ကက္ရွ္မီးယား ကုိ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေသးသည့္ အိႏၵိယ

( ရွိန္းထက္ )

အိႏၵိယမွ အဂၤလိပ္တို႔ ထြက္ခြာ သြားသည့္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ကတည္းက ကက္ရွ္မီးယားကို ပါကစၥတန္ ႏွင့္ အိႏၵိယတို႔ အၿပိဳင္လုခဲ့ ၾကသည္။ ပါကစၥတန္က စစ္တပ္အင္အား အလံုးအရင္းျဖင့္ တိုက္ခုိက္သည္။ အိႏၵိယကလည္း သိန္းႏွင့္ ခ်ီေသာ စစ္သားမ်ားကို အသံုးျပဳၿပီး ခုခံခဲ့သည္။

ယင္းမွာ မၿပီးဆံုးႏုိင္ေသာ သံသရာလည္ ေနသည့္ စစ္ပြဲတစ္ခု ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ကုလသမဂၢက ၾကားဝင္ေျဖရွင္း ေပးခဲ့ရသည္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ႏွင့္ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္တြင္ ကက္ရွ္မီးယားကို ပါကစၥတန္၏ သေဘာတူညီ မႈျဖင့္ အိႏၵိယက ရရွိခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ပါကစၥတန္ ႏွင့္ အိႏၵိယၾကားက ယင္းျပႆနာ သည္ ၿပီးဆံုးျခင္း မရွိဘဲ ကက္ရွ္မီးယားတြင္ ေနထိုင္ေသာ မြတ္စလင္ အမ်ားစုကို ပါကစၥတန္တို႔ လြယ္ကူစြာ ေသြးထိုး ႏိုင္ခဲ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကက္ရွ္မီးယား ၌ အၾကမ္းဖက္ အုပ္စုမ်ား ေပၚေပါက္ လာခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ယင္း အၾကမ္းဖက္ သမားမ်ားသည္ အိႏၵိယစစ္တပ္ကိုသာ တိုက္ခိုက္ၿပီး ျပည္သူမ်ားအေပၚ ကူညီသူမ်ား အျဖစ္ ကက္ရွ္မီးယား ၌ ေက်ာ္ၾကားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း အၾကမ္းဖက္ သမားမ်ား ေသဆံုးလွ်င္ လူေပါင္း ေထာင္ခ်ီေသာ ကက္ရွ္မီးယား ျပည္သူတို႔က စ်ာပန အခမ္းအနား က်င္းပၾကသည္။ အိႏၵိယစစ္သားမ်ား ေသဆံုးပါက ဟန္ေဆာင္ ဝမ္းနည္းျခင္းပင္ မျပဳၾကေပ။ အိႏၵိယ စစ္သားမ်ားသည္ နယူးေဒလီ ၏ တိုက္႐ိုက္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈမွ ကင္းကြာ ေသာေၾကာင့္ စည္းလြတ္ ဝါးလြတ္ျဖင့္ ကက္ရွ္မီးယား ျပည္သူမ်ားကို အဓမၼျပဳက်င့္ျခင္း၊ တရားမဲ့ သတ္ျဖတ္ပစ္ျခင္း တို႔ကို လုပ္ေဆာင္ခဲ့ ၾကသည္။

ထို႔ျပင္ အိႏၵိယစစ္သား မ်ားသည္ ကက္ရွ္မီးယား၌ အာဏာရွိၾကသည္။ ၄င္းတို႔၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ အၾကမ္းဖက္ သမားဟု သံသယရွိသူကို သတ္ျဖတ္ပစ္ျခင္း ႏွင့္ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ျခင္း တို႔ျပဳလုပ္ခြင့္ ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကက္ရွ္မီးယား ၌ စစ္သားႏွင့္ အၾကမ္းဖက္သမား တို႔မွာ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ ေနခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ျပင္ ဆႏၵျပသူမ်ားကို လက္နက္အားသံုးၿပီး ၿဖိဳခြဲျခင္းသည္ ကက္ရွ္မီးယား ၌ အိႏၵိယတို႔၏ မဟာအမွား ပင္ ျဖစ္သည္။

