ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာ

ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာ

လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၏ အဆင့္အတန္း၊ တန္ဖိုးကို ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာ တည္းဟူေသာ အတုိင္းအတာ ျဖင့္ တိုင္းတာ ႏိုင္သည္။ အႏုပညာ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားလွ်င္ လူ၏ တန္ဖိုးလည္း ျမင့္မား လာေပမည္။ လူတို႔သည္ ေဒါသျဖစ္ျခင္း၊ မာန္မာန ႀကီးထြားျခင္း စသည့္ စိတ္႐ိုင္းမ်ားကို မခံစားတတ္ သကဲ့သို႔ပင္ အႏု၊ အလွ၊ အရြေလးမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္မႈ မ်ားကို သာယာၾက သည္။ မိမိတို႔ စိတ္တြင္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ စိတ္ကူး စိတ္သန္းမ်ား အတုိင္း ဖန္တီးခဲ့ၾက ရာမွ ႐ိုးရာ အႏုပညာ လက္ရာမ်ား ေပၚေပါက္ လာခဲ့သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ အေရွ႕ေတာင္ အာရွတြင္ အႀကီးဆံုး ႏုိင္ငံျဖစ္သည္။ ယဥ္ေက်းမႈတြင္ ေက်ာက္ေခတ္ ၊ သံေခတ္ ၊ ေၾကးေခတ္ တို႔ကုိလည္း ျဖတ္ေက်ာ္ ခဲ့သည္။ ပ်ဴ ၊ ရခုိင္ ၊ မြန္ ၊ တေကာင္း ၊ ပုဂံ၊ ပင္းယ၊ အင္းဝ၊ ေတာင္ငူ၊ ေညာင္ရမ္း၊ ကုန္းေဘာင္၊ ကိုလိုနီေခတ္၊ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေခတ္ စသည့္ ေခတ္မ်ားကို ျဖတ္သန္း လာခဲ့ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈ သက္တမ္းသည္ ႏွစ္ေပါင္း သံုးေသာင္းခန္႔ ရွိလာၿပီဟု သမုိင္းပညာရွင္ မ်ားက သတ္မွတ္ခဲ့ ၾကသည္။

ျမန္မာတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာ မ်ားသည္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ ရေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ သဘာဝ အေလ်ာက္ သူ႕ေခတ္ႏွင့္သူ ျမတ္ႏုိးဖြယ္ ေပၚေပါက္ လာခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ၿမိဳ႕ျပ လူဦးေရသည္ အနည္းငယ္သာ ရွိၿပီး ေက်းလက္ေနသူ လူဦးေရသည္ ၇ဝ ရာခိုင္ႏႈန္း ရွိသည္။ ေရွးဘုရင္မ်ား လက္ထက္ကပင္ ေနျပည္ေတာ္မွ အပ က်န္ေဒသတို႔မွာ ေက်းလက္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ေက်းလက္ လူထုသည္ မိမိတို႔ ေမြးဖြားရာ ျမစ္၊ ေခ်ာင္း၊ အင္း၊ အိုင္၊ စိမ့္၊ စမ္း၊ ဆည္ေျမာင္း၊ ဘုရား၊ ေက်ာင္းကန္ ဝန္းက်င္ကို တြယ္တာ ၾကသည္။ ျမတ္ႏိုးၾကသည္။ မိမိတို႔မိဘ ဘိုးဘြား လက္ငုတ္လက္ရင္း လုပ္ငန္း မ်ားကိုသာ လုပ္ကိုင္ခဲ ့ၾကသည္။

ေက်းလက္ေန ျပည္သူတို႔မွာ ေတာ၊ ေတာင္၊ လွ်ဳိေျမာင္၊ သစ္ေတာမ်ား အတြင္း၌ သစ္သီးဝလံ ရွာေဖြျခင္း၊ ထင္းခုတ္ျခင္း၊ အမဲလုိက္ျခင္း၊ လယ္ေျမ ေတာယာတို႔၌ ထြန္ယက္ စိုက္ပ်ဳိးျခင္း စသည္ျဖင့္ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္း ၾကသည္။ ဝတ္ဆင္ေရးအတြက္ အထည္ရက္လုပ္ ၾကသည္။ အဆင္တန္ဆာ အတြက္ ပန္းထိမ္၊ ပန္းပု၊ ပန္းေတာ့၊ ပန္းရန္၊ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းတဥ္း၊ ပန္းတေမာ့၊ ပန္းယြန္း၊ ပန္းပဲ၊ ပန္းပြတ္ဟူေသာ ပန္း ၁ဝ မ်ဳိးျဖင့္ မြမ္းမံျပင္ဆင္ ၾကသည္။

တစ္ဦးမွ အစျပဳခဲ့ေသာ အႏုပညာ ပစၥည္းကို အျခားသူတို႔က ေကာင္းသည္ထက္ ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္တိုးခ်ဲ႕ ခဲ့ၾကသည္။ အလွအပ တန္ဆာဆင္ကာ မ်က္စိပသာဒ ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးခဲ့ၾကသည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ ေခတ္တုိင္း ေခတ္တုိင္းတြင္ ႏွစ္သက္ ျမတ္ႏုိးဖြယ္ ျဖစ္ေသာ ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာ ပစၥည္းမ်ား က်န္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ယခု ဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္ အေမြအႏွစ္မ်ား ျဖစ္ေသာ ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာရပ္ မ်ားကို စြန္႔ပယ္ခြာ၍ အျခား အလုပ္မ်ားကို လုပ္ကိုင္ လာၾကသည့္ အတြက္ ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာ လက္ရာ လယ္ယာသံုး၊ အရပ္သံုး ေက်ာင္းသံုး စသည့္ အႏုပညာ ပန္းပြင့္မ်ားစြာ ကို ျပပြဲအျဖစ္သာ ျပသ ႏိုင္ေတာ့မည့္ အေျခအေနတြင္ ရွိေနသည္။

သို႔ျဖစ္ရာ အမ်ဳိးသား စိတ္ဓာတ္ကို ပိုမို ရင့္သန္ေစေသာ ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာမ်ားကို ေဟာင္းရာမွ သစ္လာေစရန္၊ နိမ့္ရာမွ ျမင့္လာေစရန္၊ ေမွာင္ရာမွ လင္းလာေစရန္၊ အေမြအႏွစ္ ကို ေဖာ္ထုတ္ရန္ တာဝန္သည္ ျပည္သူမ်ားတြင္ ရွိေနၿပီး ျပန္လည္ ေဖာ္ထုတ္၍ ျမန္မာ့ဂုဏ္ပုဒ္ကို ျမႇင့္တင္ၾကရမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေရးသား တင္ျပလိုက္ရ ေပသည္။

( အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္ )