ဆူးပုပ္ရြက္ ႀကိဳက္သူမ်ား အတြက္ . . .
ၾကည္ျမင့္လြင္ (မုျဒာ)
လူႀကီးလူေကာင္းမ်ား စံုလင္သည့္ ပြဲတြင္ လူဆိုးလူမိုက္ တစ္ဦး ေရာက္ရွိေနသည့္ အလား စားေကာင္း ေသာက္ဖြယ္ ဟင္းလ်ာမ်ား ၾကားတြင္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သူ မ်ားရွိသျဖင့္ ေနရာယူ ထားေသာ ဟင္းလ်ာသည္ ဆူးပုပ္ရြက္ ျဖစ္သည္။
ဆူးပုပ္ရြက္သည္ နာမည္ႏွင့္ လိုက္ေအာင္ ဆူးမ်ားလည္း ပါေသး အနံ႔အသက္ ကလည္း ပုပ္အဲ့အဲ့ အန႔ံျဖင့္ အလြန္ ဆိုးရြားေသာ ဟင္းလ်ာ ျဖစ္သည္။ ငါးပိရည္ႏွင့္ တို႔စရာပါေသာ ထမင္းဝိုင္းတြင္ ဆူးပုပ္ရြက္ကို အစည္းလုိက္ ေတြ႕ရသည္။ သူမ်ား မႀကိဳက္ေသာ အစာကိုမွ မက္မက္ ေမာေမာ စားသံုးခ်င္ သူမ်ားစြာ ေတြ႕ဖူးသည္။
ဆူးပုပ္ရြက္ မႀကိဳက္ မႏွစ္သက္ သူမ်ားက ဆူးပုပ္၏ အနံ႔ပင္ မခံႏိုင္။ အျခားသူ စားထားလွ်င္ ထိုသူအနီးသို႔ မကပ္ခ်င္၊ ေခြၽးထြက္လွ်င္၊ ေလလည္လွ်င္ ပင္ ဆူးပုပ္အနံ႔ ရသည္ဟု ဆိုသည္။ ယုတ္စြအဆံုး ပါးစပ္မွေ လခ်ဥ္တက္ လွ်င္ပင္ ဆူးပုပ္အနံ႔ ထြက္သည္ဟု ဆိုသည္။
သို႔ေသာ္ ဆူးပုပ္ႀကီးရြက္ကို ပဲဟင္းႏွင့္ ေရာခ်က္ေသာ အခါ စားေကာင္းသည္ ဟုဆိုသည္။ အထူးသျဖင့္ ပဲႀကီးႏွင့္ ဆူးပုပ္သည္ လိုက္ဖက္ ညီေသာ အတြဲျဖစ္သည္။ ပဲႀကီးကလည္း တက္၊ ဆူးပုပ္က လည္းတက္ ႏွင့္ စားၿပီး တစ္နာရီခန္႔ ၾကာလွ်င္ အိပ္ခ်င္ ငိုက္မ်ဥ္း လာေလ့ရွိသည္။ ထုိသို႔ ငိုက္မ်ဥ္းရသည္ ကိုပင္ အရသာ အျဖစ္ ခံယူလာ ၾကသည္။
ဟင္းရြက္စံုဟင္းခ်ဳိ မ်ားတြင္ ဆူးပုပ္ရြက္ ထည့္ခ်က္ေသာ အခါ ေနာက္ဆံုးမွ ထည့္ရသည္။ ဆူပြက္ေနေသာ ဟင္းရည္တြင္ ထည့္ၿပီး အန႔ံမထြက္ေအာင္ အုပ္ထားရသည္။ ဆူးပုပ္ရြက္ အ႐ိုးပါ ႏူးသြားလွ်င္ ပို၍ စားေကာင္းသည္။ ဘူးသီးဟင္းခ်ဳိ တြင္လည္း ဆူးပုပ္ရြက္ ခတ္စားေလ့ ရွိၾကသည္။
ေတာဓေလ့ အစားအစာမ်ား ျဖစ္ေသာ ဂံုမင္းႏွင့္ ပုတတ္စာ ဟင္းခ်ဳိမ်ား ခ်က္ရာတြင္ ၿမိဳ႕မွာကဲ့သို႔ ပုစြန္ေျခာက္ မထည့္ဘဲ လယ္ငါးေလး မ်ားကို မီးဖုတ္ၿပီးထည့္၊ ဆူးပုပ္ရြက္ကို ခ်ခါနီးမွ အုပ္ခ်က္လွ်င္ အလြန္ စားေကာင္းသည္။ ဆူးပုပ္ရြက္ကို ၾကက္သြန္အျဖဴ၊ အနီမ်ားမ်ား သံုးၿပီး ေၾကာ္ခ်က္ စားလွ်င္လည္း အလြန္ စားေကာင္းသည္။ အခ်ဳိ႕က ဆူးပုပ္ရြက္ကို ၾကက္ဥႏွင့္ ေခါက္ၿပီး ေရာေၾကာ္စားသည္။ ဝမ္းကိုက္လွ်င္၊ အေညာင္းမ်ားလွ်င္ ဆူးပုပ္ရြက္ကို ဘဲဥႏွင့္ ေၾကာ္စားလွ်င္ လက္ေတြ႕ သက္သာသည္ဟု ဆိုသူမ်ားလည္း ရွိသည္။