၂၀၁၆ ဇြန္လ ေနာက္ဆံုးပတ္က ကက္ရွ္မီးယား သမိုင္းတြင္ အႀကီးမားဆံုး ဆႏၵျပမႈႀကီး ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ ယင္းမွာ လူငယ္မ်ားႏွင့္ အိႏၵိယ စစ္သားတို႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ဆံုမႈ ျဖစ္သည္။ အိႏၵိယတို႔ ကလည္း ထံုးစံအတိုင္း လက္နက္ျဖင့္ ၿဖိဳခြဲခဲ့သည္။ ဇူလိုင္ ၁ဝ ရက္က ကက္ရွ္မီးယား ဆႏၵျပမႈတြင္ အိႏၵိယစစ္သားမ်ား ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ လူေပါင္း ဆယ္ႏွင့္ခ်ီ၍ ေသဆံုးခဲ့ၾက ရသည္။ အၾကမ္းဖက္ ၿဖိဳခြဲေလ အေသခံဆႏၵျပ မႈမ်ားက ပိုမို ျဖစ္ေပၚလာေလ ျဖစ္ေနသည္။ ဆႏၵျပမႈမ်ားကို အၾကမ္းဖက္ ၿဖိဳခြဲေသာေၾကာင့္ ေဒါသထြက္ ေနၾကေသာ ကက္ရွ္မီးယား လူထုသည္ ရက္သတၱပတ္ အနည္းငယ္ အတြင္းမွာပင္ ရဲစခန္းေလးခုကို အၾကမ္းဖက္ မီး႐ႈိ႕ဖ်က္ဆီး ခဲ့ၾကသည္။ 

ကက္ရွ္မီးယား ေဒသရွိ အစိုးရ႐ံုးေပါင္း ၄ဝ ကို တိုက္ခိုက္ခဲ့ ၾကသည့္အျပင္ ရဲအရာရွိ တစ္ဦးကို ကားထဲ၌ ရွိေနစဥ္ ေတာင္ပိုင္းရွိ ဂ်ယ္လန္ျမစ္ ထဲသို႔ ကားေရာလူပါ ပစ္ခ်ခဲ့သည္။

ယခု ဆႏၵျပမႈသည္ ကက္ရွ္မီးယားလူထုက ေလးစားရေသာ လူငယ္ မြတ္စလင္ ေခါင္းေဆာင္ ဘာဟန္ဝါနီကို အိႏၵိယရဲ တို႔က အၾကမ္းဖက္သမားဟု ဆိုကာ သတ္ပစ္ လိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အသက္ ၂၂ ႏွစ္ေက်ာ္ လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ ကိုသတ္ပစ္ေသာ ျပႆနာကေန လူဆယ္ႏွင့္ ခ်ီေသဆံုးေသာ အၾကမ္းဖက္ၿဖိဳခြဲမႈ ထပ္မံျဖစ္ပြား ခဲ့ရသည္။ ယခုအခါ ခြဲထြက္ေရး ေခါင္းေဆာင္ ဆာယက္အလီဂီလာနီ ၏ စကားေၾကာင့္ ဆႏၵျပသူမ်ားက ရဲစခန္းမ်ားကို တိုက္ခိုက္ျခင္း မျပဳလုပ္ၾက ေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္ ဆႏၵျပမႈမ်ား ကေတာ့ ပိုမိုႀကီးမား လာေနသည္။

ကက္ရွ္မီးယားရွိ ခ႐ိုင္ ၁ဝ ခုစလံုး၌ ဆႏၵျပမႈမ်ား ျဖစ္ပြားေနၿပီး ဘုရားဖူး ဧည့္သည္ ဦးေရ  ၅ဝဝဝ ခန္႔ ကက္ရွ္မီးယား၌ ပိတ္မိေန ရသည္။ မၾကာမီက ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ဆႏၵျပမႈ မ်ားေၾကာင့္ ၂၁ ဦးေသဆံုးခဲ့ၿပီး လူေပါင္း ၃ဝဝ ေက်ာ္ အၾကမ္းဖက္ ၿဖိဳခြဲမႈေၾကာင့္ ဒဏ္ရာရရွိ ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဆႏၵျပမႈမ်ားသည္ ယခုအခ်ိန္ထိ မရပ္တန္႔ဘဲ ရွိေနၾကသည္။ ကက္ရွ္မီးယား ရွိ အဓိကခြဲထြက္ သူမ်ားကို ေထာက္ခံသူသည္ ပါကစၥတန္ျဖစ္ၿပီး အၾကမ္းဖက္ သမားမ်ားကို ေထာက္ပံ့ေပး ေနသူမ်ားလည္း ပါကစၥတန္ ပင္ျဖစ္သည္။ လက္ရွိတြင္ ကက္ရွ္မီးယား ၌ အင္တာနက္ ဝန္ေဆာင္မႈ မ်ားႏွင့္ ရထားေျပးဆြဲျခင္း ကိုပါ ပိတ္ထားရၿပီး စာေမးပြဲ မ်ားကုိလည္း အကန္႔အသတ္ မရွိ ဆိုင္းငံ့ထား လိုက္ၿပီျဖစ္သည္။

