ္း၊ ဒႆနက်မ္း၊ လက္မႈလုပ္ငန္း အတတ္၊ ကိုယ္လက္ လႈပ္ရွားအတတ္ (ယခုေခတ္ ကိုယ္လံုပညာ)၊ အႏုပညာ  (ယခုေခတ္အဆုိ၊ အက၊ အေရး၊ အတီး ပညာမ်ား )တုိ႔ကို သင္ၾကား ေပးသည္။

ပေဒသရာဇ္ေခတ္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရး စနစ္သည္ တတ္သိပညာ မ်ဳိးစံု သင္ေပးသျဖင့္ ေယာက်္ားတို႔ တတ္အပ္ေသာ ပညာရပ္ ၁၈ မ်ဳိး (အ႒ာရသ)ကို သင္ယူ တတ္ေျမာက္ၿပီးသူ ျဖစ္ရမည္ ဟူေသာ အစဥ္အလာ ရွိခဲ့သည္။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ ျမန္မာႏုိင္ငံ စာတတ္ေျမာက္မႈ ႏႈန္းသည္ ၈၅ ရာခုိင္ႏႈန္း ရွိခဲ့ရာမွ ကိုလိုနီေခတ္ တြင္ ၃၅ ရာခိုင္ႏႈန္း အထိ က်ဆင္းသြားသည္။ ကုိလုိနီေခတ္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ျမန္မာစာ တတ္ေျမာက္သူ ေလ်ာ့နည္းသြား ရသည့္ အေၾကာင္းကို အေနာက္တုိင္းမွ လာသူ အိႏိၵယ ပဋိညာဥ္ခံ ဝန္ထမ္း တစ္ဦးက ျမန္မာတုိ႔ကို က႐ုဏာသက္၍ သိမ္ငယ္ေန၊ နိမ့္က်ေနေသာ ျမန္မာစာ ျမန္မာစကား ၏ အေျခအေနကို ေရးသားခဲ့ဖူး သည္မွာ ''အရာရာတြင္ အဂၤလိပ္စကား ႏွင့္ ဟိႏၵဴ စတန္နီစကား တို႔ကိုသာလွ်င္ အေရးေပး သံုးစြဲေနၾကၿပီ။ ျမန္မာစကား၏ နယ္ပယ္သည္ အဘက္ဘက္တြင္ က်ဳံ႕၍က်ဳံ႕၍ က်ဥ္းေျမာင္း သြားၿပီးလွ်င္ လူအားလံုး အတြက္ လည္းေကာင္း၊ ကိစၥအားလံုး အတြက္ လည္းေကာင္း ဆက္ဆံဖလွယ္မႈ မ႑ိဳင္ဘဝမွ ေရြ႕ေလ်ာ ဆင္းသက္သြား ရေလၿပီ။ အိမ္တြင္းသံုး စကား၊ ဆင္းရဲသားသံုး စကား ဘဝသို႔ ေရာက္ေနရ ရွာေလၿပီ'' ဟု ေရးသားထား ေပရာ မလြတ္လပ္ေသာ ႏုိင္ငံႏွင့္ မလြတ္လပ္ေသာ လူမ်ဳိးဘဝတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ပညာေရးစနစ္ နိမ့္က်ခဲ့ရသည့္ သင္ခန္းစာ ျဖစ္သည္။

ႏုိးၾကားေသာ မ်ဳိးခ်စ္ျမန္မာတုိ႔၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ၁၉၂ဝ ျပည့္ႏွစ္တြင္ အမ်ဳိးသား ေက်ာင္းမ်ား ေပၚထြန္းလာၿပီး ျမန္မာစာေပ ျမန္မာစကား ျပန္လည္သက္ဝင္ ရွင္သန္လာသည္ မွ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီး ယေန႔ကာလ အထိ ထြန္းကားတည္တံ့ ေနျခင္းျဖစ္သည္။

၂၁ ရာစုေခတ္သည္ ပညာေခတ္ ျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ ဆရာတုိ႔၏ အခန္းက႑ ပို၍ အေရးပါလ်က္ ရွိသည္။ ျမန္မာတို႔သည္ ဆရာ့ ဂုဏ္ေက်းဇူး ႀကီးမားမႈကို အေလးထားကာ ဘုရားႏွင့္ တစ္ဂုိဏ္းတည္း ထားၾကသည္။သင္ဆရာ၊ ျမင္ဆရာ၊ ၾကားဆရာတုိ႔၏ ေက်းဇူးကို တန္ဖုိးထား ေလးစားၾကသည္။

မိမိအား တတ္သိပညာ သင္ၾကားေပးမည့္သူ မရွိေသာ အရပ္၌ မေနအပ္ ဆုိေသာ ေလာကနီတိ အဆံုးအမသည္ ဆရာ့ ဂုဏ္ေက်းဇူးႏွင့္ တန္ဖိုးကို ေဖာ္ၫႊန္းလ်က္ ရွိရာ ၂ဝ၁၆ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ၅ ရက္ ယေန႔တြင္ က်ေရာက္ေသာ " ကမၻာ့ဆရာမ်ားေန႔ " ေဆာင္ပုဒ္ျဖစ္သည့္ '' ဆရာမ်ားကို တန္ဖိုးထားလို႔ သူတို႔ အဆင့္အတန္းကို ျမႇင့္တင္စို႔ '' ႏွင့္အညီ ဆရာ့ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ဆတက္ထမ္းပိုး တိုး၍ ဆပ္ၾကပါရန္ ျမဝတီ က တုိက္တြန္း ႏႈိးေဆာ္လုိက္ရ ပါသည္။

( အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္ )

ျမ၀တီေန႔စဥ္ ၊ စာ(၂)