ဆူးပုပ္ရြက္ကို ေရစင္ေအာင္ေဆးၿပီး ဆားႏွင့္တို႔၍ အစိမ္းစားသူ ေတြ႕ဖူးသည္။ အ႐ိုးအတြင္းမွ ကိုက္ေသာ ဒူလာအေညာင္း ေရာဂါကို သက္သာေစသည္။ အခ်ဳိ႕ကလည္း ရာသီအလိုက္ ျဖစ္ေသာ တုပ္ေကြးေရာဂါကို ကာကြယ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ဆူးပုပ္ရြက္သည္ အစိမ္းေရာင္ ရွိေသာေၾကာင့္ ပံုမွန္ စားသံုးေပး ေသာအခါ ၾကက္မ်က္သင့္ ေရာဂါ (ညအေမွာင္တြင္ မ်က္စိ မျမင္ေသာ ေရာဂါ) ေပ်ာက္ကင္းသည္ ဟု ဆုိသူရွိသည္။
ဆူးပုပ္ရြက္သည္ အေၾကာတက္ ေသာ္လည္း ေသြးမတက္ဟု ဆိုသည္။ ဆူးပုပ္သည္ ေသြးမတက္ ရျခင္းမွာ ဓာတုရသ ေလးေစာင္တြဲ ဓာတ္က်မ္း၏ အလိုအရ ဆူးပုပ္ႀကီးရြက္ သည္ ဝမ္းမီးေတာက္ျခင္း ေၾကာင့္၊ ေတေဇာေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ အပူကို လည္းေကာင္း၊ ေအာက္သို႔ သက္ေသာ ေလကို လည္းေကာင္း၊ အထက္သို႔ ဆန္ေသာေလကို လည္းေကာင္း၊ မီးယပ္၌ ေျမြဆိပ္ႏွင့္ တူေသာ ေသြးကို လည္းေကာင္း ေၾကေစတတ္၏ ဟုဆိုသျဖင့္ ေလေၾကေစေသာ သတၱိ၊ ေသြးေၾကေစေသာ သတၱိရွိသည္။
႐ႈေတာ္မူ ေဆးအဘိဓာန္ တြင္လည္း ဆူးပုပ္ႀကီးရြက္ သည္ ပူ၏။ အနံ႔ျပင္း၏။ အသားမာ ေပါက္သည္ကို ေပ်ာက္ေစ တတ္၏။ ကိုယ္ပူနာကို ၿငိမ္းေစတတ္၏။ ေလကိုႏိုင္၏ဟု ဓာတ္က်မ္းမ်ား၌ ဆို၏။ ဆိုလင့္စကား ဆူးပုပ္ႀကီးသည္ တက္၏။ ကိုယ္လက္ ကိုက္ခဲ ေတာင့္တင္း၏ဟု သိရာ၏။ ဆူးပုပ္ငယ္ (ဆူးပုပ္ကေလး) သည္လည္း ၄င္းႏွင့္ အက်ဳိးေပးတူ၏ ဟု ဆိုထားပါသည္။
ဇီဝိတေဆးက်မ္း တြင္ကား ဆူးပုပ္ရြက္သည္ အနံ႔အခိုးျပင္း၍ အဆိပ္မ်ားေသာ အရြက္ေပတည္း။ အာကာသ ပထဝီႀကီးမား၏။ သီတဥဏွႏွစ္ပါးမွာ မေအးလြန္း၊ မပူလြန္းသျဖင့္ မွ်တသည္ဟု ယူမွ သင့္ေလ်ာ္ ပါမည္ဟု ဆိုထားျပန္သည္ကို ခ်င့္ခ်ိန္စားသံုး ႏိုင္ၾကရန္ တင္ျပလုိက္ရ ပါသည္။
acacia intsia
ရတနာပံုေန႔စဥ္ ၊ စာ(၅)
No comments:
Post a Comment