ကက္ရွ္မီးယား ျပည္သူမ်ား၏ ဆႏၵမွာ အိႏၵိယတို႔ ကက္ရွ္မီးယားမွ ထြက္ခြာသြားရန္ ျဖစ္ၿပီး ၄င္းတို႔က ပါကစၥတန္ႏွင့္ ပူးေပါင္းေရး ျဖစ္သည္။ ယခင္က အလုပ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ဆႏၵျပမႈမ်ားကို အၾကမ္းဖက္ ၿဖိဳခြဲမႈသည္ ယခုအခါ အလုပ္မျဖစ္ ေတာ့ဘဲ ထိုအရာကပင္ ကက္ရွ္မီးယားကို လက္လႊတ္ရေအာင္ တြန္းအားေပး ေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ ကက္ရွ္မီးယား ကို အေၾကာက္တရား ႏွင့္ အိႏၵိယတို႔ ထိန္းခ်ဳပ္၍ မရႏိုင္ေတာ့ေပ။ အိႏၵိယအစိုးရ တိုင္းသည္ ကက္ရွ္မီးယား ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈထား ခဲ့ၿပီး လူ႔အခြင့္အေရးမ်ား ခ်ဳိးေဖာက္ ခဲ့ၾကသည္။ ကုလသမဂၢ၏ သတိေပးမႈမ်ား ကိုလည္း မသိက်ဳိးကြၽန္ ျပဳထားခဲ့သည္။ ႏုိင္ငံတကာ စာမ်က္ႏွာမ်ား ေပၚတြင္လည္း ကက္ရွ္မီးယား၌ အိႏၵိယတို႔ လူ႔အခြင့္အေရး အႀကီးအက်ယ္ ခ်ဳိးေဖာက္မႈမ်ားကို သိပ္မေတြ႕ရေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ကက္ရွ္မီးယားကို လူတိုင္းက ေမ့ေပ်ာက္ထား ခဲ့ၾကရၿပီး သတိထား ေစာင့္ၾကည့္ျခင္းလည္း မရွိသေလာက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။

ကက္ရွ္မီးယား အေရးမွာ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ အေျခအေနဆိုးရြား လာေနသည္။ ခ႐ိုင္ ၁ဝ ခုရွိသည့္ ကက္ရွ္မီးယား ခ်ဳိင့္ဝွမ္းေဒသ၌ ေနရာအႏွံ႕ ဆႏၵျပေနၾကသည္။ ျပည္သူ႔ဝန္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းမ်ားအားလံုး ကိုလည္း ပိတ္ထားရၿပီး လြတ္လပ္ေရး အတြက္ အသည္းအသန္ ေအာ္ဟစ္ ေနၾကသည္။ ကိုင္တြယ္ရန္ ႀကိဳးစားေနသည့္ အိႏၵိယအစိုးရ ကလည္း မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္႐ံု သာမက ပို၍ပင္ဆိုးရြား လာေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ ေအာက္က လြတ္ထြက္သြားၿပီလား ဟူ၍ပင္ ေမးခြန္းထုတ္ စရာ ျဖစ္လာသည္။ ဆႏၵျပင္းျပ ေနေသာ လူအုပ္ႀကီးကို အိႏၵိယတို႔ စိတ္ေက်နပ္မႈ ရရွိေစရန္ မည္သို႔လုပ္ေပး ရမည္ကို အေျဖရွာမရ ျဖစ္ေနရသည္။ အျပစ္မရွိဘဲ ပစ္သတ္ခံခဲ့ရ ေသာဆႏၵျပသူမ်ား ကိစၥသည္ အထူးသျဖင့္ အိႏၵိယအစိုးရ အတြက္ ေျဖရွင္းမရေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိႏၵိယတို႔ ကက္ရွ္မီးယားကို ဆံုး႐ံႈးရမည့္အေရး တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာၿပီ ျဖစ္သည္။

ကက္ရွ္မီးယား ကလည္း အိႏၵိယ လက္ေအာက္က ႐ုန္းထြက္လိုသည္။ လံုေလာက္သည့္ လူထုအင္အား ကလည္း ကက္ရွ္မီးယား ျပည္သူမ်ား ဘက္တြင္ ရွိေနသည္။ ယခုအခါ အိႏၵိယအစိုးရ အတြက္ ေခါင္းအခဲရဆံုး ျပႆနာတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ထိုထက္ပို၍ အၾကမ္းဖက္လွ်င္လည္း ဆႏၵျပျပည္သူ တစ္ရပ္လံုးက လက္နက္ကိုင္ လာေတာ့မည္။ ျပည္သူမ်ား၏ ေနာက္တြင္ လိုအပ္သမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးမည့္ ပါကစၥတန္ကလည္း အသင့္ ရွိေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိႏၵိယအတြက္ ကက္ရွ္မီးယား သည္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ အေျခအေန တစ္ခုကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဖန္တီးလာေန ပါေၾကာင္း ေရးသားလိုက္ ရပါသည္။

ျမ၀တီေန႔စဥ္ ၊ စာ(၂၄)